Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Α-ΘΕΟ-ΝΟΑ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΔΙΟΣ

[PDRudolph Tegner

Α-θεο-νόα ή Η-θεο-νόα, δηλαδή η νόηση του Θεού (Κρατυλ.)
Μόνο η σοφία της Αθηνάς μπορεί να καθοδηγήσει τη λογική μας, περιορίζοντας τη δράση του Ποσειδώνος, δηλ. τα συναισθηματικά μας τέρατα, όταν η τρίαινά του συνταράσσει διά της τρικυμίας των παθών την ψυχή μας. Οι ορθές επιλογές είναι της δικαιοδοσίας της που συνοδεύει τον αγαπημένο της Ηρωα Οδυσσέα στο ταξίδι του και καθοδηγεί τον Τηλέμαχο.
Η θεά σπανίως εμφανίζεται άνευ περικεφαλαίας, και μας συμβουλεύει να μη το εγκαταλείπουμε και εμείς ποτέ, ώστε να μη βυθισθούμε στον "ύπνο" της αδιαφορίας, της επίπλαστης ευμάρειας και του εφησυχασμού.
Η Αθηνά γεννιέται οργισμένη, πάνοπλη πετάχτηκε απο το κεφάλι του Δία , πάλλοντας το δόρυ. Γι" αυτό και ονομάστηκε Παλλάς.
Η οργή της Αθηνάς είναι η οργή της διανοίας μας που δεν εφησυχάζει ποτέ και δίνει την καθημερινή μάχη, με επίγνωση του νόμου της ανταποδοτικής δικαιοσύνης

Κατάπληκτοι στάθηκαν να δουν το θέαμα ο Όλυμπος και η Γη,
ενώ ο ήλιος σταμάτησε το άρμα του γεμάτο θαυμασμό, ώσπου
η Αθηνά άφησε καταγής τα αστραφτερά όπλα της.
Αθηνά η Υπέρτατη Θεά, το Σεμνό Τέκνο του Διός, η Σοφία….. η Αδάμαστη Παρθένος, Νικηφόρος των Μαχών!

ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΑ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ

ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ είναι το ισχυρότερο Απολλώνιο όπλο, αλλά και φάρμακο για την ψυχή, το οποίο ο ήρωας οφείλει να κατακτήσει.

O ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΥΘΩΝΑ Gustave Moreau, c.1885

Απόλλων , δια του φωτισμού της διάνοιας , είναι ο κατ΄εξοχήν θεός, ο κατέχων το σκήπτρο του συμβολισμού. Σε αυτόν ανήκει το λεξιλόγιο, το προκύπτον από τα πιο ισχυρά σύμβολα, το ΤΟΞΟ ΚΑΙ ΤΑ ΒΕΛΗ ΤΟΥ.

Η τοξευτική τέχνη αποτελείται από τέσσερις σύνθετους συλλογισμούς , τέσσερις ιδιότητες του Θεού Απόλλωνα και αναφέρονται από τον Σωκράτη στον διάλογο «ΚΡΑΤΥΛΟΣ» του Πλάτωνα, και είναι Η ΤΟΞΕΥΤΙΚΗ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ, Η ΜΑΝΤΙΚΗ , Η ΙΑΤΡΙΚΗ.
Η πεμπτουσία της Απολλώνειας λατρείας που αποτελείται απο τρεις θεϊκές ιδιότητές του τη Μουσική, τη Μαντική και την Αυτοκριτική στοχεύει τον “εσωτερικό άνθρωπο” και οδηγούν και οι τρείς τους (μέσω “συν-κίνησης”) στην Έμπνευση και την Έκσταση και την κάθαρση για να επιτευχθεί η Υπέρβαση
Ο Σωκράτης αναλύει τις Απολλώνιες ιδιότητες που συνοδεύουν την ψυχή του ικέτη με την κάθαρση, την εναρμόνιση, την πρόληψη και την υγεία.
ΚΑΘΑΡΣΗ—— ΔΙΑ ΤΗΣ ΤΟΞΕΥΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ——-ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΠΡΟΓΝΩΣΗ——- ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΚΗΣ.
Η Ιατρική, η τέταρτη ιδιότητα του θεού απαιτεί την άσκηση και των τριών πρώτων ενσυνείδητων ενεργειών και που συμβολίζονται αντίστοιχα με το ΤΟΞΟ, ΛΥΡΑ και τον ΤΡΙΠΟΔΑ. Το αποτέλεσμα είναι η Υγεία, φυσική συνέπεια αυτών των τριών. Αθέατος και άνευ συμβόλου η Υγεία δεσπόζει υπέροχος, και παρούσα.

Η κάθαρση θα επανδρώσει εκ των έσω την ψυχή με σθένος και ανδρεία ώστε να αντισταθεί σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, να συγκρατήσει την αυτοτέλεια της να παραμείνει στην ενσυνείδητο επιλογή των δικαίων αποφάσεων της.

 

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΣ by Marcantonio Franceschini  Liechtenstein Palace Vienna

ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΙ ΑΡΤΕΜΙΣ ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΤΕΚΝΑ

Ανακτες τόσο του θείου φωτός, ο Απόλλων, όσον και του αμιγούς, αλλά αμυδρά και εξ αντανακλάσεως προερχόμενου η Αρτεμις.

ΖΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΠΑΝΤΩΝ, Η ΠΑΝΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΚΕΡΑΥΝΙΟΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΔΙΑ-ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ-ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΤΟΥ ΜΗ ΔΥΟΝΤΟΣ ΦΩΤΟΣ

Συνευρισκόμενος ο ΝΟΥΣ/ΖΕΥΣ μετα του σκότους /ΛΗΤΟΥΣ=ΤΟ ΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ (ΚΡΑΤΥΛΟΣ), ΤΟ Φως ΕΚ-ΔΗΛΟ-ΥΤΑΙ στο νοητόν Σύμπα στην Νήσο ΔΗΛΟ, με την γέννηση των Διδύμων
Από το σκότος στο ημίφως και προοδευτικά στο φώς.
ΜΗΤΕΡΑ ΛΗΤΩ (Ληθώ/Λήθη/Σκότος)
Μητέρα σκότος/λήθη/ΛΗΤΩ είναι η ρίζα των αναβαθμίσεων της όρασης. Έλλειψη μνήμης, η λήθη, είναι η έλλειψη Φωτός εις τον Νούν, ο οποίος δεν έχει πρόσβαση στον νοητόν κόσμο. Βρίσκεται στο σκοτάδι της ανυπαρξίας και της άγνοιας, διότι η «η θέα του Αγαθού βρίσκεται στο τέλος των αισθητών και φαίνεται με μεγάλη δυσκολία». Δεν είναι συνεπώς προσιτή σε όλους δια να ενεργοποιήσει τα αποθέματα των αναμνήσεων, τα οποία γεννούν την ΝΟΗΣΗ και την ΑΛΗΘΕΙΑ (ΠΛΑΤΩΝ). Σύμφωνα με τον ίδιον, η φυσική, αισθητή πραγματικότητα, ουδέποτε θα πραγματώσει την Αλήθεια, με την σημασία της αποκαλυπτικότητας, ούτε θα οδηγήσει την ψυχή στην κατανόηση του Οντος της φύσης του Αγαθού.
ΛΗΤΩ, η αιτία του Μέλλοντος για να γεννηθεί το ΦΩΣ, πρέπει να συζευχθεί με την πρώτη αιτία, του ΝΟΥ/ΔΙΟΣ, για να επέλθει η σταδιακά προσλαμβανόμενη πρώτη Φωτιση/Γνώση, δια των οπτικών παραστάσεων του Σύμπαντος-Κόσμου, Φυσικού και Νοητού, Ορατού και Αοράτου, Πυκνού και Λεπτοφυούς.

Αρχική εν δυνάμει πηγή φωτός είναι το σκοτάδι, και το αμυδρό φώς της Σελήνης προελαύνει εις το Φώς, όπως και στην διάνοια, η γνώση από την άγνοια και αμάθεια προσλαμβάνεται σταδιακά  και απαιτεί το Λείον του ήθους, την ΛΗΘΩ για να φωτιστεί η ψυχή.
ΣΚΟΤΟΣ αλληγορικά σημαίνει άγνοια, αμάθεια, δοκησισοφία και δογματισμό
ΦΩΣ σημαίνει γνώση, νοημοσύνη, κατανόηση διαλεκτική σκέψη μετά ορθού Λόγου
Την έκτη και εβδόμη Θαργηλιώνος (20 και 21 Μαίου) γιορτάζονται τα γενέθλια της Αρτεμης και του Απόλλωνα αντίστοιχα. Η Αρτεμις γεννήθηκε μία μέρα πριν από τον αδελφό της και μάλιστα βοήθησε στην γέννηση του.
Η γέννησή της συμπίπτει στην 29^ην μοίρα του Ταύρου η οποία σηματοδοτείται από το πιο λαμπρό αστέρι του τον Αλντεμπαράν . Ο Λαμπαδίας που απεικονίζει το μάτι του Διός/Ταύρου.  Ο Αστερισμός παριστά τον ταύρο την μορφή που πήρε ο Ζεύς όταν άρπαξε την Ευρώπη.
Φαεσφορίη η θεά Αρτεμις είναι αυτή που φέρνει το μυστικό φώς στην ψυχή των ελλόγων όντων και συνέχεται επίσης και με την Μεγάλη Αρκτον, την οποία έχει υπό την εποπτεία της.
Όταν στην διάνοια ανατέλλει ο Αστερισμός των Διδύμων, επέρχεται η Θεία Ενότητα στον εν-θεον άνθρωπο. Ο  αστερισμός αυτός περιέχει δύο λαμπρούς αστέρες τους Διόσκουρους τους άλλους δίδυμους του Διός, αφού η Αφροδίτη τον μεταμόρφωσε σε Κύκνο, με την Λήδα.
ΑΡΤΕΜΙΣ και ΑΠΟΛΛΩΝ , οι Δίδυμοι του Φωτός, εκπέμπουν ΣΗΜΑΤΑ ΦΩΤΟΣ, στην ίδια πάντα συχνότητα, προς όλες τις συνειδήσεις. Το φως του Α-ΠΟΛ-ΛΩΝΑ καθιστά ευκρινείς τις μακρινές δυσδιάκριτες αποτυπώσεις/ιδιότητες των ονομάτων των Θεών, για να επικοινωνούν μαζί τους και να μην λησμονηθούν ποτέ ξανά.
Ο Νούς λοιπόν φωτίζεται με το νοητόν Φώς των , και η φύση των σημάτων τους είναι διττή. Καθαρότης Ψυχής (Αρτεμις) και Νοητική Κάθαρσις (Απόλλων).

ΤΟ ΑΝΤΡΟ ΤΩΝ ΝΥΜΦΩΝ

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΩΝ ΝΥΜΦΩΝ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ

Η σπηλιά των Νυμφών (άνδρο των νυμφών Ναϊάδων) ή Μαρμαροσπηλιά βρίσκεται σε υψόμετρο 190 μ. πάνω από τον όρμο Δεξά, ένα χιλιόμετρο από το Βαθύ (στη θέση αυτή άφησαν οι Φαίακες κοιμισμένο τον Οδυσσέα). Σύμφωνα με τον Όμηρο ο Οδυσσέας μετέφερε εδώ τα δώρα που του χάρισε ο βασιλιάς Αλκίνοος κατά την αποχώρησή του από το βασίλειο των Φαιάκων. Έχει δύο εισόδους. Μέσω μίας σκάλας και με κάθοδο στα δέκα μέτρα προσεγγίζεται το σπήλαιο που είναι γεμάτο με σταλακτίτες. Κατά τις ανασκαφές του 1805 ήρθαν στο φως πολλά αγγεία και πήλινα αγαλματίδια. Στο μέσον της σπηλιάς υπάρχει μία μαρμάρινη βάση, όπου πρέπει να υπήρχε το άγαλμα κάποιου λατρευόμενου θεού.

"αυτάρ επί κρατός λιμένος τανύφυλλος ελαίη, αγχόθι δ' αυτής άντρον επήρατον ηεροειδές, ιρόν νυμφάων αι νηιάδες καλέονται

"Λοιπόν στην άκρη του λιμανιού μακρόφυλλη ελιά (είναι), κοντά δε σε αυτήν άντρο (σπήλαιο) ωραίο σκοτεινό, ιερό (των) Νυμφών που Ναϊάδες καλούνται

 

δύω δε τε οι θύραι εισίν, αι μεν προς βορέαο καταβαταί ανθρώποισιν, αι δ' αυ προς νότου εισί θεώτεραι · ουδέ τι κείνη άνδρες ε(ι)σέρχονται, αλλ' αθανάτων οδός εστιν."

[Δύο δε, και οι θύρες (του σπηλαίου) είναι, απο τις οποίες η μία είναι προς Βορρά και είναι κατάβαση ανθρώπων, ενώ η άλλη είναι προς τον Νότο η Θεία · απο εκείνη δεν εισέρχονται άνδρες (άνθρωποι) αλλά των Αθανάτων δρόμος είναι" ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΡΑΨ.ν 96-112

Η λέξη ΘΥΡΑ είναι αυτή που χρησιμοποιεί ο Ομηρος στην ΡΑΨ.ν ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, στην αλληγορίαν του ΑΝΤΡΟΥ ΤΩΝ ΝΥΜΦΩΝ.

« Βρίσκονται και δύο θύρες, που η μια τους βλέπει στο Βοριά και την περνούν οι άνθρωποι, ενώ η άλλη η θεικιά κοιτάει κατά τον Νότο.Απ΄αυτήν όμως δεν μπαίνουν οι θνητοί, παρά είναι των αθανάτων το διάβα.»

Ο Ελληνικός Λόγος συμφωνεί απόλυτα με την άποψη του Ομήρου, σχετικά με τις δύο Θύρες, γιατί οι δύο λέξεις ΒΟΡΕΑΣ ΚΑΙ ΝΟΤΟΣ , αναπτυσσόμενες εκπλήσσουν με την εσωτερική τους ερμηνεία καθώς ωθούν τις ψυχές στην ανέναον κίνησή τους.

Η Θύρα που βλέπει στον Βοριά την κατεβαινουν οι άνθρωποι, είναι η Θύρα των επανενσαρκώσεων. Η αύρα =ψυχή χρησιμοποιεί εναλλάξ την νέαν με την παλαιά θύραν και αλλάζει πεδίον ύπαρξης.

Η Βόρειος θύρα είναι το Θερινόν Ηλιοστάσιο, όπου ο Ηλιος διέρχεται από το ζώδιο του καρκίνου, ενώ η Νότια είναι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο όπου ο Ηλιος διέρχεται απο το ζω΄διο του Αιγόκερου.

Πορφύριος στο"Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρου"  «Τον δε νότον θεοίς νέμοντες ισταμένης της μεσημβρίας εν τοις ναοίς των θεών ταπαραπετάσματα έλκουσι, το Ομηρικόν δε τούτο φυλάσσοντες παράγγελμα, ως κατά την εις νότον έγκλισιν του θεού ου θέμις ανθρώπους εισιέναι εις τα ιερά, αλλ’ αθανάτων οδός εστιν. ιστασιν ουν το σύμβολον της μεσημβρίας και του νότου επί τη θύρα μεσημβριάζοντος του θεού. ουκούν ουδ’ επί των άλλων θυρών εφ’ οποίας ουν ώρας εξόν λαλείν ως ιεράς ούσης θύρας, και δια τούθ’οι Πυθαγόρειοι και οι παρ’ Αιγυπτίοις σοφοί μη λαλείν απηγόρευον διερχομένους ή θύρας ή πύλας, σεβομένους υπό σιωπής θεόν αρχήν των όλων έχοντα.»

«Επειδή όμως ο νότος έχει αποδοθεί στους θεούς, κατά την μεσημβρία τραβάνε στους ναούς τις κουρτίνες μπροστά από τα αγάλματα των θεών, τηρώντας την ομηρική εντολή, ότι όταν ο ήλιος πηγαίνει κατά τον νότο δεν επιτρέπεται να μπαίνουν άνθρωποι στους ναούς, αλλά αυτό είναι των αθανάτων πέρασμα.

Τοποθετούν λοιπόν το σύμβολο της μεσημβρίας και του νότου στις πύλες των ναών, όταν ο θεός Ηλιος βρίσκεται στο μεσουράνημα του.

Αλλά και στις άλλες πύλες δεν επιτρεπόταν να μιλάνε καθόλου σε οποιαδήποτε ώρα, επειδή οι πύλες θεωρούνταν ιερές.

ΘΥΡΑ=Θ+ΑΥΡ(Α)  είναι ο ξυνός λόγος ο συνδέων την κάθοδον στο  υλικό σώμα (Θάνατον) της ψυχής με το Θείον. Το σύμφωνο Θ περιέχει και τον σταυρό, των 4 στοιχείων της Υλης, περιοριζόμενος από τον κύκλο που εκπροσωπεί το απρόσωπον Θείον.

Ο αριθμός ΕΝ-ΝΕΑ συμπίπτει με το σύμφωνο Θ-ΗΤΑ του αρχαίου Αλφαβήτου, που χαρακτηρίζει τρείς μεγάλες έννοιες, που σχηματίζουν την ουσία της καθ΄ολοκληρίαν αγωνίας του  ανθρώπινου όντος. Θ-ΕΙΟΝ, Θ-ΥΡΑ, Θ-ΑΝΑΤΟΣ (ενσαρκώσεις). Μεταξύ του Θ=9 και Ι=10 εντοπίζεται η πρώτη Π- ύλη,  και το 9 είναι η Θύρα που διαχωρίζει το Θείον από την ενσαρκωμένην ψυχήν, ακινητοποιημένη στα στενά χωρο-χρονικά πλαίσια.

Ο Ομηρος και στα δύο του Επη αναφέρει το διάστημα το απαιτούμενο να διαλυθεί ο αιθερικός φορές που περιβάλλει το σώμα. ΙΛΙΑΔΟΣ ΡΑΨ.Ω 602-613 τα τέκνα της Νιόβης που έμειναν άταφα για εννέα μέρες. Όταν ο Πρίαμος ζητά από τον Αχιλλέα εκεχειρία εννέα ημερών για να κλάψουν τον Εκτορα  ΡΑΨ.Ω ΣΤΙΧ 659-667 και ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΡΑΨ.ω   58-73 όταν οι εννέα Μούσες μοιρολογούν επί εννέα μέρες τον θάνατον του Αχιλλέα.

Η εσωτερική ερμηνεία των αριθμών ΕΝΝΕΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑ, σχετίζεται με την χρονική περίοδο που ολοκληρώνεται ο κύκλος από την έναρξη μέχρι την επιστροφή στο σημείο αυτό. Ο Ομηρος αλλά και  ο Ησίοδος στα κείμενά τους σημειοδοτούν τα μεγάλα γεγονότα με τους αριθμούς αυτούς. Η  πολιορκία της Τροίας, που κράτησε 9 χρόνια, τελειώνει με την άλωση της κατά το δέκατο έτος και το ίδιο γίνεται με τον Οδυσσέα που επιστρέφει στην Ιθάκη το δέκατο έτος.

Στην θεογονία του ο Ησίοδος  αναφέρει ότι τα ύδατα της Στυγός τα εννέα δέκατα ρέουν στον Ωκεανό και ένα δέκατο , μεγάλη συμφορά για τους θεούς κυλά από τον βράχο.

Η μάχη των Τιτάνων και Ολυμπίων διήρκησε δέκα έτη και εννέα συζύγους έχει ο Ζεύς (εκτός από την Σεμέλη που ήταν θνητή).

«Εννέα μερόνυχτα χαλκωματένιο αμόνι πέφτοντας απ΄τον ουρανό φθάνει στη γή τις δέκα. Και εννέα πάλι μερόνυχτα χαλκωματένιο αμόνι κάνει απ΄την γή, τη δέκατη στον Τάρταρο να φθάσει»

Όλα αφορούν κύκλους που ολοκληρώνονται πάντα μεταξύ των αριθμών εννέα και δέκα, προκειμένου να επέλθει αλλαγή πεδίου συνειδητότητας ή κάποια κοσμογονική αλλαγή.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

       

Ο μύθος του Σπηλαίου έρχεται αρωγός της ψυχικής διεργασίας, η οποία σταθεροποιεί την μνήμη και επιτρέπει την αντικειμενική θεώρηση των πράξεων του απελευθερώθέντος τέως δεσμώτου και νυν διαλογιζόμενου ατόμου. Πριν από αυτό είμαστε όλοι δεσμώτες της παντοδύναμου γενεσιουργού  λήθης, ενώ εκτός του σπηλαίου πλησιάζουμε την φύση των τεσσάρων στοιχείων ή τεσσάρων ριζωμάτων του Πυθαγορείου Ορκου των ΧΡΥΣΩΝ ΕΠΩΝ.

Οι άνθρωποι ζούν ανάμεσα σε σκιές και οχυρώνονται μέσα σε ένα υποκειμενικό κόσμο, που είναι η σπηλαιά τους, κοιτώντας και προσκολλώντας σε αντίγραφα. Λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να αποδράσουν και ακόμη πιο λίγοι αυτοί που θα φθάσουν μέχρι το τέλος, στην ευρύτητα του πνεύματος που υπάρχει έξω από την σπηλαιά.

Ο δεσμώτης του Σπηλαίου που μόνο το ¨εξαίφνης¨ μπορεί να τον ταρακουνήσει και να αρχίσει να διερωτάται για την εσωτερική του απραξία, απαξία, αταξία και αδράνεια εντός του σπηλαίου/κοινωνία.

Μέσα στο σπήλαιο, η ψυχή/δεσμώτης δεν καταβάλλει καμμία προσπάθεια για να κατανοήσει και να αντιληφθεί τι συμβαίνει, λόγω οκνηρίας, άγνοιας και αδιαφορίας και φυσικά δοκησισοφίας, γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι γνωρίζει τα πάντα.

Το εσωτερικό κενό της δεν το αντιλαμβάνεται γιατί το έχει υπερπληρώσει με ασήμαντους και άνευ ουσίας σπασμωδικές κινητοποιήσεις, που ενεργοποιούν με την σειρά τους την μόνιμη ανικανοποίητη βουλιμία της για υλικά αγαθά. Διά της ευτελούς εκτόνωσης αγοράς  και συσσώρευσης άχρηστων αντικειμένων η ψυχή βυθίζεται στην ματαιότητά της ύπαρξης της.

 Ο νούς δε, μέσα σε έναν άτακτο συνειρμικό περιεχόμενο σκέψεων, απειθάρχητος μετατοπίζεται συνδέοντας άνευ ουσιώδους σχέσεως συλλογισμούς και παραστάσεις που δεν έχουν καμμία ομοιότητα και καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα συγκροτήσης λογικών συλλογισμών. Μην έχοντας επίγνωση των κινήτρων της, παρασύρεται από κακές παρορμήσεις και ανεξέλεγκτες συναισθηματικές ροπές και δεν γνωρίζει ότι αυτά καθορίζουν τις πράξεις της αλλά και την μελλοντική της παραμονή επ΄αόριστον στο σπήλαιο. Εφόσον οι  οι σκέψεις, οι επιλογές τα κίνητρα πολλές φορές είναι ασυμβίβαστα μεταξύ των , οι πράξεις της δεν έχουν καμμία πνευματική αξία γιατί είναι τυχαίες άνευ γνώσεως . Η παντελή έλλειψη σταθερού προσωπικού προσανατολισμού την οδηγεί σε επιπόλαιες  αλλαγές κατευθύνσεων και διαφορετικών εσωτερικών και εξωτερικών γνώσεων και να πιστεύει επιπλέον ότι γίνεται και σοφή. Και τέλος η έλλειψη ενδιαφέροντος, η απογοήτευση, η δυσθυμία, ο εκνευρισμός το άγχος, η απάθεια και η κατάθλιψη αρχίζουν και κατακυριεύουν το είναι της. Ολες οι ψευδαισθήσεις που συνδέουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον κάνοντας την παρέλασή τους διαμέσου των ψευδών και παραπλανητικών εικόνων , αποκοιμίζουν την πραγματικότητα της μηδαμινότητά της.
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΠΗΛΑΙΟ

Το Σπήλαιο λοιπόν δεν είναι ένα μουσειακό απολίθωμα, είναι ένα ολοζώντανο μόσχευμα ψυχής , από όπου εξέρχεται «εξαίφνης» ακάθεκτος. Η ιστορία του Σπηλαίου επαναλαμβάνεται πάντα και σήμερα ειδικά με το τραγικό και τιτανικό προσωπείο που είναι εντελώς αθέατο για την ανθρωπότητα. Το τιτανικό προσωπείον είναι η εξαπάτηση του μικρού Διόνυσου, οι οποίοι αφού είχαν αλείψει τα πρόσωπά τους με γύψο, απέκρυψαν από αυτόν τις πραγματικές τους προθέσεις.Ετσι κατάφεραν να τον παρασύρουν και να τον διαμελίσουν σε επτά τεμάχια για να τον κατασπαράξουν.Πολλαπλά τα μυητικά επίπεδα ερμηνείας αυτού του διαμελισμού.Εν πρώτοις είναι οφθαλμοφανές ο πρώτος και ο εγγύτερος που αγγίζει τα μύχια της ψυχής μας. Οι Τιτάνες ανέκαθεν ανευρίσκουν τελικά τρόπους μεταμόρφωσης των πραγματικών δόλιων προθέσεων τους, ώστε να παρασύρουν τους νέους και ενθουσιώδεις Διονυσιακές ψυχές, προς εξαπάτηση και κατασπαραγμό των.

Στα σχέδια των σύγχρονων εξουσιαστών-τιτάνων σίγουρα δεν είναι η ευδαιμονία όλων των ανθρώπων αλλά η κατανάλωση της ενέργειάς των με την μορφή της εργασίας-δουλείας . Αυτό μεταφράζεται σε ισχύ και χρήμα για αυτούς και υποδούλωση και η καθυποταγή των δεσμωτών. Κοινωνίες δούλων λοιπόν,καθυποτάσσουσαι τον χρόνο, τις δυνάμεις και την ενέργεια των εις τις προσταγές των Τιτάνων/δημίων.
ΔΙΑ-ΜΕΛΙΣΜΟΣ είναι η ΔΙΑ-ΣΚΕΔ-ΑΣΗ , την οποία προσφέρει αφειδώς η εξουσιαστική κοινωνία για αποχαύνωση των νέων (ποδόσφαιρο, μπουζούκια σε καταγώγια όπου υποτίθεται ότι τραγουδάνε και χορεύουν. Το ρήμα σκεδάννυμι ρίζα του διασκεδάζω σημαίνει διασκορπίζω. Οι καινούργιοι θαυματοποιοί έχοντας ελαστική συνείδηση και με δέλεαρ μία φαινομενική εξουσία και οικονομικά οφέλη,δούλοι και αυτοί, ωστόσο, αφού υπηρετούν το εξουσιαστικό κοινωνικό γίγνεσθαι φορούν το γύψινο προσωπείο.
Εκπαιδευμένοι με τα νέα μηνύματα των καιρών έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για να αλυσοδέσουν ξανά τον άνθρωπο, ο οποίος παραμένει ουσιαστικά απομονωμένος από τον εαυτό του αλλά και από τους συνανθρώπους του. Ξένος ανάμεσα σε ξένους που το μόνο κοινό που έχουν είναι οι ίδιες εικόνες, ομοιώματα, δοξασίες και ψεύδη που «βλέπουν» μαζί. Έτσι , εντέχνως και εκ του πονηρού βλέπουμε και ακούμε συζητήσεις, σοβαροφανών και δήθεν αναζητητών τυλιγμένες με όμορφα λόγια και βαρύγδουπα. Συζητήσεις που προσφέρονται αφειδώς με πολλούς τρόπους, στην τηλεόραση, στα καφενεία στα εστιατόρια, θέατρα, που αυτοαναλίσκονται χωρίς όμως κανένα υπόβαθρο, χωρίς ουσία, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και χωρίς πραγματική λαχτάρα της ψυχής για κατανόηση και αυτοβελτίωση.
Ο σημερινός άνθρωπος ,απαίδευτος, αλαζονικός και πανυπέρφρων, έχοντας θεοποιήσει την «ξεχωριστή» του υποκειμενική γνώμη, χωρίς να την επεξεργαστεί , χωρίς την μακροχρόνια προσωπική αναζήτηση χωρίς την διαδικασία κάθαρσης, και την προσωπική εφαρμογή στις επιλογές του, και προπαντός χωρίς κανένα σεβασμό για τα μυστήρια του απόκρυφου διακόσμου την περιφέρει παντού σαν μοναδική αλήθεια.
Στην εποχή της ταχύτητας, ο σημερινός άνθρωπος, θύμα του συρμού, προσπαθεί με ταχύρυθμα σεμινάρια να «μυηθεί» από μαστροπούς της γνώσης, οι οποίοι παρουσιάζουν μυστικές διδασκαλίες αναμειγνυόμενες μεταξύ τους. Αυτή η πολτοποίηση , τις αποδυναμώνουν και καταργούν τα ουσιώδη χαρακτηριστικά, τα οποία τις διαφοροποιούν. Αυτή η άνευ διακρίσεως πληροφόρηση καθίσταται παραπληροφόρηση και σαν Λερναία Ύδρα απλώνει τα οκτώ κεφάλια της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ,διαμελίζοντας την λογική. Η κεντρική δε εξουσία, η ενάτη κεφαλή, παραμένει αθέατος, καθοδηγούσα αθόρυβα ,τα υπόλοιπα κεφάλια/θαυματοποιούς, προσαρμόζουσα αναλόγως των καιρών και των συγκυριών τις μεθόδους της. Κανένας δεν διαφεύγει των πλοκαμιών της. Μόνο κάποιος Ηρακλής που διαφαίνεται εις τον ορίζοντα.
Οι δεσμώτες του Σπηλαίου που μόνο το ¨εξαίφνης¨ μπορεί να τον ταρακουνήσει και να αρχίσει να διερωτάται για την εσωτερική του απραξία,απαξία, αταξία και αδράνεια εντός του σπηλαίου/κοινωνία.
Μόλις αφυπνισθεί όμως η ψυχή αρχίζει και βλέπει την πραγματικότητα και θέλει να πάρει πειθαρχίας με έλεγχο των κινήτρων της. Το περιβάλλον της δε είναι ο καθρέπτης του εαυτού της.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

Ο διαλογιζόμενος πρέπει να διαβάσει μετά προσοχής τον μύθο του Πλάτωνα στην Πολιτεία του. Ο συνδυασμός κειμένου και εικόνας  θα παραμείνει ανεξίτηλος εις την μνήμη και θα του επιτρέψει να αναγνωρίσει σε ποια φάση  βρίσκεται και θα προχωρήσει με την πρόοδο  στην άσκηση του νυχτερινού και πρωινού  Ε.Δ.

Ο μύθος θέτει τον διαλογιζόμενο ενώπιο της οθόνης/βάθος του σπηλαίου στον τοίχο του οποίου «βλέπει» μόνο ότι κάποιοι αόρατοι καθοδηγηταί/θαυματοποιοί υποβάλλουν στο υποσυνείδητο του ανενόχλητοι και αναίσχυντα .Με την τακτική πρακτική του διαλογισμού τα σκιώδη εξωτερικά αντικείμενα/ γεγονότα, που προβάλλοντα στο βάθος του σπηλαίου, καθίστανται σταδιακά διακριτά και συνειδητά. Με την συχνή παρατήρηση των γεγονότων της ζωής, η διαδικασία μεταφέρεται στην εσωτερική αιτία εξαιτίας της οποίας προήλθαν τα εξωτερικά αποτελέσματα.
Ολη αυτή η εσωτερική διεργασία θα φανερώσει διαδοχικά τις πέντε περιόδους της εξελικτικής/ανελικτικής κίνησης  μεταβάλλοντας σταδιακά  την συνείδηση του.
   Η πρώτη περίοδος είναι μέσα στο Σπήλαιο/κοινωνία. Δεμένος στον αυχένα και στα πόδια ο άνθρωπος, ακινητοποιήμενος σωματικά αλλά και νοητικά βλέπουν τις σκιές και τα απεικάσματα/είδωλα πάνω στον βράχο. Η παιδεία είναι άχαρος, ασυντόνιστος, αδιάφορος και άνευ έμπνευσης και έτσι ο δεσμώτης παραμένει στο σκότος της διπλής άγνοιας.Ποτέ δεν βλέπει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, απρόσωποι, αδιάφοροι, αμέτοχοι στην χαρά ή στην λύπη μεταξύ τους, χωρίς επικοινωνία,όλα αυτά  μαζί με την ομοιομορφία και την μονοδιάστατη θέαση του ψέματος, σκοτώνουν την φιλία, την ευφυία, τις ενσυνείδητες επιλογές, την ευστροφία. Όμως ο Πλάτωνας μας υπενθυμίζει κάτι, ότι ο δεσμώτης δεν είναι καταδικασμένος σε αυτήν την αδήριτη ανάγκη της τραγικής του ακινησίας γιατί έχει ελεύθερα τα χέρια του και μπορεί να λύσει τα δεσμά του.
Ο δογματισμός συμβολίζουν την ακινησία του νού που παραμένει κενός και στείρος χωρίς να αποκτά την πραγματική γνώση του κόσμου. Τα  πόδια του επίσης ακινητοποιημένα και έτσι συμπληρώνεται η εικόνα της νοητικής ακινησίας με την σωματική. Τα χέρια όμως που είναι ελεύθερα γιατί δεν χρησιμοποιούνται. Για τον απλό λόγο ότι οι δεσμώτες παρατείνουν εθελουσίως την φυλάκισή τους, γιατί είναι ικανοποιημένοι  με τα δεσμά τους και «βολεμένοι».  Το ψεύδος είναι ο ύπνος της ψυχής τα δε όνειρα και οι φαντασιώσεις είναι εικασίες με τις οποίες αρέσκεται ο δεσμώτης να συναναστρέφεται.
    Η δεύτερη είναι η περιπλάνηση. Το βίαιο λύσιμο των δεσμών και η επίπονος ανοδική πορεία από το βάθος του σπηλαίου προς την μοναδική έξοδο/διέξοδο. Εδώ έχουμε όλες τις αποτυχημένες απόπειρες αυτογνωσίας. Είναι η αναγκαία περιπλάνηση και αναζήτηση απαντήσεων σε όλα τα υπαρξιακά προβλήματα και ερωτήματα του ανθρώπου.
   Η Τρίτη είναι η ανεύρεση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ. Είναι η μετάβαση μετ΄εμποδιών διαμέσου των υδάτων της λίμνης, η εντρύφηση και μεθοδική ενασχόληση με τον διαλογισμό με το προκύπτον δίλημμα «ΤΙ ΠΡΑΚΤΕΟΝ».
Εδώ έχουμε εναλλαγή του φωτός και του σκότους, γιατί στην αρχή και μέσα στο εκτυφλωτικό φώς της ημέρας ο πρώην δεσμώτης δεν κατανοεί και δεν «βλέπει» ξεκάθαρα. Όμως με την συστηματική πειθαρχημένη Πυθαγόρεια διαδικασία του διαλογισμού αποκτά σταδιακά  την αντίληψη της αντικειμενικής παραγματικότητας. Το συναίσθημα και η λογική ενώ στην αρχή βρίσκονται σε μία διαμάχη, λόγω των αμφιβολιών, αμφιταλατεύσεων, μεταξύ της απάθειας, αμάθειας και νωθρότητας, αρχίζουν και εναρμονίζονται.Είναι μία μακρά περίοδος αναπροσαρμογής και ανακαταξεων , της οποίας η χρονική διάρκεια εξαρτάται από την τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Αποκτά σιγά σιγά την ελευθερία βούλησης, σταθερότητα αποφάσεων με επίγνωση των συνεπειών των πράξεων του, αυτοέλεγχο, χωρίς ταλαντεύσεις.
   Η τέταρτη αναφέρεται στην εφαρμογή του νέου κώδικα αξιών και της Αρετής , στην πράξη. Αυτό οδηγεί άλλοτε εις την αποτυχία ,λόγω του αδύναμου χαρακτήρος του διαλογιζόμενου ,ο οποίος επιστρέφει πίσω στην σπηλαιά , σαν θαυματοποιός . Σε αυτό το σημείο το άτομο αν προτιμήσει την κακία , την ύλη και τις ηδονές θα επιστρέψει για να εκμεταλλευθεί και να υποτάξει  τους συναθρώπους του με το να τους προβάλλει τα «θαύματά» του, για ιδίον όφελος δηλ. αλήθειες μόνο κατά το ήμισυ που είναι χειρότερο του ψεύδους.  Με προσωπείον γλυκύτατο, ευπροσήγορο, προστατευτικό, καταδεκτικό υποτίθεται ότι προσφέρει την βοήθεια και την γνώση (το πυρ και τα είδωλα) που οι ομοίοι του τροφοδοτούν και κινούν έντεχνα και αδρότατα αμοιβόμενοι ποικιλοτρόπως. Όταν τα συμφέροντά του υπονομευθούν τότε θα δείξει και το σκλήρό του προσωπείον και θα φανεί όλη η κακοήθεια και ασυνειδησία και η υποκρισία  που κρύβει ή
  Συνεχίζει τον δύσκολο δρόμο του προς την πραγματική εσωτερική γνώση της Αλήθειας και του Αγαθού, φθάνοντας στην κορυφή του όρους των στοχασμών, στο ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Είναι σχεδόν αόρατος από του συνανθρώπους του, δεν μετέχει σε κοινωνικές συγκεντρώσεις και πολλές άσκοπες συζητήσεις, ενώ παρατηρεί τα πάντα. Είναι ήρεμος και αυτάρκης, ενώ κρατεί την στάση του «παρατηρητή» σως προς την γνώση και τα γεγονότα. Γι΄αυτό και διέρχεται απαρατήρητος από τους άλλους.
Η Πέμπτη περίοδος η ανιδιοτελής επιστροφή στο σπήλαιο για να βρεθεί με τους συνανθρώπους του και να μεταδώσει την γνώση του σε όσους επιθυμούν να τον ακούσουν. Ο διαλογιζόμενος επιστρέφει ακτινοβόλος και αναμυγνύεται με το πλήθος και αναλαμβάνει εθελουσίως να δείξει μόνο σε αυτούς που επιθυμούν διακαώς να δούν. Δεν καταβάλλει καμμία προσπάθεια να προσελκύσει κανέναν και δεν θέλει να κερδίσει απολύτως τίποτε από κανέναν ούτε έχει στόχο τον προσηλυτισμό. Σκοπός του είναι η αφύπνιση του περιβάλλοντός του και το λύσιμο των δεσμών γι΄αυτούς που το αναζητούν, αλλά με πραότητα και μετριοπάθεια, άνευ εγωισμού και υπεροψίας.

Ο Ελληνικός διαλογισμός στόχο του έχει πρώτα την αντιμετώπιση της καθημερινής πραγματικότητας εντός της κοινωνίας με την δημιουργία εξισορροπημένων ανθρώπων και αργότερα επιλαμβάνεται της ψυχής δια την ανάτασή της στα Υπερουράνια ενδιαιτήματα .

Ο κυκλικός  δρόμος του είναι διαδικασία ζωής, ανάλογος με εκείνη του απελευθερωθέντος δεσμώτου. Η αλλαγή των πέντε περιόδων είναι μια μακροχρόνιος διαδικασία , αν είναι πραγματική και ο διαλογιζόμενος δεν παρασύρεται από φαντασιώσει και «οιήσεις» για «χιμαιρικά» επιτεύγματα. Πάντα άγρυπνος παρακολουθεί την πρόοδο του ή την παλινδρόμισή του και ξέρει ανα πάσα στιγμή σε ποιο σημείο βρίσκεται.

Μετά την μυθική διάσπαση του Διόνυσου επέρχεται η φιλοσοφική ενότητα του Απόλλωνα «το δ΄ έν Απόλλωνα…»

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ "ΤΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΣΥΝΕΣΕΙ"

ΘΕΜΙΣ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑ Peter Paul Rubens  17ος αιων.National Museum of Fine Arts in Buenos Aires

ΝΟΜΟΣ ΘΕΣΜΟΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Οι ιδιότητες που απορρέουν από την γέννηση των 27 τέκνων του Διός με τις εννέα συζύγους του ,έχουν ως βάση την Δικαιοσύνη! Η διαδρομή από την σύλληψη της Ιδέας της Δικαιοσύνης και της γέννησης της σοφίας είναι μακράν και επίπονος και απαιτεί 26 διαδοχικές φάσεις νοητικής εκγύμνασης.

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ  ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑ  ΣΤΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ, ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΎ ΝΌΜΟΥ ΣΤΑ ΔΥΟ ΠΕΔΙΑ, ΝΟΗΤΟΝ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΟΝ. ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ 9 ΣΥΖΎΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ 27 ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ.

1.ΑΡΧΗ ΠΑΣΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ Η ΦΡΟΝΗΣΙΣ, ΠΡΩΤΗ ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, με την οποία συλλαμβάνεται η Αθηνά , που θα γεννηθεί  μετά από τρείς κύκλους  κυοφορίας, ανα 9 τέκνα. Η ΜΗΤΙΣ , τέκνον Ωκεανού και της Τηθύος, προερχόμενη απο το υδάτινο στοιχείο, που μετέχει του συναισθηματικού/θυιμκού μέρους της ψυχής,ώστε η φρόνηση να μην είναι μία απεξηραμένη και στερημένη στοργής και τρυφερότητας ιδιότητα. Σύμφωνα με τον μύθο ο Ζεύς καταπίνει την ήδη έγκυο Μήτιδα και έτσι ο Νούς θέτει ως βάση την φρόνηση πάνω στην οποία θα στηριχθεί όλο το Νοητικόν οικοδόμημα

2.ΘΕΜΙΣ .  ΩΡΕΣ (ΕΥΝΟΜΙΑ, ΔΙΚΗ, ΕΙΡΗΝΗ) ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ  (ΚΛΩΘΩ,ΛΑΧΕΣΙΣ,ΑΤΡΟΠΟΣ) (ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ). Θέμις/Θεσμοί/Νόμοι. Για να τηρηθεί  και να επικρατήσει η αρμονία ,η Μήτις απαιτεί να διευθετηθεί η φυσική τάξις δια του Νόμου και των θεσμών. Χωρίς της δεύτερη σύζυγο του Διός η Δικαιοσύνη με βάση του θεσμούς, το έθος, δηλ. το εθιμικόν Δίκαιον δεν λειτουργεί. Το ΕΘΟΣ-ΘΕΟΣ-ΗΘΟΣ. Δικλείδα ασφαλείας προστατεύει δια των θεσμών το συνολικόν Σύμπαν δια της επικράτησης της ΝΟΜΟ-ΘΕΣΙΑΣ. Τιτανίς η Θέμις κόρη του Ουρανού και της Γαίας, ΠΥΡ και ΓΗ , δεν επιτρέπει συναισθηματισμούς στην διεκπεραίωση του Νόμου. Πρώτα τέκνα οι ΩΡΕΣ που δρούν στον  απανταχού  Χ-ΩΡΟ του Σύμπαντος  κατά την ωρίμανση των γεγονότων και προνοούν για το μέλλον. ΧΩΡΟΝ και Χ-ΩΡΑ ορίζουν οι ΩΡΕΣ, εφόσον η Δίκη παρατηρεί τον τρόπο διαβίωσης όλων των όντων. Η λέξις Χώρα απαντάται στον Ομηρο. Ωρες και Μοίρες ενοποιούν τον χώρο. Οι Μοίρες έπονται των Ωρών και ο χρόνος ορίζεται από αυτές αφού μοιράζεται σε τρία μέρη , ΠΑΡΟΝ-ΚΛΩΘΩ, ΜΕΛΛΟΝ-ΑΤΡΟΠΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΘΟΝ-ΛΑΧΕΣΙΣ. Η τελευταία συλλαβή –ΡΑ και στην Ω-ΡΑ και ΜΟΙ-ΡΑ επιβεβαιώνει την σημασίαν της αέναου ροή στον χωροχρόνο.

ΕΥΝΟΜΙΑ! Είναι ο απαράβατος όρος και επίκουρος της συντελούμενης Δικαιοσύνης/Δίκης, προκειμένου να επικρατήσει η ΕΙΡΗΝΗ>
3.ΕΥΡΥΝΟΜΗ. Είναι η απαραίτητος μετέξέλιξη του Νόμου, προκειμένου η Δικαιοσύνη να μην αποδοθεί με στυγνότητα και σκληρότητα.  ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ ΑΓΛΑΙΑ, ΘΑΛΕΙΑ,ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ (ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ) στον χωροχρόνο . "Μέλπονται πάντων τε νόμους και ήθεα κεδνά των αθανάτων", με τέτοιο τρόπο ώστε οι πάντες να γνωρίζουν ότι πρώτο μέλημα του βίου, είναι η τήρηση και ο σεβασμός στους θείους Νόμους.

4.ΔΗΜΗΤΡΑ. ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ (ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ). Η αδέκαστος κόρη δικάζει τις ψυχές που φθάνουν στον Αδη. Είναι η Πραξιδίκη, η δικαία πράξη της τελικής κρίσεως των θνητών, Η δικαίωση ή η τιμωρία έχει ως τελικούς κριτές το ζεύγος Πλούτωνα-περσεφόνη
5.ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ . ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ ΚΛΕΙΩ,ΕΥΤΕΡΠΗ,ΘΑΛΕΙΑ,ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ,ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ,ΕΡΑΤΩ,ΠΟΛΥΜΝΙΑ,ΟΥΡΑΝΙΑ,ΚΑΛΛΙΟΠΗ (ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ). Οι ψυχές διδάσκονται την Αρετή με προτεραιότητα την Δικαιοσύνην και τον Νόμο,από την Μνημοσύνη και τις Μούσες. Η Μνημοσύνη, πέμπτη σύζυγος του Διός βρίσκεται στην μέση, Ιδιότης της ΜΝΗΜΗΣ οφείλει να συγκρατεί  ότι προηγείται, προκειμένου ο Νούς/ΖΕΥΣ να διαθέτει την συνολική μνήμην του παρελθόντος, που θα του επιτρέπει να προίσταται του ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.

6.ΛΗΤΩ ΑΡΤΕΜΙΣ, ΑΠΟΛΛΩΝ (ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ) Την σφραγίδα του Νόμου κατέχει ο φωτίζων την αλήθεια θεός του φωτός Απόλλωνας.Με την χρυσή του Λύρα, ως ΧΡΥΣΟΛΥΡΗΣ, δια των δονήσεων του ήχου απλ΄΄ωνεται στο Νοήμον Σύμπαν, επικράτειαν του Διός, την ΝΟΟΣΦΑΙΡΑΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ. Ο ΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ν+ΟΥΣ, λέγει ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ.
7.ΜΑΙΑ. ΕΡΜΗΣ (ΕΡΜΗΝΕΙΑ). Η ερμηνεία του Νόμου εκμαιεύεται από τον Ερμή που μεταβιβάζει τις εντολές του Διός.
8.ΣΕΜΕΛΗ. ΔΙΟΝΥΣΟΣ. Στον ΑΓΡΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ο Διόνυσος Ζαγρεύς προσφέρει την δυνατότητα στις ψυχές να αποκτήσουν κρίση Δικαίου και ενσυνείδητον Αρετήν
9 ΗΡΑ. ΗΒΗ,ΑΡΗΣ,ΕΙΛΕΙΘΥΙΑ (ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΝΔΡΕΙΑ) Το Σθένος της προάσπισης της Δικαιοσύνης το έχει αναλάβει ο Αρης, ο «ΣΥΝΑΡΩΓΟΣ ΘΕΜΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΩΝ ΑΓΟΣ ΦΩΤΩΝ»
10 ΜΗΤΙΣ,ΑΘΗΝΑ (ΣΟΦΙΑ) Γεννιέται τελευταία η ΑΘΗΝΑ ΠΑΝΟΠΛΟΣ, με όλες τις παραπάνω ιδιότητες συγκεντρωμένες και ενοποιημένες.
Οι τρείς πρώτες σύζυγοι ολοκληρώνουν έναν κύκλον εννέα θυγατέρων. Είναι οι πρώτες ηθικές αξίες με βάση την φρόνηση της Μητιδος, τον Νόμον της Θέτιδος και την Δικαιοσύνην της Ευρυνόμης, οι οποίες πρέπει να εγκατασταθούν κατ’ απολυτον προτεραιότητα στην διάνοια του θνητού. Ο αριθμός των  πρώτων Θυγατέρων, 9  έχει την αριθμοσοφικήν εξήγηση της τελειώσεως. Στο ΕΝ-ΝΕΑ κλείνει, ολοκληρώνεται ένας κύκλος και ανοίγει ένα καινούργιος.

9 σύζυγοι και 27 τέκνα =36, ο κατέχων συνεπτυγμένες τις ιδιότητες του 360^ο του Κύκλου, του Διόνυσου Ζαγρέως, η Τετρακτύς των Θεών που είναι και ο μέγας όρκος των Πυθαγορείων.

Η  ιδιότης της Δικαιοσύνης  προυπάρχει « δυνάμει» στον Νούν του Διός, πριν ακόμη αρχίσει η  αλυσίδα των γάμων του, που φέρνει στο προσκήνιο και εν ενεργεία τις κατ’ επέκταση ιδιότητες συζύγων και τέκνων. Ο λόγος είναι ο «εξ’ ανάγκης» προκύπτων, κυρίως λόγω της πανσυμπαντικής λειτουργίας του ορθώς ΣΥ-ΖΕΥΓΝΥΕΙΝ και ΔΙΑ_ΖΕΥ-ΓΝΥΕΙΝ.  Αν οι πρώτες αρχές της Γένεσης και της φθοράς των όντων, που ο ΖΕΥΣ ,ΤΟ ΖΗΝ, ΟΝ ΠΑΝΤΟΓΕΝΕΘΛΟΣ ορίζει και δραστηριοποιεί, δεν υπόκεινται στον Νόμον  και την Δικαιοσύνην, Τάξις , ευνομία και ευκοσμία θα εξαφανισθούν.

Η ΑΣΤΡΑΙΑ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!!!  Salvator Rosa, 1615-1673. Künsthistorische Museum ΒΙΕΝΝΗ

ΧΕΙΡΩΝ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

ΧΕΙΡΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ  «ΤΟ ΔΩΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΠΛΗΓΗ»

Η ΠΛΗΓΗ που μπορεί να μας ωθήσει στην ανάπτυξή μας μπορεί να είναι μια μικρή η μεγάλη ανάλογα και να είναι η έναρξη – πορεία μας για την ΑΝΑΠΤΥΞΗ μας.

 Το σύμβολο του Χείρωνα μοιάζει πολύ με ένα παλιό κλειδί. Υπάρχουν διάφορες απόψεις για την έννοια της θεραπείας που συμβολίζει ο Χείρωνας, η θεραπεία αποκαθιστά την ισορροπία και κατά συνέπεια έχει ένα πολύ βαθύτερο συμβολισμό,

«Υπάρχει μια αμερικανική προφητεία που δηλώνει ότι όταν ανακαλυφθεί ο πλανήτης της θεραπείας στον ουρανό, τότε έφτασε η στιγμή να επιστρέψουν στην γη οι ιερείς διδασκαλίες των πολεμιστών."Ο πλανήτης Χείρωνας κάνει 49 – 51 χρόνια να γυρίσει στην γενέθλια θέση του και αυτή η επιστροφή  είναι η σημαντικότερη στιγμή για το άτομο να δει καθαρά πως θα γιατρευτεί από τις πληγές που έχει μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια και να τις θεραπεύσει με τις αλλαγές που θα θέσει το ίδιο με τις αποφάσεις του.

Όταν ο Χείρωνας εμφανίστηκε στη συνείδηση της ανθρωπότητας το 1977, άρχιζε ένα μεγάλο ρεύμα προς τα φυσικά προϊόντα και την υγιεινή διατροφή,καθώς επίσης και μία ευρύτερη η ανάγκη του ανθρώπου να βελτιώσει την ποιότητα της ζωή του.

Ο ΧΕΙΡΩΝ ΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΓΕΝΟΣ , ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ, ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΜΑΘΗΤΕΥΕΙ ΜΕΣΩ ΑΥΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΑΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΑΦΑΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ.

 

Ο ΧΕΙΡΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ J.S. Sargent Boston Museum of Fine Arts 1922

Ο Χείρων είναι το αθάνατο πρότυπο, που κατερχόμενο στο θνητον διαποτίζεται από όλα τα δηλητήρια από τα οποία υποφέρει ένας θνητός. Η πορεία των σχέσεων του ανθρώπου εντος του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος είναι το ορατό μέρος του πόνου και της καρτερίας το δε αόρατο είναι ο «ΙΠΠΟΣ», το βίαιο ένστικτο και το συναίσθημα από τα οποία γεννήθηκε και πάσχει (ο Κρόνος μεταμορφώθηκε σε ίππο και βίασε την Φίλυρα), ο διφυής Χείρων.

Σύμφωνα με το μυθολογικο παράδειγμα του Χείρωνα, δια της παρατήρησης της συμπεριφοράς των «άλλων» , οι οποίοι του μοιάζουν, κατανοεί το «εγώ» και προσαρμόζει ανάλογα την δική του συμπεριφορά. Ο Νούς δραστηριοποιείται και επεξεργάζεται όχι μόνο τα προσωπικά του τραύματα αλλά και εκείνα των ατόμων με τα οποία έρχεται σε επαφή, στην διαδρομή του βίου.

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ.

Οι παραστάσεις , τα αγάλματα και τα αγγεία στους ναούς απεικονίζουν την αρχαία ΣΟΦΙΑ. Η οπτική εικόνα ανάγεται σε νοητική σύλληψη στην συνέχεια σε λεκτική έκφραση και μετατρέπεται σε ΣΥΜΒΟΛΟ, το οποίο λόγω της συν-κινησιακής φόρτισης μεταμορφώνεται σε ΑΡΧΕΤΥΠΟ.

 

ΑΡΧΗ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ

Ο Χείρωνας καλείται να συνδυάσει το υπάρχον καθεστώς συντήρησης ως υιός του ΚΡΟΝΟΥ-ΧΡΟΝΟΥ με την βίαιη μεταβολή της μακρόβιας φύσης του σε θνητή ως υιός της Φίλυρας . Η γέννηση του συνοδεύεται όχι από ένα αλλά από δύο τραυματικά και αθεράπευτα συμβάντα, τα οποία είναι στο επίκεντρο της ζωής του και τον χρήζουν ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ.

Το πρώτο τραύμα είναι ο τρόπος που συνευρέθηκαν οι γονείς του, βίαιος και ζωώδης, και είναι εμφανές στην μορφή αυτού του διφυούς ιππόμορφου ανδρός. Το αποτέλεσμα η ανικανοποίητη προσωπική ζωή.

Το δεύτερο τραύμα είναι ότι οι γονείς του τον εγκαταλείπουν και αυτή η πληγή της απόρριψης αδύνατον να επουλωθεί. Το παιδί έχει ζωτική ανάγκη της πιδοκιμασίας καις της αναγνώρισης, της τρυφερότητας, στοργής και φροντίδας των γονέων του. Αν   τα στερηθεί όλα αυτά θα στερηθεί την χαρά της ζωής.

ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΝΑ ΦΘΑΣΕΙ ΣΤΟΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ.

ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΗΡΩΙΚΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, ΔΙΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΜΕΣΩΝ.

Η απόρριψη από τους ίδιους του τους γονείς, στρέφει το άτομο σε ένα άλλο πρόσωπο, που στην περίπτωση του Χείρωνα είναι ο θεός ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ, που αναλαμβάνει την ανατροφή, και την διαπαιδαγώγηση του, μεταδίδοντας του την μυστική διδασκαλία της αυτοθεραπείας.

Ο Απόλλων γέννησε Κένταυρο και είναι συνδεδεμένος με αυτούς, έχοντας τους υπό την προστασία του.

Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΕΣΠΑΣΜΕΝΩΝ ΜΕΡΩΝ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΤΟ ΕΝ ΣΤΗΝ ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΙΦΥΟΥΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ.

 

Τα διεσπασμένα στοιχεία της προσωπικότητας αιτία ασθενειών, πρέπει να έλθουν σε συμφιλίωση και αρμονία με στόχο την επαναφορά της υγίειας.

 

Η Θεά ΑΘΗΝΑ ήδη ενήργησε επι του ιππου/αλόγου μερους της ψυχής, με την θεραπευτική Παιώνια ιδιότητά της. Στην περίπτωση του Χείρωνα εναποθέτει τα χέρια της πάνω στην κεφαλή του, σαν να του μεταβιβάζει  τις συμβουλευτικές θεραπευτικές της ιδιότητες.

Ο Απόλλων κατευθύνει τον Χείρωνα στην απόκτηση των θείων του ιδιοτήτων, ΤΗΣ ΠΑΙΩΝΙΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ. ΚΟΡΩΝΙΔΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ   {ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΧΕΙΡΩΝΑ          ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΗΛΕΑ}

                                                                                             

Ο Χείρων, με πρότυπο τις ιδιότητες της καθαρότητας και της απελευθέρωσης από τα δεσμά της άγνοιας καθίσταται ον φωτισμένο, ικανό να αναλάβει την ανατροφή, όχι μόνο απλών ανθρώπων αλλά και τέκνων θεών, τα οποία υπό την καθοδήγησή του προετοιμάζονται να αλλάξουν πεδίο συνειδητότητας. Ως ΗΡΩΕΣ πλέον δοκιμασθέντες εις το πεδίο των ΛΑΘΩΝ/ΑΘΛΩΝ, θα διέλθουν την πύλη της Αθανασίας, αφού ο Χείρων είναι ον αθάνατο.

Το συμπέρασμα είναι ότι η πλέον διχασμένη και τραυματισμένη ψυχή με την ορθή παιδεία δύναται να λειτουργήσει με τρόπο φυσιολογικό . Η ισότιμος και κυρίως η δίκαιη αντιμετώπιση των ανθρώπων από το περιβάλλον τους είναι το κλειδί της υγιείας όλων μας.

 ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ= Ο ΚΕΝΤΩΝ ΤΗΝ ΑΥΡΑ  Η ενοποίηση της αύρας/ψυχής επέρχεται όταν ο Χείρων κεντά δια των νοητικών χεριών τον εσωτερικό του βίο. Η ενοποίηση των διασκορπισμένων μερών της ψυχής πραγματοποιεί την αυτοίασή του.

 Όμως ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ=ΚΕΝ+ΤΑΥ+ΡΟΣ. Το ΤΑΥ της ακινησίας και της στάσης. Ο Κένταυρος καθίσταται νεκρός εξ αιτίας της αδυναμίας του να πραγματοποιήσει την υπέρβαση της ένωσης της διχασμένης του οντότητας.

Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΕΝΩ Η ΕΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΟΥ

Ο ΧΕΙΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΚΜΑΓΕΙΟ ΕΚ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ  ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ  ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.

ΑΘΗΝΑ ΧΕΙΡΩΝΑΣ 1482 BOTICELLI ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ

 

 

 

ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ

O Κένταυρος είναι η εικών του πάσχοντος ανδρός, ο οποίος κατοικεί δυστυχής διεσπασμένος εντός δύο σωμάτων, από την μέση και κάτω ίππος και από την μέση και άνω άνθρωπος. Δυστυχής  και μονίμως εξαγριωμένος μη δυνάμενος να αναγνωρίσει την αιτία της εσωτερικής του διάσπασης με αποτέλεσμα την εξωτερική διαμάχη, ο άνδρας πάσχει. Εξωτερικά η διφυής φύση του φαίνεται ενωμένη αλλά εσωτερικά βρίσκονται σε μόνιμη σύγκρουση. Γι΄αυτό οι Κένταυροι σε όλες τις παραστάσεις βρίσκονται σε μόνιμα μαχόμενοι, προβάλλοντες έτσι την ψυχική εικόνα του διεσπασμένου άνδρα, τον υπερτροφικό ίππο και τον αδύναμο άνθρωπο με το ατροφικό Λογικό. Ο λόγος αυτής της δυσμορφίας, η έλλειψη μέτρου αρμονίας.

 Για τους Ελληνες το Κάλλος είναι η επιβεβαιώση της ψυχικής γαλήνης και ηρεμίας, αποτέλεσμα εσωτερικής αρμονίας ενότητας και ισορροπίας.

ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ

1. ΓΕΝΕΤΗΣΙΑ ΟΡΜΗ. Η αδυναμία του χαρακτηρίζεται από την εξάρτησή του από ενστικτώδη αυτή ορμή, που τον εμποδίζει να αποχωρισθεί τον ίππο/άλογο μέρος της ψυχής του. Ετσι ταυτίζεται με το γεννητήσια όργανα του και βρίσκεται μονίμα υπο την κατοχή τους. Από την άλλη όμως ο άνδρας δεν μπορεί να κατέβει και να αφήσει τον ίππο του γιατί αυτό ισοδυναμεί με τον θάνατό του.
2. Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ. Στην περίπτωση του Κένταυρου ο ίππος συμβολίζει και μητέρα/μήτρα από την οποία προήλθε. Η συναισθηματική εξάρτηση από την μητέρα του είναι εμφανής και θα τον συνοδεύει δια παντός.  Δεν μπορεί να απογκιστρωθεί από το συναισθηματικό του μέρος αφού είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ίππο του. Αυτή η εξάρτηση του στην υπερβολική της  έκφραση δεν επιτρέπει στον άνδρα να δημιουργήσει ώριμες σχέσεις και η σχέση του που έχει μαζί της  προσδιορίζει  και τις σχέσεις του με το άλλο φύλο, εξαρτημένη ή απαξιωτική , παραμένοντας και στις δύο περιπτώσεις ένα όν ακρωτηριασμένο.
3. ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ. Κάποιες ψυχές έχουν την ικανότητα να διαισθάνονται την ροή των γεγονότων χωρίς την παρέμβαση της λογικής, είτε με τα όνειρα είτε και κατά την εγρήγορση. Σπάνια το Λογικό ,που είναι ελάχιστα ανεπτυγμένο μέρος του Κένταυρου, υπερτερεί του συναισθηματικού φορέα, με τον Χείρωνα να είναι η εξαίρεση του κανόνα.

ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ  ΚΕΝΤ- ΑΥΡΟΣ     ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ   ΕΠΙ-ΑΥΡΟΣ, και οι δύο λέξεις συνδέονται με την ΑΥΡΑ-ΨΥΧΗ,  και στην Επίδαυρο η δράση επι  της Αύρας πραγματοποιείται με ειδικές κινήσεις δια του ΚΕΝΤΕΙΝ= ΑΓΚΥΛΏΝΩ , ΑΝΑΓΚΑΖΩ ΚΑΠΟΙΟ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΉΣΕΙ
ΔΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΕΙΝ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΟ ΑΛΟΓΟΝ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΚΕΝΤΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟ/ΛΟΓΙΚΟ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΤΡΕΧΕΙ. ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΙΚΌ(ΜΑΥΡΟ ΑΛΟΓΟ) ΚΑΙ ΤΟ ΘΥΜΟΕΙΔΕΣ (ΛΕΥΚΟΣ ΙΠΠΟΣ) ΑΦΥΠΝΙΖΟΝΤΑΙ , ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ (ΗΝΙΟΧΟΣ) ΜΈΡΟΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΉΣ.

1. ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΓΗΣ. Στον Κένταυρο η κοιλιά είναι παράλληλη με την γή όπως και στα ζώα ενώ στον άνθρωπο είναι κάθετος. Εδώ είναι ξεκάθαρη η μανία της γενετήσιας ορμής που εντοπίζεται στα γεννητικά όργανα και την κοιλιά του ίππου. Η παράλληλος θέση αλληγορεί ως οριζόντια την πορεία της ζωής προς τον θάνατο, ενώ η κάθετος την κίνηση , την άγουσα προς την αθανασία.
2. ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΥΔΑΤΟΣ. Στην μυθολογία ο θάνατος συνδέεται με το υδωρ, όπως η Αχερουσία λίμνη, της οποίας το νερό είναι η συναισθηματική σύνδεση της ψυχής. Στον Κένταυρο παρατηρούμε δύο καρδιές. Η καρδιά του ίππου αφορά το συναίσθημα άνευ λογικής  και την σύνδεση με την μητέρα , πάντα τροφοδοτούμενος και καθοδηγούμενος από αυτή. Η καρδιά του ανθρώπου στο πάνω μέρος, υποδεικνύει στον άνδρα την δυνατότητα του να οδηγήσει τον συναισθηματικό υδάτινο φορέα μακρυά από την αυτή την αρωστημένη εξάρτηση και την άλογο επιθυμία, τείνων προς τα ανώτερα επίπεδα του συνειδησιακού του έιναι, προς τον Νου/Λογική. Και αυτή είναι η ευκαιρία του άνδρα που πρέπει να αδράξει , δεδομένου ότι δεν μπορεί να «σκοτώσει» τον ίππο του αφου θα «πεθάνει» και ο ίδιος.

Ο ΟΡΘΟΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΑΡΔΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΜΕΛΗ ΜΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ Η  ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΕΤΗΣΙΑ ΟΡΜΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΤΟΥ

3. ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΑΕΡΑ. Η μικρή δολιχοκέφαλος δασύτριχος κεφαλή του κενταύρου συμβολίζει την έλλειψη  του  του στοιχείου του αέρα/σκέψεις, γιατί υποδεικνύει ατροφία του λογικού μέρους. Η λαγνεία τροφοδοτείται από την έλλειψη των σκέψεων και σκοπού και η ανία είναι η αιτία η οποία τρέφει την λαγνεία.
4. ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ.  Ο Κένταυρος , αλαζονικός, εριστικός, κυριαρχικός  εκφράζει το πύρ  με την εκτόξευση του βέλους. Αυτή η επιθετικότητα τους κατευθύνεται εναντίον των Ηρώων και των Λαπιθών.

ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΗΝΙΟΧΟΥ

Η ΥΓΙΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ/ΗΝΙΟΧΟΥ ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΜΕΤΡΟ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΕΤΗΣΙΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΤΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΗΝΙΟΧΙΚΟΥ ΤΗ ΜΕΡΟΥΣ.

Ο ΠΑΣΧΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΠΟΤΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΛΟΓΟΝ, ΚΑΤΩΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΟΥ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟ ΑΤΡΟΦΙΚΟ ΚΑΙ ΑΦΡΟΝ ΑΝΑΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ. Η ΑΝΕΞΕΛΙΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΚΤΟΣ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ Τις ΥΠΕΡΒΟΛΕς ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ.

Ο ΗΝΙΟΧΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ ΤΟΥ, ΕΦΟΣΟΝ ΜΕ ΤΑ ΗΝΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΥΜΟΕΙΔΕΣ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ. ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ, ΑΝΔΡΕΙΑ, ΦΡΟΝΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ/ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ      ΕΠΙΘΥΜΗΤΟΝ/ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΓΕΝΝΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ, ΚΟΙΛΙΑ

ΑΝΔΡΕΙΑ                                   ΘΥΜΟΕΙΔΕΣ                                              ΚΑΡΔΙΑ

ΦΡΟΝΗΣΗ                                 ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ                                                 ΚΕΦΑΛΙ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Η μυθολογία ο προάγγελος της ψυχολογίας , μας καθοδηγεί την διάνοια μας, δια της οδού της φιλοσοφίας κείμενο/λόγος, που αφορά τον Ηνίοχο του Πλατωνικού Φαίδρου, τον κατέχοντα δύο ίππους , και με την εικόνα/άγαλμα, που αφορά τον Ηνίοχο των δελφών..Ο ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΕΩΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟΣ.

Ο ΗΝΙΟΧΟΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ, ορίζει τους τέσσερις ίππους/στοιχεία  και είναι το πέμπττο στοιχείο ο αιθήρ. Κυρίαρχος των τεσσάρων ίππων φέρνει ενώπιον μας το ευχάριστο θέαμα μιας συγκροτημένης ανθρώπινης φύσης. Ο οδηγών του 4 ίππους, είναι το σκεπτόμενο όν, το οποίο δρά δια της λογικής, κρατώντας τα ηνία της ψυχικής ισορροπίας των τεσσάρων στοιχείων. Το άρμα πάνω στο οποίο ίσταται είναι το σώμα, κατεχόμενο και κινούμενο από την ψυχή, ελεγχόμενο όμως από τον Ηνίοχο/λογικό, γιατί ο Ηνίοχος είναι ανεξάρτητος από τους ίππους, τους οποίους ελέγχει και καθοδηγεί.

ΩΣ ΠΕΜΠΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ Ο ΙΔΙΟΣ, ΑΙΘΗΡ, ΚΑΛΎΠΤΕΙ ΤΟΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΧΩΡΟ ΑΙΘΩΝ/ΛΑΜΠΩΝ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ, ΟΠΩΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΙΘΗΡ-ΑΙΘ-  ΕΡΟΣ

Για τους Ελληνες το Κάλλος είναι η επιβεβαιώση της ψυχικής γαλήνης και ηρεμίας, αποτέλεσμα εσωτερικής αρμονίας ενότητας και ισορροπίας.

 

ΑΛΤΑΝΗ "ΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΑ ΠΑΘΗ"