ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

       

Ο μύθος του Σπηλαίου έρχεται αρωγός της ψυχικής διεργασίας, η οποία σταθεροποιεί την μνήμη και επιτρέπει την αντικειμενική θεώρηση των πράξεων του απελευθερώθέντος τέως δεσμώτου και νυν διαλογιζόμενου ατόμου. Πριν από αυτό είμαστε όλοι δεσμώτες της παντοδύναμου γενεσιουργού  λήθης, ενώ εκτός του σπηλαίου πλησιάζουμε την φύση των τεσσάρων στοιχείων ή τεσσάρων ριζωμάτων του Πυθαγορείου Ορκου των ΧΡΥΣΩΝ ΕΠΩΝ.

Οι άνθρωποι ζούν ανάμεσα σε σκιές και οχυρώνονται μέσα σε ένα υποκειμενικό κόσμο, που είναι η σπηλαιά τους, κοιτώντας και προσκολλώντας σε αντίγραφα. Λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να αποδράσουν και ακόμη πιο λίγοι αυτοί που θα φθάσουν μέχρι το τέλος, στην ευρύτητα του πνεύματος που υπάρχει έξω από την σπηλαιά.

Ο δεσμώτης του Σπηλαίου που μόνο το ¨εξαίφνης¨ μπορεί να τον ταρακουνήσει και να αρχίσει να διερωτάται για την εσωτερική του απραξία, απαξία, αταξία και αδράνεια εντός του σπηλαίου/κοινωνία.

Μέσα στο σπήλαιο, η ψυχή/δεσμώτης δεν καταβάλλει καμμία προσπάθεια για να κατανοήσει και να αντιληφθεί τι συμβαίνει, λόγω οκνηρίας, άγνοιας και αδιαφορίας και φυσικά δοκησισοφίας, γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι γνωρίζει τα πάντα.

Το εσωτερικό κενό της δεν το αντιλαμβάνεται γιατί το έχει υπερπληρώσει με ασήμαντους και άνευ ουσίας σπασμωδικές κινητοποιήσεις, που ενεργοποιούν με την σειρά τους την μόνιμη ανικανοποίητη βουλιμία της για υλικά αγαθά. Διά της ευτελούς εκτόνωσης αγοράς  και συσσώρευσης άχρηστων αντικειμένων η ψυχή βυθίζεται στην ματαιότητά της ύπαρξης της.

 Ο νούς δε, μέσα σε έναν άτακτο συνειρμικό περιεχόμενο σκέψεων, απειθάρχητος μετατοπίζεται συνδέοντας άνευ ουσιώδους σχέσεως συλλογισμούς και παραστάσεις που δεν έχουν καμμία ομοιότητα και καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα συγκροτήσης λογικών συλλογισμών. Μην έχοντας επίγνωση των κινήτρων της, παρασύρεται από κακές παρορμήσεις και ανεξέλεγκτες συναισθηματικές ροπές και δεν γνωρίζει ότι αυτά καθορίζουν τις πράξεις της αλλά και την μελλοντική της παραμονή επ΄αόριστον στο σπήλαιο. Εφόσον οι  οι σκέψεις, οι επιλογές τα κίνητρα πολλές φορές είναι ασυμβίβαστα μεταξύ των , οι πράξεις της δεν έχουν καμμία πνευματική αξία γιατί είναι τυχαίες άνευ γνώσεως . Η παντελή έλλειψη σταθερού προσωπικού προσανατολισμού την οδηγεί σε επιπόλαιες  αλλαγές κατευθύνσεων και διαφορετικών εσωτερικών και εξωτερικών γνώσεων και να πιστεύει επιπλέον ότι γίνεται και σοφή. Και τέλος η έλλειψη ενδιαφέροντος, η απογοήτευση, η δυσθυμία, ο εκνευρισμός το άγχος, η απάθεια και η κατάθλιψη αρχίζουν και κατακυριεύουν το είναι της. Ολες οι ψευδαισθήσεις που συνδέουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον κάνοντας την παρέλασή τους διαμέσου των ψευδών και παραπλανητικών εικόνων , αποκοιμίζουν την πραγματικότητα της μηδαμινότητά της.
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΠΗΛΑΙΟ

Το Σπήλαιο λοιπόν δεν είναι ένα μουσειακό απολίθωμα, είναι ένα ολοζώντανο μόσχευμα ψυχής , από όπου εξέρχεται «εξαίφνης» ακάθεκτος. Η ιστορία του Σπηλαίου επαναλαμβάνεται πάντα και σήμερα ειδικά με το τραγικό και τιτανικό προσωπείο που είναι εντελώς αθέατο για την ανθρωπότητα. Το τιτανικό προσωπείον είναι η εξαπάτηση του μικρού Διόνυσου, οι οποίοι αφού είχαν αλείψει τα πρόσωπά τους με γύψο, απέκρυψαν από αυτόν τις πραγματικές τους προθέσεις.Ετσι κατάφεραν να τον παρασύρουν και να τον διαμελίσουν σε επτά τεμάχια για να τον κατασπαράξουν.Πολλαπλά τα μυητικά επίπεδα ερμηνείας αυτού του διαμελισμού.Εν πρώτοις είναι οφθαλμοφανές ο πρώτος και ο εγγύτερος που αγγίζει τα μύχια της ψυχής μας. Οι Τιτάνες ανέκαθεν ανευρίσκουν τελικά τρόπους μεταμόρφωσης των πραγματικών δόλιων προθέσεων τους, ώστε να παρασύρουν τους νέους και ενθουσιώδεις Διονυσιακές ψυχές, προς εξαπάτηση και κατασπαραγμό των.

Στα σχέδια των σύγχρονων εξουσιαστών-τιτάνων σίγουρα δεν είναι η ευδαιμονία όλων των ανθρώπων αλλά η κατανάλωση της ενέργειάς των με την μορφή της εργασίας-δουλείας . Αυτό μεταφράζεται σε ισχύ και χρήμα για αυτούς και υποδούλωση και η καθυποταγή των δεσμωτών. Κοινωνίες δούλων λοιπόν,καθυποτάσσουσαι τον χρόνο, τις δυνάμεις και την ενέργεια των εις τις προσταγές των Τιτάνων/δημίων.
ΔΙΑ-ΜΕΛΙΣΜΟΣ είναι η ΔΙΑ-ΣΚΕΔ-ΑΣΗ , την οποία προσφέρει αφειδώς η εξουσιαστική κοινωνία για αποχαύνωση των νέων (ποδόσφαιρο, μπουζούκια σε καταγώγια όπου υποτίθεται ότι τραγουδάνε και χορεύουν. Το ρήμα σκεδάννυμι ρίζα του διασκεδάζω σημαίνει διασκορπίζω. Οι καινούργιοι θαυματοποιοί έχοντας ελαστική συνείδηση και με δέλεαρ μία φαινομενική εξουσία και οικονομικά οφέλη,δούλοι και αυτοί, ωστόσο, αφού υπηρετούν το εξουσιαστικό κοινωνικό γίγνεσθαι φορούν το γύψινο προσωπείο.
Εκπαιδευμένοι με τα νέα μηνύματα των καιρών έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για να αλυσοδέσουν ξανά τον άνθρωπο, ο οποίος παραμένει ουσιαστικά απομονωμένος από τον εαυτό του αλλά και από τους συνανθρώπους του. Ξένος ανάμεσα σε ξένους που το μόνο κοινό που έχουν είναι οι ίδιες εικόνες, ομοιώματα, δοξασίες και ψεύδη που «βλέπουν» μαζί. Έτσι , εντέχνως και εκ του πονηρού βλέπουμε και ακούμε συζητήσεις, σοβαροφανών και δήθεν αναζητητών τυλιγμένες με όμορφα λόγια και βαρύγδουπα. Συζητήσεις που προσφέρονται αφειδώς με πολλούς τρόπους, στην τηλεόραση, στα καφενεία στα εστιατόρια, θέατρα, που αυτοαναλίσκονται χωρίς όμως κανένα υπόβαθρο, χωρίς ουσία, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και χωρίς πραγματική λαχτάρα της ψυχής για κατανόηση και αυτοβελτίωση.
Ο σημερινός άνθρωπος ,απαίδευτος, αλαζονικός και πανυπέρφρων, έχοντας θεοποιήσει την «ξεχωριστή» του υποκειμενική γνώμη, χωρίς να την επεξεργαστεί , χωρίς την μακροχρόνια προσωπική αναζήτηση χωρίς την διαδικασία κάθαρσης, και την προσωπική εφαρμογή στις επιλογές του, και προπαντός χωρίς κανένα σεβασμό για τα μυστήρια του απόκρυφου διακόσμου την περιφέρει παντού σαν μοναδική αλήθεια.
Στην εποχή της ταχύτητας, ο σημερινός άνθρωπος, θύμα του συρμού, προσπαθεί με ταχύρυθμα σεμινάρια να «μυηθεί» από μαστροπούς της γνώσης, οι οποίοι παρουσιάζουν μυστικές διδασκαλίες αναμειγνυόμενες μεταξύ τους. Αυτή η πολτοποίηση , τις αποδυναμώνουν και καταργούν τα ουσιώδη χαρακτηριστικά, τα οποία τις διαφοροποιούν. Αυτή η άνευ διακρίσεως πληροφόρηση καθίσταται παραπληροφόρηση και σαν Λερναία Ύδρα απλώνει τα οκτώ κεφάλια της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ,διαμελίζοντας την λογική. Η κεντρική δε εξουσία, η ενάτη κεφαλή, παραμένει αθέατος, καθοδηγούσα αθόρυβα ,τα υπόλοιπα κεφάλια/θαυματοποιούς, προσαρμόζουσα αναλόγως των καιρών και των συγκυριών τις μεθόδους της. Κανένας δεν διαφεύγει των πλοκαμιών της. Μόνο κάποιος Ηρακλής που διαφαίνεται εις τον ορίζοντα.
Οι δεσμώτες του Σπηλαίου που μόνο το ¨εξαίφνης¨ μπορεί να τον ταρακουνήσει και να αρχίσει να διερωτάται για την εσωτερική του απραξία,απαξία, αταξία και αδράνεια εντός του σπηλαίου/κοινωνία.
Μόλις αφυπνισθεί όμως η ψυχή αρχίζει και βλέπει την πραγματικότητα και θέλει να πάρει πειθαρχίας με έλεγχο των κινήτρων της. Το περιβάλλον της δε είναι ο καθρέπτης του εαυτού της.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

Ο διαλογιζόμενος πρέπει να διαβάσει μετά προσοχής τον μύθο του Πλάτωνα στην Πολιτεία του. Ο συνδυασμός κειμένου και εικόνας  θα παραμείνει ανεξίτηλος εις την μνήμη και θα του επιτρέψει να αναγνωρίσει σε ποια φάση  βρίσκεται και θα προχωρήσει με την πρόοδο  στην άσκηση του νυχτερινού και πρωινού  Ε.Δ.

Ο μύθος θέτει τον διαλογιζόμενο ενώπιο της οθόνης/βάθος του σπηλαίου στον τοίχο του οποίου «βλέπει» μόνο ότι κάποιοι αόρατοι καθοδηγηταί/θαυματοποιοί υποβάλλουν στο υποσυνείδητο του ανενόχλητοι και αναίσχυντα .Με την τακτική πρακτική του διαλογισμού τα σκιώδη εξωτερικά αντικείμενα/ γεγονότα, που προβάλλοντα στο βάθος του σπηλαίου, καθίστανται σταδιακά διακριτά και συνειδητά. Με την συχνή παρατήρηση των γεγονότων της ζωής, η διαδικασία μεταφέρεται στην εσωτερική αιτία εξαιτίας της οποίας προήλθαν τα εξωτερικά αποτελέσματα.
Ολη αυτή η εσωτερική διεργασία θα φανερώσει διαδοχικά τις πέντε περιόδους της εξελικτικής/ανελικτικής κίνησης  μεταβάλλοντας σταδιακά  την συνείδηση του.
   Η πρώτη περίοδος είναι μέσα στο Σπήλαιο/κοινωνία. Δεμένος στον αυχένα και στα πόδια ο άνθρωπος, ακινητοποιήμενος σωματικά αλλά και νοητικά βλέπουν τις σκιές και τα απεικάσματα/είδωλα πάνω στον βράχο. Η παιδεία είναι άχαρος, ασυντόνιστος, αδιάφορος και άνευ έμπνευσης και έτσι ο δεσμώτης παραμένει στο σκότος της διπλής άγνοιας.Ποτέ δεν βλέπει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, απρόσωποι, αδιάφοροι, αμέτοχοι στην χαρά ή στην λύπη μεταξύ τους, χωρίς επικοινωνία,όλα αυτά  μαζί με την ομοιομορφία και την μονοδιάστατη θέαση του ψέματος, σκοτώνουν την φιλία, την ευφυία, τις ενσυνείδητες επιλογές, την ευστροφία. Όμως ο Πλάτωνας μας υπενθυμίζει κάτι, ότι ο δεσμώτης δεν είναι καταδικασμένος σε αυτήν την αδήριτη ανάγκη της τραγικής του ακινησίας γιατί έχει ελεύθερα τα χέρια του και μπορεί να λύσει τα δεσμά του.
Ο δογματισμός συμβολίζουν την ακινησία του νού που παραμένει κενός και στείρος χωρίς να αποκτά την πραγματική γνώση του κόσμου. Τα  πόδια του επίσης ακινητοποιημένα και έτσι συμπληρώνεται η εικόνα της νοητικής ακινησίας με την σωματική. Τα χέρια όμως που είναι ελεύθερα γιατί δεν χρησιμοποιούνται. Για τον απλό λόγο ότι οι δεσμώτες παρατείνουν εθελουσίως την φυλάκισή τους, γιατί είναι ικανοποιημένοι  με τα δεσμά τους και «βολεμένοι».  Το ψεύδος είναι ο ύπνος της ψυχής τα δε όνειρα και οι φαντασιώσεις είναι εικασίες με τις οποίες αρέσκεται ο δεσμώτης να συναναστρέφεται.
    Η δεύτερη είναι η περιπλάνηση. Το βίαιο λύσιμο των δεσμών και η επίπονος ανοδική πορεία από το βάθος του σπηλαίου προς την μοναδική έξοδο/διέξοδο. Εδώ έχουμε όλες τις αποτυχημένες απόπειρες αυτογνωσίας. Είναι η αναγκαία περιπλάνηση και αναζήτηση απαντήσεων σε όλα τα υπαρξιακά προβλήματα και ερωτήματα του ανθρώπου.
   Η Τρίτη είναι η ανεύρεση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ. Είναι η μετάβαση μετ΄εμποδιών διαμέσου των υδάτων της λίμνης, η εντρύφηση και μεθοδική ενασχόληση με τον διαλογισμό με το προκύπτον δίλημμα «ΤΙ ΠΡΑΚΤΕΟΝ».
Εδώ έχουμε εναλλαγή του φωτός και του σκότους, γιατί στην αρχή και μέσα στο εκτυφλωτικό φώς της ημέρας ο πρώην δεσμώτης δεν κατανοεί και δεν «βλέπει» ξεκάθαρα. Όμως με την συστηματική πειθαρχημένη Πυθαγόρεια διαδικασία του διαλογισμού αποκτά σταδιακά  την αντίληψη της αντικειμενικής παραγματικότητας. Το συναίσθημα και η λογική ενώ στην αρχή βρίσκονται σε μία διαμάχη, λόγω των αμφιβολιών, αμφιταλατεύσεων, μεταξύ της απάθειας, αμάθειας και νωθρότητας, αρχίζουν και εναρμονίζονται.Είναι μία μακρά περίοδος αναπροσαρμογής και ανακαταξεων , της οποίας η χρονική διάρκεια εξαρτάται από την τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Αποκτά σιγά σιγά την ελευθερία βούλησης, σταθερότητα αποφάσεων με επίγνωση των συνεπειών των πράξεων του, αυτοέλεγχο, χωρίς ταλαντεύσεις.
   Η τέταρτη αναφέρεται στην εφαρμογή του νέου κώδικα αξιών και της Αρετής , στην πράξη. Αυτό οδηγεί άλλοτε εις την αποτυχία ,λόγω του αδύναμου χαρακτήρος του διαλογιζόμενου ,ο οποίος επιστρέφει πίσω στην σπηλαιά , σαν θαυματοποιός . Σε αυτό το σημείο το άτομο αν προτιμήσει την κακία , την ύλη και τις ηδονές θα επιστρέψει για να εκμεταλλευθεί και να υποτάξει  τους συναθρώπους του με το να τους προβάλλει τα «θαύματά» του, για ιδίον όφελος δηλ. αλήθειες μόνο κατά το ήμισυ που είναι χειρότερο του ψεύδους.  Με προσωπείον γλυκύτατο, ευπροσήγορο, προστατευτικό, καταδεκτικό υποτίθεται ότι προσφέρει την βοήθεια και την γνώση (το πυρ και τα είδωλα) που οι ομοίοι του τροφοδοτούν και κινούν έντεχνα και αδρότατα αμοιβόμενοι ποικιλοτρόπως. Όταν τα συμφέροντά του υπονομευθούν τότε θα δείξει και το σκλήρό του προσωπείον και θα φανεί όλη η κακοήθεια και ασυνειδησία και η υποκρισία  που κρύβει ή
  Συνεχίζει τον δύσκολο δρόμο του προς την πραγματική εσωτερική γνώση της Αλήθειας και του Αγαθού, φθάνοντας στην κορυφή του όρους των στοχασμών, στο ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Είναι σχεδόν αόρατος από του συνανθρώπους του, δεν μετέχει σε κοινωνικές συγκεντρώσεις και πολλές άσκοπες συζητήσεις, ενώ παρατηρεί τα πάντα. Είναι ήρεμος και αυτάρκης, ενώ κρατεί την στάση του «παρατηρητή» σως προς την γνώση και τα γεγονότα. Γι΄αυτό και διέρχεται απαρατήρητος από τους άλλους.
Η Πέμπτη περίοδος η ανιδιοτελής επιστροφή στο σπήλαιο για να βρεθεί με τους συνανθρώπους του και να μεταδώσει την γνώση του σε όσους επιθυμούν να τον ακούσουν. Ο διαλογιζόμενος επιστρέφει ακτινοβόλος και αναμυγνύεται με το πλήθος και αναλαμβάνει εθελουσίως να δείξει μόνο σε αυτούς που επιθυμούν διακαώς να δούν. Δεν καταβάλλει καμμία προσπάθεια να προσελκύσει κανέναν και δεν θέλει να κερδίσει απολύτως τίποτε από κανέναν ούτε έχει στόχο τον προσηλυτισμό. Σκοπός του είναι η αφύπνιση του περιβάλλοντός του και το λύσιμο των δεσμών γι΄αυτούς που το αναζητούν, αλλά με πραότητα και μετριοπάθεια, άνευ εγωισμού και υπεροψίας.

Ο Ελληνικός διαλογισμός στόχο του έχει πρώτα την αντιμετώπιση της καθημερινής πραγματικότητας εντός της κοινωνίας με την δημιουργία εξισορροπημένων ανθρώπων και αργότερα επιλαμβάνεται της ψυχής δια την ανάτασή της στα Υπερουράνια ενδιαιτήματα .

Ο κυκλικός  δρόμος του είναι διαδικασία ζωής, ανάλογος με εκείνη του απελευθερωθέντος δεσμώτου. Η αλλαγή των πέντε περιόδων είναι μια μακροχρόνιος διαδικασία , αν είναι πραγματική και ο διαλογιζόμενος δεν παρασύρεται από φαντασιώσει και «οιήσεις» για «χιμαιρικά» επιτεύγματα. Πάντα άγρυπνος παρακολουθεί την πρόοδο του ή την παλινδρόμισή του και ξέρει ανα πάσα στιγμή σε ποιο σημείο βρίσκεται.

Μετά την μυθική διάσπαση του Διόνυσου επέρχεται η φιλοσοφική ενότητα του Απόλλωνα «το δ΄ έν Απόλλωνα…»