Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΛΙΑΔΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΙΛΙΑΔΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

LA TABLE ILIAQUE



Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΗΣ ΙΛΙΑΔΟΣ ανακαλύφθηκε το τον 17ο αιων. στα ερείπια  ενός ναού στην οδό  APPIENNE ΡΩΜΗ


Des scènes empruntées aux poèmes homériques et aux autres poèmes épiques figurent sur les peintures des vases grecs depuis le VIIe siècle au moins, et il ne manque pas de témoignages littéraires pour attester que de tels sujets étaient également courants sur des oeuvres d'art de plus grand prix, par exemple le coffre de Cypselos. Pourtant il a fallu attendre l'époque hellénistique pour voir couramment apparaître des ensembles de scènes épiques suivant le fil de l'histoire, comme en poésie. Jusque là, l'artiste se souciait peu de sa source littéraire ou de l'ordre des épisodes. A l'époque hellénistique au contraire, il était devenu un illustrateur suivant scrupuleusement les poèmes.
L'un des premiers cycles de peintures épiques à être attesté est la mosaïque du vaisseau d'Hiéron (248 av.JC), qui représentait toute l'Iliade. Le peintre Theon (ou Theoros) peignit une guerre de Troie en plusieurs tableaux qui par la suite furent transportés à Rome. Une série de fresques découvertes dans une maison de l'Esquilin en 1848 donne une bonne idée de ce que pouvaient être de telles peintures. Elles représentent des scènes des récits d'Ulysse à Alcinoos dans l'Odyssée : Circé, les Cyclopes, les Lestrygons, la descente chez Hadès. Des scènes inspirées de ces cycles étaient aussi très appréciées comme ornements de coupes en métal ou en céramique. De nombreux "bols homériques" à glacis rouge de Samos ont été découverts et étudiés par le professeur Robert (50tes Winckelmannsfestprogram 1890, pp. 1-96, "Homerische Becher"). Ils sont décorés de scènes de l'Iliade, de l'Odyssée, de l'Ethiopide, de la Petite Iliade, de l'Iliou Persis et du cycle thébain, avec des inscriptions indiquant le nom des héros et des citations du poète. De telles oeuvres d'art, inspirées par la mode littéraire de l'époque, inspiraient en retour la littérature. Chez Virgile, les images de la guerre de Troie semblent trouver leur origine dans de telles peintures, au moins autant que dans la littérature. Quand Enée visite le temple de Junon à Carthage, "videt Iliacas ex ordine pugnas", une citation qui pourrait tout aussi bien s'appliquer au poète lui-même.
La Table Iliaque a pour titre ΤΡΩΙΚΟΣ (sc. πίναξ) et propose une suite encyclopédique de scènes de la guerre de Troie, tirées de la Destruction de Troie de Stésichore (ΙΛΙΟΥΠΕΡΣΙΣ ΚΑΤΑ ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΝ), l'Iliade d'Homère (ΙΛΙΑΣ ΚΑΤΑ ΟΜΗΡΟΝ), l'Ethiopide d'Arctinos de Milet (ΑΙΘΙΟΠΙΣ ΚΑΤΑ ΑΡΚΤΙΝΟΝ ΤΟΝ ΜΙΛΗΣΙΟΝ), et de la Petite Iliade de Lesches de Pyrrha (ΙΛΙΑΣ Η ΜΙΚΡΑ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑ ΛΕΣΧΗΝ ΠΥΡΡΑΙΟΝ).
Elle a une composition architecturale. Deux piliers (dont celui de gauche a été brisé) se dressent sur une base et constituent un cadre pour la Destruction de Troie. Au-dessus, dans une frise, des scènes du chant I de l'Iiade. Il y avait à gauche des scènes des chants II à XII, les douze autres livres occupant la partie de droite. Sur la base, au centre, des scènes de l'Ethiopide. Toutes ces scènes sont assorties d'inscriptions indiquant les noms des personnages et les épisodes principaux.
Sur le pilier subsistant se trouve un résumé des chants VII et suivants, sauf les chants XIII, XIV et XV. Il commence par οἱ δ’ Ἀχαιοὶ τ(ε)ῖχός τε καὶ τάφρον ποιοῦνται περὶ τὰς ναῦς. Ἀμφοτέρων δ’ αὐτῶν ἐξοπλισθέντων καὶ μάχην ἐν τῷ πεδίῳ συναψάντων οἱ Τρῶες εἰς τὸ τ(ε)ῖχος τοὺς Ἀχαιοὺς καταδιώκουσιν καὶ τὴν νύκτ’ ἐκείνην ἐπὶ ταῖς ναυσὶν ποιοῦνται τὴν ἔπαθλιν κ.τ.λ.. Le pilier perdu donnait le résumé des chants précédents.
Une inscription sur la base qui supporte le pilier donne le nom de l'artiste :
ὦ φίλε παῖ, Θεο]δώρηον μάθε τάξιν Ὁμήρου
ὄφρα δαεὶς πάσης μέτρον ἔχῃς σοφίας


"Apprends, cher enfant, l'arrangement d'Homère par Théodoros,
pour que cette leçon te permette de prendre la mesure de toute sagesse,"
une maxime qui rappelle celle d'Horace disant d'Homère : "Qui quid pulchrum, quid turpe, quid utile, quid non, planius ac melius Chrysippo et Crantore dicit," Epp. 1, 2, 3, 4. Il n'y a pas à douter de la restitution du nom Theodoros, qui doit être celui que mentionne Strabon comme l'auteur d'un traité, dans sa liste des hommes célèbres de Pergame (XIII. 4)
Il n'est pas facile de dire avec certitude à quel usage pouvait bien être destinée la Table. Jahn supposait un usage pédagogique, mais elle est de si petit format qu'elle ne pouvait servir qu'à un enfant à la fois. En outre, même inachevée, c'est une oeuvre de qualité, avec des scènes copiées à partir d'originaux célèbres, et qui semble donc trop ambitieuse et précieuse pour supporter les rudes manipulations d'une utilisation scolaire. Elle devait plus vraisemblablement servir de panneau ornemental dans une bibliothèque ou un coffret. Dans ce cas, il s'agirait du plus ancien exemple d'usage de tablettes encadrées, si courantes au Moyen Age, représentant des scènes de la Bible et des légendes, et d'un format adapté aux dévotions privées. Comme les triptyques médiévaux, elle a un rapport indiscutable avec les enluminures de la même période, proposant une sorte de galerie de peinture des représentations les plus célèbres de scènes classiques.
Voici la disposition des scènes : l' Ilioupersis au centre.

Une vue cavalière de Troie avec ses remparts crénelés, ses tours et une porte unique. A l'intérieur, on voit le temple d'Athéna au milieu des maisons de la ville, et son enceinte encadrée de part et d'autre par une longue colonnade. Dans la cour, les Grecs sortent du cheval de bois (ΔΟΥΡΗΟΣ ΙΠΠΟΣ) et ont déjà commencé le massacre. Sur les marches du temple lui-même, Ajax tire Cassandre par les cheveux, alors qu'elle implore vainement la protection de la déesse. Un archer troyen caché derrière le temple tend son arc en direction d'Ajax. A l'extérieur de l'enceinte, d'autres Grecs, qui attendaient aux portes, accourent pour combattre.
(Μία άποψη της Τροίας με οδοντωτές επάλξεις, πύργους και μία πόρτα. Στο εσωτερικό, μπορεί να δεί κάποιος το Ναό της Αθηνάς στην μέση από σπίτια της πόλης και  που πλαισιώνεται εκατέρωθεν από μια μακρά κιονοστοιχία . Στον προαύλιο χώρο, οι Έλληνες  βγαίνουνέξω από το ξύλινο άλογο (ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ) και έχουν ήδη αρχίσει τη σφαγή. Στα βήματα του ίδιου του ναού, ο Αίαντας αρπάζει από τα μαλλιά την Κασσάνδρα, ενώ  αυτή μάταια εκλιπαρεί την προστασία της θεάς. Ένας τοξότης Tρώας  κρυμμένος πίσω από το ναό, τεντώνει το τόξο  του προς αυτόν.. Έξω από το τείχος, άλλοι Έλληνες, οι οποίοι περίμεναν στις πύλες, σπεύδουν να πολεμήσουν)

En-dessous, la cour du palais de Priam est entourée d'une colonnade. Priam, assis sur l'autel, est tué par Néoptolème, pendant qu'Hécube, à ses côtés, est violemment tirée par un Grec. A terre gisent les cadavres d'Astyanax et de l'une des filles de Priam. 
( Στην κάτω εικόνα , η αυλή του παλατιού του Πριάμου περιβάλλεται από κιονοστοιχία. Ο Πρίαμος, καθισμένος στο βωμό, σκοτώνεται  από τον Νεοπτόλεμο, ενώ η  Εκάβη δίπλα του   έλκεται βίαια από έναν Έλληνα. Στην γη βρίσκεται το νεκρό σώμα του  Αστυάνακτα και μιας κόρης του Πριάμου.

Il y a deux temples à l'extérieur du palais. A droite celui d'Aphrodite (ΙΕΡΟΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ) devant lequel Ménélas fait le geste de tuer Hélène (qui sera sauvée à la dernière minute par Aphrodite). Devant l'autre temple, non identifié, un Grec tue une jeune fille près d'un autel. En dessous, Enée (ΑΙΝΗΑΣ) et un prêtre s'enfuient avec les Pénates, pendant qu'à droite (ΑΙ--Α) est emmenée par ses petits-fils Démophon (ΔΗ--) et Acamas qui l'ont reconnue et la sauvent de l'esclavage.
Au centre de la muraille, la porte Scée par laquelle sort Enée (ΑΙΝΗΑΣ) conduit par Hermès (ΕΡΜΗΣ), portant son père (ΑΓΧΕΙΣΗΣ) et les Pénates, et tenant par la main Ascagne (ΑΣΚΑΝΙΟΣ) tandis que Créüse suit en pleurant.








Υπάρχουν δύο ναοί έξω από το παλάτι . Δεξιά ένας της  Αφροδίτης ( ΙΕΡΟΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ), στην οποία ο Μενέλαος έκανε τη χειρονομία να σκοτώσει την Ελένη ( που θα σωθεί την τελευταία στιγμή από την Αφροδίτη ) . Μπροστά από το άλλο ναό, αγνώστων στοιχείων , ένας Έλληνας σκοτώνει ένα νεαρό κορίτσι κοντά σε ένα βωμό . Παρακάτω , ο Αινείας ( ΑΙΝΗΑΣ ) με έναν ιερέα φεύγει   .Προς τα δεξιά  η Αιθρα ( ΑΙ - Α ) οδηγείται  από τα εγγόνια της του  γιου της Δημοφώντα ( ΔΗ - ) και Aκάμαντα  που την αναγνωρίζουν και την γλυτώνουν από την δουλεία .Στο κέντρο του τοίχου , η πόρτα " Σκαιές Πύλες"  από την οποία βγαίνει  ο   Αινείας ( ΑΙΝΗΑΣ ) με επικεφαλής τον Ερμή ( ΕΡΜΗΣ ) ,  μεταφέροντας  τον πατέρα του ( ΑΓΧΕΙΣΗΣ ) και τις  Penates , ενώ  κρατά απο τα χέρια τον αΑσκάνιο  ( ΑΣΚΑΝΙΟΣ ), η Κρέουσα ακολουθεί κλαμμένη.





















A l'extérieur de la porte, deux tombes : à droite celle d'Achille (ΑΧΙΛΛΕΩΣΣΗΜΑ) sur laquelle Néoptolème (ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΣ) sacrifie Polyxène (ΠΟΛΥΞΕΝΗ), tandis qu'Ulysse (ΟΔΥΣΣΕΥΣ) reste assis à l'écart, Calchas (ΚΑΛΧΑΣ) près de lui.


A gauche, la tombe d'Hector (ΕΚΤΟΠΟΣ ΤΑΦΟΣ) dont la restitution est très mauvaise, le tumulus ayant été mal interprété. Autour d'elle sont groupés Talthybios (ΤΑΛΘΥΒΙΟΣ) le héraut, les captives troyennes (ΤΡΩΑΔΕΣ) Andromaque (ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ), Cassandre (ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ) et Hélénos (ΕΛΕΝΟΣ), assis sur les marches au pied de l'édifice. On voit une deuxième scène sur les marches de côté : Ulysse est venu dire à Hécube (ΕΚΑΒΗ), en compagnie de Polyxène (ΠΟΛΥΞΕΝΗ), Andromaque (ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ) et d'Hélénos (ΕΛΕΝΟΣ), que la mort de Polyxène est décidée.
Αριστερά , το μνημείο του Εκτορα , που δεν φαίνεται πολύ καλά, γύρω από το οποίο είναι μαζεμένοι ο Ταλθύσιος, αιχμάλωτες Τρωάδεςς, η Ανδρομάχη, Κασσάνδρα, Ελενος, καθισμένος στα σκαλοπάδια ενός κτιρίου. Βλέπει κανείς τον Οδυσσέα να μιλά στην Εκάβη ότι ο θάνατος της Πολυξένης είναι αποφασισμένος.

En dessous des tombes, le rivage où les bateaux des Grecs (ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΝ ΑΧΑΙΩΝ) sont tirés sur la grève ; à droite, le cap Sigée (ΣΕΙΓΑΙΟΝ) désigné par une colonne,
tandis qu'Enée embarque (ΑΠΟΠΛΟΥΣ ΑΙΝΗΟΥ) ; Anchise et les objets sacrés (ΑΓΧΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ) sont sur la passerelle, suivis par le pilote Misène (ΜΙΣΗΝΟΣ) avec son gouvernail.

Εδώ το κανάλι όπου τα πλοία των Αχαιών είναι παρατεταγμένα, ενώ φαίνεται και η απόβαση του Αινεία με όλα τα ιερά αντικείμενα συνοδευμένος από τον Μίσηνο και το πλήρωμα του.
L'Iliade occupe le haut et le côté de la table :(Η Ιλιάδα  βρίσκεται ψηλά και δίπλα του πίνακα)
A [Chant I] Sur la frise, (1) vers 10-21. La première scène, στίχοι 10-21  Ἀγαμέμνων, Χρύσης, Ἄποινα, montrant Chrysès agenouillé devant Agamemnon, n'existe plus sur cette table, mais a été préservée sur une autre tablette. Ραψ. Α πάνω στην ζωφόρο. Πρώτη σκηνή , Αγαμέμνων, Χρύσης, γονατισμένο μπροστά του  Αποινα
(2) vers 34-42, Ἱερὸν Ἀπόλλωνος Σμινθέως, Χρύσης, Chrysès offre un sacrifice à Apollon et prie pour la vengeance.  Στίχοι 34-42  Ο Χρύσης κάνει θυσία στον Απόλλωνα και παρακαλά για εκδίκηση.
(3) vers 43-52, Λοιμός. Apollon tire à l'arc sur les Grecs et leur envoie la peste. (4) vers 93, Κάλχας, Calchas, le devin, a la vision du dieu détruisant l'armée et recule, terrifié. στίχοι 43-52. Λοιμός, Ο Απόλλων τραβά το τόξο εναντίον των Ελλήνων και τους στέλνει την πανούκλα, Στιχ.93 Κάλχας, ο μάντης βλέπει το όραμα του θεού που καταστρέφει το στράτευμα και οπισθοχωρεί πανικόβλητος.
(5) vers 194, Ἀγαμέμνων, Νέστωρ, Ἀχιλλεύς, Ἀθηνᾶ. L'assemblée des Grecs. Achille se précipite pour tuer Agamemnon, mais Athéna le retient par les cheveux, tandis que Nestor maîtrise Agamemnon.  Στίχοι 194 Η συνέλευση των Ελλήνων. Αχιλλέας ορμά να σκοτώσει τον Αγαμέμνωνα, αλλά η Αθηνά τον κρατά από τα μαλλιά, ενώ ο Νέστωρας συγκρατεί τον Αγαμέμνωνα.
(6) vers 430-456, Ὀδυσσεὺς τὴν ἑκατόμβην τῷ θεῷ ἄγων Ἀπόλλωνι. Χρυσηίς. Ulysse apaise le dieu par une hécatombe (mal restituée en suovetaurilia romain) et rend sa fille à Chysès. (7) vers 497 sqq., Θέτις. Thétis sur l'Olympe (indiqué par un arc-en-ciel ?), implore Zeus pour son fils.
Les parties de B à K [Chants II à XII] se trouvent sur le fragment d'une table mentionné ci-dessus (cf. Jahn, loc. cit. Pl. 2, Engelmann-Anderson, l.c. fig. 3). Στίχοι 430-456 ο Οδυσσέας θυσιάζει την εκατόμβη στον Απόλλωνα και καθυσυχάζει τον θεό επιστρέφοντας την κόρη του Χρύση. Στίχοι 497 Η Θέτις πάνω στον Ολυμπο (φαίνεται το Ουράνιο τόξο) εκλιπαρεί τον Δία για τον γυιό της.



Ν [Chant XIII] en bas, (1) vers 567 sqq., Μηριόνης, Ἀκάμας, Mérion tue Acamas (mal restitué). (2) vers 363 sqq., Ἰδομενεύς, Ὀθριονεύς, Ἄσιος ; Idoménée se précipite pour tuer Othryonée, que soutient Asios ; (3) vers 541 sqq., Αἰνήας, Ἀφαρεύς. Enée poursuit Apharée.


Ξ [Chant XIV] (1) vers 463, Ἀρχέλοχος, Αἴας Λοκρός. Ajax lève l'épée pour frapper Archéloque venu à la rescousse de Satnios (omis dans la restitution). (2) Αἴας, Ποσειδῶν, Ἕκτωρ, Ἀπόλλων. Ajax et Hector combattent, respectivement aidés par Poséidon et Apollon, scène qui ne correspond que de manière générale au texte dont nous disposons.


Ο [Chant XV] Ἐπὶ ναυσὶ μάχη. La bataille près des nefs, avec les principaux combattants, Ajax armé de sa lance et Teucer de son arc, debout sur la poupe, tandis qu'Hector (Ἕκτωρ) lance une torche en direction du navire (vers 718). Caletor (Καλήτωρ) tué par Ajax gît aux pieds d'Hector. Hélénos, Clitos, Pâris et Enée (Ἕλενος, Κλίτος, Πάρις, Αἰνήας), en hauteur, tirent des flèches vers les navires.


Π [Chant XVI] (1) vers 130, Πάτροκ. Patrocle s'arme pour le combat. (2) Φοίνιξ, Διομήδης, Ἀχιλλεύς. Diomède et Phoenix vont rendre visite à Achille, scène qui ne figure pas dans l'Iliade. (3) vers 731, Πάτροκλος. Hector poursuit Patrocle.


Ρ [Chant XVII] (1) vers 125, Hector attaque Ajax, qui défend le cadavre de Patrocle. (2) vers 717, Ménélas et Mérion hissent le cadavre sur le char, aidés par deux hommes, probablement Automédon et Alcimédon. Ce n'est pas ce que dit Homère, pour qui Ménélas charge le cadavre sur son dos.


Σ [Chant XVIII] (1) vers 233, Ἀχιλλεύς, Πάτροκλος. Achille assis au pied du lit funéraire pleure sur Patrocle ; un enfant (Automedon) et une jeune fille l'accompagnent dans sa lamentation. (2) vers 367; Θέτις. Thétis et l'une de ses nymphes vont trouver Héphaistos. (3) vers 478, Ὁπλοποία, Ἥφαιστος. Héphaistos et trois Cyclopes forgent le bouclier.


Τ [Chant XIX] (1) vers 3, Θέτις, Ἀχιλλεύς, Φοίνιξ. Achille revêt l'armure apportée par Thétis. (2) vers 397, Ἀχιλλεύς Achille monte sur son char.


Υ.[Chant XX] (1) vers 318 sqq., Ποσιδῶν. Poséidon presse Enée de fuir. (2) Ἀχιλλεύς. Achille se rue avec son glaive sur un Troyen (peut-être Polydore, vers 407). (3) Hector (?) bat en retraite. (4) Groupe confus.
Φ [Chant XXI] (1) vers 114, Σκάμανδρος. Achille tue Lycaon sur les bords du Scamandre. (2) vers 284, Ποσιδῶν, Ἀχιλλεύς. Poséidon, un trident à la main, tire Achille des eaux du fleuve. (3) vers 606, Φρύγες. Les Troyens, poursuivis par Achille, refluent terrifiés vers les portes de la cité.


Χ [Chant XXII] (1) vers 35, Ἀχιλλεύς. Hector attend Achille près des portes. (2) vers 368, Ἕκτωρ, Ἀχιλλεύς. Achilles ôte le casque du cadavre d'Hector. (3) vers 395, Ἀχιλλεύς. Achille tire le cadavre d'Hector derrière son char jusqu'aux navires.


Ψ [Chant XXIII] (1) vers 165, Καῦσις Πατρόκλου. Le corps de Patrocle sur le bûcher funéraire qu'Achille est sur le point d'allumer. (2) line 287, Ἐπιτάφιος Ἀγων. Jeux funèbres : course de chars.


Ω [Chant XXIV] (1) vers 471 Ἀχιλλεύς, Πρίαμος, Ἕρμης. La tente d'Achille est indiquée par un rideau pendant des piliers. Priam est agenouillé aux pieds d'Achille. Phoenix assiste à la scène, alors que chez Homère il reste dehors. (2) Ἕκτωρ καὶ λύτρα Ἕκτωρος. Le cadavre d'Hector est placé sur le chariot, tandis que la rançon est portée dans la tente.
L'Ethiopide se trouve sur la base qui soutient les piliers.
(1) …ΚΗΣ. Achille tue Podarcès.
(2) Πενθεσίλεια, Ἀχιλλεύς. Achille tue Penthésilée.
(3) Ἀχιλλεύς, Θερσίτης. Achilles tue Thersite sur la tombe de Penthésilée.
(4) Ἀχιλλεύς, Μέμνων, Ἀντίλοχος. Achille tue Memnon, deriière lequel gît Antiloque, qui a sauvé la vie de son père Nestor au prix de la sienne, en recevant dans la poitrine la lance de Memnon.
(5) Ἀχιλλεύς, Αἴας. Achille tombe, blessé devant les Portes Scées, sous les murs de Troie ; Ajax le défend.
(6) Ὀδυσσεύς, Ἀχιλλέως σῶμα. Pendant qu'Ajax le couvre, Ulysse emporte le cadavre d'Achille loin du champ de bataille.
(7) Μοῦσα. La Muse (mal restituée, tournée vers la droite) pleure sur le sort d'Achille.
(8) Θέτις, Ἀχίλλ[ειον ?]. Thétis verse une libation sur la tombe d'Achille, près de laquelle se trouve une figure abîmée (son ombre ?).
(9) Αἴας μα[νιώ]δης. Ajax est assis sur une pierre, totalement abattu.
La Petite Iliade de Lesches, figure sur le registre inférieur de la base :
(1) Pâris tombe, atteint par la flèche de Philoctète. (2) Deux figures offrent un sacrifice sur un autel, peut-être Priam sanctifiant un accord avec Eurypyle, fils de Télèphe. (3) Ἐυρύπυλος, Νεοπτόλεμος. Néoptolème tue Eurypyle. (4) Ὀδυσσεύς, Διομήδης, Παλάς. Ulysse et Diomède emportent le Palladium.
(5) Δούρηος ἵππος, Τρώαδες καὶ Φρῦγες ἀνάγουσι τὸν ἵππον, Πρίαμος, Σίνων, Κασσάνδρα, Σκαιὰ πύλη. Le cheval est amené à l'intérieur de la ville de Troie. La scène correspond tout à fait à la description de Virgile (Enéide, II. 234-49). Les Troyens tirent l'énorme bête avec une haussière, conduits par Priam et accompagnés par des spectateurs en liesse. A côté de Priam, on délie les liens de Sinon. Cassandre, la seule à prévoir la catastrophe à venir, se tient devant la porte Scée, en proie à une transe d'horreur sacrée.
Il y a une fresque de Pompéi conservée au musée de Naples qui présente une scène presque identique à celle-ci (cf Ant. d. Ercolano, III., Pl. 40, Engelmann-Anderson, loc. cit. Od. fig. 33).

LA TABLE ILIAQUE




Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

ΙΛΙΑΔΑ Η ΑΜΦΙΣΗΜΙΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ


ΙΛΙΑΔΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ 6 αιων. ΜΕ.Ε ΜΙΛΑΝΟ ΑΜΒΡΟΣΙΑΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ


Η Ιλιάδα είναι ένα ποίημα πολεμικό.

Ίσως αυτό να μας απογοητεύει και κινδυνεύουμε να πάρουμε μια στάση ανωτερότητας απέναντι σε αυτές τις διαθέσεις που είναι άλλης εποχής. Αυτό είναι δυνατόν να συμβαίνει πολύ περισσότερο αφού ο Όμηρος περιγράφει με ζωηρό ενδιαφέρον και βαθύ ρεαλισμό τα εύστοχα χτυπήματα, τις πληγές, τα δόντια που ξεφεύγουν από τις σιαγώνες, τα σπλάχνα που σκορπίζονται και, όταν κοπεί το κεφάλι, τον μυελό που ξεχύνεται από τους σπονδύλους. Με τις περιγραφές του μας κάνει επίσης να ακούμε -χαρά για το νικητή- τον γδούπο των σωμάτων που πέφτουν και χτυπούν βαριά στο χώμα.

Τόση ειλικρίνεια μας δυσαρεστεί, είναι επόμενο. Είναι όμως βέβαιο ότι η ευαισθησία μας έχει απαλλαγεί από τη ροπή προς τη βία; Υπάρχει η βιαιότητα των νέων, των πολέμων χωρίς οίκτο. Υπάρχει ο τύπος και η τηλεόραση που μας δίνουν σε όλη τη διάρκεια της ημέρας εικόνες φρίκης. Ίσως εκείνο που έχει αλλάξει βρίσκεται μάλλον αλλού: δεν υπάρχει πια η ατομική αναμέτρηση, η δόξα της μονομαχίας και η έπαρση που ακολουθεί. Γιατί στην πραγματικότητα, ο Όμηρος μισούσε τον πόλεμο. Όπως τον μισούσαν και οι τραγικοί. Το λέει και το ξαναλέει. Τα επίθετα που τον χαρακτηρίζουν μιλούν για πένθος και οδύνη. Ο πόλεμος είναι «φρικτός». Ακόμα και ο Άρης, ο θεός που τον ενσαρκώνει, είναι η μάστιγα των ανθρώπων. Ο Δίας δεν τον αγαπά: «μην κάθεσαι κοντά μου και κλαψουρίζεις, αλλοπρόσαλλε! Είσαι για μένα ο πιο μισητός από όλους τους θεούς που μένουν στον Όλυμπο, γιατί πάντα σου αρέσουν τα μαλώματα και οι πόλεμοι και οι μάχες». Επίσης και η Πάλη, η φοβερή του σύντροφος, κάνει να αντηχεί παντού εκείνο που ο Όμηρος ονομάζει «βόγγο των αντρών».

Δεν λείπει, άλλωστε, ποτέ ο οίκτος ούτε η νοσταλγία για τον καιρό της ειρήνης. Από την αρχή του ποιήματος, ο Όμηρος μιλάει για τους νεκρούς τους πολέμου και για τους ήρωες που έγιναν βορά των σκύλων και των αρπακτικών πουλιών. Όταν ένας πολεμιστής πέφτει, αναφέρεται συχνότατα η οικογένειά του που δεν θα τον ξαναδεί. Αλλού, οι δύσμοιροι που υποκύπτουν στη βία παρομοιάζονται με το περιστέρι, με το ελαφάκι, με την ελαφίνα. Και οι νεκροί: είναι η κατάληξη αυτών των μαχών -μαρτυρία οι στίχοι με τους οποίους τελειώνει η Δ ραψωδία, που περιγράφει οικτρά αυτά τα σώματα- γιατί πολλοί από τους Αχαιούς και τους Τρώες την ημέρα εκείνη βρίσκονταν ξαπλωμένοι μπρούμυτα μέσα στις σκόνες, ο ένας δίπλα στον άλλο. Ο πόνος και το πένθος είναι κάθε στιγμή μπροστά μας. Και πολύ συχνά, στο κορύφωμα της δράσης, βλέπουμε να διαπερνά η νοσταλγία για την εποχή της ειρήνης, - όπως, για παράδειγμα όταν, κατά την καταδίωξη που θα λήξει με το θάνατο του Έκτορα, ο ποιητής μιλάει με βαθιά νοσταλγία: εκεί κοντά βρίσκονταν γούρνες για πλύσιμο, πλατιές, όμορφες, πέτρινες, όπου έπλυναν τα αστραφτερά τους ρούχα οι γυναίκες των Τρώων και οι όμορφές τους κόρες πρωτύτερα, τότε που ήταν ειρήνη, πριν έρθουν οι γιοι των Αχαιών.

, όπως θα έλεγε η Simone Weill, και ποίημα οίκτου, όπως προσπάθησα να δείξω εγώ. Και το ένα και το άλλο προχωρούν μαζί. [...]
Είναι χωρίς αμφιβολία, μια περίπτωση σπάνια στη λογοτεχνία. Και μας συγκινεί η αντίθεση με τη σύγχρονη αντίληψη.

Ο πόλεμος λοιπόν έχει δύο όψεις στον Όμηρο. Είναι ωραίος. Είναι φοβερός. Κυρίως είναι και τα δυο συγχρόνως. Γιατί συχνά μιλάμε για την αμφισημία του ομηρικού πολέμου. Πράγματι, τα δυο χαρακτηριστικά συμπληρώνονται μεταξύ τους, και τα δύο εξίσου έκδηλα, σε μια φυσική αλληλουχία, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να αισθανθούμε πόσο φανερή είναι.

Πρέπει όμως να προσθέσουμε κάτι και να κρατήσουμε ένα χαρακτηριστικό στη μνήμη μας: Όλα τα έπη των άλλων πολιτισμών είναι ποιήματα πολεμικά που περιγράφουν ηρωικές μάχες και φονικά κατορθώματα. Η Ιλιάδα, από αυτήν την άποψη, είναι μέσα σε αυτόν τον κανόνα. Διακρίνεται όμως συγκεκριμένα από το στοιχείο του οίκτου και της ανθρωπιάς που συνυπάρχει πάντα με τα άλλα. Η σύγκριση χρησιμεύει εδώ για να αποκαλυφθεί κάτι πιο σημαντικό.

Η Ιλιάδα είναι ένα ποίημα για τον πόλεμο,
Jacqueline de Romilly "ΕΚΤΟΡΑΣ"

 

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

ΙΛΙΑΔΟΣ ΡΑΨΩΔΙΑ Α


ΡΑΨ.Α ΛΟΙΜΟΣ ΚΑΙ ΜΗΝΙΣ
Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος οὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾿ ἔθηκε,
πολλὰς δ᾿ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
οἰωνοῖσί τε πᾶσι· Διὸς δ᾿ ἐτελείετο βουλή,  ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε
Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς.
 
Η ΜΟΥΣΑ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ! Meynier, Charles 1800 Cleveland Museum of Art
 
Η ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ
Ἔνθ᾿ ἄλλοι μὲν πάντες ἐπευφήμησαν Ἀχαιοὶ αἰδεῖσθαί θ᾿ ἱερῆα καὶ ἀγλαὰ δέχθαι ἄποινα· ἀλλ᾿ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ, ἀλλὰ κακῶς ἀφίει, κρατερὸν δ᾿ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε·
«Μή σε, γέρον, κοίλῃσιν ἐγὼ παρὰ νηυσὶ κιχείω ἢ νῦν δηθύνοντ᾿ ἢ ὕστερον αὖτις ἰόντα,
μή νύ τοι οὐ χραίσμῃ σκῆπτρον καὶ στέμμα θεοῖο· τὴν δ᾿ ἐγὼ οὐ λύσω· πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισιν  ἡμετέρῳ ἐνὶ οἴκῳ ἐν Ἄργεϊ, τηλόθι πάτρης, ἱστὸν ἐποιχομένην καὶ ἐμὸν λέχος ἀντιόωσαν· ἀλλ᾿ ἴθι, μή μ᾿ ἐρέθιζε, σαώτερος ὥς κε νέηαι.»
 


Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΥΣΗ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗΙΔΑ LUCA FERRARI

"Μὴ δ᾿ οὕτως ἀγαθός περ ἐὼν, θεοείκελ᾿ Ἀχιλλεῦ, κλέπτε νόῳ, ἐπεὶ οὐ παρελεύσεαι οὐδέ με πείσεις. ἦ ἐθέλεις ὄφρ᾿ αὐτὸς ἔχῃς γέρας, αὐτὰρ ἔμ᾿ αὔτως ἧσθαι δευόμενον, κέλεαι δέ με τήνδ᾿ ἀποδοῦναι; ἀλλ᾿ εἰ μὲν δώσουσι γέρας μεγάθυμοι Ἀχαιοὶ
ἄρσαντες κατὰ θυμὸν ὅπως ἀντάξιον ἔσται· εἰ δέ κε μὴ δώωσιν ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι ἢ τεὸν ἢ Αἴαντος ἰὼν γέρας, ἢ Ὀδυσῆος ἄξω ἑλών· ὃ δέ κεν κεχολώσεται ὅν κεν ἵκωμαι."Τὸν δ᾿ ἀπαμειϐόμενος προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων·
 
Tὸν δ᾿ ἄρ᾿ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς·
«Ὤ μοι, ἀναιδείην ἐπιειμένε, κερδαλεόφρον,πῶς τίς τοι πρόφρων ἔπεσιν πείθηται Ἀχαιῶν  ἢ ὁδὸν ἐλθέμεναι ἢ ἀνδράσιν ἶφι μάχεσθαι;
οὐ γὰρ ἐγὼ Τρώων ἕνεκ᾿ ἤλυθον αἰχμητάωνδεῦρο μαχησόμενος, ἐπεὶ οὔ τί μοι αἴτιοί εἰσιν· οὐ γὰρ πώποτ᾿ ἐμὰς βοῦς ἤλασαν οὐδὲ μὲν ἵππους, οὐδέ ποτ᾿ ἐν Φθίῃ ἐριϐώλακι βωτιανείρῃ  καρπὸν ἐδηλήσαντ᾿, ἐπεὶ ἦ μάλα πολλὰ μεταξὺ οὔρεά τε σκιόεντα θάλασσά τε ἠχήεσσα· ἀλλὰ σοί, ὦ μέγ᾿ ἀναιδὲς, ἅμ᾿ ἑσπόμεθ᾿ ὄφρα σὺ χαίρῃς,
τιμὴν ἀρνύμενοι Μενελάῳ σοί τε, κυνῶπα, πρὸς Τρώων· τῶν οὔ τι μετατρέπῃ οὐδ᾿ ἀλεγίζεις·
ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΣΕ ΔΙΑΦΩΝΙΑ  Johann Heinrich Tischbein 1776
 
...στῆ δ᾿ ὄπιθεν, ξανθῆς δὲ κόμης ἕλε Πηλεΐωνα οἴῳ φαινομένη· τῶν δ᾿ ἄλλων οὔ τις ὁρᾶτο· θάμϐησεν δ᾿ Ἀχιλεύς, μετὰ δ᾿ ἐτράπετ᾿, αὐτίκα δ᾿ ἔγνω Παλλάδ᾿ Ἀθηναίην· δεινὼ δέ οἱ ὄσσε φάανθεν·  καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
«Τίπτ᾿ αὖτ᾿, αἰγιόχοιο Διὸς τέκος, εἰλήλουθας; ἦ ἵνα ὕϐριν ἴδῃ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο;
ἀλλ᾿ ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τελέεσθαι ὀΐω· ᾗσ’ ὑπεροπλίῃσι τάχ᾿ ἄν ποτε θυμὸν ὀλέσσῃ.»



Η ΑΘΗΝΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΝΙΚΙΑ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑ 17 ΑΙΩΝ. Peter Paul Rubens Museum Boijmans van Beuningen, Rotterdam.

 Ὣς οἳ μὲν τὰ πένοντο κατὰ στρατόν· οὐδ᾿ Ἀγαμέμνων λῆγ᾿ ἔριδος τὴν πρῶτον ἐπηπείλησ᾿ Ἀχιλῆϊ, ἀλλ᾿ ὅ γε Ταλθύϐιόν τε καὶ Εὐρυϐάτην προσέειπε,  τώ οἱ ἔσαν κήρυκε καὶ ὀτρηρὼ θεράποντε·
«Ἔρχεσθον κλισίην Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος· χειρὸς ἑλόντ᾿ ἀγέμεν Βρισηΐδα καλλιπάρῃον·
εἰ δέ κε μὴ δώῃσιν ἐγὼ δέ κεν αὐτὸς ἕλωμαι ἐλθὼν σὺν πλεόνεσσι· τό οἱ καὶ ῥίγιον ἔσται.»
 
 Ο ΕΥΡΥΒΑΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑΛΘΥΒΙΟΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΒΡΥΣΗΙΔΑ ΣΤΟΝ ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ,1757 ,ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ Villa Valmarana, Vicenza
 
Ὥς φάτο, Πάτροκλος δὲ φίλῳ ἐπεπείθεθ᾿ ἑταίρῳ,  ἐκ δ᾿ ἄγαγε κλισίης Βρισηΐδα καλλιπάρῃον, δῶκε δ᾿ ἄγειν· τὼ δ᾿ αὖτις ἴτην παρὰ νῆας Ἀχαιῶν·
Ο ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΒΡΥΣΗΙΔΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΑΜΕΜΝΩΝΑ  1814  Pierre-Edme-Louis Pellier
 
τιμήν πέρ μοι ὄφελλεν Ὀλύμπιος ἐγγυαλίξαι Ζεὺς ὑψιϐρεμέτης· νῦν δ᾿ οὐδέ με τυτθὸν ἔτισεν·
ἦ γάρ μ᾿ Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων  ἠτίμησεν· ἑλὼν γὰρ ἔχει γέρας αὐτὸς ἀπούρας.»
Ὣς φάτο δάκρυ χέων, τοῦ δ᾿ ἔκλυε πότνια μήτηρ ἡμένη ἐν βένθεσσιν ἁλὸς παρὰ πατρὶ γέροντι·
καρπαλίμως δ᾿ ἀνέδυ πολιῆς ἁλὸς ἠΰτ᾿ ὀμίχλη, καί ῥα πάροιθ᾿ αὐτοῖο καθέζετο δάκρυ χέοντος,
χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔπος τ᾿ ἔφατ᾿ ἔκ τ᾿ ὀνόμαζε·

 
ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟΣ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΑΚΡΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΤΙΔΑ
Η ΘΕΤΙΣ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ Giovanni Battista Tiepolo 1775  ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ Villa Valmarana, Vicenza

Θέτις δ᾿ οὐ λήθετ᾿ ἐφετμέων παιδὸς ἑοῦ, ἀλλ᾿ ἥ γ᾿ ἀνεδύσετο κῦμα θαλάσσης.


ἠερίη δ᾿ ἀνέϐη μέγαν οὐρανὸν Οὔλυμπόν τε.εὗρεν δ᾿ εὐρύοπα Κρονίδην ἄτερ ἥμενον ἄλλων
ἀκροτάτῃ κορυφῇ πολυδειράδος Οὐλύμποιο·καί ῥα πάροιθ᾿ αὐτοῖο καθέζετο, καὶ λά...ϐε γούνων
σκαιῇ, δεξιτερῇ δ᾿ ἄρ᾿ ὑπ᾿ ἀνθερεῶνος ἑλοῦσα λισσομένη προσέειπε Δία Κρονίωνα ἄνακτα·
«Ζεῦ πάτερ, εἴ ποτε δή σε μετ᾿ ἀθανάτοισιν ὄνησα  ἢ ἔπει ἢ ἔργῳ, τόδε μοι κρήηνον ἐέλδωρ·"

ΚΑΙ Η ΘΕΤΙΣ ΓΟΡΓΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕ ΑΠΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΟ ΚΥΜΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΞΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ ΤΗΝ ΠΙΟ ΨΗΛΗ ΚΟΡΦΗ...ΟΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΟΝ ΓΥΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ΤΟΝ ΒΡΟΝΤΟΛΑΛΟ ΜΟΝΑΧΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΟΝΑ ΤΟΥ ΕΠΙΑΣΕ ΜΕ ΤΟ ΔΕΞΙ...







ΔΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΤΙΣ Julien de Parme 1760 Palazzo Pitti, Galleria
 
Ἀτρεΐδης δ᾿ ἄρα νῆα θοὴν ἅλαδὲ προέρυσσεν,
ἐν δ᾿ ἐρέτας ἔκρινεν ἐείκοσιν, ἐς δ᾿ ἑκατόμϐην
Α 310 βῆσε θεῷ, ἀνὰ δὲ Χρυσηΐδα καλλιπάρῃον
εἷσεν ἄγων· ἐν δ᾿ ἀρχὸς ἔϐη πολύμητις Ὀδυσσεύς.

Οἳ μὲν ἔπειτ᾿ ἀναϐάντες ἐπέπλεον ὑγρὰ κέλευθα,
... λαοὺς δ᾿ Ἀτρεΐδης ἀπολυμαίνεσθαι ἄνωγεν·
οἳ δ᾿ ἀπελυμαίνοντο καὶ εἰς ἅλα λύματα βάλλον,
ἕρδον δ᾿ Ἀπόλλωνι τεληέσσας ἑκατόμϐας
ταύρων ἠδ᾿ αἰγῶν παρὰ θῖν᾿ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο·
κνίση δ᾿ οὐρανὸν ἷκεν ἑλισσομένη περὶ καπνῷ.

Στην Ιλιάδα συναντούμε πρώτη φορά τον Οδυσσέα στην ΡΑΨ. Α . ΣΤΙΧ. 310, όπου συνοδεύει την Χρυσηίδα με τις καλές παρειές ,στον πατέρα της, ως αργηγός της αποστολής. Όταν δε αφίχθη στον Χρύση άγων ιερήν εκατόμβητου εκηβόλου Απόλλωνος, στου προσφιλούς πατρός το χέρι την παρέδωσε και είπε. « Χρύση, με προέπεμψεν ο άναξ ανδρών Αγαμέμνων την παίδα να σου δώσω, και στον Φοίβο ιερήν εκατόμβη να θυσιάσω υπέρ των Δανών, για να εξιλεώσουμε τον άνακτα ο οποίος τώρα στους Αργείους πολυστέναχτες λύπες έστειλεν» 

 Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ! Benjamin West 1771 new york historical society museum

 
 Τίς δ᾿ αὖ τοι δολομῆτα θεῶν συμφράσσατο βουλάς;
αἰεί τοι φίλον ἐστὶν ἐμεῦ ἀπὸ νόσφιν ἐόντα
κρυπτάδια φρονέοντα δικαζέμεν· οὐδέ τί πώ μοι
πρόφρων τέτληκας εἰπεῖν ἔπος ὅττι νοήσῃς.»
ΔΕΝ ΞΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΗΡΑΣ ΟΤΙ ΗΡΘΕ Η ΘΕΤΙΣ  Η κόρη η χιοναστράγαλη του θαλασσογερόντου·
κι ευτύς στο γιο του Κρόνου εγύρισε, μιλά και τον κεντρίζει

Η ΗΡΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΓΩΝΙ ΤΗΣ VILLA FARNESINA ΡΩΜΗ BALDAZZARE PERUZZI 1517

«Ἥρη, μὴ δὴ πάντας ἐμοὺς ἐπιέλπεο μύθους  εἰδήσειν· χαλεποί τοι ἔσοντ᾿ ἀλόχῳ περ ἐούσῃ·
ἀλλ᾿ ὃν μέν κ᾿ ἐπιεικὲς ἀκουέμεν οὔ τις ἔπειτα οὔτε θεῶν πρότερος τὸν εἴσεται οὔτ᾿ ἀνθρώπων·
ὃν δέ κ᾿ ἐγὼν ἀπάνευθε θεῶν ἐθέλωμι νοῆσαι μή τι σὺ ταῦτα ἕκαστα διείρεο μηδὲ μετάλλα.» ...........
Τὴν δ᾿ ἀπαμειϐόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς·
«Δαιμονίη, αἰεὶ μὲν ὀΐεαι οὐδέ σε λήθω· πρῆξαι δ᾿ ἔμπης οὔ τι δυνήσεαι, ἀλλ᾿ ἀπὸ θυμοῦ
μᾶλλον ἐμοὶ ἔσεαι· τὸ δέ τοι καὶ ῥίγιον ἔσται. εἰ δ᾿ οὕτω τοῦτ᾿ ἐστὶν ἐμοὶ μέλλει φίλον εἶναι·
ἀλλ᾿ ἀκέουσα κάθησο, ἐμῷ δ᾿ ἐπιπείθεο μύθῳ,  μή νύ τοι οὐ χραίσμωσιν ὅσοι θεοί εἰσ᾿ ἐν Ὀλύμπῳ ἆσσον ἰόνθ᾿, ὅτε κέν τοι ἀάπτους χεῖρας ἐφείω.»

ΑΣΤΡΑΨΕ ΚΑΙ ΒΡΟΝΤΗΞΕ Ο ΖΕΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΣΤΗΝ  ΖΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΗΡΑΣ "Μόν᾿ κάθου κι άκουε κάθε λόγο μου, και μη μου βγάζεις άχνα,μην έρθω αυτού και ρίξω απάνω σου τ᾿ ανίκητα μου χέρια, και τότε πια δε θα σε γλίτωναν όλοι οι θεοί του Ολύμπου.»


Ο ΖΕΥΣ!  ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ 1589 -1592 Jacopo Zucchi Palazzo Ruspoli, ΡΩΜΗ

Ὥς ἔφατ᾿ ἔδεισεν δὲ βοῶπις πότνια Ἥρη, καί ῥ᾿ ἀκέουσα καθῆστο ἐπιγνάμψασα φίλον κῆρ·
Δείλιασε βοϊδομάτη Ήρα ομπρός του, και κόμπο το φιλοκαρδι της  δένοντας, δίχως μιλιά εκαθόταν

ΔΙΑΣ ΗΡΑ  Gavin Hamilton Juno and Jupiter 18 ΑΙΩΝ.  Holkham Hall, Norfolk

Ἦ δὴ λοίγια ἔργα τάδ᾿ ἔσσεται οὐδ᾿ ἔτ᾿ ἀνεκτά,
εἰ δὴ σφὼ ἕνεκα θνητῶν ἐριδαίνετον ὧδε,ἐν δὲ θεοῖσι κολῳὸν ἐλαύνετον·
Ο ΟΜΗΡΟΣ μας διηγείται μέσω του Ηφαίστου  πως ο Δίας που δεν άντεχε άλλο την αρρωστημένη ζήλια της Ήρας, σε ένα καβγά τους πήρε το μέρος της μητέρας του. Ο πατέρας του τότε, θολωμένος καθώς ήταν από την οργή του, άρπαξε τον  γιο του,  και τον πέταξε μ' όλη του τη δύναμη κάτω από τον Όλυμπο. Ο Ήφαιστος μια ολόκληρη μέρα στροβιλιζόταν στην ατμόσφαιρα και τελικά κατέληξε με ορμή πάνω στη Λήμνο.

ΗΦΑΙΣΤΟΣ Guillaume Coustou the Younger 1742 ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΟΥΒΡΟΥ
Ο Όμηρος στην ΡΑΨ.Σ μας πληροφορεί ότι ο θεϊκός σιδηρουργός είχε στημένο το εργαστήρι του πάνω στον Όλυμπο, όπου πήγε να τον βρεί η ΘΕΤΙΣ για να παραγγείλει τα όπλα του ΑΧΙΛΛΕΑ. Εκεί μέσα περνούσε όλη του τη μέρα και με τα εργαλεία του, το σφυρί, το αμόνι και το φυσερό μαστόρευε συνέχεια. Το εργαστήρι του ήταν πλήρως εξοπλισμένο. Έκαιγαν συγχρόνως είκοσι καμίνια που με τη διαταγή του θεού δυνάμων...αν τις φλόγες τους και σκορπούσαν τόση θερμότητα, όση χρειαζόταν ο μάστορας για να επεξεργαστεί το χαλκό, το ασήμι και το χρυσάφι.
Ο Ήφαιστος έκανε πάρα πολλές κατασκευές για τον εαυτό του μα και πάρα πολλά δώρα στους θεούς. Το παλάτι του ήταν περίλαμπρο,ολόκληρο από ατόφιο χρυσάφι, σκαλισμένο και δουλεμένο και γεμάτο από διάφορα στολίδια από ζαφείρια και διαμάντια.
Η σύνδεση του Ήφαιστου όμως με τη Λήμνο είναι διάχυτη σ' όλους τους σχετικούς μύθους και εκεί ήταν ιδιαίτερα διαδομένη η λατρεία του.
 

 ΤΟ ΟΠΛΟΠΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ Diego Velázquez 1630 The Prado Museum ΜΑΔΡΙΤΗ