Ο Οδυσσέας Ελληνισμός

 

.....και η Επιστροφή του

Πέφτοντας ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη
Με οδηγό φάρο, τα Ομηρικά Έπη, “βλέπουμε” με τα μάτια του Ποιητή μας, την πορεία του Ελληνισμού και την περιπέτεια του, καθ΄όλη τη διάρκεια της Εποχής των Ιχθύων και της κυριαρχίας του Ποσειδώνα.
Τελειώνοντας ο Μεσαίωνας που κράτησε δέκα αιώνες από τον 5ο μέχρι το 1500 περίπου, ο Ελληνισμός βρισκόταν υπό διωγμό παλεύοντας με τους Κίκονες τους Κύκλωπες τις Σειρήνες τις Κίρκες τα σεξουαλικά όργια της Εκκλησίας από έναν στερημένο σεξουαλισμό υπερανεπτυγμένο θρησκευτικό συναίσθημα, φτάνοντας μέχρι το Νησί του Ήλιου μία ευημερούσα σχετικά Πόλη που συγκέντρωσε τα αγαθά βόδια των κατακτημένων επαρχιών. Έτρωγαν και έσφαζαν τα Βόδια του Ήλιου, οι αυτοκράτορες οι πάπες και οι πατριάρχες της Ρώμης σε μεγάλη κραιπάλη και λεηλασίες και ασυδοσίες. Μέχρι την στιγμή που μπροστά στις πύλες τους στάθηκε ο Οθωμανός κατακτητής και βρέθηκαν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, δεν ήξεραν τι να διαλέξουν.
Τους Βυζαντινούς ή τους Οθωμανούς…θυμήθηκαν τους Έλληνες και αναφώνησαν , είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ και πέσανε. Όσοι μείνανε συνεχίσανε τον βυζαντινοθωμανικό «πολιτισμό».
Πέφτοντας η Πόλη, έπεσε και ο Οδυσσέας ανάμεσα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη στο μεγάλο κενό. Ταξιδεύοντας φθάνει στην Καλυψώ.
Θα βρεθεί στα μοναχικά κελιά της Χριστιανικής Δύσης και Ανατολής, » όμηρος» μιας αγάπης θρησκευτικά πνιγηρής.
Ο μοναχικός μοναχοφάης χριστιανισμός, αφού έχασε το κάστρο του χριστιανισμού, την Κωνσταντινούπολη, αρχίζει να ανακαλύπτει τον ελληνισμό πού φτάνει μισοπνιγμένος στο μοναχικό νησί του.
Με αυτή την έννοια ,έχουν δίκιο οι χριστιανοί που λένε ότι έσωσαν τον Ελληνισμό, όχι μόνο τον έσωσαν, αλλά τον ερωτεύτηκαν και δεν τον άφηναν να φύγει. Τον κρατούσαν κοντά τους ζηλότυπα και κτητικά .
Η αγάπη γίνεται με έναν από τα κυρίαρχα μότο του χριστιανισμού με ασυμμάζευτο θρησκευτικό συναίσθημα.
Στο όνομα της αγάπης ο χριστιανισμός θα κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, θα σκοτώσει για την αγάπη θα κάψει ανθρώπους για την αγάπη, θα βασανίσει ανθρώπους με αγάπη, θα κρατάει «όμηρους » «ανθρώπους από αγάπη. Οι χριστιανοί ως υπνωτισμένοι θα παραμιλούν για την αγάπη του Θεού χωρίς την Ελευθερία.
Η αγάπη έχει πάντα ως βασική αρχή την Ελευθερία και όταν δεν την υπόσχεται, δεν την εγγυάται, δεν είναι αγάπη, είναι ζητιανιά και κτηνωδία. Ένας διαρκής βιασμός σώματος και νου σε αναγκαστική συνουσία.
Πρέπει να είναι ελεύθερος κάποιος, να μείνει κοντά σου ή να φύγει ,χωρίς κανέναν περιορισμό εκβιασμό και ομηρία.
Και η αγάπη δεν είναι, πατέντα ανακάλυψη μονοπώλιο του χριστιανισμού, ούτε πρωτοτυπία. Οι άνθρωποι αγαπούσαν και πριν εμφανιστεί ο χριστιανισμός και θα συνεχίσουν να αγαπάνε γιατί είναι συστατικό και ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής.
Και ο Λεωνίδας αγαπούσε την πατρίδα του, αγαπούσε τη γυναίκα του, αγαπούσε το παιδί του και θυσιάστηκε για αυτό και όχι για κανένα θεό. Δεν έχει ανάγκη, ο θεός από αγάπες και συναισθήματα είναι πέρα από αυτές τις ανάγκες προβολές και τα ανθρωπομορφικα χαρακτηριστικά
Η δύναμη χωρίς την αγάπη γίνεται μία κτηνωδία και ο χριστιανισμός αποκτώντας δύναμη έγινε μια βαρβαρότητα και μισαλλοδοξία. Η αγάπη όμως χωρίς τη δύναμη είναι κουραστική και μίζερη είναι ζητιανιά και γλοιωδία με τους σημερινούς χριστιανούς να ζητιανεύουν λίγα ψίχουλα αγάπης από μία θεϊκή αναλγησία.
Ο πρωταρχικός χριστιανισμός, ο πρώτος ,δεν είχε καμία σχέση με την Ελληνική Μυθολογία την Ελληνική Γραμματεία. Τα Ομηρικά Έπη τα θεωρούσαν παγανιστικά και ειδωλολατρικά, τα πετροβόλησαν όπως οι Κίκονες άγρια και οι Πατέρες της Εκκλησίας σαν Λαιστρυγόνες βούλιαξαν όλα τα πλοία του Οδυσσέα σε μία επιλεκτική πατερική κριτική και την απόλυτη θεοκρατία. Ακόμη και σημέρα τα αφορίζουν την Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Εκκλησία.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν, όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη το 1453.
Ο Ελληνισμός θα βρεθεί μόνος με την ερωτευμένη Καλυψώ να τον κρατάει κοντά της με θεϊκή λαγνεία και πρόσχημα την αγάπη.
Στις 29 Μαΐου του 1953 10 μοίρες στους Διδύμους, βρίσκονται οι Πλειάδες και ο Αλντεμπαράν από τον αστερισμό του Ταύρου σε ιδιαίτερη αστρική συναστρία με αντίθεση από τον Αντάρη στον Τοξότη. Ο Πλούτωνας στο Λέοντα και ο Ποσειδώνας και ο Ουρανός στην Παρθένο αγκαλιά.

Η Ατλαντίδα κόρη τους Άτλαντος ,Καλυψώ, ερωτεύτηκε τον Οδυσσέα μαζί και η δυτική χριστιανοσύνη ήταν πιο ανεκτική στην Ελληνική γραμματεία από ότι η Ανατολική, που είναι πιο κοντά στη Λεμουρία.
Απόδειξη είναι ότι οι Πάπες και το Βατικανό, έχουν ολόκληρες αίθουσες αφιερωμένες στον Ηρακλή στον Οδυσσέα στην Πηνελόπη, υπέροχα γλυπτά και διέσωσαν πολλά από τα αρχαιοελληνικά κείμενα από την χριστιανική λαίλαπα και μανία. Λιγότερα συναντάμε στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ορθοδοξίας που είναι αυστηρά αναχρονιστικά αφιερωμένα στις πρωταρχικές χριστιανικές θεοκρατίες . Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ δυτικής και ανατολικής χριστιανοσύνης. Είναι η διαφορά Κύκλωπα και Καλυψούς. Ο Κύκλωπας κρατάει τον Οδυσσέα γιατί θέλει να τον φάει τελευταίο, η Καλυψώ γιατί τον αγαπάει. Και οι δύο φυλακίζουν τον Οδυσσέα και το Ελεύθερο Πνεύμα του
Αυτός ο έρωτας της Καλυψούς για την Ελλάδα τον Οδυσσέα και την Ελληνική γραμματεία οδήγησε στο διαφωτισμό, με την ορθοδοξία να πνέει τα μένεα .
Παρόλα αυτά, η εντολή είχε δοθεί Οδυσσέας ελεύθερος να αφεθεί και έτσι η Καλυψώ και ο Δυτικός Διαφωτισμός όχι μόνο απελευθερώνει τον Οδυσσέα, αλλά, τον βοηθά και να φτάσει στους Φαίακες με πολύ κόπο και κίνδυνο, γιατί η μανία του Ποσειδώνα δεν είχε κοπάσει.
Όχι μόνο δεν είχε κοπάσει αλλά, ο Ποσειδώνας ταυτόχρονα με την αποκάλυψη και ανακάλυψη του, το 1846 σε συγχρονιστικά φαινόμενα αλλά “ίδρύει” και ιδρύεται η θεοσοφία.
Η θεοσοφία με φοβερές και τρομερές γνώσεις από το αρχαία ιερατεία του Θιβέτ αγκαλιάζει τον Οδυσσέα τα Ομηρικά Έπη και την Έλληνική Μυθολογία με μεγάλη λαγνεία. Όλοι οι θεοσοφιστές λατρεύουν την Ελληνική Μυθολογία μαζί με τον Χριστό και τον Οδυσσέα ταυτοχρόνως τον Γιαχβέ και τον Δία.
Η Θεοσοφία αρχίζει να παντρεύει τα Ομηρικά Έπη με τη Βιβλική Αγιογραφία.
Ο καθαρόαιμος χριστιανισμός είχε τελειώσει με της Πόλης, την πτώση.
Στην ουσία δεν υπάρχουνε πουθενά πια καθαρόαιμοι χριστιανοί, original χριστιανοί με την πρωταρχική έννοια του όρου. Μόνο κάτι παλαιοημερολογίτες έμειναν στη ρωσική Σιβηρία. Ακόμη και οι παπάδες, το πρωί στην Εκκλησία ψέλνουν ύμνους για την αγάπη του θεού και το απόγευμα ραντίζουν αγιάζουν τα Ραφάλ, καίγεται έτσι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, τι να κάνει και ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο…..Όλοι πλέον είναι θεοσοφιστές γιαλαντζί ιμιτασιόν χριστιανοί, με την άνοδο της θεοσοφίας στην παγκόσμια ηγεσία παίρνοντας και του ΟΗΕ, τα ηνία. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας σήμανε το τέλος του χριστιανισμού και το γνώριζε, πήρε παράταση με την θεοσοφία.
Ο λόγος που η θεοσοφία αγκάλιασε ασφυκτικά την Ελληνική Μυθολογία και τα Ομηρικά Έπη, είναι ένας και πολύ σημαντικός.
Ήθελε και θέλει να περάσει τον πρωτόγονο ανατολικό χριστιανισμό με ένα νεότερο ατλαντισμό. «Παντρεύουν» τον Τραμπ, φίλο του Πούτιν με τον Ντούγκιν, μέντορα του Πούτιν, στη 4η θρησκευτική πολιτική θεωρία. Από κοντά και ο » Έκτορας » Ερτογάν ανακαινίζει την Νέα Τροία με τον Ομέρ ποιητή αοιδό από την Τουρκία να άδει σε οθωμανικές ραψωδίες .
Έτσι χρησιμοποιεί αδίστακτα, τις πανάρχαιες γνώσεις με την τεχνολογία με την μεγάλη διγλωσσία του πραγματικού αρχηγού της θεοσοφίας που είναι ο Δαλάι Λάμα, μέντορας με όλους τους θιβετιανούς οδηγούς του Θιβέτ και τον Μορύα ενσάρκωση ανατάρ του Τζεσούα.
Η θεοσοφία γνώρισε μεγάλη άνοδο, μεγάλη ανάπτυξη και από αριστερά και από δεξιά με την Βailey, ενσάρκωση του Ηρακλή να εμπνέει τον Αδόλφο, την αριστερή σοσιαλίστρια Μπεζάντ να μιλάει για μετενσάρκωση του Οδυσσέα στον Henry Steel Olcott, μαζί με τον Μετρέγια Κρισναμούρτι, απρόθυμο Μεσσία… η δε Μπλαβάτσκυ να κράτα το φοβερό όπλο της ινδικής θεάς Vajra.
Η θιβετιανή Αδελφότητα με την τρομερή γνώση του δράκου θα είχε κυριαρχήσει στη Γη, αν δεν είχε επέμβει ο πραγματικός Δράκος, η Κίνα, που ξύπνησε και έκοψε το βήχα και την ορμή του κατεργάρη Λάμα. Ο δράκος ως αυτόχθο ον ,δεν μπορεί ούτε να παραπλανηθεί αλλά, ούτε και να σκοτωθεί, μόνο κοιμάται και ξυπνάει που και που και, όλη τη γη ταλαιπωρεί. Όχι όμως να πουλήσεις και θρησκεία και θεοσοφία στον Δράκο, έλα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου;;;;;;…. έχει την Γνώση από την Πηγή.

Τον Δράκο τον τακτοποιεί, ο Ηρακλής που ξέρει από δράκους και από κεφάλια της Λερναίας Ύδρας .Ο Οδυσσέας δεν ασχολείται με δράκους, ταλαιπωρήθηκε αρκετά από του δράκου τα Κυκλώπεια, παιδιά.
Και εμείς θα ζήσουμε καλά με τα Έπη τα Ομηρικά και αυτοί…… χειρότερα χωρίς αυτά. Έτσι λένε οι μύθοι και τα παραμύθια τα παλιά.

Η μνηστηροφονία είναι ο τελευταίος σταθμός του Οδυσσέα και έτσι τελειώνει η Εποχή των Ιχθύων, νομοτελειακά.
Με ένα ΤΟΞΟ και ένα λυγμό σε Νέα Έπη Ομηρικά.
Όλοι κλεισμένοι στο παλάτι της Γης, αποφασίζουμε για το βήμα του πελαργού και του νεογνού της καινούργιας γαλαξιακής εποχής.
Ας είναι σωστά ανθρώπινη σε ξάστερη λευτεριά από Γοργόνες Μέδουσες Πιράχνας και άλλα ΤΕΡΑΤΑ θαλασσινά !
Ας είναι του Διός τα ΠΑΙΔΙΑ και να ανατείλει μια όρθια ΝΟΗΜΟΝΑ ανθρωπιά!

"Τρεις γενιές ΜΑΖΙ
Οδυσσέας, Λαέρτης και Τηλέμαχος.
Η ΑΘηνά μειδιώντας, τους παρακολουθεί
βοήθεια πάντα και αρωγή
ένοπλη Σοφία
και ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
εξελεκτική στο διαρκές ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ του ενεστώτα χρόνου.
Με την περικεφαλαία
και την λύρα του Απόλλωνα σε ψίθυρο Ερμή
Όνειρα από Φωτιά
Στη φλόγα του Πρωταρχικού Πυρός"

ΝΟΤΟΘΕΝ ΕΝΟΣ ΓΥΡΙΣΜΟΥ

Ο Οδυσσέας Ελληνισμός μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης

Τρώες και Μνηστήρες

Ποιοι είναι οι Τρώες ποιοι είναι οι Μνηστήρες και τι κάνουν


Οι Τρώες είναι άνθρωποι που πηγαίνουν σε κάποιες χώρες, σε κάποια σπίτια ή σε κάποια νησιά, φιλοξενούνται και φεύγοντας κλέβουν ό,τι όμορφο και ωραίο μπροστά τους βρουν, θησαυρούς γυναίκες ακόμη και …..“Ονόματα και Ιστορία”.
Το χαρακτηριστικό των Τρώων είναι τα Τείχη τα ψηλά που χτίζουν τα απόρθητα και βρίσκονται πάντα σε στεριά.
Έχουν μία ιεραρχία σεβάσμια με τον εξαγορασμένο Πρίαμο σεβαστή αντιπροσωπεία και όλη την θρησκευτική τελετουργία.
Έχουν ένα χαρακτηριστικό πρότυπο status quo, τον Έκτορα χρισμένο ιππότη, κτήτορα καλόν οικογενειάρχη πιστό σύζυγο καλό γιο και αφοσιωμένο αδερφό, και έχουνε και ένα δειλό Πάρη γελοίο και παρδαλό.
Οι Τρώες βρίσκονται ανατολικά,ακόμη και όταν δεν βρίσκονται ανατολικά, έχουν ανατολίτικη νοοτροπία θεοκρατία θεοσοφία με όλα τα θρησκευτικά βιβλία. Μαζί με αυτά έχουν και πολλά λεφτά για αυτό είχε χτίζουν τα τείχη τα ψηλά να προφυλάξουν τα κλεμμένα αγαθά.
Τα λεφτά δεν είναι δικά τους, ούτε τα αγαθά, τα έχουν κλέψει καταχρηστικά.
Και η Ομηρική Τροία αλλά και η Α΄ Ρώμη, και η Β΄ Ρώμη και Βυζαντινή Αυτοκρατορία και κατόπιν Οθωμανική αυτοκρατορία και η Γ΄ Ρώμη η Ρωσία μαζί φυσικά με τη Μεγάλη Βρετανία, υπήρξαν ληστρικές αποικιοκρατίες.
Βασικό χαρακτηριστικό της Τροίας, είναι η αυτοκρατορία φεουδαρχία οι αυτοκρατορίες και η απομύζηση η λεηλασία και η κλοπή που συντηρεί την θεϊκή αυτοκρατορία.
Όλες οι αυτοκρατορίες είχαν και έχουν μία ανατολίτικη νοοτροπία, προσκυνήματα, ήθη και έθιμα ανατολικής Λεμουρίας, ακόμη και η Γαλλική και η Γερμανική και Αυστριακή , βρίσκονται φυσικά Ανατολικά του Γκρίνουιτς, έτσι όπως είχε οριστεί από την Μεγάλη Βρετανία, την Νέα του Βρούτου, Τροία.
Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ, δεν υπήρξε ποτέ αυτοκρατορία, ούτε μπορεί να γίνει, γιατί δεν μπορεί να γίνει Τροία. Η Ελλάδα δεν λήστεψε ποτέ καμία αποικία ούτε στην Αφρική ούτε στην Αμερική και την Ασία.
Ο Αλέξανδρος απλώς σταμάτησε την ασιατική επέλαση και κυριαρχία γκρέμισε τα τείχη και δεν τα έχτισε νέα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της Τροίας είναι η υπεραστικοποίηση. 

Οι Τρώες όχι μόνον κλέβουν τα αγαθά από τις άλλες χώρες και πολιτείες αλλά, χτίζουν και πόλεις ΤΕΡΑΤΑ με ΤΕΙΧΗ όπως ήτανε και η πρώτη Ρώμη αλλά και η δεύτερη Ρώμη, η Κωνσταντινούπολη.
Και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες της Α΄ Ρώμης αλλά και της Β΄ Ρώμης μετέφεραν πολλούς από τους θησαυρούς στις πρωτεύουσες τους, αφού ρήμαξαν και γκρέμισαν τους ναούς άλλων πόλεων, ερήμωσαν την ύπαιθρο και την επαρχία και συγκέντρωσαν όλο τον πληθυσμό μέσα στα τείχη.
Αυτό ήταν και ένα λάθος που αποδεικνύεται ολέθριο και καταστροφικό για τους Τρώες.
Σαν ακρίδες ερημώνουν την γη και την ύπαιθρο από όπου περνούν και χτίζουν μετά τείχη για να κρυφτούν. Αργά ή γρήγορα θα πολιορκηθούν και είναι θέμα χρόνου, οι αδικημένοι, να ζητήσουν πίσω τα αγαθά και την Ωραία Ελένη.
Είναι θέμα χρόνου οι Ινδοί ζητήσουν πίσω το διαμάντι από την Μεγάλη Βρετανία και οι Έλληνες τα γλυπτά του Παρθενώνα από την τρωαδίτικη νοοτροπία.
Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό της Τροίας γύρω από τα τείχη που χτίζουν, είναι μεγάλες «πεδιάδες » γη, της Γαίας. Είναι εύκολο εκεί να τρέξουν “άλογα” , ακόμη πιο εύκολο είναι να στηθεί Δούρειος Ίππος, πράγμα που δεν μπορεί να συμβεί στην Ιθάκη, δεν έχει τόση έκταση και γη, είναι ένα μικρό νησί.
Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της Τροίας, είναι οι αρχιτέκτονες ΄ Τέκτονες» των τειχών της. Χτίζουν τα τείχη της, ο Απόλλων και ο Ποσειδώνας, θεοί και ο Αιακός μαζί, ένας θνητός.
Αυτό, γιατί για να χτιστεί μία Τροία, χρειάζεται πάντα μία Θεοκρατία Θεοσοφία και πολλοί θνητοί να την προσκυνούν.
Ο θεός δεν είναι μόνο η θρησκεία, μπορεί να είναι και το σεξ και τα λεφτά μεγάλη εξουσία και μεγάλος Θεός , τα τείχη όμως, παραμένουν ψηλά.
Παραδείγματος χάρη, τα ψηλά τείχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ, της Wall Street και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, απόρθητα.
Έχετε δει ποτέ κανέναν Έλληνα να είναι πρόεδρος αντιπρόεδρος και γραμματέας των οργανισμών αυτών; Μόνο Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, Αφροασιάτες και Άτλαντες.
Μεταξύ τους μοιράζουν τις θέσεις, τους τίτλους, τα οφίτσια και τα λεφτά.
Οι Έλληνες δεν μπορούν να γίνουν Τρώες, μπορούν όμως να καταντήσουν Μνηστήρες, δυστυχώς, μέσα από κραιπάλες διαφθορά και ατασθαλίες.
Τα χαρακτηριστικά των Μνηστήρων είναι ότι είναι “Έλληνες”. Έλληνες που εκμεταλλεύονται Έλληνες, που αδικούν Έλληνες, πού πολιορκούν τις γυναίκες των Ελλήνων, που προσπαθούν να σκοτώσουν τα παιδιά των Ελλήνων τον Τηλέμαχο, που χρησιμοποιούν τις γυναίκες των Ελλήνων σαν δούλες, ελεεινές Ελεεινίδες, που τρώνε και πίνουν από το βράδυ έως το πρωί και γλεντοκοπούν μέχρι αηδίας. Είναι δειλοί «Έλληνες».

Και οι Έλληνες και οι Τρώες, είναι ατλαντικά φύλα και έχουν μία κοινή καταγωγή ,ως Πελασγοί και λαοί της θάλασσας, αφού δημιουργήθηκαν μετά την καταβύθιση του τελευταίου κομματιού της Ατλαντίδας.
Οι Έλληνες ενώθηκαν στον πόλεμο τον Τρωικό και αποτέλεσαν το κινουμένον Ελληνικόν. Συνειδητοποίησαν την Ελληνική τους ταυτότητα μέσα από τα λάθη τους τα προτερήματα και τα ελαττώματα.
Και οι Μνηστήρες και οι Τρώες είναι κλεισμένοι μέσα. Οι Τρώες μέσα στα τείχη και οι Μνηστήρες μέσα στους τοίχους του παλατιού, όταν κλείνει την πόρτα ο Οδυσσέας.
Τι είναι αυτό που τους κλείνει μέσα
Είναι η περιορισμένη ευρύτητα του πνεύματος τους, η έλλειψη συνείδησης και η απουσία αυτογνωσίας.
Έτσι κλείνονται μέσα σε τοίχους και τείχη από υπερβολική απληστία λαιμαργία και φιλαυτία.
Ούτε που κατάλαβαν τον ήχο μιας πόρτας που κλείνει πίσω τους, όπως λέει ο ποιητής Καβάφης. Δεν τον άκουσαν.
Και οι Τρώες και οι Μνηστήρες, είναι μαστροποί νταβατζήδες, μαφίες και εγκληματικές οργανώσεις, εκμεταλλεύονται την φιλοξενία και την απουσία κάποιων ανθρώπων για να στρωθούν πρώτο τραπέζι πίστα και για να κλέψουν την περιουσία τους κλέβοντας τις ζωές τους.
Η λύση είναι μία
Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβει κανείς τα λάθη του και να διορθώσει την αδικία. Ούτως ή άλλως οι Πόρτες και οι Πύλες της Γης έχουν κλείσει για όλους μας και όλες τις επιλογές μας, με ή, χωρίς Φαιά Ουσία.
Η Τροία είναι πάντοτε η άλλη πλευρά , του χρήματος που τον άνθρωπο δούλο ποιεί. Πέφτει και ξανακτίζεται ξανά. ΄ Έχουμε πολλές ΤΡΟΙΕΣ και συμβολικά, αλλά και ιστορικά. Έχει να κάνει με την άπληστη αρπακτική και υλιστική φύση του ανθρώπου που θα χρησιμοποιήσει τη γνώση, τις θρησκείες για τις εξουσίες και κλέβει της ζωής μας την ομορφιά.
Η Τροία δεν είναι ρομαντική μορφή του Ρομπέν των Δασών που κλέβει για να τα δώσει στους πτωχούς, είναι η ληστρική μορφή της χρηματοπιστωτικής εξουσίας.
Δεν είναι οι επαναστάτες " κλέφτες και αμαρτωλοί", αλλά άθλιοι τραπεζίτες και βολεμένοι αστοί. Αυτοί πρέπει να μας πουν που τα βρήκαν τα λεφτά και δανείζουν και χρεώνουν με τόκο και που κρατούν κρυμμένη την Ελένη.
Θα ποινικοποιήσουμε τον πλούτο;
Όχι τον πλούτο. 

Ο άνθρωπος είναι πλούσιος από τη γέννηση του. Θα ποινικοποιήσουμε αυτούς που τον κλέβουν, ληστεύουν τον άνθρωπο, τον οδηγούν στη ζητιανιά και του δίνουν ψίχουλα ψεύτικης φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης.
Μπορούμε να δούμε την Τροία και τους Τρώες να έχουν κλέψει όλη την ομορφιά, τους θησαυρούς, την τεχνογνωσία την τεχνολογία, και να έχουν κλειστεί στα τείχη τα ψηλά των πολυεθνικών αγορών ( τα πολλά παιδιά του εξαγορασμένου Πρίαμου ) και όλος ο υπόλοιπος κόσμος να βυθίζεται στην φτώχεια και στην απελπισία.
Οι μνηστήρες και οι δούλοι στην Ελλάδα να τρώνε και πίνουν εις βάρος της ανθρωπιάς με την εγκληματικότητα την ανεργία και τις αυτοκτονίες σε έξαρση . Το ίδιο κάνουν οι μνηστήρες σε κάθε λαό, χώρα και φυλή.
Γι αυτό θεωρώ τα Ομηρικά Έπη σημαντικά, γιατί κάθε φορά μια ΣΚΗΝΗ από αυτά, παίζεται στην παγκόσμια σκηνή της ιστορίας και λειτουργούν και σε προσωπικό επίπεδο και σε συλλογικό σημειολογικά.
Ας τα συμβουλευόμαστε προσεκτικά ειδικά ως προς το συμβολικό τους νόημα.
Μας λέει πολλά.
Οι ΕΛΛΗΝΕΣ να εκστρατεύσουν ενωμένοι για τα ΤΕΙΧΗ μιας άπληστης Τροίας με ηγέτη τον Αχιλλέα και ο κάθε λαός να δει τι θα κάνει με τους ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ του με σύμβουλο τον σοφό Οδυσσέα. Ο επόμενος σταθμός της ανθρωπότητος θα είναι ο Ηρακλής και ο άνθρωπος ο αξιοπρεπής.

Αυτό μας διδάσκει ο Όμηρος με τη μεγάλη του διαχρονική ποιητική αλληγορία


Γιατί καίγεται η Τροία


Καίγονται γιατί, οι ΤΡΩΕΣ αποκτούν μια εμμονή, μονομερώς, σταθερή και ληστρική, με τον τόκο, το κέρδος, την ύλη και τα υλικά αγαθά. Όλο συσσωρεύουν, συσσωρεύουν κλέβοντας της γνώσης, την ομορφιά. Όλο θησαυρίζουν σε βάρος των άλλων, ληστρικά και αρπακτικά. Όλο για διάφορες “ισότητες” μιλούν δήθεν φιλανθρωπικά. Υποκριτικά και ιησουϊτικά. Ποτέ όμως για ΙΣΟΤΗΤΑ σε θέματα οικονομικά. Η μεγαλύτερη μορφή “ρατσισμού” είναι η φτώχεια και ποτέ δεν λένε, που και πως τα βρήκαν τα λεφτά και φτιάξανε τα ΤΕΙΧΗ, τα ψηλά. Έτσι λοιπόν μια μέρα που συγκεντρώνουν όλα τα λεφτά τους σε τράπεζες ιερές και μή, σε θησαυροφυλάκια σταθερά, όλα καίγονται από στοιχεία, παρορμητικά και μεταβλητά. Πως; Από το φως του Ήλιου σε κάτοπτρα αδίστακτης, ληστρικής, αυτάρεσκης, αυτοανάκλασης μυθιστορικά. Κάτι ξέρει να μας πει ο Αρχιμήδης για αυτά και η "μη πράξη" του Ομήρου, σε άλογα του Επειού, μυθικά.

Πως σκοτώνει ο Ομηρος του Μνηστήρες

108 Μνηστήρες, παράσιτα, στην ηλικία του Οδυσσέα που δεν πήγαν να πολεμήσουν για την τιμή και την αξιοπρέπειά της πατρίδας τους, τρώνε και πίνουν στην αυλή του παλατιού της Ιθάκης, ξεκοκαλίζουν τη δημόσια περιουσία, σφάζουν όλα τα ζώα της πανίδας, βόδια μοσχάρια πρόβατα και γουρούνια και συνουσιάζονται με τις δούλες του άστεος.
Με την διαχρονική όραση του οραματιστή ποιητή μας
Αστική αυτοπεποίθηση και απίστευτο θράσος ανθρώπων που δεν έχουν να παρουσιάσουν κανένα έργο, κανένα αξιοσημείωτο σταθμό, καμία διαδρομή εκτός από πτυχία Ιησουίτικων πανεπιστημίων
και περγαμηνές Ναϊτών εγκληματιών τραπεζικών υπαλλήλων

Ο Όμηρος τους σκοτώνει ως Οδυσσέας στο πνευματικό επίπεδο όχι στο φυσικό. Στο φυσικό σκοτώνονται από μόνοι τους με την άδεια ζωή τους, άδεια κελύφη, «περιπατώντες νεκροί «. Μεγάλος πολεμιστής του πνεύματος και του φωτός, τους εγκαλεί με τα ΟΝΟΜΑΤΑ τους, τους σκοτώνει περιγράφοντας τον χαρακτήρα τους και τα ελαττώματα τους και μετά καλεί τον Λαό σαν Λαέρτης στο ΚΤΗΜΑ του, «κτήμα εσαεί» για την ανθρωπότητα και ΔΩΡΟ να υπογράψουν την ΕΙΡΗΝΗ.

Ο Όμηρος ως μεγάλος πολεμιστής του Πνεύματος επιθυμεί την ΕΙΡΗΝΗ , δεν είναι πολεμόχαρος,αλλά όπως και ο κάθε μεγάλος πολεμιστής μπορεί να την υπερασπίζεται και ξέρει να ΠΟΛΕΜΑ.

Για την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά.

Ο Οδυσσέας Όμηρος, είναι ο αγαπημένος της ΑΘΗΝΑΣ, της θεάς που αντιπροσωπεύει την νόηση υπέρτατη αρχή του ανθρώπου, την σοφία που αποκτά από τις εμπειρίες της ζωής και την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της τέχνης του πολέμου.Της θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα γιατί η σοφία είναι πάντα ένοπλη και η δικαιοσύνη κρατά σπαθί διαφορετικά θα ήταν απλώς με την ζυγαριά μπακαλική.

«Η ανθρωπιά άοπλη συντρίβεται και ένοπλη αυτοαναιρείται».

Ο ΛΟΓΟΣ του είναι ΕΝΟΠΛΟΣ και ΆΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ. Εύστοχος και αποτελεσματικός με ΟΠΛΙΣΜΟ όπως και η μουσική. Άλλωστε ο Απόλλων όταν δεν κρατά τον ΤΟΞΟ έχει το δοξάρι του λυράρη και το σύμπαν με τις νότες ακτίνες του δονεί.

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ στην Οδύσσεια του , αρχίζει με τις επισκέψεις εξερευνήσεις σε βάρβαρους ΚΙΚΟΝΕΣ λαούς και τελειώνει στην Ιθάκη του, εκεί που τον στέλνουν οι αλκίνοες σκέψεις των Φαιάκων με τα λευκά συνταγματικά χαρτιά της Λευκοθέης και τα ταχύτατα τηλεπικοινωνιακά πλοία τους. Αρχίζει και τελειώνει με τις Ομηρικές Ραψωδίες ενός πλούσιου ΛΟΓΟΥ δυνατού πολύ για να ξαναρχίσει με ένα ελεύθερο ποιητή που παίρνει πίσω ό,τι του ανήκει ΝΕΟΣ πάντα λαμπερός φωτεινός εύστοχος, σαν άρχων του Λόγου Ερμής θεός και κύριος του ΤΟΞΟΥ Απόλλων Δήλιος της συνείδησης μιας ακτίνας ΦΩΤΟΣ, ΈΜΜΟΥΣΟΣ αρμονικά ευθυγραμμιστικός.

«Την χελώνα την έκανε λύρα ο Ερμής, ο κύριος του Λόγου και την χάρισε στον Απόλλωνα, τον κύριο του Τόξου, έτσι ο λόγος όταν δεν είναι ράβδος και σπαθί γίνεται αρμονία σφαιρών, Μνήμη ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ και μελωδική Μουσική.»

20 Αιώνες και μία Ημέρα
Από δω έως την Αιωνιότητα του Ομηρικού Διηνεκούς

Ελλάδα- Ιθάκη στον Αιώνιο Χρόνο του Τώρα

Η καταγωγή των Τρώων

Ομοιότητες και διαφορές Τρώων και Μνηστήρων

Οι τεμπέληδες της εύφορης Ελλάδας

Ομηρικές Ανθρώπινες Πολιτείες

Η κατάκτηση της ύλης στα Ομηρικά Έπη αρχίζει με την Ιλιάδα και μία πράξη πολέμου. Ο ημίθεος Αχιλλέας, ο αλαζονικός Αγαμέμνων, ο μετριοπαθής Μενέλαος, ο σοφός Νέστωρ, ο κραταιός Αίας, ο πολυμήχανος Οδυσσέας θα πολιορκήσουν σθεναρά τα τείχη της ύλης μέχρι να τα κατακτήσουν. Η Τροία θα πέσει μετά από πολιορκία ετών και το σχέδιο των Επειών. 

Είναι νομοτελειακό προαγγελθέν γεγονός, γιατί αν δεν πέσει, δεν υπάρχει άνθρωπος και ύπαρξη, δεν υπάρχει Οδύσσεια , δεν υπάρχει Επιστροφή.
Το τι είναι το Ίλιον , τι αντιπροσωπεύει και ποιοι είναι οι Τρώες, σε άλλο άρθρο έχει αναφερθεί αναλυτικά. Με λίγα λόγια εδώ θα υπογραμμισθεί, πως η Τροία είναι μια μορφή εξουσίας πολιτική και θρησκευτική, που κλέβει τη γνώση και την ομορφιά της και δημιουργεί μια δύναμη οικονομική και καταδυναστευτική. Με αυτή, κτίζει τα τείχη τα ψηλά, για τα οποία ο ποιητής Καβάφης, μας μιλάει αλληγορικά.
Έτσι λοιπόν αυτοί που έχουν την γνώση δημιουργούν συστήματα εξουσιαστικά ληστρικά και μαζί με τον Έκτορα ΚΤΗΤΟΡΑ, τον ΠΑΡΙ που όλα παίρνει και τα άλλα, του εξαγορασμένου ΠΡΙΑΜΟΥ, τα παιδιά, δηλ. 50 και πλέον οικονομικές θεωρίες και άλλες τόσες θρησκευτικές αιρέσεις και οργανώσεις που κρατούν την κλεμμένη της ζωής μας, ομορφιά. Διαχρονικά αυτή η ληστεία εις βάρος των ανθρώπων συστηματοποιήθηκε σε συστήματα χρηματοπιστωτικά και σε τράπεζες μέσα από δείπνα μυστικά και ιησουϊτικά. Είναι πρωτίστως αφαίμαξη ενεργειακή και κατόπιν χρηματική.
Η Τροία είναι δύσκολη. Οι περισσότεροι άνθρωποι να πέσουν έξω από τα τείχη νεκροί και δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεκινήσουν ένα ταξίδι με οδυσσειακή επιστροφή, γιατί δεν θα μπορέσουν να κατακτήσουν τα χρειώδη προς το ζην.
Αυτοί που θα μπορέσουν και θα την κατακτήσουν, θα αντιμετωπίσουν νέες προκλήσεις, ύπουλες παγίδες και θα περάσουν από δύσκολους σταθμούς. Αναλόγως με τον χαρακτήρα τους και τις επιλογές τους να μείνουν και θα ξεμείνουν ή θα προχωρήσουν με άκαμπτο στόχο και οδυσσειακές προοπτικές.


Οι Λωτοφάγοι, είναι ένας από τους πρώτους κόμβους του ταξιδιού, της επιστροφής. Είναι μια μορφή ευδαιμονισμού και χυδαίου υλισμού. Ο άνθρωπος που έχει πάρει την Τροία, έχει κουραστεί πολύ και κάπου θέλει να μείνει και να αναπαυτεί. Έχει μια δουλίτσα, ένα σπίτι, ένα ίσως εξοχικό, ένα αυτοκίνητο και αράζει σε συνταγές μαγειρικής, σεξ, ζαμαφουτισμό και αβάσταχτο μικροαστισμό, για τον οποίο μας μιλάει ο ποιητής Κατσαρός, χωρίς να αντιστέκονται. Το φβ είναι γεμάτο από αυτούς τους τύπους, γιατί οι άλλοι δεν έχουν, να πληρώσουν το ιντερνέτ και στη Τροία ακόμη χαροπαλεύουν χωρίς σκοπό.
Το νησί του Ηλίου, είναι αναβαθμισμένος ευδαιμονισμός. Έχουμε επίστρωμα κουλτούρας, δήθεν προβληματισμός, απέραντη διανόηση χωρίς ουσία και φλύαρος αμοραλισμός. Θεάματα σε μέγαρα με κρατικό πακτωλό, ακριβά αυτοκίνητα, επιδείξεις και φθηνός νεοπλουτισμός σε ακριβά καγιέν και ηλίθιο μεσοαστισμό.
Οι Φαίακες είναι ευδαιμονισμός υψηλού πνευματικού επιπέδου. Στον κήπο του Αλκίνοου όμως, ο Οδυσσέας δεν ζει "λάθε βιώσας", αλλά σε αγόρευση μυθιστορική εξηγεί, πώς να ζει κανείς σε ανάληψη ύπαρξης, φανερή.


Η Αλκίνοος Πολιτεία είναι μια ιδανική πολιτεία, του πνεύματος για πνεύματα, αλλά όχι για ανθρώπους που πρέπει να ισορροπήσουν το πνεύμα και την ύλη, τη γνώση και την αυτογνωσία.
Ο Οδυσσέας θα φύγει και θα πάρει μαζί του πολλά, από τα αλκίνοα όντα τα φιλικά, κυρίως τις αρχές της αρετής και της σοφίας , διαβατήριο για την Ιθακίσια νομολογία.
Ευδαιμονισμός, επικουρισμός, μαρξισμός,φιλευθερισμός, καπιταλισμός, πολιτεύματα, καθεστώτα σε σύγχρονη αναλογία. Δικτατορία, απολυταρχία δημοκρατία, αριστοκρατία πεφωτισμένη δεσποτεία;;;;
Τι πολίτευμα μπορεί να έχει μια σύγχρονη Ιθάκη Πολιτεία;
Ποιος θα κυβερνά και με ποια εξουσία;
Το σκήπτρο του Διός που ο Αγαμέμνων κρατά, βυθίζεται και σπάζει στην αλαζονεία. Ο Οδυσσέας, μόνο το ραβδί κηρύκειο, κρατά μαζί με τον Τηλέμαχο, που στους Ιθακίσιους πολίτες αλληγορικά, μιλά.
Μία πολιτεία για να κυβερνηθεί σωστά, απαιτεί αρμονία, δικαιοσύνη και ευφυή των στοιχείων αναλογία.
Σωστή χρήση της ύλης και των υλικών αποθεμάτων και σοφή χρήση της ενέργειας και των ενεργειακών πηγών.
Σε αυτή την περίπτωση το αποτέλεσμα είναι η Ευδαιμονία σε ρεαλισμό χωρίς όρια, αλλά με ορατή τη φαιά ουσία.
Αυτή η πολιτεία ανήκει σε Ευδαίμονες Πολίτες με αληθινή ηγεσία.
Εδώ, ο Ηρακλής πιάνει τον Ταύρο από τα κέρατα, σε ταυροκαθάψια, δεν τον σφάζει, όπως ο Οδυσσέας δεν σφάζει τα Βόδια του Ήλιου , τον αφήνει ελεύθερο σε πράσινα λιβάδια να τρέχει χωρίς να δακρύζει και να τραγουδά την ρήση του Ηρακλείτου με χαρούμενη ομηρογνωσία."Αν η ευτυχία βρίσκονταν μόνο στις σωματικές απολαύσεις , θα λέγαμε ευτυχισμένα τα βόδια που βόσκουν σε βοσκοτόπια".

Ο Οδυσσέας δεν είναι βόδι, ούτε ταύρος είναι, ούτε χοίρος , ούτε βόσκει στα βοσκοτόπια του Φιλοίτιου, αλλά είναι ένα Ον με ενσυνείδητη διαδρομή και πορεία.
Τι είναι Ευδαιμονία;
Είναι μια ισορροπία. Μια αρμονία και αφορά την Ιθάκη, μια Ομηρική Πολιτεία. Σε αυτή την πολιτεία, η ύλη δεν θεοποιείται σε οικονομικές θεωρίες, και ο θεός δεν προσωποιείται σε ανθρωπομορφικές ιδεοληψίες θρησκοληψίες.
Ο Οδυσσέας απεχθάνεται τους Λωτοφάγους του χυδαίου υλισμού, τον Κύκλωπα του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, την Καλυψώ του θεοκρατικού ηγεμονισμού. Εκτιμά όμως τα Όντα και τους Ανθρώπους του Πνεύματος των Φαιάκων, αλλά μαζί του δεν μπορεί να τα πάρει στην Ιθάκη. Θα πάρει όμως τα Δώρα τους, γιατί έχει την Αρετή και την Σοφία σε διάταξη ενεργειακή στο σώμα του και την σωστή δομή.
Με αυτά θα κτίσει την καινούργια πολιτεία ευδαίμονων ανθρώπων σε καταπράσινα λιβάδια μια χαρούμενη αυγή.

Φλόγες ανθρώπινες ψυχές θα σταθούνε μπροστά στον ουρανό και θα μετρήσουν όλα τα αστέρια με τα Ελληνικά Ονόματά τους και θα τα βρουν σωστά. Όσα ήταν, όταν ξεκίνησε αυτό το μεγάλο ταξίδι της γνώσης και της περιπέτειας της με τα ελάφια της, τα μαγικά.

Η Ευδαιμονία των Ομηρικών Επών

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ

 

Ναοί της Αθηνάς και οι δύο!

Ο Οδυσσέας και η Αθηνά

στην Ακρόπολη της Ελληνικής Σοφίας


"Σοφός ο βασιλιάς της Ιθάκης γίνεται στο τέλος,
είναι έξυπνος όμως και ευφυής
από την γέννηση του.
Στο τέλος όμως της διαδρομής του γίνεται σοφός και η Αθηνά, η θεά της Σοφίας δικαιώνει τον προστατευόμενο της.

Ο Οδυσσέας δεν είναι ούτε της νύχτας ο φυγόδικος, ούτε ο ληστής της μέρας. Είναι ο έξυπνος με την αρχαϊκή σημασία της λέξης. Ανήκει, δηλαδή, σε κείνη τη φυλή των ανθρώπων, που μιας και βρέθηκαν έξω από τον παράδεισο με το απαγορευμένο δέντρο, μιας και βρέθηκαν έξω από το σύμπαν του ζώου θα λέγαμε με πνεύμα ελληνικής θεολογίας, δεν άφησαν τον εαυτό τους να ξαναπέσει στο ζώο. Να ξανακοιμηθεί. Λέγοντας πως ο Οδυσσέας είναι ο έξυπνος, εννοώ αυτήν ακριβώς την αγρύπνια. Την εξυπνάδα, που είναι η κατάσταση έξω από τον ύπνο."

Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, «Ο Νηφομανής», σελ. 13

ΤΟ ΤΟΞΟ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ!!!
Paul Germain για την παρασταση του έργου "Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ" γραμμένο απο τον Gary Graves,βασισμένο στην 'ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Το κλασικό πνεύμα άρχισε με τον Όμηρο. Στον Οδυσσέα ενσαρκώνεται ο αιώνιος άνθρωπος, που συντόνισε την πράξη του με τον αιώνιο ρυθμό. Η ζωή του Οδυσσέα είναι η ανθρώπινη κίνηση απάνου στην ασύλληπτη εφαπτομένη της ύλης και της μορφής. Μέσα στη χειροποίητη σχεδία του έχουν αποθέσει τις συνταγές και τα φάρμακα, τα εργαλεία, τα όπλα και τα σκεύη τους όλες οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες και οι τέχνες.
Ο Οδυσσέας είναι ο άνθρωπος, που όλα τα γνώρισε και όλα τα δοκίμασε. Και τη δύναμη της μουσικής την ενίκησε σαν τον Απόλλωνα και στον ασφοδελό λειμώνα κατέβηκε σαν το νεκρό Διόνυσο, και με τη θεά κοιμήθηκε νύχτες και νύχτες, και την αθανασία που τούταξαν την κλώτσησε κλαίγοντας.Κάθε φορά που νίκαγε κι ένα καινούργιο τέρας, επιβεβαίωνε τη διαίσθησή του ότι τραβάει σωστά τον ανθρώπινο δρόμο, ότι έσωσε πάλι να μη γκρεμισθεί από τη νοητή γραμμή της ακμής όπως οι σύντροφοί του, που ένας - ένας γλιστρώντας στη γοητεία της απόκλισης ξεπέφτανε από άνθρωποι σε βοσκήματα.Η επιστροφή στην Ιθάκη ήταν αξεδιάλυτα δεμένη με την ανάγκη να μείνει άνθρωπος. Και για να μείνει άνθρωπος, έπρεπε να ξεφύγει από όλα τα φίλτρα της Κίρκης, τα καλέσματα δηλαδή προς το ζώο, που κάθε φορά πηδούσαν μπροστά του με αλλαγμένη όψη.Το βαθύτερο νόημα του νόστου δεν βρίσκεται στο ότι ο ήρωας ποθεί να εύρει την Ιθάκη, αλλά στο ότι λαχταράει να μη χάσει τον εαυτό του.Το φθάσιμο στην Ιθάκη σημαίνει ότι έμεινε ως το τέλος άνθρωπος. Τίποτ' άλλο δεν είχε κι ούτε χρειαζόταν να κάμει. Γι' αυτό και η εκδοχή, ότι άφησε πάλι βαρυεστημένος το νησί και ξαναρίχθηκε στις θάλασσες, σε καμία περίπτωση δεν ημπορεί να έχει κλασσική προέλευση.Ο γυρισμός του Οδυσσέα φανερώνει ότι το κλασσικό πνεύμα στην τελική του μαρτυρία καταφάσκει τη ζωή. Ο άνθρωπος δικαιώνεται σίγουρα, αβίαστα και απλά. Πράγμα που δεν συμβαίνει με το ευρωπαϊκό πνεύμα, όπως ημπορεί να δείξει μια σπουδή του Faust, που αποτελεί το αντίστοιχο του Οδυσσέα μέσα στο ευρωπαϊκό πνεύμα.Το κλασσικό πνεύμα ετελείωσε με τον Παρθενώνα, το ναό της Αθηνάς. Η Αθηνά για τους έλληνες ήταν η προστάτιδα της σοφίας αλλά και η υπέρμαχος του Οδυσσέα. Εν όσω ζούσε μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, δαιμόνια, αεικίνητη, φροντιστική, οδηγήτρια και πολύτροπη, είχε για ναό της τον ίδιο τον Οδυσσέα.Όταν όμως στην περίκλεια εποχή ο κλασσικός άνθρωπος ξέφυγε με μια ενθουσιασμένη ιαχή κατρακύλας από τη γραμμή της ακμής, ο Οδυσσέας πέθανε. Εκαταβούλιαξε μέσα στο ανώνυμο σμάρι των συντρόφων. Εκείνη την ώρα ήταν φυσικό η ψυχή της Αθηνάς, που ζούσε μέσα του, η σ ο φ ί α του κλασσικού πνεύματος, να ζητήσει το ναό που θα σκέπαζε το σεπτό σκήνωμά της. Ήταν λοιπόν ανάγκη αδήριτη, αίτημα γεωμετρικό, το ναό να τον χτίσει ο Περικλής, κι ο ναός να γίνει το ωραιότερο μνημείο του κλασσικού κόσμου. Σύμβολο ατελεύτητου θανάτου, αφού αιώνια ήταν και η ζωή που σκέπασε.Στα δύο αετώματα του Παρθενώνα οι συνιστώσες του διονυσιακού και του απολλώνειου ανερχόμενες ήρεμα απολήγουν σε μίαν ακμή. 

Εάν συλ-λογισθεί κανείς τη δυναμική ένταση, που κρύβει αυτό το μορφικό σχήμα, τότε το αέτωμα μεταβάλλεται αυτόματα σ' ένα τανυσμένο τόξο, όμοιο με το τόξο του Ηράκλειτου, το οποίο ο εφέσιος σοφός διασκέδαζε να το ονομάζει άλλοτε ζωή (βίος), και άλλοτε θάνατο (βιός). Ποιος ξέρει, αν αυτό το τόξο η θεωρία του Ηράκλειτου δεν το δανείσθηκε από την πράξη του Ηρακλή!

Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Χάσμα Σεισμού, σελ. 142

Έκλαιγε γοερά η Πηνελόπη, για τους ανθρώπους όλων των εποχών, όλων των φυλών και φύλων, όλων των θρησκειών, που γεννιούνται και πεθαίνουν μόνοι τους, εξαπατημένοι απ'όλα, που έχουν καταδικαστεί σ'ενα τόσο άνισο και δύσκολο αγώνα. 

Σ'ένα αγώνα που, πάντα μα πάντα, κάτι τους ξεπερνά και στο τέλος τους νικά.. Κι'όταν στέρεψαν τα δάκρυα, κατέβηκε τις μαρμαρένιες σκάλες, ακούμπησε σ'ένα Στύλο και παρέδωσε το Τόξο στον Τηλέμαχο και στους Μνηστήρες. 

Στο πρόσωπο της ήταν ζωγραφισμένη η αυστηρότητα αλλά , βαθιά μέσα της ήλπιζε και ευχόταν να έχει επιστρέψει ο Οδυσσέας , να είναι πια εδώ και να διεκδικήσει τον τίτλο του. 

Υπάρχει κανείς που να μπορεί να λυγίσει το Τόξο και να περάσει το βέλος ανάμεσα από τις οπές 12 τσεκουριών; Ελεύθερος Όμηρος 21ος Αιών

ἔπεα νιφάδεσσιν

 

Χιών πίπτουσα, νιφετός

ξ Οδυσσείας 476

αὐτὰρ ὕπερθε χιὼν γένετ’ ἠΰτε πάχνη,
ψυχρή, καὶ σακέεσσι περιτρέφετο κρύσταλλος.

Έπεφτε χιών και πάχνη ψυχρή

και στους σάκκους των ασπίδων χόρευε κρύσταλλος

Ο Οδυσσέας περιγράφει στον Εύμαιο τις καιρικές συνθήκες στην Τροία

την κρύα νύχτα που φθάνει στην Ιθάκη και του ζητάει έμμεσα μια χλαίνη

για να σκεπαστεί να μη κρυώνει δοκιμάζοντας τον

Νιφόεις χιονοσκεπής

Η Αυτοκρατορία των Ομηρικών Στοχασμών, των Λέξεων και Σκέψεων

Οι πολύτροπες νιφάδες του Οδυσσέα

Γ Ιλιάδος

220
ἀλλ’ ὅτε δὴ ὄπα τε μεγάλην ἐκ στήθεος εἵη
καὶ ἔπεα νιφάδεσσιν ἐοικότα χειμερίῃσιν,
οὐκ ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆΐ γ’ ἐρίσσειε βροτὸς ἄλλος·

Αλλά όταν έβγαλε από τα στήθη του

μεγάλη φωνή

σαν νιφάδες χειμερινές πέφτουν τα λόγια του

γιατί κανείς άλλος θνητός

δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Οδυσσέα

Οι Σκέψεις του Οδυσσέα σαν νιφάδες χιονιού πέφτουν πάνω στη γη

Η Αυτοκρατορία των Ομηρικών Στοχασμών, των Λέξεων και Σκέψεων

Τι Καιρό κάνει στην #Ιθάκη #Ελλάδα; Νιφάδα Λευκή #Ελπίδα

ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΜΙΑΣ ΑΔΙΚΗΣ ΤΡΟΙΑΣ

Η Ελένη στα τείχη της Τροίας

Frederic Leighton

Προσφιλή μου τέκνο, την αποκαλεί ο βασιλιάς του Κακοϊλίου και την ρωτά για τον πελώριο Αγαμέμνονα, τον ασυναγώνιστο στο συμπυκνωμένο λόγο Οδυσσέα και τον δυνατό σαν κάστρο Αίαντα και εκείνη τους περιγράφει αναλυτικά.Κάτω από τα τείχη κατεβαίνει η ομίχλη του Νότου και οι στρατοί αντιμέτωποι στοχάζονται για πολλά. Οι μικροί άνθρωποι, οι Χόμπιτ Πυγμαίοι στον Ωκεανό τριγυρίζουν που τον θάνατο μοιράζει και σε μουρμουρητό βογκά . Δίνονται οι όρκοι και ένα ένα μαύρο και λευκό πρόβατο θυσιάζονται για την Γη και τον Ήλιο που τα πάντα ορά.Ο Οδυσσέας και ο Έκτωρ ορίζονται δίκαιοι επόπτες της μονομαχίας, το έδαφος καταμετρούν και ο κλήρος πέφτει στον Πάρη να ρίξει το έγχος πρώτος που τον ξανθό Μενέλαο ξυστά παίρνει και αστοχεί.Γ Ιλιάδος

160 Ὣς ἄρ’ ἔφαν, Πρίαμος δ’ Ἑλένην ἐκαλέσσατο φωνῇ·
δεῦρο πάροιθ’ ἐλθοῦσα φίλον τέκος ἵζευ ἐμεῖο,

 Ατενίζοντας τον Οδυσσέα με το βλέμμα του Πρίαμου για τα μάτια της Ελένης
 πάνω στα τείχη μιας άδικης Τροίας

  190Δ
εύτερον αὖτ’ Ὀδυσῆα ἰδὼν ἐρέειν’ ὁ γεραιός·

εἴπ’ ἄγε μοι καὶ τόνδε φίλον τέκος ὅς τις ὅδ’ ἐστί·
μείων μὲν κεφαλῇ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο,
εὐρύτερος δ’ ὤμοισιν ἰδὲ στέρνοισιν ἰδέσθαι.
τεύχεα μέν οἱ κεῖται ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ,
αὐτὸς δὲ κτίλος ὣς ἐπιπωλεῖται στίχας ἀνδρῶν·
ἀρνειῷ μιν ἔγωγε ἐΐσκω πηγεσιμάλλῳ,
ὅς τ’ οἰῶν μέγα πῶϋ διέρχεται ἀργεννάων.

Τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειθ’ Ἑλένη Διὸς ἐκγεγαυῖα·
οὗτος δ’ αὖ Λαερτιάδης πολύμητις Ὀδυσσεύς,        200
ὃς τράφη ἐν δήμῳ Ἰθάκης κραναῆς περ ἐούσης
εἰδὼς παντοίους τε δόλους καὶ μήδεα πυκνά.

Τὴν δ’ αὖτ’ Ἀντήνωρ πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα·
ὦ γύναι ἦ μάλα τοῦτο ἔπος νημερτὲς ἔειπες·
ἤδη γὰρ καὶ δεῦρό ποτ’ ἤλυθε δῖος Ὀδυσσεὺς
σεῦ ἕνεκ’ ἀγγελίης σὺν ἀρηϊφίλῳ Μενελάῳ·

τοὺς δ’ ἐγὼ ἐξείνισσα καὶ ἐν μεγάροισι φίλησα,
ἀμφοτέρων δὲ φυὴν ἐδάην καὶ μήδεα πυκνά.
ἀλλ’ ὅτε δὴ Τρώεσσιν ἐν ἀγρομένοισιν ἔμιχθεν
στάντων μὲν Μενέλαος ὑπείρεχεν εὐρέας ὤμους,        210
ἄμφω δ’ ἑζομένω γεραρώτερος ἦεν Ὀδυσσεύς·
ἀλλ’ ὅτε δὴ μύθους καὶ μήδεα πᾶσιν ὕφαινον
ἤτοι μὲν Μενέλαος ἐπιτροχάδην ἀγόρευε,
παῦρα μὲν ἀλλὰ μάλα λιγέως, ἐπεὶ οὐ πολύμυθος
οὐδ’ ἀφαμαρτοεπής· ἦ καὶ γένει ὕστερος ἦεν.
ἀλλ’ ὅτε δὴ πολύμητις ἀναΐξειεν Ὀδυσσεὺς
στάσκεν, ὑπαὶ δὲ ἴδεσκε κατὰ χθονὸς ὄμματα πήξας,
σκῆπτρον δ’ οὔτ’ ὀπίσω οὔτε προπρηνὲς ἐνώμα,
ἀλλ’ ἀστεμφὲς ἔχεσκεν ἀΐδρεϊ φωτὶ ἐοικώς·
φαίης κε ζάκοτόν τέ τιν’ ἔμμεναι ἄφρονά τ’ αὔτως.        220
ἀλλ’ ὅτε δὴ ὄπα τε μεγάλην ἐκ στήθεος εἵη
καὶ ἔπεα νιφάδεσσιν ἐοικότα χειμερίῃσιν,
οὐκ ἂν ἔπειτ’ Ὀδυσῆΐ γ’ ἐρίσσειε βροτὸς ἄλλος·
οὐ τότε γ’ ὧδ’ Ὀδυσῆος ἀγασσάμεθ’ εἶδος ἰδόντες.

  Σαν πυκνόμαλλον κριάρι, κριός ανάμεσα σε αμνούς να τριγυρνά, βλέπει ο Πρίαμος τον Οδυσσέα πάνω από τα τείχη. Να επιθεωρεί στιχημένους  άνδρες και να διέρχεται μέγα ποίμνιον άσπρων προβάτων. Κρατά το σκήπτρον ευσταθές ούτε μπρος  ούτε πίσω,   προσηλωμένα τα όμματα στην πολύτροφο Γη για να συγκεντρωθεί, υφαίνει τεχνάσματα  να αγορεύει με λόγους σαν πυκνές νιφάδες χιονιού και κανείς θνητός δεν μπορεί μαζί του να συγκριθεί διότι είναι στον στοχασμό συνετός πολύ.