Κυριακή 2 Ιουλίου 2023

Τηλέμαχος μία ζωντανή καρδιά





Ο Οδυσσέας κρατάει στην αγκαλιά του, τον Τηλέμαχο μωρό…στην Ιθάκη του ΠΑΝΤΟΤΕ





Όλοι υπήρξαμε Τηλέμαχοι. Όλοι κοιτάξαμε τουλάχιστον μια φορά το πέλαγος περιμένοντας να επιστρέψει κάτι από κει"
Εμπνευσμένος από τον μύθο της Οδύσσειας, ο Ρεκαλκάτι στήνει ένα συγκλονιστικό ψυχαναλυτικό δοκίμιο, που δεν απευθύνεται μόνο σε μυημένους, για την κληρονομιά, την ευθύνη την επιθυμία και την ενηλικίωση.

Ένα παιδί ατενίζει το πέλαγος. Είναι ο Τηλέμαχος, που ζητά δικαιοσύνη: δεν υπάρχει πλέον Νόμος στη γη του, μόνο η φαινομενικά ατελείωτη Νύχτα των Μνηστήρων... Ο Τηλέμαχος περιμένει τον πατέρα του, τον Οδυσσέα, για να επαναφέρει τη συμβολική τάξη στον ρημαγμένο από τους Μνηστήρες οίκο του. Αντίθετα με τον Οιδίποδα, που πέφτει τυφλωμένος από ενοχή για την εγκληματική του επιθυμία, αντίθετα με τον Νάρκισσο, που θαμπώνεται από τη στείρα ομορφιά της εικόνας του, ο Τηλέμαχος ατενίζει το πέλαγος με μάτια ορθάνοιχτα αναζητώντας απελπισμένα τον πατέρα, το Νόμο του πατέρα.


Τα σημερινά παιδιά μοιάζουν στον Τηλέμαχο. Ψάχνουν με το βλέμμα αυτό(ν) που θα επιστρέψει από τη θάλασσα, αναζητούν το Νόμο που θα τους ανοίξει νέους ορίζοντες. Γιατί ο πατέρας, αν και δεν είναι ο κάτοχος του Νόμου, αν και δεν γνωρίζει το έσχατο νόημα της ζωής, καταδεικνύει ωστόσο μέσα από τη σαρκωμένη μαρτυρία της ύπαρξής του ότι είναι δυνατόν -είναι ακόμα δυνατόν- να νοηματοδοτήσει αυτό τον κόσμο, να μεταδώσει την επιθυμία, να μιλήσει για το μέλλον· να πει στον Τηλέμαχο ότι ακόμα δεν έχουν συμβεί τα πάντα, ότι ακόμα δεν τα έχουμε δει όλα, δεν τα έχουμε γνωρίσει όλα. Να καταστήσει, εντέλει, το Παιδί αληθινό κληρονόμο, ικανό όχι μόνο να παραλάβει ένα νόημα για τον κόσμο, αλλά και να ανακαλύψει καινούρια νοήματα του κόσμου, καινούριους κόσμους νοήματος.

«Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου είναι μια αντιστροφή του οιδιπόδειου συμπλέγματος

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του συγγραφέως στη Καθημερινή
– Περιγράφετε τέσσερις τύπους υιού. Και καταλήγετε στον Τηλέμαχο ως τον υιό που έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Τι ακριβώς χρειαζόμαστε από αυτόν;

Ο Τηλέμαχος είναι η εικόνα του σωστού παιδιού. Δεν είναι ο γιος που θέλει να βγάλει από τη μέση τον πατέρα, σκοτώνοντάς τον. Δεν είναι ο γιος που υπακούει παθητικά τον πατέρα. Είναι ο γιος που ερμηνεύει την κληρονομιά ως ανάκτηση. Δεν αρνείται όπως ο Οιδίποδας τον πατέρα, αλλά ωστόσο δεν υποτάσσεται σε αυτόν. Ο Τηλέμαχος είναι ικανός να επαναφέρει μια συμβολική συμφωνία μεταξύ των γενεών. Τα παιδιά μας χρειάζονται να συναντήσουν πατεράδες που αποτελούν οι ίδιοι μαρτυρία της επιθυμίας. Οχι τον πατέρα-αφέντη, τον πατέρα με τη ράβδο. Αυτή η μορφή πατέρα έχει δύσει οριστικά. Ο Τηλέμαχος είναι ο γιος που δεν περιορίζεται στο να περιμένει την επιστροφή του πατέρα. Είναι ο γιος που επιχειρεί με τόλμη το ταξίδι του. Ετσι ανοίγει η Οδύσσεια: με το ταξίδι του γιου που κατευθύνεται στην Πύλο και στη Σπάρτη για να βρει τον πατέρα του. Είναι το πολιτικό καθήκον των νέων γενεών. Να ξανοιχθούν στη θάλασσα, να μην περιμένουν την επιστροφή του πατέρα, να μην παραμείνουν παθητικοί στο να κοιτούν τη θάλασσα.

– Τι είναι η κληρονομιά; Γιατί είναι τόσο δύσκολο για εμάς να αποδεχθούμε την κληρονομιά μας;

Η κληρονομιά δεν αποτελείται από υλικά αγαθά ή από γονίδια. Δεν είναι η απόκτηση μιας προσόδου, καρπός λεηλασίας. Το να κληρονομήσουμε, σημαίνει να ανακτήσουμε αυτό που οι πατεράδες μας έχουν αφήσει. Είναι μια κίνηση ενεργητική, όχι παθητική. Μα τι κληρονομούμε; Το ουσιαστικό είναι να κληρονομήσουμε την επιθυμία. Ο αληθινός θησαυρός της κληρονομιάς είναι ο θησαυρός της επιθυμίας.

– Είστε αισιόδοξος; Πιστεύετε ότι ο μύθος του Οδυσσέα και του Τηλέμαχου μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε πάλι την ευθύνη μας;

– Τα παιδιά σαν τον Τηλέμαχο επικαλούνται έναν δίκαιο νόμο που βάζει τέλος στη μακρά νύχτα των Μνηστήρων. Η εποχή μας είναι κυριευμένη από τον λόγο του καπιταλιστή, αυτή είναι η μακρά νύχτα. Νύχτα του νόμου, της απεριόριστης κατανάλωσης, της εκμετάλλευσης της γης που νοείται μόνον ως πλουτοπαραγωγική πηγή, της αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας των αγορών και της αδυσώπητης οικονομίας. Ο Τηλέμαχος είναι ο γιος που τολμά να ερμηνεύσει την κληρονομιά ως ανάκτηση. Δεν είναι φιγούρα του Μπέκετ, της αναμονής. Είναι η φιγούρα της επιθυμίας. Θεωρώ ότι υπάρχει μια γενιά-Τηλέμαχος. Είναι η γενιά των σωστών παιδιών, των παιδιών που θέλουν να επιχειρήσουν το ταξίδι τους, των παιδιών που δεν φοβούνται τη δύναμη της επιθυμίας τους.


Ο Τηλέμαχος, αντίθετα, έχει τα μάτια του καρφωμένα στο πέλαγος, αγναντεύει τον ορίζοντα. Περιμένει τον πατέρα του –τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ- να επιστρέψει με το καράβι, για να επαναφέρει τον Νόμο στο νησί του, όπου οι Μνηστήρες, κυρίαρχοι πια, έχουν καταλάβει το σπίτι του και απολαμβάνουν ατιμωρητί και ασύστολα την περιούσια του.

Ο Τηλέμαχος δεν εκδηλώνει την πατροκτόνο βία του Οιδίποδα, αναζητά τον πατέρα, όχι ως αντίπαλο με τον οποίο θα πολεμήσει μέχρι θανάτου, αλλά ως μια προσδοκία, μια ελπίδα, ως δυνατότητα επαναφοράς του Νόμου του λόγου στη γη του.

Αν ο Οιδίποδας ενσαρκώνει την τραγωδία της παράβασης του Νόμου, ο Τηλέμαχος ενσαρκώνει την επίκληση του Νόμου, παρακαλεί να επιστρέψει ο πατέρας από το πέλαγος και εναποθέτει στην επιστροφή του την ελπίδα για απονομή δικαιοσύνης στην Ιθάκη. Ενώ το βλέμμα του Οιδίποδα σβήνει μέσα στην ανίσχυρη μανία της αυτοτύφλωσης –ως ανεξίτηλη σφραγίδα ενοχής-, το βλέμμα του Τηλέμαχου στρέφεται στον ορίζοντα για να διακρίνει αυτό που επιστρέφει από το πέλαγος. Ασφαλώς, ο Τηλέμαχος κινδυνεύει από μελαγχολία, από τη νοσταλγία για τον ένδοξο πατέρα, τον βασιλιά της Ιθάκης, τον μεγάλο ήρωα που εκπόρθησε την Τροία».

Το ερώτημα είναι «τι μένει από τον πατέρα;» στους καιρούς της αποδόμησής του.

«Ζούμε στην εποχή της αμετάκλητης δύσης του πατέρα, ζούμε όπως και την εποχή του Τηλέμαχου, οι νέες γενιές κοιτάζουν το πέλαγος περιμένοντας να επιστρέψει κάτι από τον πατέρα. Η αναμονή τους δεν είναι μια μελαγχολική αδράνεια.

Οι νέες γενιές έχουν δεσμευτεί- όπως και ο Τηλέμαχος- να πραγματοποιήσουν την εξατομικευμένη κίνηση ανάκτησης του δικού τους μέλλοντος, της δικής τους κληρονομιάς. Ασφαλώς, ο ομηρικός Τηλέμαχος περιμένει να δει στον ορίζοντα τα ένδοξα πανιά του νικηφόρου στόλου του πατέρα- ήρωα. Όμως, ο πατέρας που θα ξαναβρεί θα είναι ένα ρακένδυτος πλάνης, ένας ανέστιος. Στο σύμπλεγμα του Τηλέμαχου δεν χρειάζεται να αποκατασταθεί η εξαφανισμένη κυριαρχία του πατέρα- αφέντη.

Το αίτημα για πατέρα, κομβικό στη δυσφορία της νέας γενιάς, δεν είναι αίτημα ισχύος ή πειθαρχίας, αλλά μαρτυρίας. Στο προσκήνιο δεν υπάρχουν πια πατέρες- αφέντες, αλλά μόνο η αναγκαιότητα πατέρων- μαρτύρων. Το αίτημα για πατέρα δεν αφορά πλέον πρότυπα, δόγματα, μυθικούς και αήττητους ήρωες, ακλόνητες ιεραρχίες, δυναστική και πειθαρχική εξουσία, αλλά για πράξεις, επιλογές και πάθη, που μπορούν να γίνουν μαρτυρία για το πώς μπορεί κανείς να σταθεί στον σημερινό κόσμο με επιθυμία και ταυτόχρονα με ευθύνη.

Ο πατέρας που επικαλούμαστε σήμερα δεν μπορεί να είναι αυτός που έχει τον τελευταίο λόγο στη ζωή και στον θάνατο, στην έννοια του καλού και του κακού, παρά μόνο ένας πατέρας ριζικά εξανθρωπισμένος, ευάλωτος, ανίκανος να πει ποιο είναι, τελικά το νόημα της ζωής, αλλά ικανός να δείξει μέσα από τη μαρτυρία του προσωπικού του βίου ότι η ζωή μπορεί να έχει νόημα».


«Όλοι υπήρξαμε Τηλέμαχοι. Όλοι κοιτάξαμε τουλάχιστον μια φορά το πέλαγος περιμένοντας να επιστρέψει κάτι από κει…»

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου», Massimo Recalcati (Εφημερίδα Καθημερινή)



Ποιος είναι ο ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ και γιατί μάχεται από μακριά;
Σήμερα είναι η τηλεπικοινωνιακή μεταφορά της σκέψης και το ΤΟΞΟ του Απόλλωνος που όλα τα ΟΡΑ και τοξεύει από μακριά.
Είναι όμως και το ΔΟΡΥ της Αθηνάς και τρυπά το συλλογικό παγόβουνο της αδράνειας και της αποχαυνωμένης μάζας από την κάτω πλευρά με την αιχμηρότητα της πλάγιας σκέψης.
Η ανθρωπότητα κινείται σαν παγόβουνο και μερικές φορές βουλιάζει τον Τιτανικό, σε ταξίδι παρθενικό.
Ως γνωστόν μόνο το ένα δέκατο του παγόβουνο είναι έξω από το νερό και φαίνεται μια μικρή κορυφή. Το υπόλοιπο είναι βυθισμένο σε μια διαρκή με τον νερό και το θυμικό, επαφή.
Όμως το παγόβουνο κινείται από την βάση και όχι από την κορυφή.
Γι΄ αυτό η κορυφή, η εξουσία για να ελέγχει την μάζα και να την ποδηγετεί, εισαγάγει στο υποσυνείδητο με τρόπο ασυνείδητο που αγνοεί, ό, τι πιο σαθρό και εκφυλισμένο διαθέτει, ως πρότυπο . Είναι όλα αυτά τα χάρτινα είδωλα που βραβεύει, προωθεί , ποπ σταρ ,τηλεπερσόνες, τόπ μόντελ, ποδοσφαιριστές κλπ και απασχολημένη στη βλακεία κρατά.
Η αλλαγή πρέπει να αρχίσει από τα ΑΡΧΕΤΥΠΑ για να ειναι ουσιαστική. Με λάθος πρότυπα, καμιά αλλαγή δεν μπορεί να συντελεστεί και να γίνει, θα είναι, οπισθοδρομική.
Η ευθύνη όσων προωθούν και κάνουν πρώτη είδηση συνειδητά ή ασυνείδητα πρότυπα χαμηλής υποστάθμης και ενέργειας είναι τεράστια ,γιατί υποβαθμίζουν όλο το σύστημα, την ενέργεια της ανθρωπότητος και την ανέλιξη της, οδηγώντας της στον θερμοδυναμικό θάνατο, όπου ο φυσικός δεν είναι ο χειρότερος. Χειρότερο είναι αυτός ο εκφυλισμός της, που σήμερα ζούμε.
Ο πολεμιστής όμως , ύστερα από την μελέτη, τη προσεκτική των Ομηρικών Επών και την ένωση των δύο πλευρών του εγκεφάλου του, έχει άλλα ΑΡΧΕΤΥΠΑ, ασχολείται και μαζί τους θέλει να συνδεθεί.
Με αυτό τον τρόπο αλλάζει την πορεία του παγόβουνου με ένα τρόπο βαθύ.
Εκεί που το ΔΟΡΥ της Αθηνάς διεισδυτικά,τρυπά και διαλύει , λιώνει, το παγόβουνο , ο κόσμος και ό άνθρωπος, δεν θα είναι ποτέ ίδιος, ξανά.
Κάτι καινούργιο αναδύεται από την ποσειδώνια θάλασσα της Αντίληψης , την ομίχλη και την σκοτεινιά.
Έχει συντελεσθεί μια ριζική βαθιά αλλαγή που σιγά σιγά συνειδητοποιεί και στην κορυφή θα ανεβεί.
Κοντολογίς, ο πολεμιστής, απαντά στην ερώτηση του Χούσσερλ, όταν τον ρωτάνε πως μπορούμε να φθάσουμε στη πηγή;
«Που θέλετε να ξέρω πως φθάνει κανείς στη πηγή για να αναστείλει την σκέψη της κοινωνικής διαμόρφωσης και δει;»
Ο Πολεμιστής κάνει όλη την διαδρομή, περπατώντας στο χείλος της αβύσσου κατά μήκος, κατά ύψος και κατά πλάτος, όλης της ανθρώπινης επικράτειας του Αγνώστου και του Γνωστού. Γνωρίζει όλο το εύρος της σκιάς και της παρασκιάς, του ασυνείδητου, του υποσυνείδητου και του συνειδητού και κανείς δεν μπορεί να τον χειραγωγήσει και να τον ποδηγετήσει.
Είναι το ΛΑΘΟΣ στο σύστημα.
Με αυτή την έννοια ο πολεμιστής, θα παλέψει για ο, τιδήποτε κρατάει τον άνθρωπο στην αμάθεια στο εκφυλισμό και στην σκλαβιά, γιατί η Ελευθερία του Ανθρώπου είναι η Ελευθερία του Πνεύματος στην Φαινομελογία του και σε μια ΟΜΟΡΦΗ ΕΥΣΧΗΜΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ.
Στην προσπάθεια του αυτή, ο πολεμιστής έχει πάντα κοντά του, τον ΤΗΛΕΜΑΧΟ και μια ζωντανή καρδιά. Τον κρατάει πάντα κοντά του,τον κουβαλά.
Είναι η αθωότητα, το γέλιο ενός παιδιού ,που πιο πολύ και από την ζωή του αγαπά και θέλει να το δει ευτυχισμένο, ξέγνοιαστο, σε όμορφο κόσμο να παίζει και να τραγουδά και τα αστέρια να μετρά.
Είναι η ματιά που ο πολεμιστής βλέπει τον κόσμο σαν μια σαϊτιά και ο Φοίβος Απόλλων, ο όμορφος ΕΦΗΒΟΣ που με τη Λύρα του κτίζει το σύμπαν στην νότα Φα.



Όλοι υπήρξαμε Παιδιά και είμαστε ΤΗΛΕΜΑΧΟΙ γιατί ο Ομηρικός Λόγος του Οδυσσέα Νου και η Ατρυτώνη Ψυχή της Πηνελόπης μας έχουν γονιμοποιήσει σε καθαρό Αλεξανδρινό Ουρανό
Ο Τηλέμαχος είναι το θαυμαστό παιδί των Ομηρικών Επών. Ο ΝΕΟΣ γιος του Οδυσσέα και τη Πηνελόπης, καρπός της ένωσης τους. Είναι το αποτέλεσμα ενός έρωτα για την γνώση και μιας αγάπης, αφοσίωσης σταθερά σε ένα άκαμπτο στόχο και σκοπό.
Ο Τηλέμαχος, είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει από την μελέτη των Ομηρικών Επών. Από την ένωση των επαγωγικών και αναγωγικών αναγνώσεων των ραψωδιών από τις δυο πλευρές του αναγνώστη ΝΟΥ. Ο Τηλέμαχος είναι η ταχύτατη ΤΗΛΕΜΕΤΑΦΟΡΑ των πρωταρχικών σκέψεων του ποιητού. Κατ΄ ευθείαν από τη ΠΗΓΗ.





Όλοι υπήρξαμε Τηλέμαχοι

Ο Τηλέμαχος

Πέμπτη 1 Ιουνίου 2023

Ο Οδυσσέας Ελληνισμός

 


.....και η Επιστροφή του



Πέφτοντας ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη
Με οδηγό φάρο, τα Ομηρικά Έπη, “βλέπουμε” με τα μάτια του Ποιητή μας, την πορεία του Ελληνισμού και την περιπέτεια του, καθ΄όλη τη διάρκεια της Εποχής των Ιχθύων και της κυριαρχίας του Ποσειδώνα.
Τελειώνοντας ο Μεσαίωνας που κράτησε δέκα αιώνες από τον 5ο μέχρι το 1500 περίπου, ο Ελληνισμός βρισκόταν υπό διωγμό παλεύοντας με τους Κίκονες τους Κύκλωπες τις Σειρήνες τις Κίρκες τα σεξουαλικά όργια της Εκκλησίας από έναν στερημένο σεξουαλισμό υπερανεπτυγμένο θρησκευτικό συναίσθημα, φτάνοντας μέχρι το Νησί του Ήλιου μία ευημερούσα σχετικά Πόλη που συγκέντρωσε τα αγαθά βόδια των κατακτημένων επαρχιών. Έτρωγαν και έσφαζαν τα Βόδια του Ήλιου, οι αυτοκράτορες οι πάπες και οι πατριάρχες της Ρώμης σε μεγάλη κραιπάλη και λεηλασίες και ασυδοσίες. Μέχρι την στιγμή που μπροστά στις πύλες τους στάθηκε ο Οθωμανός κατακτητής και βρέθηκαν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, δεν ήξεραν τι να διαλέξουν.
Τους Βυζαντινούς ή τους Οθωμανούς…θυμήθηκαν τους Έλληνες και αναφώνησαν , είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και πέσανε. Όσοι μείνανε συνεχίσανε τον βυζαντινοθωμανικό «πολιτισμό».
Πέφτοντας η Πόλη, έπεσε και ο Οδυσσέας ανάμεσα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη στο μεγάλο κενό. Ταξιδεύοντας φθάνει στην Καλυψώ.
Θα βρεθεί στα μοναχικά κελιά της Χριστιανικής Δύσης και Ανατολής, » όμηρος» μιας αγάπης θρησκευτικά πνιγηρής.
Ο μοναχικός μοναχοφάης χριστιανισμός, αφού έχασε το κάστρο του χριστιανισμού, την Κωνσταντινούπολη, αρχίζει να ανακαλύπτει τον ελληνισμό πού φτάνει μισοπνιγμένος στο μοναχικό νησί του.
Με αυτή την έννοια ,έχουν δίκιο οι χριστιανοί που λένε ότι έσωσαν τον Ελληνισμό, όχι μόνο τον έσωσαν, αλλά τον ερωτεύτηκαν και δεν τον άφηναν να φύγει. Τον κρατούσαν κοντά τους ζηλότυπα και κτητικά .
Η αγάπη γίνεται με έναν από τα κυρίαρχα μότο του χριστιανισμού με ασυμμάζευτο θρησκευτικό συναίσθημα.
Στο όνομα της αγάπης ο χριστιανισμός θα κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, θα σκοτώσει για την αγάπη θα κάψει ανθρώπους για την αγάπη, θα βασανίσει ανθρώπους με αγάπη, θα κρατάει «όμηρους » «ανθρώπους από αγάπη. Οι χριστιανοί ως υπνωτισμένοι θα παραμιλούν για την αγάπη του Θεού χωρίς την Ελευθερία.
Η αγάπη έχει πάντα ως βασική αρχή την Ελευθερία και όταν δεν την υπόσχεται, δεν την εγγυάται, δεν είναι αγάπη, είναι ζητιανιά και κτηνωδία. Ένας διαρκής βιασμός σώματος και νου σε αναγκαστική συνουσία.
Πρέπει να είναι ελεύθερος κάποιος, να μείνει κοντά σου ή να φύγει ,χωρίς κανέναν περιορισμό εκβιασμό και ομηρία.
Και η αγάπη δεν είναι, πατέντα ανακάλυψη μονοπώλιο του χριστιανισμού, ούτε πρωτοτυπία. Οι άνθρωποι αγαπούσαν και πριν εμφανιστεί ο χριστιανισμός και θα συνεχίσουν να αγαπάνε γιατί είναι συστατικό και ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής.
Και ο Λεωνίδας αγαπούσε την πατρίδα του, αγαπούσε τη γυναίκα του, αγαπούσε το παιδί του και θυσιάστηκε για αυτό και όχι για κανένα θεό. Δεν έχει ανάγκη, ο θεός από αγάπες και συναισθήματα είναι πέρα από αυτές τις ανάγκες προβολές και τα ανθρωπομορφικα χαρακτηριστικά
Η δύναμη χωρίς την αγάπη γίνεται μία κτηνωδία και ο χριστιανισμός αποκτώντας δύναμη έγινε μια βαρβαρότητα και μισαλλοδοξία. Η αγάπη όμως χωρίς τη δύναμη είναι κουραστική και μίζερη είναι ζητιανιά και γλοιωδία με τους σημερινούς χριστιανούς να ζητιανεύουν λίγα ψίχουλα αγάπης από μία θεϊκή αναλγησία.
Ο πρωταρχικός χριστιανισμός, ο πρώτος ,δεν είχε καμία σχέση με την Ελληνική Μυθολογία την Ελληνική Γραμματεία. Τα Ομηρικά Έπη τα θεωρούσαν παγανιστικά και ειδωλολατρικά, τα πετροβόλησαν όπως οι Κίκονες άγρια και οι Πατέρες της Εκκλησίας σαν Λαιστρυγόνες βούλιαξαν όλα τα πλοία του Οδυσσέα σε μία επιλεκτική πατερική κριτική και την απόλυτη θεοκρατία. Ακόμη και σημέρα τα αφορίζουν την Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Εκκλησία.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν, όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη το 1453.
Ο Ελληνισμός θα βρεθεί μόνος με την ερωτευμένη Καλυψώ να τον κρατάει κοντά της με θεϊκή λαγνεία και πρόσχημα την αγάπη.
Στις 29 Μαΐου του 1953 10 μοίρες στους Διδύμους, βρίσκονται οι Πλειάδες και ο Αλντεμπαράν από τον αστερισμό του Ταύρου σε ιδιαίτερη αστρική συναστρία με αντίθεση από τον Αντάρη στον Τοξότη. Ο Πλούτωνας στο Λέοντα και ο Ποσειδώνας και ο Ουρανός στην Παρθένο αγκαλιά.

Η Ατλαντίδα κόρη τους Άτλαντος ,Καλυψώ, ερωτεύτηκε τον Οδυσσέα μαζί και η δυτική χριστιανοσύνη ήταν πιο ανεκτική στην Ελληνική γραμματεία από ότι η Ανατολική, που είναι πιο κοντά στη Λεμουρία.
Απόδειξη είναι ότι οι Πάπες και το Βατικανό, έχουν ολόκληρες αίθουσες αφιερωμένες στον Ηρακλή στον Οδυσσέα στην Πηνελόπη, υπέροχα γλυπτά και διέσωσαν πολλά από τα αρχαιοελληνικά κείμενα από την χριστιανική λαίλαπα και μανία. Λιγότερα συναντάμε στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ορθοδοξίας που είναι αυστηρά αναχρονιστικά αφιερωμένα στις πρωταρχικές χριστιανικές θεοκρατίες . Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ δυτικής και ανατολικής χριστιανοσύνης. Είναι η διαφορά Κύκλωπα και Καλυψούς. Ο Κύκλωπας κρατάει τον Οδυσσέα γιατί θέλει να τον φάει τελευταίο, η Καλυψώ γιατί τον αγαπάει. Και οι δύο φυλακίζουν τον Οδυσσέα και το Ελεύθερο Πνεύμα του
Αυτός ο έρωτας της Καλυψούς για την Ελλάδα τον Οδυσσέα και την Ελληνική γραμματεία οδήγησε στο διαφωτισμό, με την ορθοδοξία να πνέει τα μένεα .
Παρόλα αυτά, η εντολή είχε δοθεί Οδυσσέας ελεύθερος να αφεθεί και έτσι η Καλυψώ και ο Δυτικός Διαφωτισμός όχι μόνο απελευθερώνει τον Οδυσσέα, αλλά, τον βοηθά και να φτάσει στους Φαίακες με πολύ κόπο και κίνδυνο, γιατί η μανία του Ποσειδώνα δεν είχε κοπάσει.
Όχι μόνο δεν είχε κοπάσει αλλά, ο Ποσειδώνας ταυτόχρονα με την αποκάλυψη και ανακάλυψη του, το 1846 σε συγχρονιστικά φαινόμενα αλλά “ίδρύει” και ιδρύεται η θεοσοφία.
Η θεοσοφία με φοβερές και τρομερές γνώσεις από το αρχαία ιερατεία του Θιβέτ αγκαλιάζει τον Οδυσσέα τα Ομηρικά Έπη και την Έλληνική Μυθολογία με μεγάλη λαγνεία. Όλοι οι θεοσοφιστές λατρεύουν την Ελληνική Μυθολογία μαζί με τον Χριστό και τον Οδυσσέα ταυτοχρόνως τον Γιαχβέ και τον Δία.
Η Θεοσοφία αρχίζει να παντρεύει τα Ομηρικά Έπη με τη Βιβλική Αγιογραφία.
Ο καθαρόαιμος χριστιανισμός είχε τελειώσει με της Πόλης, την πτώση.
Στην ουσία δεν υπάρχουνε πουθενά πια καθαρόαιμοι χριστιανοί, original χριστιανοί με την πρωταρχική έννοια του όρου. Μόνο κάτι παλαιοημερολογίτες έμειναν στη ρωσική Σιβηρία. Ακόμη και οι παπάδες, το πρωί στην Εκκλησία ψέλνουν ύμνους για την αγάπη του θεού και το απόγευμα ραντίζουν αγιάζουν τα Ραφάλ, καίγεται έτσι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, τι να κάνει και ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο…..Όλοι πλέον είναι θεοσοφιστές γιαλαντζί ιμιτασιόν χριστιανοί, με την άνοδο της θεοσοφίας στην παγκόσμια ηγεσία παίρνοντας και του ΟΗΕ, τα ηνία. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας σήμανε το τέλος του χριστιανισμού και το γνώριζε, πήρε παράταση με την θεοσοφία.
Ο λόγος που η θεοσοφία αγκάλιασε ασφυκτικά την Ελληνική Μυθολογία και τα Ομηρικά Έπη, είναι ένας και πολύ σημαντικός.
Ήθελε και θέλει να περάσει τον πρωτόγονο ανατολικό χριστιανισμό με ένα νεότερο ατλαντισμό. «Παντρεύουν» τον Τραμπ, φίλο του Πούτιν με τον Ντούγκιν, μέντορα του Πούτιν, στη 4η θρησκευτική πολιτική θεωρία. Από κοντά και ο » Έκτορας » Ερτογάν ανακαινίζει την Νέα Τροία με τον Ομέρ ποιητή αοιδό από την Τουρκία να άδει σε οθωμανικές ραψωδίες .
Έτσι χρησιμοποιεί αδίστακτα, τις πανάρχαιες γνώσεις με την τεχνολογία με την μεγάλη διγλωσσία του πραγματικού αρχηγού της θεοσοφίας που είναι ο Δαλάι Λάμα, μέντορας με όλους τους θιβετιανούς οδηγούς του Θιβέτ και τον Μορύα ενσάρκωση ανατάρ του Τζεσούα.
Η θεοσοφία γνώρισε μεγάλη άνοδο, μεγάλη ανάπτυξη και από αριστερά και από δεξιά με την Βailey, ενσάρκωση του Ηρακλή να εμπνέει τον Αδόλφο, την αριστερή σοσιαλίστρια Μπεζάντ να μιλάει για μετενσάρκωση του Οδυσσέα στον Henry Steel Olcott, μαζί με τον Μετρέγια Κρισναμούρτι, απρόθυμο Μεσσία… η δε Μπλαβάτσκυ να κράτα το φοβερό όπλο της ινδικής θεάς Vajra.
Η θιβετιανή Αδελφότητα με την τρομερή γνώση του δράκου θα είχε κυριαρχήσει στη Γη, αν δεν είχε επέμβει ο πραγματικός Δράκος, η Κίνα, που ξύπνησε και έκοψε το βήχα και την ορμή του κατεργάρη Λάμα. Ο δράκος ως αυτόχθο ον ,δεν μπορεί ούτε να παραπλανηθεί αλλά, ούτε και να σκοτωθεί, μόνο κοιμάται και ξυπνάει που και που και, όλη τη γη ταλαιπωρεί. Όχι όμως να πουλήσεις και θρησκεία και θεοσοφία στον Δράκο, έλα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου;;;;;;…. έχει την Γνώση από την Πηγή.

Τον Δράκο τον τακτοποιεί, ο Ηρακλής που ξέρει από δράκους και από κεφάλια της Λερναίας Ύδρας .Ο Οδυσσέας δεν ασχολείται με δράκους, ταλαιπωρήθηκε αρκετά από του δράκου τα Κυκλώπεια, παιδιά.
Και εμείς θα ζήσουμε καλά με τα Έπη τα Ομηρικά και αυτοί…… χειρότερα χωρίς αυτά. Έτσι λένε οι μύθοι και τα παραμύθια τα παλιά.

Η μνηστηροφονία είναι ο τελευταίος σταθμός του Οδυσσέα και έτσι τελειώνει η Εποχή των Ιχθύων, νομοτελειακά.
Με ένα ΤΟΞΟ και ένα λυγμό σε Νέα Έπη Ομηρικά.
Όλοι κλεισμένοι στο παλάτι της Γης, αποφασίζουμε για το βήμα του πελαργού και του νεογνού της καινούργιας γαλαξιακής εποχής.
Ας είναι σωστά ανθρώπινη σε ξάστερη λευτεριά από Γοργόνες Μέδουσες Πιράχνας και άλλα ΤΕΡΑΤΑ θαλασσινά !
Ας είναι του Διός τα ΠΑΙΔΙΑ και να ανατείλει μια όρθια ΝΟΗΜΟΝΑ ανθρωπιά!

"Τρεις γενιές ΜΑΖΙ
Οδυσσέας, Λαέρτης και Τηλέμαχος.
Η ΑΘηνά μειδιώντας, τους παρακολουθεί
βοήθεια πάντα και αρωγή
ένοπλη Σοφία
και ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
εξελεκτική στο διαρκές ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ του ενεστώτα χρόνου.
Με την περικεφαλαία
και την λύρα του Απόλλωνα σε ψίθυρο Ερμή
Όνειρα από Φωτιά
Στη φλόγα του Πρωταρχικού Πυρός"

Πέμπτη 18 Μαΐου 2023

Τρώες και Μνηστήρες






Ποιοι είναι οι Τρώες ποιοι είναι οι Μνηστήρες και τι κάνουν


Οι Τρώες είναι άνθρωποι που πηγαίνουν σε κάποιες χώρες, σε κάποια σπίτια ή σε κάποια νησιά, φιλοξενούνται και φεύγοντας κλέβουν ό,τι όμορφο και ωραίο μπροστά τους βρουν, θησαυρούς γυναίκες ακόμη και …..“Ονόματα και Ιστορία”.
Το χαρακτηριστικό των Τρώων είναι τα Τείχη τα ψηλά που χτίζουν τα απόρθητα και βρίσκονται πάντα σε στεριά.
Έχουν μία ιεραρχία σεβάσμια με τον εξαγορασμένο Πρίαμο σεβαστή αντιπροσωπεία και όλη την θρησκευτική τελετουργία.
Έχουν ένα χαρακτηριστικό πρότυπο status quo, τον Έκτορα χρισμένο ιππότη, κτήτορα καλόν οικογενειάρχη πιστό σύζυγο καλό γιο και αφοσιωμένο αδερφό, και έχουνε και ένα δειλό Πάρη γελοίο και παρδαλό.
Οι Τρώες βρίσκονται ανατολικά,ακόμη και όταν δεν βρίσκονται ανατολικά, έχουν ανατολίτικη νοοτροπία θεοκρατία θεοσοφία με όλα τα θρησκευτικά βιβλία. Μαζί με αυτά έχουν και πολλά λεφτά για αυτό είχε χτίζουν τα τείχη τα ψηλά να προφυλάξουν τα κλεμμένα αγαθά.
Τα λεφτά δεν είναι δικά τους, ούτε τα αγαθά, τα έχουν κλέψει καταχρηστικά.
Και η Ομηρική Τροία αλλά και η Α΄ Ρώμη, και η Β΄ Ρώμη και Βυζαντινή Αυτοκρατορία και κατόπιν Οθωμανική αυτοκρατορία και η Γ΄ Ρώμη η Ρωσία μαζί φυσικά με τη Μεγάλη Βρετανία, υπήρξαν ληστρικές αποικιοκρατίες.
Βασικό χαρακτηριστικό της Τροίας, είναι η αυτοκρατορία φεουδαρχία οι αυτοκρατορίες και η απομύζηση η λεηλασία και η κλοπή που συντηρεί την θεϊκή αυτοκρατορία.
Όλες οι αυτοκρατορίες είχαν και έχουν μία ανατολίτικη νοοτροπία, προσκυνήματα, ήθη και έθιμα ανατολικής Λεμουρίας, ακόμη και η Γαλλική και η Γερμανική και Αυστριακή , βρίσκονται φυσικά Ανατολικά του Γκρίνουιτς, έτσι όπως είχε οριστεί από την Μεγάλη Βρετανία, την Νέα του Βρούτου, Τροία.
Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ, δεν υπήρξε ποτέ αυτοκρατορία, ούτε μπορεί να γίνει, γιατί δεν μπορεί να γίνει Τροία. Η Ελλάδα δεν λήστεψε ποτέ καμία αποικία ούτε στην Αφρική ούτε στην Αμερική και την Ασία.
Ο Αλέξανδρος απλώς σταμάτησε την ασιατική επέλαση και κυριαρχία γκρέμισε τα τείχη και δεν τα έχτισε νέα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της Τροίας είναι η υπεραστικοποίηση. 
Οι Τρώες όχι μόνον κλέβουν τα αγαθά από τις άλλες χώρες και πολιτείες αλλά, χτίζουν και πόλεις ΤΕΡΑΤΑ με ΤΕΙΧΗ όπως ήτανε και η πρώτη Ρώμη αλλά και η δεύτερη Ρώμη, η Κωνσταντινούπολη.
Και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες της Α΄ Ρώμης αλλά και της Β΄ Ρώμης μετέφεραν πολλούς από τους θησαυρούς στις πρωτεύουσες τους, αφού ρήμαξαν και γκρέμισαν τους ναούς άλλων πόλεων, ερήμωσαν την ύπαιθρο και την επαρχία και συγκέντρωσαν όλο τον πληθυσμό μέσα στα τείχη.
Αυτό ήταν και ένα λάθος που αποδεικνύεται ολέθριο και καταστροφικό για τους Τρώες.
Σαν ακρίδες ερημώνουν την γη και την ύπαιθρο από όπου περνούν και χτίζουν μετά τείχη για να κρυφτούν. Αργά ή γρήγορα θα πολιορκηθούν και είναι θέμα χρόνου, οι αδικημένοι, να ζητήσουν πίσω τα αγαθά και την Ωραία Ελένη.
Είναι θέμα χρόνου οι Ινδοί ζητήσουν πίσω το διαμάντι από την Μεγάλη Βρετανία και οι Έλληνες τα γλυπτά του Παρθενώνα από την τρωαδίτικη νοοτροπία.
Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό της Τροίας γύρω από τα τείχη που χτίζουν, είναι μεγάλες «πεδιάδες » γη, της Γαίας. Είναι εύκολο εκεί να τρέξουν “άλογα” , ακόμη πιο εύκολο είναι να στηθεί Δούρειος Ίππος, πράγμα που δεν μπορεί να συμβεί στην Ιθάκη, δεν έχει τόση έκταση και γη, είναι ένα μικρό νησί.
Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της Τροίας, είναι οι αρχιτέκτονες ΄ Τέκτονες» των τειχών της. Χτίζουν τα τείχη της, ο Απόλλων και ο Ποσειδώνας, θεοί και ο Αιακός μαζί, ένας θνητός.
Αυτό, γιατί για να χτιστεί μία Τροία, χρειάζεται πάντα μία Θεοκρατία Θεοσοφία και πολλοί θνητοί να την προσκυνούν.
Ο θεός δεν είναι μόνο η θρησκεία, μπορεί να είναι και το σεξ και τα λεφτά μεγάλη εξουσία και μεγάλος Θεός , τα τείχη όμως, παραμένουν ψηλά.
Παραδείγματος χάρη, τα ψηλά τείχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ, της Wall Street και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, απόρθητα.
Έχετε δει ποτέ κανέναν Έλληνα να είναι πρόεδρος αντιπρόεδρος και γραμματέας των οργανισμών αυτών; Μόνο Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, Αφροασιάτες και Άτλαντες.
Μεταξύ τους μοιράζουν τις θέσεις, τους τίτλους, τα οφίτσια και τα λεφτά.
Οι Έλληνες δεν μπορούν να γίνουν Τρώες, μπορούν όμως να καταντήσουν Μνηστήρες, δυστυχώς, μέσα από κραιπάλες διαφθορά και ατασθαλίες.
Τα χαρακτηριστικά των Μνηστήρων είναι ότι είναι “Έλληνες”. Έλληνες που εκμεταλλεύονται Έλληνες, που αδικούν Έλληνες, πού πολιορκούν τις γυναίκες των Ελλήνων, που προσπαθούν να σκοτώσουν τα παιδιά των Ελλήνων τον Τηλέμαχο, που χρησιμοποιούν τις γυναίκες των Ελλήνων σαν δούλες, ελεεινές Ελεεινίδες, που τρώνε και πίνουν από το βράδυ έως το πρωί και γλεντοκοπούν μέχρι αηδίας. Είναι δειλοί «Έλληνες».

Και οι Έλληνες και οι Τρώες, είναι ατλαντικά φύλα και έχουν μία κοινή καταγωγή ,ως Πελασγοί και λαοί της θάλασσας, αφού δημιουργήθηκαν μετά την καταβύθιση του τελευταίου κομματιού της Ατλαντίδας.
Οι Έλληνες ενώθηκαν στον πόλεμο τον Τρωικό και αποτέλεσαν το κινουμένον Ελληνικόν. Συνειδητοποίησαν την Ελληνική τους ταυτότητα μέσα από τα λάθη τους τα προτερήματα και τα ελαττώματα.
Και οι Μνηστήρες και οι Τρώες είναι κλεισμένοι μέσα. Οι Τρώες μέσα στα τείχη και οι Μνηστήρες μέσα στους τοίχους του παλατιού, όταν κλείνει την πόρτα ο Οδυσσέας.
Τι είναι αυτό που τους κλείνει μέσα
Είναι η περιορισμένη ευρύτητα του πνεύματος τους, η έλλειψη συνείδησης και η απουσία αυτογνωσίας.
Έτσι κλείνονται μέσα σε τοίχους και τείχη από υπερβολική απληστία λαιμαργία και φιλαυτία.
Ούτε που κατάλαβαν τον ήχο μιας πόρτας που κλείνει πίσω τους, όπως λέει ο ποιητής Καβάφης. Δεν τον άκουσαν.
Και οι Τρώες και οι Μνηστήρες, είναι μαστροποί νταβατζήδες, μαφίες και εγκληματικές οργανώσεις, εκμεταλλεύονται την φιλοξενία και την απουσία κάποιων ανθρώπων για να στρωθούν πρώτο τραπέζι πίστα και για να κλέψουν την περιουσία τους κλέβοντας τις ζωές τους.
Η λύση είναι μία
Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβει κανείς τα λάθη του και να διορθώσει την αδικία. Ούτως ή άλλως οι Πόρτες και οι Πύλες της Γης έχουν κλείσει για όλους μας και όλες τις επιλογές μας, με ή, χωρίς Φαιά Ουσία.

Η Τροία είναι πάντοτε η άλλη πλευρά , του χρήματος που τον άνθρωπο δούλο ποιεί. Πέφτει και ξανακτίζεται ξανά. ΄ Έχουμε πολλές ΤΡΟΙΕΣ και συμβολικά, αλλά και ιστορικά. Έχει να κάνει με την άπληστη αρπακτική και υλιστική φύση του ανθρώπου που θα χρησιμοποιήσει τη γνώση, τις θρησκείες για τις εξουσίες και κλέβει της ζωής μας την ομορφιά.
Η Τροία δεν είναι ρομαντική μορφή του Ρομπέν των Δασών που κλέβει για να τα δώσει στους πτωχούς, είναι η ληστρική μορφή της χρηματοπιστωτικής εξουσίας.
Δεν είναι οι επαναστάτες " κλέφτες και αμαρτωλοί", αλλά άθλιοι τραπεζίτες και βολεμένοι αστοί. Αυτοί πρέπει να μας πουν που τα βρήκαν τα λεφτά και δανείζουν και χρεώνουν με τόκο και που κρατούν κρυμμένη την Ελένη.
Θα ποινικοποιήσουμε τον πλούτο;
Όχι τον πλούτο. 
Ο άνθρωπος είναι πλούσιος από τη γέννηση του. Θα ποινικοποιήσουμε αυτούς που τον κλέβουν, ληστεύουν τον άνθρωπο, τον οδηγούν στη ζητιανιά και του δίνουν ψίχουλα ψεύτικης φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης.
Μπορούμε να δούμε την Τροία και τους Τρώες να έχουν κλέψει όλη την ομορφιά, τους θησαυρούς, την τεχνογνωσία την τεχνολογία, και να έχουν κλειστεί στα τείχη τα ψηλά των πολυεθνικών αγορών ( τα πολλά παιδιά του εξαγορασμένου Πρίαμου ) και όλος ο υπόλοιπος κόσμος να βυθίζεται στην φτώχεια και στην απελπισία.
Οι μνηστήρες και οι δούλοι στην Ελλάδα να τρώνε και πίνουν εις βάρος της ανθρωπιάς με την εγκληματικότητα την ανεργία και τις αυτοκτονίες σε έξαρση . Το ίδιο κάνουν οι μνηστήρες σε κάθε λαό, χώρα και φυλή.
Γι αυτό θεωρώ τα Ομηρικά Έπη σημαντικά, γιατί κάθε φορά μια ΣΚΗΝΗ από αυτά, παίζεται στην παγκόσμια σκηνή της ιστορίας και λειτουργούν και σε προσωπικό επίπεδο και σε συλλογικό σημειολογικά.
Ας τα συμβουλευόμαστε προσεκτικά ειδικά ως προς το συμβολικό τους νόημα.
Μας λέει πολλά.
Οι ΕΛΛΗΝΕΣ να εκστρατεύσουν ενωμένοι για τα ΤΕΙΧΗ μιας άπληστης Τροίας με ηγέτη τον Αχιλλέα και ο κάθε λαός να δει τι θα κάνει με τους ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ του με σύμβουλο τον σοφό Οδυσσέα. Ο επόμενος σταθμός της ανθρωπότητος θα είναι ο Ηρακλής και ο άνθρωπος ο αξιοπρεπής.
Αυτό μας διδάσκει ο Όμηρος με τη μεγάλη του διαχρονική ποιητική αλληγορία


Γιατί καίγεται η Τροία


Καίγονται γιατί, οι ΤΡΩΕΣ αποκτούν μια εμμονή, μονομερώς, σταθερή και ληστρική, με τον τόκο, το κέρδος, την ύλη και τα υλικά αγαθά. Όλο συσσωρεύουν, συσσωρεύουν κλέβοντας της γνώσης, την ομορφιά. Όλο θησαυρίζουν σε βάρος των άλλων, ληστρικά και αρπακτικά. Όλο για διάφορες “ισότητες” μιλούν δήθεν φιλανθρωπικά. Υποκριτικά και ιησουϊτικά. Ποτέ όμως για ΙΣΟΤΗΤΑ σε θέματα οικονομικά. Η μεγαλύτερη μορφή “ρατσισμού” είναι η φτώχεια και ποτέ δεν λένε, που και πως τα βρήκαν τα λεφτά και φτιάξανε τα ΤΕΙΧΗ, τα ψηλά. Έτσι λοιπόν μια μέρα που συγκεντρώνουν όλα τα λεφτά τους σε τράπεζες ιερές και μή, σε θησαυροφυλάκια σταθερά, όλα καίγονται από στοιχεία, παρορμητικά και μεταβλητά. Πως; Από το φως του Ήλιου σε κάτοπτρα αδίστακτης, ληστρικής, αυτάρεσκης, αυτοανάκλασης μυθιστορικά. Κάτι ξέρει να μας πει ο Αρχιμήδης για αυτά και η "μη πράξη" του Ομήρου, σε άλογα του Επειού, μυθικά.



Πως σκοτώνει ο Ομηρος του Μνηστήρες

108 Μνηστήρες, παράσιτα, στην ηλικία του Οδυσσέα που δεν πήγαν να πολεμήσουν για την τιμή και την αξιοπρέπειά της πατρίδας τους, τρώνε και πίνουν στην αυλή του παλατιού της Ιθάκης, ξεκοκαλίζουν τη δημόσια περιουσία, σφάζουν όλα τα ζώα της πανίδας, βόδια μοσχάρια πρόβατα και γουρούνια και συνουσιάζονται με τις δούλες του άστεος.
Με την διαχρονική όραση του οραματιστή ποιητή μας
Αστική αυτοπεποίθηση και απίστευτο θράσος ανθρώπων που δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα έργο, κανένα αξιοσημείωτο σταθμό, καμία διαδρομή εκτός από πτυχία Ιησουίτικων πανεπιστημίων
και περγαμηνές Ναϊτών εγκληματιών τραπεζικών υπαλλήλων


Ο Όμηρος τους σκοτώνει ως Οδυσσέας στο πνευματικό επίπεδο όχι στο φυσικό. Στο φυσικό σκοτώνονται από μόνοι τους με την άδεια ζωή τους, άδεια κελύφη, «περιπατώντες νεκροί «. Μεγάλος πολεμιστής του πνεύματος και του φωτός, τους εγκαλεί με τα ΟΝΟΜΑΤΑ τους, τους σκοτώνει περιγράφοντας τον χαρακτήρα τους και τα ελαττώματα τους και μετά καλεί τον Λαό σαν Λαέρτης στο ΚΤΗΜΑ του, «κτήμα εσαεί» για την ανθρωπότητα και ΔΩΡΟ να υπογράψουν την ΕΙΡΗΝΗ.

Ο Όμηρος ως μεγάλος πολεμιστής του Πνεύματος επιθυμεί την ΕΙΡΗΝΗ , δεν είναι πολεμόχαρος,αλλά όπως και ο κάθε μεγάλος πολεμιστής μπορεί να την υπερασπίζεται και ξέρει να ΠΟΛΕΜΑ.

Για την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά.

Ο Οδυσσέας Όμηρος, είναι ο αγαπημένος της ΑΘΗΝΑΣ, της θεάς που αντιπροσωπεύει την νόηση υπέρτατη αρχή του ανθρώπου, την σοφία που αποκτά από τις εμπειρίες της ζωής και την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της τέχνης του πολέμου.Της θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα γιατί η σοφία είναι πάντα ένοπλη και η δικαιοσύνη κρατά σπαθί διαφορετικά θα ήταν απλώς με την ζυγαριά μπακαλική.

«Η ανθρωπιά άοπλη συντρίβεται και ένοπλη αυτοαναιρείται».





Ο ΛΟΓΟΣ του είναι ΕΝΟΠΛΟΣ και ΆΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ. Εύστοχος και αποτελεσματικός με ΟΠΛΙΣΜΟ όπως και η μουσική. Άλλωστε ο Απόλλων όταν δεν κρατά τον ΤΟΞΟ έχει το δοξάρι του λυράρη και το σύμπαν με τις νότες ακτίνες του δονεί.

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ στην Οδύσσεια του , αρχίζει με τις επισκέψεις εξερευνήσεις σε βάρβαρους ΚΙΚΟΝΕΣ λαούς και τελειώνει στην Ιθάκη του, εκεί που τον στέλνουν οι αλκίνοες σκέψεις των Φαιάκων με τα λευκά συνταγματικά χαρτιά της Λευκοθέης και τα ταχύτατα τηλεπικοινωνιακά πλοία τους. Αρχίζει και τελειώνει με τις Ομηρικές Ραψωδίες ενός πλούσιου ΛΟΓΟΥ δυνατού πολύ για να ξαναρχίσει με ένα ελεύθερο ποιητή που παίρνει πίσω ό,τι του ανήκει ΝΕΟΣ πάντα λαμπερός φωτεινός εύστοχος, σαν άρχων του Λόγου Ερμής θεός και κύριος του ΤΟΞΟΥ Απόλλων Δήλιος της συνείδησης μιας ακτίνας ΦΩΤΟΣ, ΈΜΜΟΥΣΟΣ αρμονικά ευθυγραμμιστικός.

«Την χελώνα την έκανε λύρα ο Ερμής, ο κύριος του Λόγου και την χάρισε στον Απόλλωνα, τον κύριο του Τόξου, έτσι ο λόγος όταν δεν είναι ράβδος και σπαθί γίνεται αρμονία σφαιρών, Μνήμη ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ και μελωδική Μουσική.»

20 Αιώνες και μία Ημέρα
Από δω έως την Αιωνιότητα του Ομηρικού Διηνεκούς

Ελλάδα- Ιθάκη στον Αιώνιο Χρόνο του Τώρα