ΑΤΛΑΝΤΙΚΕΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΕΣ

Ο ΑΤΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ John Singer Sargent -- 1925 Museum of Fine Arts, Boston


 Σύμφωνα με την πρώτη και πλέον διαδεδομένη ο Ηρακλής ακολούθησε τη συμβουλή του Προμηθέα να μην μπει ο ίδιος στον κήπο. Συμφώνησε λοιπόν με τον Άτλαντα να κρατήσει για λίγο εκείνος το φορτίο του, μέχρι ο Άτλας να του φέρει τα χρυσά μήλα. Ο Άτλας συμφώνησε με την πρόταση αυτή. Επιστρέφοντας όμως από τον κήπο, αρνήθηκε να παραδώσει τους καρπούς στον Ηρακλή. Δήλωσε ότι θα πήγαινε ο ίδιος τα μήλα στον Ευρυσθέα και ότι θα άφηνε τον Ηρακλή στη θέση του για πάν...τα. Ο Ηρακλής επιστράτευσε τότε όλη του την ευστροφία για να μπορέσει να ξεφύγει από την αιώνια καταδίκη στην οποία τον έριξε ο Άτλαντας. Άφησε τον Άτλαντα να πιστέψει ότι αποδέχτηκε τη μοίρα του, του ζήτησε όμως πρώτα να κρατήσει για λίγο τον ουρανό προκειμένου να φτιάξει ένα μαξιλάρι για το κεφάλι του. Ο Άτλας δέχτηκε, ο Ηρακλής όμως δραπέτευσε παίρνοντας μαζί του και τα μήλα.




Η Απελευθέρωση του Προμηθέα



 

Η ΚΕΡΥΝΙΤΗΣ ΕΛΑΦΟΣ

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ Η ΚΕΡΥΝΙΤΗΣ ΕΛΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ Άντολφ Σμιντ - Νέο Μουσείο Βερολίνου
Η αδελφή του Απόλλωνα που γεννιέται πρώτη και βοηθά στην γέννηση του!
Θεά του κυνηγιού, δεινή τοξεύτρια, αγαπάει τα δάση το πράσινο και τρέχει πάντα νέα με ένα κοντό χιτώνα ανάμεσα σε υπερήφ...ανα γερά δένδρα.Έχει ένα θαυμαστό μαγικό ελάφι κοντά της με χρυσά κέρατα και ταχύτατους αστραγάλους. Είναι συνήθως άπιαστο και μιλάει με ανθρώπινη φωνή και έχει την μορφή ενός Υδροχόου.
Ανεξάρτητη ελεύθερη φέγγει την νύχτα με το φως δις αστεριών.Βοηθά τους ταξιδευτές να βρίσκουν τον δρόμο τους.
Ο Ουρανός και τα μυστικά του μαζί με τον λόγο των άστρων είναι στην κατοχή της, καθώς και το νερό της γνώσης ενός Υδροχόου ανθρωπιστή.
Μια Εποχή που υπόσχεται την αδελφοσύνη των ανθρώπων,τις μεγάλες ταχύτητες των ταξιδιωτικών μέσων,ταξίδια σε μακρινούς γαλαξίες,
την προστασία της φύσης και του πρασίνου, την καινούργια αστρολογία σαν αυτογνωστική μέθοδο και “χάρτη’ για τους ανθρώπους,αληθινή δημοκρατία της Αρετής, ενάρετων και ηθικών ανθρώπων,και το νερό του Υδροχόου,παρ όλο που είναι ζώδιο του αέρα,το νερό της Γνώσης και του Πνεύματος να χύνεται άφθονο και να ξεπλένει…τους κόπρους του Αυγεία,από τα δύο ποτάμια που θα ενώσει ο Ηρακλής, αφού κατορθώσει να πιάσει το Ελάφι της Θεάς και την διδασκαλίας της!
Ο Ηρακλής, ο γιος του Δία και απελευθερωτής του Προμηθέα,από τις αλυσίδες του,παίρνοντας τα Μήλα των Εσπερίδων και αποφεύγοντας το Άτλαντα.Ο Ηρακλής, βαδίζοντας τον δρόμο της Αρετήςκαι…αναζητώντας την Ελευθερία!

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ Roman school entourage Pierre Hubert Subleyras. "ΗΕRACLES LIBERANDO PROMETEO"

ΕΛΖΙΝ


 

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΟΚΤΑΒΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΒΗ 1817-29. Pietro Benvenuti. Italian, fresco. PALAZZO Pitti ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ


"Τα τρία επίπεδα της Γνώσης, το Γνωστό, το Άγνωστο και αυτό που δεν μπορεί να γίνει γνωστό με την ανθρώπινη μορφή καθιστούν το πεδίο της δυσπρόσιτο για όποιον θελήσει να την εξερευνήσει και οι εχθροί της γνώσης είναι 4 και  μεγάλοι πολύ. Ο φόβος, η διαύγεια η δύναμη και τα γηρατειά.

Ο φόβος θα εμποδίσει κάποιον να εισέλθει στον Λαβύρινθο  της Γνώσης του Γνωστού και θα μείνει απ΄ έξω  τα σπουδάγματα και τα γράμματα , τα μαθηματικά την επιστήμη την φιλοσοφία την λογοτεχνία  με απόγνωση να κοιτά. Αυτοί που θα εισέλθουν δύσκολα θα εξέλθουν αν τους διαδρόμους και τα θέματα με ένα ΜΙΤΟ δεν συνδέσουν και ο Μινώταυρος θα  καραδοκεί να τους αφανίσει στην στιγμή.

Ο Οδυσσέας, οδυσσάμενος νους του ανθρώπου,  παίρνοντας την Τροία και εξερχόμενος από τον Λαβύρινθο  αρχίζει μια  επιστροφή με φίλους και συντρόφους αρκετούς σε 12 νησιά, της συνείδησης που προσπαθεί να βρει και να κατανοήσει.  12 ΣΤΑΘΜΟΥΣ  στεριάς  στερεούς που αναδύονται από τα ποσειδώνεια νερά του ασυνείδητου συλλογικού της κάθε εποχής.

Σε κάθε σταθμό χάνει συντρόφους και φίλους μαζί με τα λάθη του  και τα ελαττώματα τους σε μια  δύσκολη πορεία  γνώσης και αυτογνωσίας. Στο τέλος θα απομείνει μόνος και με μια αυτοσχεδία από την Καλυψώ θα φθάσει στην Σχερία  των ΑΛΚΙΝΟΩΝ ανθρώπων τον προτελευταίο σταθμό.

Καθ΄ όλη την διάρκεια  της επιστροφής έχει ανελέητο διώκτη τον Ποσειδώνα κυρίαρχο των υδάτων, το θυμικό, και ένα συναίσθημα θολό. Στο τέλος εισερχόμενος  σε ένα παλάτι με τα ΝΙΠΤΡΑ το φιλτράρει  σε ομηρική διήθηση σε διαυγές και καθαρό.

Ο ΕΡΜΗΣ, η ερμηνεία τον βοηθούν και η ΑΘΗΝΑ, η έμφυτος σοφία τον καθοδηγούν. Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ  ξετυλίγοντας μια ανέμη ενός  ΠΗΝΙΟΥ ,  λειτουργεί σαν φάρος για να μη,  στα κύματα ενός αγρίου θυμικού, χαθεί. Φθάνει στην Ιθάκη έχοντας νικήσει τον φόβο, την διαύγεια την δύναμη αλλά όχι  τα γηρατειά. Έχει συνδέσει όμως το Γνωστό και το Άγνωστο  σε 12 γέφυρες με οριζόντια και κάθετη ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ  σε αξιοσημείωτους σταθμούς γεγονότα ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ. Μεταμφιεσμένος σε ανώνυμος  ζητιάνος  παρατηρεί  όλους τους  μικρούς και μεγάλους   τυράννους της κάθε ανούσιας εξουσίας,  παλαιούς «φίλους και συντρόφους του», θρονιασμένους  στην πατρίδα του στην χώρα του στο παλάτι του στο σπίτι του, να τρώνε και να πίνουμε και να τον χλευάζουν  να τον λοιδορούν  υπερφίαλα και αλαζονικά.

Ο  Όμηρος, όπως ο κάθε αυθεντικός αληθινός  άνθρωπος της γνώσης  δεν μπορεί να γίνει μαστροπός της και ίσως για αυτό τον λόγο παραμένει αξιοπρεπής αλλά όχι πλούσιος σε ευρώ  και χρήματα πολλά. Όπως  όμως ο κάθε άνθρωπος της γνώσης θαρθεί σε σύγκρουση  όχι μόνο με όλο το θρησκευτικό και πολιτικό  σύστημα της κάθε εποχής,   τον ΑΝΤΙΝΟΟ και τον ΕΥΡΥΜΑΧΟ αλλά και με την παγιωμένη διαμόρφωση της κοινωνικής  σκουριασμένης αντίληψης   τους υπόλοιπους  ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ και ΔΟΥΛΟΥΣ που τους υπηρετούν.

Στο τέλος όμως, ο  Όμηρος Οδυσσέας τεντώνοντας το καμπύλο  ΤΟΞΟ και περνώντας το  ΕΥΘΥ ΒΕΛΟΣ σε μια  σε άλλη οκτάβα θα ανεβεί και ως ΗΡΑΚΛΗΣ την ΗΒΗ  νικώντας τα γηρατειά, τον 4ον εχθρό της γνώσης  θα νυμφευτεί."

ΟΜΗΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

 

 

Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

 

Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ  Ludwig von Schwanthaler 1842 Liebieghaus in Frankfurt am Main, Germany

"...Τέλος πήρε στα χέρια του την ομορφοπλουμισμένη ασπίδα...κι ήταν ένα έξοχο πράγμα να την κοιτάζεις..."ΑΣΠΙΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ" Στην Ασπίδα, ένα σύντομο επικό ποίημα που αποδίδεται στον Ησίοδο , περιγράφεται η μάχη του Ηρακλή με τον Κύκνο, το γιο του Άρη. 

Εχει κοινά σημεία με την Ομηρική Ασπίδα του Αχιλλέα

α) και οι δύο Ασπίδες είναι  κυκλικές και θεικό δώρο , φτιαγμένες  απο τον Ηφαιστο  

β) όταν περιγράφει τον πόλεμο γύρω από κάποια πόλη και δίπλα στην παράσταση αυτή τοποθετεί μία πόλη ειρηνική με γάμο, χορό, όργωμα, τρύγο, κυνήγι και μία αρματοδρομία,
γ) όταν  ο ποιητής τοποθετεί τον Ωκεανό στην περιφέρεια της Ασπίδας, ενώ πρωτοτυπεί παρουσιάζοντας  μέσα αυτόν κύκνους που κολυμπούν ψάλλοντας, και μπροστά τους φεύγουν κοπαδιαστά τα ψάρια.
δ) Και οι δύο περιγραφές τελειώνουν με την ίδια έκφραση " σάκος μέγα τε στιβαρόν τε"
Σε αντίθεση με την ασπίδα του Αχιλλέα, στην οποία ο ποιητής περιγράφει ποικίλες σκηνές από την καθημερινή ζωή, ο Ησίοδος προτιμά να εντυπωσιάσει, γι' αυτό και στο ποίημά του πληθαίνουν οι αποτρόπαιες εικόνες και τα φοβερά όντα. Επίσης αφιερώνει περισσότερους στίχους για να εκφράσει την κοσμοαντίληψη του.

 Ο Ομηρος δεν επιδιώκει  να εντυπωσιάσει  ούτε χάνεται σε λεπτομέρειες. Περιγράφει την ζωή και όλα αυτά που την ακολουθούν,την χαρά την λύπη, τον πόλεμο την ειρήνη, τον χορό με λιτό τρόπο, αγγίζοντας την τρυφερά την ψυχή.

Ξεκινώντας από το κέντρο της ασπίδας ο Ησίοδος, παρορμημένος από γνωστά θέματα ζώων πάνω σε διαζώματα, βάζει να πολεμούν αναμεταξύ τους, όπως πολεμούν οι ήρωες, δύο κοπάδια ζώα, κάπροι και λιοντάρια, και ύστερα τον πόλεμο των Κενταύρων, που είναι μισοί ζώα και μισοί άνθρωποι, με τους Λάπιθες.

Ακολουθούν παραστάσεις του Άρη, της Αθηνάς και μιας συγκέντρωσης των θεών, όπoυ ο Απόλλωνας κιθαρίζει και οι Μούσες τραγουδούν. Ακολουθεί ο Περσέας, σκίζοντας τον αέρα με τα φτερωτά πέδιλα και τη μαγική περικεφαλαία που τον κάνει αόρατο,κυνηγημένος από τις Γοργόνες.
Μαύρες είναι οι Κήρες, με αγριεμένα μάτια, ματωμένες, φριχτές, τεράστιες, τρίζοντας τα δόντια κυνηγιούνται στο πεδίο της μάχης, ποια να πρωτοαρπάξει τους σκοτωμένους.
Πέρα από τους δαίμονες του θανάτου, εκεί βρίσκεται και ηἉχλύς (το σκοτάδι που περικυκλώνει αυτούς που πεθαίνουν), πετσί και κόκαλο, με νύχια αρπαχτικά, με μύτη που στάζει, με μάγουλα αιματοστάλαχτα.
«Άντρες πολεμούσανε φορώντας τα πολεμικά τους άρματα, από τη μιαν αυτοί να σώσουν τον εαυτό τους, υπερασπίζοντας από τον όλεθρο την πόλη τους και τους γονιούς τους, κι από την άλλη εκείνοι θέλοντας την πόλη να κουρσέψουν. Πολλοί κείτονταν που έπεσαν, μα πιο πολλοί στη μάχη που 'χαν στήσει πολεμούσαν. Πάνω από τα χυτά στο χάλκωμα καλοχτισμένα καστροπύργια γοερά οι γυναίκες φώναζαν και σχίζανε τα μάγουλά τους — κι ήτανε σάμπως ζωντανές, δουλειά του ξακουστού Ηφαίστου [...]. Και οι σκοτεινές ανάμεσά τους Κήρες τ' άσπρα χτυπώντας δόντια τους, τρομάρα να τις βλέπεις, ζοφερές, αιματωμένες και φριχτές για τα κορμιά που επέφταν συνερίζαν· κι όλες ορμούσανε να πιούνε μαύρο γαίμα. Κι όποιον πεσμένο πρωταρπάζανε, ή μόλις χτυπημένον που έπεφτε του μπήγαν στο κορμί τα νύχια τα μεγάλα τους, και του κατέβαινε στον Άδην η ψυχή, στον παγωμένο Τάρταρο. Κι όταν η ψυχή τους χόρταινε αίμα ανθρώπινο, ξωπίσω το κουφάρι ερίχνανε, και ξαναφέρνανε τη λύσσα τους στης μάχης μέσα την αντάρα. [.....................................
Κι ήτανε πλάι μια πόλη μ' όμορφο καστρί. Εφτά πόρτες χρυσές καλοπροσαρμοστές στα πανωπόρτια τη σφαλούσαν. Οι άντρες με γιορτάσια και χορούς γλεντούσανε. Πολλοί φέρνανε μ' άμαξα καλότροχη τη νύφη προς το σπίτι του γαμπρού κι ανέβαινε μακρύ-μακρύ του υμεναίου τραγούδι, ενώ απ' τις αναμμένες δάδες που κρατούσαν δούλες μια γλυκιά από μακριά χυνόταν λάμψη [...]. Άλλοι μπροστά στην πόλη καβάλα σ' άλογα γυμνάζονταν. Κι οι γεωργοί τη γη τη θεία σχίζανε, κι είχανε τους χιτώνες αναζώσει. Κι ήταν πολύς καρπός για θέρισμα παρέκει· άλλοι θερίζανε με κοφτερά δρεπάνια τα γερτά καλάμια με τ' αστάχυα τα πυκνά — ήταν σα να 'βλεπες στ' αλήθεια τον καρπό της Δήμητρας· κι άλλοι τα δέναν σε χερόβολα και τα 'ριχναν στ' αλώνι· κι άλλοι τρυγούσανε σταφύλια [...]».