Τηλέμαχος μία ζωντανή καρδιά

Ο Οδυσσέας κρατάει στην αγκαλιά του, τον Τηλέμαχο μωρό…στην Ιθάκη του ΠΑΝΤΟΤΕ





Όλοι υπήρξαμε Τηλέμαχοι. Όλοι κοιτάξαμε τουλάχιστον μια φορά το πέλαγος περιμένοντας να επιστρέψει κάτι από κει"
Εμπνευσμένος από τον μύθο της Οδύσσειας, ο Ρεκαλκάτι στήνει ένα συγκλονιστικό ψυχαναλυτικό δοκίμιο, που δεν απευθύνεται μόνο σε μυημένους, για την κληρονομιά, την ευθύνη την επιθυμία και την ενηλικίωση.

Ένα παιδί ατενίζει το πέλαγος. Είναι ο Τηλέμαχος, που ζητά δικαιοσύνη: δεν υπάρχει πλέον Νόμος στη γη του, μόνο η φαινομενικά ατελείωτη Νύχτα των Μνηστήρων... Ο Τηλέμαχος περιμένει τον πατέρα του, τον Οδυσσέα, για να επαναφέρει τη συμβολική τάξη στον ρημαγμένο από τους Μνηστήρες οίκο του. Αντίθετα με τον Οιδίποδα, που πέφτει τυφλωμένος από ενοχή για την εγκληματική του επιθυμία, αντίθετα με τον Νάρκισσο, που θαμπώνεται από τη στείρα ομορφιά της εικόνας του, ο Τηλέμαχος ατενίζει το πέλαγος με μάτια ορθάνοιχτα αναζητώντας απελπισμένα τον πατέρα, το Νόμο του πατέρα.

Τα σημερινά παιδιά μοιάζουν στον Τηλέμαχο. Ψάχνουν με το βλέμμα αυτό(ν) που θα επιστρέψει από τη θάλασσα, αναζητούν το Νόμο που θα τους ανοίξει νέους ορίζοντες. Γιατί ο πατέρας, αν και δεν είναι ο κάτοχος του Νόμου, αν και δεν γνωρίζει το έσχατο νόημα της ζωής, καταδεικνύει ωστόσο μέσα από τη σαρκωμένη μαρτυρία της ύπαρξής του ότι είναι δυνατόν -είναι ακόμα δυνατόν- να νοηματοδοτήσει αυτό τον κόσμο, να μεταδώσει την επιθυμία, να μιλήσει για το μέλλον· να πει στον Τηλέμαχο ότι ακόμα δεν έχουν συμβεί τα πάντα, ότι ακόμα δεν τα έχουμε δει όλα, δεν τα έχουμε γνωρίσει όλα. Να καταστήσει, εντέλει, το Παιδί αληθινό κληρονόμο, ικανό όχι μόνο να παραλάβει ένα νόημα για τον κόσμο, αλλά και να ανακαλύψει καινούρια νοήματα του κόσμου, καινούριους κόσμους νοήματος.

«Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου είναι μια αντιστροφή του οιδιπόδειου συμπλέγματος

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του συγγραφέως στη Καθημερινή
– Περιγράφετε τέσσερις τύπους υιού. Και καταλήγετε στον Τηλέμαχο ως τον υιό που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Τι ακριβώς χρειαζόμαστε από αυτόν;

– Ο Τηλέμαχος είναι η εικόνα του σωστού παιδιού. Δεν είναι ο γιος που θέλει να βγάλει από τη μέση τον πατέρα, σκοτώνοντάς τον. Δεν είναι ο γιος που υπακούει παθητικά τον πατέρα. Είναι ο γιος που ερμηνεύει την κληρονομιά ως ανάκτηση. Δεν αρνείται όπως ο Οιδίποδας τον πατέρα, αλλά ωστόσο δεν υποτάσσεται σε αυτόν. Ο Τηλέμαχος είναι ικανός να επαναφέρει μια συμβολική συμφωνία μεταξύ των γενεών. Τα παιδιά μας χρειάζονται να συναντήσουν πατεράδες που αποτελούν οι ίδιοι μαρτυρία της επιθυμίας. Οχι τον πατέρα-αφέντη, τον πατέρα με τη ράβδο. Αυτή η μορφή πατέρα έχει δύσει οριστικά. Ο Τηλέμαχος είναι ο γιος που δεν περιορίζεται στο να περιμένει την επιστροφή του πατέρα. Είναι ο γιος που επιχειρεί με τόλμη το ταξίδι του. Ετσι ανοίγει η Οδύσσεια: με το ταξίδι του γιου που κατευθύνεται στην Πύλο και στη Σπάρτη για να βρει τον πατέρα του. Είναι το πολιτικό καθήκον των νέων γενεών. Να ξανοιχθούν στη θάλασσα, να μην περιμένουν την επιστροφή του πατέρα, να μην παραμείνουν παθητικοί στο να κοιτούν τη θάλασσα.

– Τι είναι η κληρονομιά; Γιατί είναι τόσο δύσκολο για εμάς να αποδεχθούμε την κληρονομιά μας;

– Η κληρονομιά δεν αποτελείται από υλικά αγαθά ή από γονίδια. Δεν είναι η απόκτηση μιας προσόδου, καρπός λεηλασίας. Το να κληρονομήσουμε, σημαίνει να ανακτήσουμε αυτό που οι πατεράδες μας έχουν αφήσει. Είναι μια κίνηση ενεργητική, όχι παθητική. Μα τι κληρονομούμε; Το ουσιαστικό είναι να κληρονομήσουμε την επιθυμία. Ο αληθινός θησαυρός της κληρονομιάς είναι ο θησαυρός της επιθυμίας.

– Είστε αισιόδοξος; Πιστεύετε ότι ο μύθος του Οδυσσέα και του Τηλέμαχου μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε πάλι την ευθύνη μας;

– Τα παιδιά σαν τον Τηλέμαχο επικαλούνται έναν δίκαιο νόμο που βάζει τέλος στη μακρά νύχτα των Μνηστήρων. Η εποχή μας είναι κυριευμένη από τον λόγο του καπιταλιστή, αυτή είναι η μακρά νύχτα. Νύχτα του νόμου, της απεριόριστης κατανάλωσης, της εκμετάλλευσης της γης που νοείται μόνον ως πλουτοπαραγωγική πηγή, της αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας των αγορών και της αδυσώπητης οικονομίας. Ο Τηλέμαχος είναι ο γιος που τολμά να ερμηνεύσει την κληρονομιά ως ανάκτηση. Δεν είναι φιγούρα του Μπέκετ, της αναμονής. Είναι η φιγούρα της επιθυμίας. Θεωρώ ότι υπάρχει μια γενιά-Τηλέμαχος. Είναι η γενιά των σωστών παιδιών, των παιδιών που θέλουν να επιχειρήσουν το ταξίδι τους, των παιδιών που δεν φοβούνται τη δύναμη της επιθυμίας τους.


Ο Τηλέμαχος, αντίθετα, έχει τα μάτια του καρφωμένα στο πέλαγος, αγναντεύει τον ορίζοντα. Περιμένει τον πατέρα του –τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ- να επιστρέψει με το καράβι, για να επαναφέρει τον Νόμο στο νησί του, όπου οι Μνηστήρες, κυρίαρχοι πια, έχουν καταλάβει το σπίτι του και απολαμβάνουν ατιμωρητί και ασύστολα την περιούσια του.

Ο Τηλέμαχος δεν εκδηλώνει την πατροκτόνο βία του Οιδίποδα, αναζητά τον πατέρα, όχι ως αντίπαλο με τον οποίο θα πολεμήσει μέχρι θανάτου, αλλά ως μια προσδοκία, μια ελπίδα, ως δυνατότητα επαναφοράς του Νόμου του λόγου στη γη του.

Αν ο Οιδίποδας ενσαρκώνει την τραγωδία της παράβασης του Νόμου, ο Τηλέμαχος ενσαρκώνει την επίκληση του Νόμου, παρακαλεί να επιστρέψει ο πατέρας από το πέλαγος και εναποθέτει στην επιστροφή του την ελπίδα για απονομή δικαιοσύνης στην Ιθάκη. Ενώ το βλέμμα του Οιδίποδα σβήνει μέσα στην ανίσχυρη μανία της αυτοτύφλωσης –ως ανεξίτηλη σφραγίδα ενοχής-, το βλέμμα του Τηλέμαχου στρέφεται στον ορίζοντα για να διακρίνει αυτό που επιστρέφει από το πέλαγος. Ασφαλώς, ο Τηλέμαχος κινδυνεύει από μελαγχολία, από τη νοσταλγία για τον ένδοξο πατέρα, τον βασιλιά της Ιθάκης, τον μεγάλο ήρωα που εκπόρθησε την Τροία».

Το ερώτημα είναι «τι μένει από τον πατέρα;» στους καιρούς της αποδόμησής του.

«Ζούμε στην εποχή της αμετάκλητης δύσης του πατέρα, ζούμε όπως και την εποχή του Τηλέμαχου, οι νέες γενιές κοιτάζουν το πέλαγος περιμένοντας να επιστρέψει κάτι από τον πατέρα. Η αναμονή τους δεν είναι μια μελαγχολική αδράνεια.

Οι νέες γενιές έχουν δεσμευτεί- όπως και ο Τηλέμαχος- να πραγματοποιήσουν την εξατομικευμένη κίνηση ανάκτησης του δικού τους μέλλοντος, της δικής τους κληρονομιάς. Ασφαλώς, ο ομηρικός Τηλέμαχος περιμένει να δει στον ορίζοντα τα ένδοξα πανιά του νικηφόρου στόλου του πατέρα- ήρωα. Όμως, ο πατέρας που θα ξαναβρεί θα είναι ένα ρακένδυτος πλάνης, ένας ανέστιος. Στο σύμπλεγμα του Τηλέμαχου δεν χρειάζεται να αποκατασταθεί η εξαφανισμένη κυριαρχία του πατέρα- αφέντη.

Το αίτημα για πατέρα, κομβικό στη δυσφορία της νέας γενιάς, δεν είναι αίτημα ισχύος ή πειθαρχίας, αλλά μαρτυρίας. Στο προσκήνιο δεν υπάρχουν πια πατέρες- αφέντες, αλλά μόνο η αναγκαιότητα πατέρων- μαρτύρων. Το αίτημα για πατέρα δεν αφορά πλέον πρότυπα, δόγματα, μυθικούς και αήττητους ήρωες, ακλόνητες ιεραρχίες, δυναστική και πειθαρχική εξουσία, αλλά για πράξεις, επιλογές και πάθη, που μπορούν να γίνουν μαρτυρία για το πώς μπορεί κανείς να σταθεί στον σημερινό κόσμο με επιθυμία και ταυτόχρονα με ευθύνη.

Ο πατέρας που επικαλούμαστε σήμερα δεν μπορεί να είναι αυτός που έχει τον τελευταίο λόγο στη ζωή και στον θάνατο, στην έννοια του καλού και του κακού, παρά μόνο ένας πατέρας ριζικά εξανθρωπισμένος, ευάλωτος, ανίκανος να πει ποιο είναι, τελικά το νόημα της ζωής, αλλά ικανός να δείξει μέσα από τη μαρτυρία του προσωπικού του βίου ότι η ζωή μπορεί να έχει νόημα».

«Όλοι υπήρξαμε Τηλέμαχοι. Όλοι κοιτάξαμε τουλάχιστον μια φορά το πέλαγος περιμένοντας να επιστρέψει κάτι από κει…»

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου», Massimo Recalcati (Εφημερίδα Καθημερινή)

Ποιος είναι ο ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ και γιατί μάχεται από μακριά;
Σήμερα είναι η τηλεπικοινωνιακή μεταφορά της σκέψης και το ΤΟΞΟ του Απόλλωνος που όλα τα ΟΡΑ και τοξεύει από μακριά.
Είναι όμως και το ΔΟΡΥ της Αθηνάς και τρυπά το συλλογικό παγόβουνο της αδράνειας και της αποχαυνωμένης μάζας από την κάτω πλευρά με την αιχμηρότητα της πλάγιας σκέψης.
Η ανθρωπότητα κινείται σαν παγόβουνο και μερικές φορές βουλιάζει τον Τιτανικό, σε ταξίδι παρθενικό.
Ως γνωστόν μόνο το ένα δέκατο του παγόβουνο είναι έξω από το νερό και φαίνεται μια μικρή κορυφή. Το υπόλοιπο είναι βυθισμένο σε μια διαρκή με τον νερό και το θυμικό, επαφή.
Όμως το παγόβουνο κινείται από την βάση και όχι από την κορυφή.
Γι΄ αυτό η κορυφή, η εξουσία για να ελέγχει την μάζα και να την ποδηγετεί, εισαγάγει στο υποσυνείδητο με τρόπο ασυνείδητο που αγνοεί, ό, τι πιο σαθρό και εκφυλισμένο διαθέτει, ως πρότυπο . Είναι όλα αυτά τα χάρτινα είδωλα που βραβεύει, προωθεί , ποπ σταρ ,τηλεπερσόνες, τόπ μόντελ, ποδοσφαιριστές κλπ και απασχολημένη στη βλακεία κρατά.
Η αλλαγή πρέπει να αρχίσει από τα ΑΡΧΕΤΥΠΑ για να ειναι ουσιαστική. Με λάθος πρότυπα, καμιά αλλαγή δεν μπορεί να συντελεστεί και να γίνει, θα είναι, οπισθοδρομική.
Η ευθύνη όσων προωθούν και κάνουν πρώτη είδηση συνειδητά ή ασυνείδητα πρότυπα χαμηλής υποστάθμης και ενέργειας είναι τεράστια ,γιατί υποβαθμίζουν όλο το σύστημα, την ενέργεια της ανθρωπότητος και την ανέλιξη της, οδηγώντας της στον θερμοδυναμικό θάνατο, όπου ο φυσικός δεν είναι ο χειρότερος. Χειρότερο είναι αυτός ο εκφυλισμός της, που σήμερα ζούμε.
Ο πολεμιστής όμως , ύστερα από την μελέτη, τη προσεκτική των Ομηρικών Επών και την ένωση των δύο πλευρών του εγκεφάλου του, έχει άλλα ΑΡΧΕΤΥΠΑ, ασχολείται και μαζί τους θέλει να συνδεθεί.
Με αυτό τον τρόπο αλλάζει την πορεία του παγόβουνου με ένα τρόπο βαθύ.
Εκεί που το ΔΟΡΥ της Αθηνάς διεισδυτικά,τρυπά και διαλύει , λιώνει, το παγόβουνο , ο κόσμος και ό άνθρωπος, δεν θα είναι ποτέ ίδιος, ξανά.
Κάτι καινούργιο αναδύεται από την ποσειδώνια θάλασσα της Αντίληψης , την ομίχλη και την σκοτεινιά.
Έχει συντελεσθεί μια ριζική βαθιά αλλαγή που σιγά σιγά συνειδητοποιεί και στην κορυφή θα ανεβεί.
Κοντολογίς, ο πολεμιστής, απαντά στην ερώτηση του Χούσσερλ, όταν τον ρωτάνε πως μπορούμε να φθάσουμε στη πηγή;
«Που θέλετε να ξέρω πως φθάνει κανείς στη πηγή για να αναστείλει την σκέψη της κοινωνικής διαμόρφωσης και δει;»
Ο Πολεμιστής κάνει όλη την διαδρομή, περπατώντας στο χείλος της αβύσσου κατά μήκος, κατά ύψος και κατά πλάτος, όλης της ανθρώπινης επικράτειας του Αγνώστου και του Γνωστού. Γνωρίζει όλο το εύρος της σκιάς και της παρασκιάς, του ασυνείδητου, του υποσυνείδητου και του συνειδητού και κανείς δεν μπορεί να τον χειραγωγήσει και να τον ποδηγετήσει.
Είναι το ΛΑΘΟΣ στο σύστημα.
Με αυτή την έννοια ο πολεμιστής, θα παλέψει για ο, τιδήποτε κρατάει τον άνθρωπο στην αμάθεια στο εκφυλισμό και στην σκλαβιά, γιατί η Ελευθερία του Ανθρώπου είναι η Ελευθερία του Πνεύματος στην Φαινομελογία του και σε μια ΟΜΟΡΦΗ ΕΥΣΧΗΜΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Στην προσπάθεια του αυτή, ο πολεμιστής έχει πάντα κοντά του, τον ΤΗΛΕΜΑΧΟ και μια ζωντανή καρδιά. Τον κρατάει πάντα κοντά του,τον κουβαλά.
Είναι η αθωότητα, το γέλιο ενός παιδιού ,που πιο πολύ και από την ζωή του αγαπά και θέλει να το δει ευτυχισμένο, ξέγνοιαστο, σε όμορφο κόσμο να παίζει και να τραγουδά και τα αστέρια να μετρά.
Είναι η ματιά που ο πολεμιστής βλέπει τον κόσμο σαν μια σαϊτιά και ο Φοίβος Απόλλων, ο όμορφος ΕΦΗΒΟΣ που με τη Λύρα του κτίζει το σύμπαν στην νότα Φα.

Όλοι υπήρξαμε Παιδιά και είμαστε ΤΗΛΕΜΑΧΟΙ γιατί ο Ομηρικός Λόγος του Οδυσσέα Νου και η Ατρυτώνη Ψυχή της Πηνελόπης μας έχουν γονιμοποιήσει σε καθαρό Αλεξανδρινό Ουρανό

Ο Τηλέμαχος είναι το θαυμαστό παιδί των Ομηρικών Επών. Ο ΝΕΟΣ γιος του Οδυσσέα και τη Πηνελόπης, καρπός της ένωσης τους. Είναι το αποτέλεσμα ενός έρωτα για την γνώση και μιας αγάπης, αφοσίωσης σταθερά σε ένα άκαμπτο στόχο και σκοπό.

Ο Τηλέμαχος, είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει από την μελέτη των Ομηρικών Επών. Από την ένωση των επαγωγικών και αναγωγικών αναγνώσεων των ραψωδιών από τις δυο πλευρές του αναγνώστη ΝΟΥ. Ο Τηλέμαχος είναι η ταχύτατη ΤΗΛΕΜΕΤΑΦΟΡΑ των πρωταρχικών σκέψεων του ποιητού. Κατ΄ ευθείαν από τη ΠΗΓΗ.

Όλοι υπήρξαμε Τηλέμαχοι

Ο Τηλέμαχος

Ο Οδυσσέας Ελληνισμός

 

.....και η Επιστροφή του

Πέφτοντας ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη
Με οδηγό φάρο, τα Ομηρικά Έπη, “βλέπουμε” με τα μάτια του Ποιητή μας, την πορεία του Ελληνισμού και την περιπέτεια του, καθ΄όλη τη διάρκεια της Εποχής των Ιχθύων και της κυριαρχίας του Ποσειδώνα.
Τελειώνοντας ο Μεσαίωνας που κράτησε δέκα αιώνες από τον 5ο μέχρι το 1500 περίπου, ο Ελληνισμός βρισκόταν υπό διωγμό παλεύοντας με τους Κίκονες τους Κύκλωπες τις Σειρήνες τις Κίρκες τα σεξουαλικά όργια της Εκκλησίας από έναν στερημένο σεξουαλισμό υπερανεπτυγμένο θρησκευτικό συναίσθημα, φτάνοντας μέχρι το Νησί του Ήλιου μία ευημερούσα σχετικά Πόλη που συγκέντρωσε τα αγαθά βόδια των κατακτημένων επαρχιών. Έτρωγαν και έσφαζαν τα Βόδια του Ήλιου, οι αυτοκράτορες οι πάπες και οι πατριάρχες της Ρώμης σε μεγάλη κραιπάλη και λεηλασίες και ασυδοσίες. Μέχρι την στιγμή που μπροστά στις πύλες τους στάθηκε ο Οθωμανός κατακτητής και βρέθηκαν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, δεν ήξεραν τι να διαλέξουν.
Τους Βυζαντινούς ή τους Οθωμανούς…θυμήθηκαν τους Έλληνες και αναφώνησαν , είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και πέσανε. Όσοι μείνανε συνεχίσανε τον βυζαντινοθωμανικό «πολιτισμό».
Πέφτοντας η Πόλη, έπεσε και ο Οδυσσέας ανάμεσα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη στο μεγάλο κενό. Ταξιδεύοντας φθάνει στην Καλυψώ.
Θα βρεθεί στα μοναχικά κελιά της Χριστιανικής Δύσης και Ανατολής, » όμηρος» μιας αγάπης θρησκευτικά πνιγηρής.
Ο μοναχικός μοναχοφάης χριστιανισμός, αφού έχασε το κάστρο του χριστιανισμού, την Κωνσταντινούπολη, αρχίζει να ανακαλύπτει τον ελληνισμό πού φτάνει μισοπνιγμένος στο μοναχικό νησί του.
Με αυτή την έννοια ,έχουν δίκιο οι χριστιανοί που λένε ότι έσωσαν τον Ελληνισμό, όχι μόνο τον έσωσαν, αλλά τον ερωτεύτηκαν και δεν τον άφηναν να φύγει. Τον κρατούσαν κοντά τους ζηλότυπα και κτητικά .
Η αγάπη γίνεται με έναν από τα κυρίαρχα μότο του χριστιανισμού με ασυμμάζευτο θρησκευτικό συναίσθημα.
Στο όνομα της αγάπης ο χριστιανισμός θα κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, θα σκοτώσει για την αγάπη θα κάψει ανθρώπους για την αγάπη, θα βασανίσει ανθρώπους με αγάπη, θα κρατάει «όμηρους » «ανθρώπους από αγάπη. Οι χριστιανοί ως υπνωτισμένοι θα παραμιλούν για την αγάπη του Θεού χωρίς την Ελευθερία.
Η αγάπη έχει πάντα ως βασική αρχή την Ελευθερία και όταν δεν την υπόσχεται, δεν την εγγυάται, δεν είναι αγάπη, είναι ζητιανιά και κτηνωδία. Ένας διαρκής βιασμός σώματος και νου σε αναγκαστική συνουσία.
Πρέπει να είναι ελεύθερος κάποιος, να μείνει κοντά σου ή να φύγει ,χωρίς κανέναν περιορισμό εκβιασμό και ομηρία.
Και η αγάπη δεν είναι, πατέντα ανακάλυψη μονοπώλιο του χριστιανισμού, ούτε πρωτοτυπία. Οι άνθρωποι αγαπούσαν και πριν εμφανιστεί ο χριστιανισμός και θα συνεχίσουν να αγαπάνε γιατί είναι συστατικό και ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής.
Και ο Λεωνίδας αγαπούσε την πατρίδα του, αγαπούσε τη γυναίκα του, αγαπούσε το παιδί του και θυσιάστηκε για αυτό και όχι για κανένα θεό. Δεν έχει ανάγκη, ο θεός από αγάπες και συναισθήματα είναι πέρα από αυτές τις ανάγκες προβολές και τα ανθρωπομορφικα χαρακτηριστικά
Η δύναμη χωρίς την αγάπη γίνεται μία κτηνωδία και ο χριστιανισμός αποκτώντας δύναμη έγινε μια βαρβαρότητα και μισαλλοδοξία. Η αγάπη όμως χωρίς τη δύναμη είναι κουραστική και μίζερη είναι ζητιανιά και γλοιωδία με τους σημερινούς χριστιανούς να ζητιανεύουν λίγα ψίχουλα αγάπης από μία θεϊκή αναλγησία.
Ο πρωταρχικός χριστιανισμός, ο πρώτος ,δεν είχε καμία σχέση με την Ελληνική Μυθολογία την Ελληνική Γραμματεία. Τα Ομηρικά Έπη τα θεωρούσαν παγανιστικά και ειδωλολατρικά, τα πετροβόλησαν όπως οι Κίκονες άγρια και οι Πατέρες της Εκκλησίας σαν Λαιστρυγόνες βούλιαξαν όλα τα πλοία του Οδυσσέα σε μία επιλεκτική πατερική κριτική και την απόλυτη θεοκρατία. Ακόμη και σημέρα τα αφορίζουν την Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Εκκλησία.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν, όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη το 1453.
Ο Ελληνισμός θα βρεθεί μόνος με την ερωτευμένη Καλυψώ να τον κρατάει κοντά της με θεϊκή λαγνεία και πρόσχημα την αγάπη.
Στις 29 Μαΐου του 1953 10 μοίρες στους Διδύμους, βρίσκονται οι Πλειάδες και ο Αλντεμπαράν από τον αστερισμό του Ταύρου σε ιδιαίτερη αστρική συναστρία με αντίθεση από τον Αντάρη στον Τοξότη. Ο Πλούτωνας στο Λέοντα και ο Ποσειδώνας και ο Ουρανός στην Παρθένο αγκαλιά.

Η Ατλαντίδα κόρη τους Άτλαντος ,Καλυψώ, ερωτεύτηκε τον Οδυσσέα μαζί και η δυτική χριστιανοσύνη ήταν πιο ανεκτική στην Ελληνική γραμματεία από ότι η Ανατολική, που είναι πιο κοντά στη Λεμουρία.
Απόδειξη είναι ότι οι Πάπες και το Βατικανό, έχουν ολόκληρες αίθουσες αφιερωμένες στον Ηρακλή στον Οδυσσέα στην Πηνελόπη, υπέροχα γλυπτά και διέσωσαν πολλά από τα αρχαιοελληνικά κείμενα από την χριστιανική λαίλαπα και μανία. Λιγότερα συναντάμε στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ορθοδοξίας που είναι αυστηρά αναχρονιστικά αφιερωμένα στις πρωταρχικές χριστιανικές θεοκρατίες . Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ δυτικής και ανατολικής χριστιανοσύνης. Είναι η διαφορά Κύκλωπα και Καλυψούς. Ο Κύκλωπας κρατάει τον Οδυσσέα γιατί θέλει να τον φάει τελευταίο, η Καλυψώ γιατί τον αγαπάει. Και οι δύο φυλακίζουν τον Οδυσσέα και το Ελεύθερο Πνεύμα του
Αυτός ο έρωτας της Καλυψούς για την Ελλάδα τον Οδυσσέα και την Ελληνική γραμματεία οδήγησε στο διαφωτισμό, με την ορθοδοξία να πνέει τα μένεα .
Παρόλα αυτά, η εντολή είχε δοθεί Οδυσσέας ελεύθερος να αφεθεί και έτσι η Καλυψώ και ο Δυτικός Διαφωτισμός όχι μόνο απελευθερώνει τον Οδυσσέα, αλλά, τον βοηθά και να φτάσει στους Φαίακες με πολύ κόπο και κίνδυνο, γιατί η μανία του Ποσειδώνα δεν είχε κοπάσει.
Όχι μόνο δεν είχε κοπάσει αλλά, ο Ποσειδώνας ταυτόχρονα με την αποκάλυψη και ανακάλυψη του, το 1846 σε συγχρονιστικά φαινόμενα αλλά “ίδρύει” και ιδρύεται η θεοσοφία.
Η θεοσοφία με φοβερές και τρομερές γνώσεις από το αρχαία ιερατεία του Θιβέτ αγκαλιάζει τον Οδυσσέα τα Ομηρικά Έπη και την Έλληνική Μυθολογία με μεγάλη λαγνεία. Όλοι οι θεοσοφιστές λατρεύουν την Ελληνική Μυθολογία μαζί με τον Χριστό και τον Οδυσσέα ταυτοχρόνως τον Γιαχβέ και τον Δία.
Η Θεοσοφία αρχίζει να παντρεύει τα Ομηρικά Έπη με τη Βιβλική Αγιογραφία.
Ο καθαρόαιμος χριστιανισμός είχε τελειώσει με της Πόλης, την πτώση.
Στην ουσία δεν υπάρχουνε πουθενά πια καθαρόαιμοι χριστιανοί, original χριστιανοί με την πρωταρχική έννοια του όρου. Μόνο κάτι παλαιοημερολογίτες έμειναν στη ρωσική Σιβηρία. Ακόμη και οι παπάδες, το πρωί στην Εκκλησία ψέλνουν ύμνους για την αγάπη του θεού και το απόγευμα ραντίζουν αγιάζουν τα Ραφάλ, καίγεται έτσι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, τι να κάνει και ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο…..Όλοι πλέον είναι θεοσοφιστές γιαλαντζί ιμιτασιόν χριστιανοί, με την άνοδο της θεοσοφίας στην παγκόσμια ηγεσία παίρνοντας και του ΟΗΕ, τα ηνία. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας σήμανε το τέλος του χριστιανισμού και το γνώριζε, πήρε παράταση με την θεοσοφία.
Ο λόγος που η θεοσοφία αγκάλιασε ασφυκτικά την Ελληνική Μυθολογία και τα Ομηρικά Έπη, είναι ένας και πολύ σημαντικός.
Ήθελε και θέλει να περάσει τον πρωτόγονο ανατολικό χριστιανισμό με ένα νεότερο ατλαντισμό. «Παντρεύουν» τον Τραμπ, φίλο του Πούτιν με τον Ντούγκιν, μέντορα του Πούτιν, στη 4η θρησκευτική πολιτική θεωρία. Από κοντά και ο » Έκτορας » Ερτογάν ανακαινίζει την Νέα Τροία με τον Ομέρ ποιητή αοιδό από την Τουρκία να άδει σε οθωμανικές ραψωδίες .
Έτσι χρησιμοποιεί αδίστακτα, τις πανάρχαιες γνώσεις με την τεχνολογία με την μεγάλη διγλωσσία του πραγματικού αρχηγού της θεοσοφίας που είναι ο Δαλάι Λάμα, μέντορας με όλους τους θιβετιανούς οδηγούς του Θιβέτ και τον Μορύα ενσάρκωση ανατάρ του Τζεσούα.
Η θεοσοφία γνώρισε μεγάλη άνοδο, μεγάλη ανάπτυξη και από αριστερά και από δεξιά με την Βailey, ενσάρκωση του Ηρακλή να εμπνέει τον Αδόλφο, την αριστερή σοσιαλίστρια Μπεζάντ να μιλάει για μετενσάρκωση του Οδυσσέα στον Henry Steel Olcott, μαζί με τον Μετρέγια Κρισναμούρτι, απρόθυμο Μεσσία… η δε Μπλαβάτσκυ να κράτα το φοβερό όπλο της ινδικής θεάς Vajra.
Η θιβετιανή Αδελφότητα με την τρομερή γνώση του δράκου θα είχε κυριαρχήσει στη Γη, αν δεν είχε επέμβει ο πραγματικός Δράκος, η Κίνα, που ξύπνησε και έκοψε το βήχα και την ορμή του κατεργάρη Λάμα. Ο δράκος ως αυτόχθο ον ,δεν μπορεί ούτε να παραπλανηθεί αλλά, ούτε και να σκοτωθεί, μόνο κοιμάται και ξυπνάει που και που και, όλη τη γη ταλαιπωρεί. Όχι όμως να πουλήσεις και θρησκεία και θεοσοφία στον Δράκο, έλα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου;;;;;;…. έχει την Γνώση από την Πηγή.

Τον Δράκο τον τακτοποιεί, ο Ηρακλής που ξέρει από δράκους και από κεφάλια της Λερναίας Ύδρας .Ο Οδυσσέας δεν ασχολείται με δράκους, ταλαιπωρήθηκε αρκετά από του δράκου τα Κυκλώπεια, παιδιά.
Και εμείς θα ζήσουμε καλά με τα Έπη τα Ομηρικά και αυτοί…… χειρότερα χωρίς αυτά. Έτσι λένε οι μύθοι και τα παραμύθια τα παλιά.

Η μνηστηροφονία είναι ο τελευταίος σταθμός του Οδυσσέα και έτσι τελειώνει η Εποχή των Ιχθύων, νομοτελειακά.
Με ένα ΤΟΞΟ και ένα λυγμό σε Νέα Έπη Ομηρικά.
Όλοι κλεισμένοι στο παλάτι της Γης, αποφασίζουμε για το βήμα του πελαργού και του νεογνού της καινούργιας γαλαξιακής εποχής.
Ας είναι σωστά ανθρώπινη σε ξάστερη λευτεριά από Γοργόνες Μέδουσες Πιράχνας και άλλα ΤΕΡΑΤΑ θαλασσινά !
Ας είναι του Διός τα ΠΑΙΔΙΑ και να ανατείλει μια όρθια ΝΟΗΜΟΝΑ ανθρωπιά!

"Τρεις γενιές ΜΑΖΙ
Οδυσσέας, Λαέρτης και Τηλέμαχος.
Η ΑΘηνά μειδιώντας, τους παρακολουθεί
βοήθεια πάντα και αρωγή
ένοπλη Σοφία
και ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
εξελεκτική στο διαρκές ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ του ενεστώτα χρόνου.
Με την περικεφαλαία
και την λύρα του Απόλλωνα σε ψίθυρο Ερμή
Όνειρα από Φωτιά
Στη φλόγα του Πρωταρχικού Πυρός"

ΝΟΤΟΘΕΝ ΕΝΟΣ ΓΥΡΙΣΜΟΥ

Ο Οδυσσέας Ελληνισμός μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης

Τρώες και Μνηστήρες

Ποιοι είναι οι Τρώες ποιοι είναι οι Μνηστήρες και τι κάνουν


Οι Τρώες είναι άνθρωποι που πηγαίνουν σε κάποιες χώρες, σε κάποια σπίτια ή σε κάποια νησιά, φιλοξενούνται και φεύγοντας κλέβουν ό,τι όμορφο και ωραίο μπροστά τους βρουν, θησαυρούς γυναίκες ακόμη και …..“Ονόματα και Ιστορία”.
Το χαρακτηριστικό των Τρώων είναι τα Τείχη τα ψηλά που χτίζουν τα απόρθητα και βρίσκονται πάντα σε στεριά.
Έχουν μία ιεραρχία σεβάσμια με τον εξαγορασμένο Πρίαμο σεβαστή αντιπροσωπεία και όλη την θρησκευτική τελετουργία.
Έχουν ένα χαρακτηριστικό πρότυπο status quo, τον Έκτορα χρισμένο ιππότη, κτήτορα καλόν οικογενειάρχη πιστό σύζυγο καλό γιο και αφοσιωμένο αδερφό, και έχουνε και ένα δειλό Πάρη γελοίο και παρδαλό.
Οι Τρώες βρίσκονται ανατολικά,ακόμη και όταν δεν βρίσκονται ανατολικά, έχουν ανατολίτικη νοοτροπία θεοκρατία θεοσοφία με όλα τα θρησκευτικά βιβλία. Μαζί με αυτά έχουν και πολλά λεφτά για αυτό είχε χτίζουν τα τείχη τα ψηλά να προφυλάξουν τα κλεμμένα αγαθά.
Τα λεφτά δεν είναι δικά τους, ούτε τα αγαθά, τα έχουν κλέψει καταχρηστικά.
Και η Ομηρική Τροία αλλά και η Α΄ Ρώμη, και η Β΄ Ρώμη και Βυζαντινή Αυτοκρατορία και κατόπιν Οθωμανική αυτοκρατορία και η Γ΄ Ρώμη η Ρωσία μαζί φυσικά με τη Μεγάλη Βρετανία, υπήρξαν ληστρικές αποικιοκρατίες.
Βασικό χαρακτηριστικό της Τροίας, είναι η αυτοκρατορία φεουδαρχία οι αυτοκρατορίες και η απομύζηση η λεηλασία και η κλοπή που συντηρεί την θεϊκή αυτοκρατορία.
Όλες οι αυτοκρατορίες είχαν και έχουν μία ανατολίτικη νοοτροπία, προσκυνήματα, ήθη και έθιμα ανατολικής Λεμουρίας, ακόμη και η Γαλλική και η Γερμανική και Αυστριακή , βρίσκονται φυσικά Ανατολικά του Γκρίνουιτς, έτσι όπως είχε οριστεί από την Μεγάλη Βρετανία, την Νέα του Βρούτου, Τροία.
Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ, δεν υπήρξε ποτέ αυτοκρατορία, ούτε μπορεί να γίνει, γιατί δεν μπορεί να γίνει Τροία. Η Ελλάδα δεν λήστεψε ποτέ καμία αποικία ούτε στην Αφρική ούτε στην Αμερική και την Ασία.
Ο Αλέξανδρος απλώς σταμάτησε την ασιατική επέλαση και κυριαρχία γκρέμισε τα τείχη και δεν τα έχτισε νέα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της Τροίας είναι η υπεραστικοποίηση. 

Οι Τρώες όχι μόνον κλέβουν τα αγαθά από τις άλλες χώρες και πολιτείες αλλά, χτίζουν και πόλεις ΤΕΡΑΤΑ με ΤΕΙΧΗ όπως ήτανε και η πρώτη Ρώμη αλλά και η δεύτερη Ρώμη, η Κωνσταντινούπολη.
Και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες της Α΄ Ρώμης αλλά και της Β΄ Ρώμης μετέφεραν πολλούς από τους θησαυρούς στις πρωτεύουσες τους, αφού ρήμαξαν και γκρέμισαν τους ναούς άλλων πόλεων, ερήμωσαν την ύπαιθρο και την επαρχία και συγκέντρωσαν όλο τον πληθυσμό μέσα στα τείχη.
Αυτό ήταν και ένα λάθος που αποδεικνύεται ολέθριο και καταστροφικό για τους Τρώες.
Σαν ακρίδες ερημώνουν την γη και την ύπαιθρο από όπου περνούν και χτίζουν μετά τείχη για να κρυφτούν. Αργά ή γρήγορα θα πολιορκηθούν και είναι θέμα χρόνου, οι αδικημένοι, να ζητήσουν πίσω τα αγαθά και την Ωραία Ελένη.
Είναι θέμα χρόνου οι Ινδοί ζητήσουν πίσω το διαμάντι από την Μεγάλη Βρετανία και οι Έλληνες τα γλυπτά του Παρθενώνα από την τρωαδίτικη νοοτροπία.
Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό της Τροίας γύρω από τα τείχη που χτίζουν, είναι μεγάλες «πεδιάδες » γη, της Γαίας. Είναι εύκολο εκεί να τρέξουν “άλογα” , ακόμη πιο εύκολο είναι να στηθεί Δούρειος Ίππος, πράγμα που δεν μπορεί να συμβεί στην Ιθάκη, δεν έχει τόση έκταση και γη, είναι ένα μικρό νησί.
Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της Τροίας, είναι οι αρχιτέκτονες ΄ Τέκτονες» των τειχών της. Χτίζουν τα τείχη της, ο Απόλλων και ο Ποσειδώνας, θεοί και ο Αιακός μαζί, ένας θνητός.
Αυτό, γιατί για να χτιστεί μία Τροία, χρειάζεται πάντα μία Θεοκρατία Θεοσοφία και πολλοί θνητοί να την προσκυνούν.
Ο θεός δεν είναι μόνο η θρησκεία, μπορεί να είναι και το σεξ και τα λεφτά μεγάλη εξουσία και μεγάλος Θεός , τα τείχη όμως, παραμένουν ψηλά.
Παραδείγματος χάρη, τα ψηλά τείχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ, της Wall Street και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, απόρθητα.
Έχετε δει ποτέ κανέναν Έλληνα να είναι πρόεδρος αντιπρόεδρος και γραμματέας των οργανισμών αυτών; Μόνο Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, Αφροασιάτες και Άτλαντες.
Μεταξύ τους μοιράζουν τις θέσεις, τους τίτλους, τα οφίτσια και τα λεφτά.
Οι Έλληνες δεν μπορούν να γίνουν Τρώες, μπορούν όμως να καταντήσουν Μνηστήρες, δυστυχώς, μέσα από κραιπάλες διαφθορά και ατασθαλίες.
Τα χαρακτηριστικά των Μνηστήρων είναι ότι είναι “Έλληνες”. Έλληνες που εκμεταλλεύονται Έλληνες, που αδικούν Έλληνες, πού πολιορκούν τις γυναίκες των Ελλήνων, που προσπαθούν να σκοτώσουν τα παιδιά των Ελλήνων τον Τηλέμαχο, που χρησιμοποιούν τις γυναίκες των Ελλήνων σαν δούλες, ελεεινές Ελεεινίδες, που τρώνε και πίνουν από το βράδυ έως το πρωί και γλεντοκοπούν μέχρι αηδίας. Είναι δειλοί «Έλληνες».

Και οι Έλληνες και οι Τρώες, είναι ατλαντικά φύλα και έχουν μία κοινή καταγωγή ,ως Πελασγοί και λαοί της θάλασσας, αφού δημιουργήθηκαν μετά την καταβύθιση του τελευταίου κομματιού της Ατλαντίδας.
Οι Έλληνες ενώθηκαν στον πόλεμο τον Τρωικό και αποτέλεσαν το κινουμένον Ελληνικόν. Συνειδητοποίησαν την Ελληνική τους ταυτότητα μέσα από τα λάθη τους τα προτερήματα και τα ελαττώματα.
Και οι Μνηστήρες και οι Τρώες είναι κλεισμένοι μέσα. Οι Τρώες μέσα στα τείχη και οι Μνηστήρες μέσα στους τοίχους του παλατιού, όταν κλείνει την πόρτα ο Οδυσσέας.
Τι είναι αυτό που τους κλείνει μέσα
Είναι η περιορισμένη ευρύτητα του πνεύματος τους, η έλλειψη συνείδησης και η απουσία αυτογνωσίας.
Έτσι κλείνονται μέσα σε τοίχους και τείχη από υπερβολική απληστία λαιμαργία και φιλαυτία.
Ούτε που κατάλαβαν τον ήχο μιας πόρτας που κλείνει πίσω τους, όπως λέει ο ποιητής Καβάφης. Δεν τον άκουσαν.
Και οι Τρώες και οι Μνηστήρες, είναι μαστροποί νταβατζήδες, μαφίες και εγκληματικές οργανώσεις, εκμεταλλεύονται την φιλοξενία και την απουσία κάποιων ανθρώπων για να στρωθούν πρώτο τραπέζι πίστα και για να κλέψουν την περιουσία τους κλέβοντας τις ζωές τους.
Η λύση είναι μία
Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβει κανείς τα λάθη του και να διορθώσει την αδικία. Ούτως ή άλλως οι Πόρτες και οι Πύλες της Γης έχουν κλείσει για όλους μας και όλες τις επιλογές μας, με ή, χωρίς Φαιά Ουσία.
Η Τροία είναι πάντοτε η άλλη πλευρά , του χρήματος που τον άνθρωπο δούλο ποιεί. Πέφτει και ξανακτίζεται ξανά. ΄ Έχουμε πολλές ΤΡΟΙΕΣ και συμβολικά, αλλά και ιστορικά. Έχει να κάνει με την άπληστη αρπακτική και υλιστική φύση του ανθρώπου που θα χρησιμοποιήσει τη γνώση, τις θρησκείες για τις εξουσίες και κλέβει της ζωής μας την ομορφιά.
Η Τροία δεν είναι ρομαντική μορφή του Ρομπέν των Δασών που κλέβει για να τα δώσει στους πτωχούς, είναι η ληστρική μορφή της χρηματοπιστωτικής εξουσίας.
Δεν είναι οι επαναστάτες " κλέφτες και αμαρτωλοί", αλλά άθλιοι τραπεζίτες και βολεμένοι αστοί. Αυτοί πρέπει να μας πουν που τα βρήκαν τα λεφτά και δανείζουν και χρεώνουν με τόκο και που κρατούν κρυμμένη την Ελένη.
Θα ποινικοποιήσουμε τον πλούτο;
Όχι τον πλούτο. 

Ο άνθρωπος είναι πλούσιος από τη γέννηση του. Θα ποινικοποιήσουμε αυτούς που τον κλέβουν, ληστεύουν τον άνθρωπο, τον οδηγούν στη ζητιανιά και του δίνουν ψίχουλα ψεύτικης φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης.
Μπορούμε να δούμε την Τροία και τους Τρώες να έχουν κλέψει όλη την ομορφιά, τους θησαυρούς, την τεχνογνωσία την τεχνολογία, και να έχουν κλειστεί στα τείχη τα ψηλά των πολυεθνικών αγορών ( τα πολλά παιδιά του εξαγορασμένου Πρίαμου ) και όλος ο υπόλοιπος κόσμος να βυθίζεται στην φτώχεια και στην απελπισία.
Οι μνηστήρες και οι δούλοι στην Ελλάδα να τρώνε και πίνουν εις βάρος της ανθρωπιάς με την εγκληματικότητα την ανεργία και τις αυτοκτονίες σε έξαρση . Το ίδιο κάνουν οι μνηστήρες σε κάθε λαό, χώρα και φυλή.
Γι αυτό θεωρώ τα Ομηρικά Έπη σημαντικά, γιατί κάθε φορά μια ΣΚΗΝΗ από αυτά, παίζεται στην παγκόσμια σκηνή της ιστορίας και λειτουργούν και σε προσωπικό επίπεδο και σε συλλογικό σημειολογικά.
Ας τα συμβουλευόμαστε προσεκτικά ειδικά ως προς το συμβολικό τους νόημα.
Μας λέει πολλά.
Οι ΕΛΛΗΝΕΣ να εκστρατεύσουν ενωμένοι για τα ΤΕΙΧΗ μιας άπληστης Τροίας με ηγέτη τον Αχιλλέα και ο κάθε λαός να δει τι θα κάνει με τους ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ του με σύμβουλο τον σοφό Οδυσσέα. Ο επόμενος σταθμός της ανθρωπότητος θα είναι ο Ηρακλής και ο άνθρωπος ο αξιοπρεπής.

Αυτό μας διδάσκει ο Όμηρος με τη μεγάλη του διαχρονική ποιητική αλληγορία


Γιατί καίγεται η Τροία


Καίγονται γιατί, οι ΤΡΩΕΣ αποκτούν μια εμμονή, μονομερώς, σταθερή και ληστρική, με τον τόκο, το κέρδος, την ύλη και τα υλικά αγαθά. Όλο συσσωρεύουν, συσσωρεύουν κλέβοντας της γνώσης, την ομορφιά. Όλο θησαυρίζουν σε βάρος των άλλων, ληστρικά και αρπακτικά. Όλο για διάφορες “ισότητες” μιλούν δήθεν φιλανθρωπικά. Υποκριτικά και ιησουϊτικά. Ποτέ όμως για ΙΣΟΤΗΤΑ σε θέματα οικονομικά. Η μεγαλύτερη μορφή “ρατσισμού” είναι η φτώχεια και ποτέ δεν λένε, που και πως τα βρήκαν τα λεφτά και φτιάξανε τα ΤΕΙΧΗ, τα ψηλά. Έτσι λοιπόν μια μέρα που συγκεντρώνουν όλα τα λεφτά τους σε τράπεζες ιερές και μή, σε θησαυροφυλάκια σταθερά, όλα καίγονται από στοιχεία, παρορμητικά και μεταβλητά. Πως; Από το φως του Ήλιου σε κάτοπτρα αδίστακτης, ληστρικής, αυτάρεσκης, αυτοανάκλασης μυθιστορικά. Κάτι ξέρει να μας πει ο Αρχιμήδης για αυτά και η "μη πράξη" του Ομήρου, σε άλογα του Επειού, μυθικά.

Πως σκοτώνει ο Ομηρος του Μνηστήρες

108 Μνηστήρες, παράσιτα, στην ηλικία του Οδυσσέα που δεν πήγαν να πολεμήσουν για την τιμή και την αξιοπρέπειά της πατρίδας τους, τρώνε και πίνουν στην αυλή του παλατιού της Ιθάκης, ξεκοκαλίζουν τη δημόσια περιουσία, σφάζουν όλα τα ζώα της πανίδας, βόδια μοσχάρια πρόβατα και γουρούνια και συνουσιάζονται με τις δούλες του άστεος.
Με την διαχρονική όραση του οραματιστή ποιητή μας
Αστική αυτοπεποίθηση και απίστευτο θράσος ανθρώπων που δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα έργο, κανένα αξιοσημείωτο σταθμό, καμία διαδρομή εκτός από πτυχία Ιησουίτικων πανεπιστημίων
και περγαμηνές Ναϊτών εγκληματιών τραπεζικών υπαλλήλων

Ο Όμηρος τους σκοτώνει ως Οδυσσέας στο πνευματικό επίπεδο όχι στο φυσικό. Στο φυσικό σκοτώνονται από μόνοι τους με την άδεια ζωή τους, άδεια κελύφη, «περιπατώντες νεκροί «. Μεγάλος πολεμιστής του πνεύματος και του φωτός, τους εγκαλεί με τα ΟΝΟΜΑΤΑ τους, τους σκοτώνει περιγράφοντας τον χαρακτήρα τους και τα ελαττώματα τους και μετά καλεί τον Λαό σαν Λαέρτης στο ΚΤΗΜΑ του, «κτήμα εσαεί» για την ανθρωπότητα και ΔΩΡΟ να υπογράψουν την ΕΙΡΗΝΗ.

Ο Όμηρος ως μεγάλος πολεμιστής του Πνεύματος επιθυμεί την ΕΙΡΗΝΗ , δεν είναι πολεμόχαρος,αλλά όπως και ο κάθε μεγάλος πολεμιστής μπορεί να την υπερασπίζεται και ξέρει να ΠΟΛΕΜΑ.

Για την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά.

Ο Οδυσσέας Όμηρος, είναι ο αγαπημένος της ΑΘΗΝΑΣ, της θεάς που αντιπροσωπεύει την νόηση υπέρτατη αρχή του ανθρώπου, την σοφία που αποκτά από τις εμπειρίες της ζωής και την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της τέχνης του πολέμου.Της θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα γιατί η σοφία είναι πάντα ένοπλη και η δικαιοσύνη κρατά σπαθί διαφορετικά θα ήταν απλώς με την ζυγαριά μπακαλική.

«Η ανθρωπιά άοπλη συντρίβεται και ένοπλη αυτοαναιρείται».

Ο ΛΟΓΟΣ του είναι ΕΝΟΠΛΟΣ και ΆΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ. Εύστοχος και αποτελεσματικός με ΟΠΛΙΣΜΟ όπως και η μουσική. Άλλωστε ο Απόλλων όταν δεν κρατά τον ΤΟΞΟ έχει το δοξάρι του λυράρη και το σύμπαν με τις νότες ακτίνες του δονεί.

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ στην Οδύσσεια του , αρχίζει με τις επισκέψεις εξερευνήσεις σε βάρβαρους ΚΙΚΟΝΕΣ λαούς και τελειώνει στην Ιθάκη του, εκεί που τον στέλνουν οι αλκίνοες σκέψεις των Φαιάκων με τα λευκά συνταγματικά χαρτιά της Λευκοθέης και τα ταχύτατα τηλεπικοινωνιακά πλοία τους. Αρχίζει και τελειώνει με τις Ομηρικές Ραψωδίες ενός πλούσιου ΛΟΓΟΥ δυνατού πολύ για να ξαναρχίσει με ένα ελεύθερο ποιητή που παίρνει πίσω ό,τι του ανήκει ΝΕΟΣ πάντα λαμπερός φωτεινός εύστοχος, σαν άρχων του Λόγου Ερμής θεός και κύριος του ΤΟΞΟΥ Απόλλων Δήλιος της συνείδησης μιας ακτίνας ΦΩΤΟΣ, ΈΜΜΟΥΣΟΣ αρμονικά ευθυγραμμιστικός.

«Την χελώνα την έκανε λύρα ο Ερμής, ο κύριος του Λόγου και την χάρισε στον Απόλλωνα, τον κύριο του Τόξου, έτσι ο λόγος όταν δεν είναι ράβδος και σπαθί γίνεται αρμονία σφαιρών, Μνήμη ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ και μελωδική Μουσική.»

20 Αιώνες και μία Ημέρα
Από δω έως την Αιωνιότητα του Ομηρικού Διηνεκούς

Ελλάδα- Ιθάκη στον Αιώνιο Χρόνο του Τώρα

Η καταγωγή των Τρώων

Ομοιότητες και διαφορές Τρώων και Μνηστήρων

Οι τεμπέληδες της εύφορης Ελλάδας

Το τέλος της εποχής των Μνηστήρων

 Γουίλιαμ Χάμιλτον. 1803. Ο Οδυσσέας σκοτώνει τους μνηστήρες . The Trustees of the British Museum


Τι σημαίνει βίος τόξο και ΖΩΗ

Να ζει έτσι κανείς  ή να μη ζει.

Ποιο είναι το έγκλημα των Μνηστήρων στο νησί της Ιθάκης
Για ποιο πράγμα κατηγορούνται;
Ο Ευρύμαχος διαμαρτύρεται και λέει στον Οδυσσέα:
Γιατί μας κατηγορείς, για τα λίγα γουρουνάκια που φάγαμε;
Δεν ήταν τα λίγα γουρουνάκια που φάγανε το έγκλημα τους και δεν ήταν λίγα, ήταν πολλά, όλα. Συνεχή γλέντια, τραπέζια καφέδες και ποτά, μαζί με τα όργια τα σεξουαλικά με τις δούλες, τα σκουπίδια και την βρωμιά, στην αυλή ενός παλατιού και ενός νησιού που θα έπρεπε όλα να είναι όμορφα τακτοποιημένα και καθαρά.
Ήταν η σπατάλη των πόρων του νησιού, των ενεργειακών αποθεμάτων του νησιού, η κατάχρηση, η μεγάλη διαπλοκή και διαφθορά. Ήταν η καταστροφή της οικονομίας, του εθνικού τονάλ, του δημόσιου χρήματος , της πατρίδας του Οδυσσέα και της περιουσίας ενός βασανισμένου λαού και του μυθικού νησιού του.
Αυτό ήταν το έγκλημα των Μνηστήρων και αυτό εξακολουθεί να είναι διαχρονικά.
Και δεν είναι θέμα ηθικολογίας, είναι θέμα σωστής διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας , αισθητικής και δεοντολογίας.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΤΩΝ ΜΝΗΣΤΗΡΩΝ ΜΙΑΣ ΛΑΜΠΡΗΣ ΧΩΡΑΣ

Τι κάνανε οι Μνηστήρες , ποιοι είναι οι χαρακτήρες τους, ποια ήταν τα χαρακτηριστικά τους
ποιες οι ασχολίες τους και η ζωή τους, πώς περνούσαν τη μέρα τους

Ποιοι ήταν οι αγήνορες οικονομολόγοι, πως διαχειρίστηκαν τους πόρους και τα ενεργειακά αποθέματα του νησιού
Ποια ήταν η περιουσία του Οδυσσέα

Ο Όμηρος μας πληροφορεί πως η περιουσία του Οδυσσέα ήταν άσπετος, ανείπωτος ,πάρα πολύ μεγάλη, πράγμα που σημαίνει ότι η Ιθάκη ήταν ένα πλούσιο νησί που βασίζονταν κυρίως στην γεωργία και στην κτηνοτροφία. Είχε δηλαδή πρωτογενή παραγωγή. Ο Λαέρτης καλλιεργούσε τα κτήματα του γεωργός και καλλιεργητής, αν και βασιλιάς, Ο Εύμαιος φρόντιζε τους χοίρους,ο Φιλοίτιος τα βόδια, η Ευρύκλεια την Πηνελόπη, η Πηνελόπη τον Τηλέμαχο και το σπίτι. Ο Οδυσσέας έλειπε γιατί πήγε στον πόλεμο. Όταν φεύγουν οι Πολεμιστές από το νησί, χορεύουν οι λύκοι οι κατσαρίδες και οι ακρίδες κάνουν πάρτι. Ο Τηλέμαχος μεγάλωνε και πήγε στην Πύλο και τη Σπάρτη να αναζητήσει τον πατέρα του.
Όλοι κάτι κάνανε, εργαζόταν, εκτός από τους Μνηστήρες που δεν κάνανε απολύτως τίποτα, με κανένα ένσημο εργασίας αν και αγήνορες, πρόσωπα του νησιού υψηλά, high society και Vips της Ιθάκης.
Οι Μνηστήρες δεν πήγαν στον πόλεμο, αν και συνομήλικοι του Οδυσσέα, ήταν φαίνεται φιλειρηνικοί τύποι. Μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών προτιμούσαν να κάνουν έρωτα με τις δούλες και όχι πόλεμο και να πίνουν γλυκό ναρκωτικό κρασί.
Όλοι τους είναι άγονοι, αν και σε ηλικία γάμου και τεκνοποίησης, πλαγιάζουν μεταξύ τους, πλαγιάζουν με τις δούλες, με καρπούζια με ψυγεία, με ό,τι βρουν μπροστά τους, τρώνε και πίνουν ξαπλωμένοι φαρδιά, όταν δεν παίζουν ανόητα παιχνίδια μαζικά.
Πολιορκούν την Πηνελόπη με μανία, επιδιώκουν να σκοτώσουν τον Τηλέμαχο σε καρτέρι. Του δώσανε πλοίο να φύγει και τον περιμένανε με δόλο στο γυρισμό.

Οι Μνηστήρες ξεκινούσαν το πρωί με ένα πλούσιο πρωινό και όλη την ημέρα, τρώνε του σκασμού και συνεχώς.
Δεν είναι κακό το φαγητό, ούτε το να φάει κανείς, είναι απαραίτητο για να μείνεις ζωντανός.
Το θέμα είναι πόσο θα φας, θα τρως συνέχεια, θα τα φας όλα; Ό,τι βρεις ότι βρίσκεις μπροστά σου θα το τρως, ακρίδα θα καταντήσεις.
Η κύρια ασχολία των Μνηστήρων είναι τα τραπέζια, τα γκαλά, οι συνταγές, τα φαγητά, οι διακοπές, από διακοπές σε διακοπές σε παραδεισένια νερά νησιά και τα γούστα τα ακριβά. Ακριβά γελοία ρούχα, ακριβά αυτοκίνητα, ακριβά γιοτ, ιν μαγαζιά.
Μοιάζουν εδώ πολύ με τους Λωτοφάγους στο νησί των Ταύρων..
Τόση άκρατη ευδαιμονία οδηγεί σε μία συβαρίτικη καταστροφική κοινωνία μαλθακών ηλίθιων ανθρώπων που περνούν τη ζωή τους με σέξι πόζες στα social media και σε χαζοχαρούμενα τηλεοπτικά πρωινά.
Η άλλη κύρια σχόλια των Μνηστήρων είναι το σεξ. Σεξ παντού και πορνό. Σεξ με τις δούλες, πληρωμένες ή εξαναγκασμένες, με κύριο θέμα το σεξ και τις στάσεις στον έρωτα. Πόσο ερωτεύσιμο είναι αυτό το θέαμα που καταντάει αηδιαστικό και για ένα ανθρώπινο ον, θλιβερό.
Θα κάνεις έρωτα και σεξ ως ενήλικας, είναι απαραίτητο στη ζωή, δεν είναι ούτε αμαρτία, ούτε ενοχή. Μη γίνεσαι και γουρούνι.
Το θέμα είναι πόσο σεξ θα κάνεις, με ποιους και πώς;
Θα κάνεις σεξ με γυναίκες που τις πληρώνεις, που τις εξαναγκάζεις, που τις νοικιάζεις το σώμα και την μήτρα τους, που τις βιάζεις ,που τις εκβιάζεις, με ανήλικα παιδιά, με συγγενείς αδερφούς και αδερφές;
Πόσο σεξ θα κάνεις;;;;;

Σεξ και φαγητό, οι κύριες ασχολίες των Μνηστήρων. Μοιάζουν με της Κίρκης, τον Σταθμό. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα από το πολύ σεξ, μεταμορφώνονται σε γουρούνια και οι Μνηστήρες τρώνε τους χοίρους και γίνονται ιθακίσια χοιρίδια.

Οι Μνηστήρες, ακρίδες και κατσαρίδες, τρώνε τα πάντα, βόδια, γουρουνάκια, καρότα, λαχανικά και πάσης φύσεως ζαρζαβατικά. Όχι μόνο τρώνε, αλλά φλυαρούν, μιλάνε ασταμάτητα και για το φαγητό και με πόσες συνταγές μπορείς να μαγειρέψεις ένα αρνάκι άσπρο και φτωχό.

Εκτός από το σεξ και το φαγητό, οι Μνηστήρες ασχολούνται με τα σπορ τα παιχνίδια και τον τζόγο. Παίζουν ηλίθια παιχνίδια και τζογάρουν συνεχώς. Τα κύρια χαρακτηριστικά των Μνηστήρων είναι η ανηθικότητα, η απληστία, η λαγνεία, η φιλαυτία, οκνηρία, λαιμαργία, ο έκλυτος βίος, η μεγάλη διαφθορά, η διαπλοκή και ο εκφυλισμός που οδηγεί σε θερμοδυναμικό θάνατο, μια ολόκληρη κοινωνία.
Όταν οι άλλοι άνθρωποι στο νησί της Ιθάκης ξεκινούν ένα δύσκολο εργασιακό πρωινό στα χωράφια στα κτήματα στα εργοστάσια, οι Μνηστήρες αρχίζουν την κραιπάλη χωρίς σταματημό. Σε άκρατο ευδαιμονισμό με το σλόγκαν ,σε όλες τις κλίσεις, να κρατεί τον χορό.,
Να περνάω καλά, να περνάει καλά, να περνάμε καλά, να περνάτε καλά, να περνάτε καλά…λαλαλα.
Αυτό είναι το κύριο μότο των Μνηστήρων, να περνάνε καλά, με άφθονο σεξ ,παιχνίδια πολλά και μπόλικο φαγητό
Δεν υπάρχουν πιο ελεεινοί χαρακτήρες στα Ομηρικά Έπη, από τους Μνηστήρες. Ακόμη και τα τρωκτικά, οι Τρώες, μπροστά τους μοιάζουν επιβλητικοί αρουραίοι. Ο Έκτορας, το πρωτοπαλίκαρο των Τρώων, είναι μεγάλος πολεμιστής, αγαπάει τη γυναίκα του, λατρεύει το παιδί του, σέβεται την Ελένη, υπερασπίζει την πόλη του, προστατεύει τον παρδαλό και δειλό αδερφό του.
Δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις στον αντίπαλο με την εντιμότητα ενός πολεμιστή, ένα καλό του χαρακτηριστικό, όταν το διαθέτει.
Οι Μνηστήρες δεν είναι Τρώες είναι Αχαιοί, Ιθακίσιοι ή Ζακυνθινοί, στην καταγωγή είναι έλληνες, μικροί και ποταποί, ΕΦΙΑΛΤΕΣ πραγματικοί, προδότες του Εαυτού τους, της χώρας τους και του νησιού τους.
Αντί να πάνε πολεμήσουν για την τιμή της Ελλάδος, προτίμησαν να μείνουν στο νησί μαζί με τα γυναικόπαιδα, αξιοθρήνητοι δειλοί και να κυνηγούν τις δούλες στο κελάρι. Αντί να προστατεύσουν το νησί με την απουσία του Οδυσσέα , να στηρίξουν την Πηνελόπη, ( ούτε οι Τρώες δεν συμπεριφέρθηκαν έτσι σε μια γυναίκα και στην Ελένη ), να βοηθήσουν τον Τηλέμαχο, να εργαστούν κάνοντας παράγοντας κάτι ωφέλιμο για τον τόπο και καλό,, τι κάνουν αυτοί;;;
Τρώνε και πίνουν από το βράδυ ως το πρωί. Ξεκοκαλίζουν την περιουσία του Οδυσσέα και όλα τα ενεργειακά αποθέματα της ΙΘάκης.
Ούτε ένα τραπέζι με τα χέρια τους δεν έχουνε φτιάξει και δεν μπορούν να βιδώσουν μία βίδα και ένα καρφί. Ο Οδυσσέας έφτιαξε το κρεβάτι μόνος του , την σχεδία με τα χέρια του.
Τα σεξουαλικά τους όργια και τα μεροβίγγεια πάρτι με τις δούλες, ξεπουπουλιασμένες «κότες «αφήνουν εποχή σε Ντόλτσε Βίτα γλυκιά ζωή με τα Μάτια ερμητικά κλειστά.
Αυτοί είναι οι Μνηστήρες. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά τους και αυτή είναι η ζωή, ο βίος, οι ημέρες τους ή, αυτό που λένε “ζωή”.
Πιστεύει κανείς, ότι η ζωή είναι να ξυπνάς το πρωί και να τρέχεις από πάρτι σε πάρτι, από τραπέζι σε τραπέζι, από τηλεπαράθυρο σε τηλεπαράθυρο, από φαγητό σε φαγητό και από μία σελίδα πορνό σε άλλη;
Πιστεύει κανείς, ότι είναι ζωή να μην κάνεις ποτέ και τίποτα και κάτι καλό και δημιουργικό;
Πιστεύει κανείς, ότι είναι ζωή να κάνεις σεξ με μία γυναίκα να την οδηγείς στην πορνεία , να την εξαναγκάζεις, να τη βιάζεις, να την αναγκάζεις να σε ανεχτεί;
Πιστεύεις , ότι μπορεί να έχεις παιδί από αυτή τη γυναίκα που σε σιχαίνεται και σε περιφρονεί;
Ή πιστεύεις κανείς, ότι έτσι μπορεί να λύσεις το δημογραφικό πρόβλημα σε ένα νησί.
Οι Μνηστήρες δεν καταστρέφουν μόνο την περιουσία του Οδυσσέα, τη δημόσια περιουσία του νησιού, καταστρέφουν και το εθνικό τονάλ μαζί με το προσωπικό, γιατί αποτελούν το χειρότερο παράδειγμα για έναν παιδί και ένα νέο άνθρωπο, ένα νεαρό. Αυτό είναι το χειρότερο. Οικονομία, που βασίζεται στο σεξ των χοίρων, τα τραπέζια, το φαγητό, τα ναρκωτικά του κρασιού, την δουλεία και τα πορνό, δεν είναι ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, είναι οργανωμένη μαφία, εγκληματική οργάνωση με ένα διεφθαρμένο ΝΟΝΟ.
Τι βλέπει ένα παιδί και ένας νέος άνθρωπος , σε αυτή την διεφθαρμένη Αυλή των Αγήνορων Κυβερνητών του νησιού;, Μια ατέλειωτη διαφθορά των σκουπιδιών που καμία αξία δεν επικρατεί; Ποιο είναι το παράδειγμα των Κεφαλών ;
Τους Μνηστήρες να πίνουν και θα γλεντούν, τις δούλες να πηγαινοέρχονται για να τους εξυπηρετούν.
Ποιο είναι το μέλλον αυτού του νησιού; Ποιο είναι το μέλλον της Ιθάκης;
Ποιο είναι το μέλλον αυτού του παιδιού;
Οι Μνηστήρες, σκιές στον Άδη, σαν νυχτερίδες τσιρίζουν και παραπονιούνται στον Αγαμέμνονα πως τους σκότωσε ο Οδυσσέας, σε έναν ομηρικό υπερρεαλισμό σουρεαλισμό. Στην πραγματικότητα όμως, στο πραγματικό ρεαλισμό, αυτό που σκότωσε τους Μνηστήρες και τους σκοτώνει πάντα, είναι αυτή τους η επιλογή για τον διεφθαρμένο έκλυτο βίο που διάγουν και δεν είναι, ούτε λέγεται ΖΩΗ.
Στην πραγματικότητα οι Μνηστήρες είναι νεκροί, πριν τους σκοτώσει ο Οδυσσέας και άλλος «κανένας «. Ήταν περιπατώντες νεκροί και ….εξακολουθούν να είναι. Το έχουνε ξεχάσει, αλλά κάποιος πρέπει να τους το πει και να τους θυμίσει. Τους το θύμισε ο μεγάλος μας Ποιητής …με τον τρόπο του. Και το θυμίζει πάντα σε ευθυτενές βέλος στο διηνεκές της αιωνιότητας και μιας ημέρας.

"Η Odyssey Symphony είναι η δεύτερη συμφωνική συμφωνική μπάντα του Robert W. Smith .

Ο Smith χρησιμοποιεί ένα τύμπανο με ελατήριο, ραβδιά ανέμου και σφυρίχτρες ανέμου για να προσομοιώσει τον ήχο ενός τόξου που κορδώνεται και βελών που απελευθερώνονται, όλα ολοκληρώνονται από τις επαναλήψεις του "Theme Odysseus"

Ιθάκη"Ο Οδυσσέας και το βέλος"Για να παράγει τον ήχο των βελών που απελευθερώνονται/πετούν, το τμήμα κρουστών χτυπά ένα τύμπανο ελατηρίου με ένα μεγάλο τρίγωνο χτυπητήρι και λυγίζει μια πίσσα τιμπάνι προς τα πάνω καθώς το τόξο κορδώνεται. Όταν τα βέλη περνούν, οι σφυρίχτρες του ανέμου και τα ραβδιά του ανέμου παίζουν διαδοχικά, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση των βελών που σφυρίζουν με μεγάλες ταχύτητες."

Η οικονομία στο νησί της Ιθάκης την Εποχή των Μνηστήρων

Ομηρικές Ανθρώπινες Πολιτείες

Η κατάκτηση της ύλης στα Ομηρικά Έπη αρχίζει με την Ιλιάδα και μία πράξη πολέμου. Ο ημίθεος Αχιλλέας, ο αλαζονικός Αγαμέμνων, ο μετριοπαθής Μενέλαος, ο σοφός Νέστωρ, ο κραταιός Αίας, ο πολυμήχανος Οδυσσέας θα πολιορκήσουν σθεναρά τα τείχη της ύλης μέχρι να τα κατακτήσουν. Η Τροία θα πέσει μετά από πολιορκία ετών και το σχέδιο των Επειών. 

Είναι νομοτελειακό προαγγελθέν γεγονός, γιατί αν δεν πέσει, δεν υπάρχει άνθρωπος και ύπαρξη, δεν υπάρχει Οδύσσεια , δεν υπάρχει Επιστροφή.
Το τι είναι το Ίλιον , τι αντιπροσωπεύει και ποιοι είναι οι Τρώες, σε άλλο άρθρο έχει αναφερθεί αναλυτικά. Με λίγα λόγια εδώ θα υπογραμμισθεί, πως η Τροία είναι μια μορφή εξουσίας πολιτική και θρησκευτική, που κλέβει τη γνώση και την ομορφιά της και δημιουργεί μια δύναμη οικονομική και καταδυναστευτική. Με αυτή, κτίζει τα τείχη τα ψηλά, για τα οποία ο ποιητής Καβάφης, μας μιλάει αλληγορικά.
Έτσι λοιπόν αυτοί που έχουν την γνώση δημιουργούν συστήματα εξουσιαστικά ληστρικά και μαζί με τον Έκτορα ΚΤΗΤΟΡΑ, τον ΠΑΡΙ που όλα παίρνει και τα άλλα, του εξαγορασμένου ΠΡΙΑΜΟΥ, τα παιδιά, δηλ. 50 και πλέον οικονομικές θεωρίες και άλλες τόσες θρησκευτικές αιρέσεις και οργανώσεις που κρατούν την κλεμμένη της ζωής μας, ομορφιά. Διαχρονικά αυτή η ληστεία εις βάρος των ανθρώπων συστηματοποιήθηκε σε συστήματα χρηματοπιστωτικά και σε τράπεζες μέσα από δείπνα μυστικά και ιησουϊτικά. Είναι πρωτίστως αφαίμαξη ενεργειακή και κατόπιν χρηματική.
Η Τροία είναι δύσκολη. Οι περισσότεροι άνθρωποι να πέσουν έξω από τα τείχη νεκροί και δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεκινήσουν ένα ταξίδι με οδυσσειακή επιστροφή, γιατί δεν θα μπορέσουν να κατακτήσουν τα χρειώδη προς το ζην.
Αυτοί που θα μπορέσουν και θα την κατακτήσουν, θα αντιμετωπίσουν νέες προκλήσεις, ύπουλες παγίδες και θα περάσουν από δύσκολους σταθμούς. Αναλόγως με τον χαρακτήρα τους και τις επιλογές τους να μείνουν και θα ξεμείνουν ή θα προχωρήσουν με άκαμπτο στόχο και οδυσσειακές προοπτικές.


Οι Λωτοφάγοι, είναι ένας από τους πρώτους κόμβους του ταξιδιού, της επιστροφής. Είναι μια μορφή ευδαιμονισμού και χυδαίου υλισμού. Ο άνθρωπος που έχει πάρει την Τροία, έχει κουραστεί πολύ και κάπου θέλει να μείνει και να αναπαυτεί. Έχει μια δουλίτσα, ένα σπίτι, ένα ίσως εξοχικό, ένα αυτοκίνητο και αράζει σε συνταγές μαγειρικής, σεξ, ζαμαφουτισμό και αβάσταχτο μικροαστισμό, για τον οποίο μας μιλάει ο ποιητής Κατσαρός, χωρίς να αντιστέκονται. Το φβ είναι γεμάτο από αυτούς τους τύπους, γιατί οι άλλοι δεν έχουν, να πληρώσουν το ιντερνέτ και στη Τροία ακόμη χαροπαλεύουν χωρίς σκοπό.
Το νησί του Ηλίου, είναι αναβαθμισμένος ευδαιμονισμός. Έχουμε επίστρωμα κουλτούρας, δήθεν προβληματισμός, απέραντη διανόηση χωρίς ουσία και φλύαρος αμοραλισμός. Θεάματα σε μέγαρα με κρατικό πακτωλό, ακριβά αυτοκίνητα, επιδείξεις και φθηνός νεοπλουτισμός σε ακριβά καγιέν και ηλίθιο μεσοαστισμό.
Οι Φαίακες είναι ευδαιμονισμός υψηλού πνευματικού επιπέδου. Στον κήπο του Αλκίνοου όμως, ο Οδυσσέας δεν ζει "λάθε βιώσας", αλλά σε αγόρευση μυθιστορική εξηγεί, πώς να ζει κανείς σε ανάληψη ύπαρξης, φανερή.


Η Αλκίνοος Πολιτεία είναι μια ιδανική πολιτεία, του πνεύματος για πνεύματα, αλλά όχι για ανθρώπους που πρέπει να ισορροπήσουν το πνεύμα και την ύλη, τη γνώση και την αυτογνωσία.
Ο Οδυσσέας θα φύγει και θα πάρει μαζί του πολλά, από τα αλκίνοα όντα τα φιλικά, κυρίως τις αρχές της αρετής και της σοφίας , διαβατήριο για την Ιθακίσια νομολογία.
Ευδαιμονισμός, επικουρισμός, μαρξισμός,φιλευθερισμός, καπιταλισμός, πολιτεύματα, καθεστώτα σε σύγχρονη αναλογία. Δικτατορία, απολυταρχία δημοκρατία, αριστοκρατία πεφωτισμένη δεσποτεία;;;;
Τι πολίτευμα μπορεί να έχει μια σύγχρονη Ιθάκη Πολιτεία;
Ποιος θα κυβερνά και με ποια εξουσία;
Το σκήπτρο του Διός που ο Αγαμέμνων κρατά, βυθίζεται και σπάζει στην αλαζονεία. Ο Οδυσσέας, μόνο το ραβδί κηρύκειο, κρατά μαζί με τον Τηλέμαχο, που στους Ιθακίσιους πολίτες αλληγορικά, μιλά.
Μία πολιτεία για να κυβερνηθεί σωστά, απαιτεί αρμονία, δικαιοσύνη και ευφυή των στοιχείων αναλογία.
Σωστή χρήση της ύλης και των υλικών αποθεμάτων και σοφή χρήση της ενέργειας και των ενεργειακών πηγών.
Σε αυτή την περίπτωση το αποτέλεσμα είναι η Ευδαιμονία σε ρεαλισμό χωρίς όρια, αλλά με ορατή τη φαιά ουσία.
Αυτή η πολιτεία ανήκει σε Ευδαίμονες Πολίτες με αληθινή ηγεσία.
Εδώ, ο Ηρακλής πιάνει τον Ταύρο από τα κέρατα, σε ταυροκαθάψια, δεν τον σφάζει, όπως ο Οδυσσέας δεν σφάζει τα Βόδια του Ήλιου , τον αφήνει ελεύθερο σε πράσινα λιβάδια να τρέχει χωρίς να δακρύζει και να τραγουδά την ρήση του Ηρακλείτου με χαρούμενη ομηρογνωσία."Αν η ευτυχία βρίσκονταν μόνο στις σωματικές απολαύσεις , θα λέγαμε ευτυχισμένα τα βόδια που βόσκουν σε βοσκοτόπια".

Ο Οδυσσέας δεν είναι βόδι, ούτε ταύρος είναι, ούτε χοίρος , ούτε βόσκει στα βοσκοτόπια του Φιλοίτιου, αλλά είναι ένα Ον με ενσυνείδητη διαδρομή και πορεία.
Τι είναι Ευδαιμονία;
Είναι μια ισορροπία. Μια αρμονία και αφορά την Ιθάκη, μια Ομηρική Πολιτεία. Σε αυτή την πολιτεία, η ύλη δεν θεοποιείται σε οικονομικές θεωρίες, και ο θεός δεν προσωποιείται σε ανθρωπομορφικές ιδεοληψίες θρησκοληψίες.
Ο Οδυσσέας απεχθάνεται τους Λωτοφάγους του χυδαίου υλισμού, τον Κύκλωπα του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, την Καλυψώ του θεοκρατικού ηγεμονισμού. Εκτιμά όμως τα Όντα και τους Ανθρώπους του Πνεύματος των Φαιάκων, αλλά μαζί του δεν μπορεί να τα πάρει στην Ιθάκη. Θα πάρει όμως τα Δώρα τους, γιατί έχει την Αρετή και την Σοφία σε διάταξη ενεργειακή στο σώμα του και την σωστή δομή.
Με αυτά θα κτίσει την καινούργια πολιτεία ευδαίμονων ανθρώπων σε καταπράσινα λιβάδια μια χαρούμενη αυγή.

Φλόγες ανθρώπινες ψυχές θα σταθούνε μπροστά στον ουρανό και θα μετρήσουν όλα τα αστέρια με τα Ελληνικά Ονόματά τους και θα τα βρουν σωστά. Όσα ήταν, όταν ξεκίνησε αυτό το μεγάλο ταξίδι της γνώσης και της περιπέτειας της με τα ελάφια της, τα μαγικά.

Η Ευδαιμονία των Ομηρικών Επών

Η Ενεργός πλευρά του Ομήρου

Homer Singing His Homeric Poems at the Gate of Athens, 1811Guillaume Guillon Lethière
Homeric


Όλες οι θρησκείες είναι μυθολογίες, αλλά η Ελληνική Μυθολογία έχει μια υπεροχή νόησης ευφυίας και ελευθερίας σκέψης γι αυτό και η είναι η πληρέστερη και η μοναδική, κατανοητή μόνο από Homo sapiens ανθρωπίδες του καινούργιου αιώνα.



Όλες οι θρησκείες είναι μυθολογίες με επιρροές δάνεια και αντιδάνεια μεταξύ τους.Οι μυθολογίες είναι κωδικοποιημένες πληροφορίες παλαιών ιερατείων γιατί την εποχή που δημιουργήθηκαν την εξουσία, την είχαν τα ιερατεία καθιερώνοντας τις θρησκείες προς χειραγώγηση του πλήθους και της μεγάλης μάζας των ανθρωπίδων.
Η πρώτη μορφή εξουσίας είναι θρησκευτική και μεγάλη εξουσία.
Ξεκίνησε από την παλιά Λεμουρία Αυτοκρατορία της Ανατολής με πρώτο εξουσιαστή τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του και έκοψε τα γεννητικά όργανα του Ουρανού, τον ευνούχισε. Οι θρησκείες είναι «ο ευνουχισμένος Ουρανός» και όλες τους έχουν ευνούχους στην αυλή τους, ειδικά οι ανατολικές.
Από κει έμεινε και η περιτομή που κάνουν κάποιοι λαοί μουσουλμάνοι Αιθίοπες Αιγύπτιοι και συνήθως οι Εβραίοι .
Ο Κρόνος δεν τρώει μόνο τα παιδιά του αλλά ζητάει και τις θυσίες των παιδιών για αυτό και βιβλικός Θεός ΓΙΑΧΒΕ ( είναι μόνο 4 σύμφωνα, δεν υπήρχαν φωνήεντα τότε) ζητά την θυσία του Ισαάκ και κανείς έρμος ανθρωπίδης δεν διαμαρτύρεται για το παράλογο του θεού.
Οι πρώτοι ανθρωπίδες δεν μιλούσαν ούτε γράφανε στριγγλίζανε και μουγκρίζανε μόνο σύμφωνα υπήρχαν, αργότερα τραγουδούσαν. Το τραγούδι είναι πολύ παλιά ικανότητα του ανθρώπου. Τραγουδούσαν σαν πουλιά.
Ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης στριγγλίζει τσιρίζει και λαλεί και τα Ομηρικά Έπη είναι μελ-ωδία ραψ-ωδίες δηλαδή τραγούδια. Πρώτα τραγουδήθηκαν και μετά γράφτηκαν.
Οι Έλληνες είναι ατλαντικό φύλο Πελασγικό , όπως και οι Τρώες, όχι μόνο πρόσθεσαν τα φωνήεντα στο φοινικικό Λεμουριακό αλφάβητο αλλά ανάπτυξαν και τη νοημοσύνη με ένα ιδιαίτερο τρόπο, τη λογική και τον ορθολογισμό.
Ο Οδυσσέας αρχέτυπο homo sapiens έβγαλε την ανθρωπότητα από το σπήλαιο τη φάτνη της Λεμουρίας και τύφλωσε τον Κύκλωπα. Έζησε και στην Ατλαντίδα γιατί η Καλυψώ είναι ατλαντική κόρη και του έμαθε πολλά και….. αστρολογία . 

Πάντα η Δύση έχει την τεχνογνωσία, η Ανατολή δεν μπορεί. πχ οι Κινέζοι είναι καλοί στην αντιγραφή, δεν έχουν εφευρετικότητα πρωτογενή.
Έχουν διαφορετική ΠΗΓΗ εκπόρευσης τα Ομηρικά Έπη από την Βίβλο.
Η Βίβλος είναι Εποχής Λεμουρίας πολύ παλιά, τα Ομηρικά Έπη είναι Εποχής Ατλαντίδας, νεότερα για αυτό και δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά από τους ανατολικούς λαούς, μόνο η Δύση έχει τα Ομηρικά Έπη περί πολλού, γιατί οι ανατολικοί δεν μπορούν να τα κατανοήσουν.

Πριν 2 χρόνια, όταν οι αρχαιολόγοι αντίκρισαν μετά από μια επιφανειακή έρευνα στην περιοχή πέριξ του ιερού της αρχαίας Ολυμπίας, μια πήλινη πλάκα πάνω στην οποία χαραγμένοι ήταν στίχοι από την Οδύσσεια του Ομήρου.με 13 στίχους της ξ Ραψωδίας.

Ένας «θησαυρός» αμύθητης αξίας: Η σπουδαιότερη αρχαιολογική ανακάλυψη της 10ετίας στην Ελλάδα

Η πιο παλιά εκδοχή της Οδύσσειας μπροστά στα μάτια μας

Παρά την συγκρατημένη και επιστημονικώς ορθή στάση των ερευνητών πάντως που θέλουν ακόμη περισσότερα στοιχεία μέχρι να δημοσιοποιήσουν επίσημα τα αποτελέσματα της εργασίας τους, το περιοδικό «Archaeology» έσπευσε να συμπεριλάβει την πλάκα με τους στίχους του Ομήρου στη λίστα με τα 10 πιο σημαντικά ευρήματα του 2018 παγκοσμίως, αξιολογώντας αντίστοιχα το σπάνιο αυτό εύρημα.

Ο Όμηρος είναι ένας άνθρωπος της ΓΝΩΣΗΣ, φορέας της γνώσης, μύστης  του χρυσού γένους της ανθρωπότητος.  Ο Ομηρος , ο ποιητής των Ελλήνων ,ονειρεύτηκε τον Ορθιο Άνθρωπο  που θα ξαναβρεί τον πρώτο του εαυτό, θα ενωθεί ξανά  μαζί του , και είναι το δώρο του στην Ανθρωπότητα , για όσους μπορούν να συλλάβουν τα μηνύματα των καιρών.

Αναζητώντας τον Όμηρο

Συγκρητικές μυθολογίες και ερμηνείες

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ

 

Ναοί της Αθηνάς και οι δύο!

Ο Οδυσσέας και η Αθηνά

στην Ακρόπολη της Ελληνικής Σοφίας


"Σοφός ο βασιλιάς της Ιθάκης γίνεται στο τέλος,
είναι έξυπνος όμως και ευφυής
από την γέννηση του.
Στο τέλος όμως της διαδρομής του γίνεται σοφός και η Αθηνά, η θεά της Σοφίας δικαιώνει τον προστατευόμενο της.

Ο Οδυσσέας δεν είναι ούτε της νύχτας ο φυγόδικος, ούτε ο ληστής της μέρας. Είναι ο έξυπνος με την αρχαϊκή σημασία της λέξης. Ανήκει, δηλαδή, σε κείνη τη φυλή των ανθρώπων, που μιας και βρέθηκαν έξω από τον παράδεισο με το απαγορευμένο δέντρο, μιας και βρέθηκαν έξω από το σύμπαν του ζώου θα λέγαμε με πνεύμα ελληνικής θεολογίας, δεν άφησαν τον εαυτό τους να ξαναπέσει στο ζώο. Να ξανακοιμηθεί. Λέγοντας πως ο Οδυσσέας είναι ο έξυπνος, εννοώ αυτήν ακριβώς την αγρύπνια. Την εξυπνάδα, που είναι η κατάσταση έξω από τον ύπνο."

Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, «Ο Νηφομανής», σελ. 13

ΤΟ ΤΟΞΟ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ!!!
Paul Germain για την παρασταση του έργου "Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ" γραμμένο απο τον Gary Graves,βασισμένο στην 'ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Το κλασικό πνεύμα άρχισε με τον Όμηρο. Στον Οδυσσέα ενσαρκώνεται ο αιώνιος άνθρωπος, που συντόνισε την πράξη του με τον αιώνιο ρυθμό. Η ζωή του Οδυσσέα είναι η ανθρώπινη κίνηση απάνου στην ασύλληπτη εφαπτομένη της ύλης και της μορφής. Μέσα στη χειροποίητη σχεδία του έχουν αποθέσει τις συνταγές και τα φάρμακα, τα εργαλεία, τα όπλα και τα σκεύη τους όλες οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες και οι τέχνες.
Ο Οδυσσέας είναι ο άνθρωπος, που όλα τα γνώρισε και όλα τα δοκίμασε. Και τη δύναμη της μουσικής την ενίκησε σαν τον Απόλλωνα και στον ασφοδελό λειμώνα κατέβηκε σαν το νεκρό Διόνυσο, και με τη θεά κοιμήθηκε νύχτες και νύχτες, και την αθανασία που τούταξαν την κλώτσησε κλαίγοντας.Κάθε φορά που νίκαγε κι ένα καινούργιο τέρας, επιβεβαίωνε τη διαίσθησή του ότι τραβάει σωστά τον ανθρώπινο δρόμο, ότι έσωσε πάλι να μη γκρεμισθεί από τη νοητή γραμμή της ακμής όπως οι σύντροφοί του, που ένας - ένας γλιστρώντας στη γοητεία της απόκλισης ξεπέφτανε από άνθρωποι σε βοσκήματα.Η επιστροφή στην Ιθάκη ήταν αξεδιάλυτα δεμένη με την ανάγκη να μείνει άνθρωπος. Και για να μείνει άνθρωπος, έπρεπε να ξεφύγει από όλα τα φίλτρα της Κίρκης, τα καλέσματα δηλαδή προς το ζώο, που κάθε φορά πηδούσαν μπροστά του με αλλαγμένη όψη.Το βαθύτερο νόημα του νόστου δεν βρίσκεται στο ότι ο ήρωας ποθεί να εύρει την Ιθάκη, αλλά στο ότι λαχταράει να μη χάσει τον εαυτό του.Το φθάσιμο στην Ιθάκη σημαίνει ότι έμεινε ως το τέλος άνθρωπος. Τίποτ' άλλο δεν είχε κι ούτε χρειαζόταν να κάμει. Γι' αυτό και η εκδοχή, ότι άφησε πάλι βαρυεστημένος το νησί και ξαναρίχθηκε στις θάλασσες, σε καμία περίπτωση δεν ημπορεί να έχει κλασσική προέλευση.Ο γυρισμός του Οδυσσέα φανερώνει ότι το κλασσικό πνεύμα στην τελική του μαρτυρία καταφάσκει τη ζωή. Ο άνθρωπος δικαιώνεται σίγουρα, αβίαστα και απλά. Πράγμα που δεν συμβαίνει με το ευρωπαϊκό πνεύμα, όπως ημπορεί να δείξει μια σπουδή του Faust, που αποτελεί το αντίστοιχο του Οδυσσέα μέσα στο ευρωπαϊκό πνεύμα.Το κλασσικό πνεύμα ετελείωσε με τον Παρθενώνα, το ναό της Αθηνάς. Η Αθηνά για τους έλληνες ήταν η προστάτιδα της σοφίας αλλά και η υπέρμαχος του Οδυσσέα. Εν όσω ζούσε μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, δαιμόνια, αεικίνητη, φροντιστική, οδηγήτρια και πολύτροπη, είχε για ναό της τον ίδιο τον Οδυσσέα.Όταν όμως στην περίκλεια εποχή ο κλασσικός άνθρωπος ξέφυγε με μια ενθουσιασμένη ιαχή κατρακύλας από τη γραμμή της ακμής, ο Οδυσσέας πέθανε. Εκαταβούλιαξε μέσα στο ανώνυμο σμάρι των συντρόφων. Εκείνη την ώρα ήταν φυσικό η ψυχή της Αθηνάς, που ζούσε μέσα του, η σ ο φ ί α του κλασσικού πνεύματος, να ζητήσει το ναό που θα σκέπαζε το σεπτό σκήνωμά της. Ήταν λοιπόν ανάγκη αδήριτη, αίτημα γεωμετρικό, το ναό να τον χτίσει ο Περικλής, κι ο ναός να γίνει το ωραιότερο μνημείο του κλασσικού κόσμου. Σύμβολο ατελεύτητου θανάτου, αφού αιώνια ήταν και η ζωή που σκέπασε.Στα δύο αετώματα του Παρθενώνα οι συνιστώσες του διονυσιακού και του απολλώνειου ανερχόμενες ήρεμα απολήγουν σε μίαν ακμή. 

Εάν συλ-λογισθεί κανείς τη δυναμική ένταση, που κρύβει αυτό το μορφικό σχήμα, τότε το αέτωμα μεταβάλλεται αυτόματα σ' ένα τανυσμένο τόξο, όμοιο με το τόξο του Ηράκλειτου, το οποίο ο εφέσιος σοφός διασκέδαζε να το ονομάζει άλλοτε ζωή (βίος), και άλλοτε θάνατο (βιός). Ποιος ξέρει, αν αυτό το τόξο η θεωρία του Ηράκλειτου δεν το δανείσθηκε από την πράξη του Ηρακλή!

Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Χάσμα Σεισμού, σελ. 142

Έκλαιγε γοερά η Πηνελόπη, για τους ανθρώπους όλων των εποχών, όλων των φυλών και φύλων, όλων των θρησκειών, που γεννιούνται και πεθαίνουν μόνοι τους, εξαπατημένοι απ'όλα, που έχουν καταδικαστεί σ'ενα τόσο άνισο και δύσκολο αγώνα. 

Σ'ένα αγώνα που, πάντα μα πάντα, κάτι τους ξεπερνά και στο τέλος τους νικά.. Κι'όταν στέρεψαν τα δάκρυα, κατέβηκε τις μαρμαρένιες σκάλες, ακούμπησε σ'ένα Στύλο και παρέδωσε το Τόξο στον Τηλέμαχο και στους Μνηστήρες. 

Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένη η αυστηρότητα αλλά , βαθιά μέσα της ήλπιζε και ευχόταν να έχει επιστρέψει ο Οδυσσέας , να είναι πια εδώ και να διεκδικήσει τον τίτλο του. 

Υπάρχει κανείς που να μπορεί να λυγίσει το Τόξο και να περάσει το βέλος ανάμεσα από τις οπές 12 τσεκουριών; Ελεύθερος Όμηρος 21ος Αιών