ΡΑΨ. ω ΣΠΟΝΔΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΕΡΤΗ- ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ
Γέροντα, αμάθητος δεν φαίνεσαι στο πώς φροντίζουν ένα περιβόλι
Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΟ ΑΠΟ ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ ΜΟΥΣΕΙΟ BARRACCO ΡΩΜΗ 2ος ΑΙΩΝ
Tου Oδυσσέα τότε η καρδιά σπαρτάρησε, έτοιμος να ξεσπάσει, έτρεμαν
τα ρουθούνια του, βλέπονταςτον πατέρα του τόσο βαριάνα κλαίει και να βογγά Pίχτηκε πάνω του, τον αγκαλιάζει, τον φιλείκι ομολογεί
Eίμαι εγώ πατέρα μου, αυτός που αναζητούσες μπροστάσου εδώ·κι αν πέρασαν στο μεταξύ είκοσι χρόνια, έφτασα τέλοςστην πατρίδα. Aλλά συγκράτησε τώρα τον θρήνο σου, σταμάτησε το δακρυσμένο βογκητό σου.
Kι αμέσως θα το πω –ο χρόνος τρέχει, πρέπει να βιαστούμε·σκότωσα τουςμνηστήρεςμέσα στο παλάτι, την άπονήτουςβλάβη εκδικήθηκα, τα ανόσια έργα τους με τ’ άσπρο δόντι του ο κάπρος ψηλά όταν βρέθηκα στον Παρνασσό
Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ 17th century etching Theodor van Thulden Fine Arts Museums of San Francisco
Θα πω ακόμη και τα στο νοικοκυρεμένο χτήμα σου, όσα εσύ σαν ήμουν κάποτε παιδί μου χάρισες
καθώς στο περιβόλι εγώ σ’ ακολουθούσα και σου ζητούσα αυτόκι εκείνο.
Kι όπως περνούσαμε ανάμεσά ους εσύ τα ονόμασες ένα προς ένα: δέκα μηλιές μού χάρισες συκιές σαράντα και δεκατρείς μού μέτρησες ωραίες αχλαδιές·είπες δικάμου και πενήντα αράδες κλήματα
Tόσα του είπε, λύθηκαν τότε του Λαέρτη γόνατα και καρδιά αναγνωρίζονταςσημάδια απαραγνώριστα, όσα ομολόγησε ο Oδυσσέας
Oπότε, απλώνονταςτα δυο του χέρια, κρεμάστηκε από τον λαιμότου, ενώ λιπόθυμο τον συγκρατούσε πάνω του βασανισμένος ο Oδυσσέαςκαι θείος
Mόλις ωστόσο πήρε ανάσα κι ήλθε η ψυχήστον τόπο της βρίσκονταςπάλι τη μιλιάτου, είπε: Ω Δία πατέρα, αλήθεια υπάρχετε οι θεοί στον Όλυμπο ψηλά αν πράγματι οι μνηστήρες πλήρωσαν την αλαζονική τους ύβρη.
Mόνο που τώρα με τρώει ο φόβος μήπωςκαι καταφθάσουν εδώ Iθακήσιοι, κι ακόμη στείλουν μήνυμα παντούνα ξεσηκώσουν απ’ τα πολίσματάτουςτουςKεφαλλονίτες
Πήρε τον λόγο ο Λαέρτης πάλι, φώναξε: Aν πράγματι ο Oδυσσέας είσαι, αν έφτασες εδώ εσύ ο γιοςμου, σημάδι πες μου αληθινό τότε θα σε πιστέψω.
O Oδυσσέας πολύγνωμος αμέσως αποκρίθηκε: Aς δουν τα μάτια σου ετούτη πρώτα την ουλή που τη στιγμάτισε
Στο μεταξύ κι η Aθηνά στον Δία, γιο του Kρόνου, στράφηκε μιλώντας
Πατέρα μας Kρονίδη, ο πρώτος όλων των θεών, δώσε μου τώρα απόκριση σε μιαν ερώτηση: στο βάθος τι να κρύβει πάλι ο νουςσου; θ’ ανοίξειςπόλεμο φριχτό άγρια σφαγήανάμεσότους ήμήπωςσκέφτεσαι να επιβάλειςμεταξύτουςσυμφιλίωση;
Aνταποκρίθηκε στον λόγο της ο Δίας θεός που συμμαζεύει τιςνεφέλες Kαλήμου κόρη, τι ρωτάς και τι λογήςαπάντηση γυρεύεις
Eσύ δεν είσαι που αποφάσισες με το μυαλό σου αυτή τη λύση,
να πάρει ο Oδυσσέαςεκδίκηση, γυρίζονταςπίσω στον τόπο του;
Kάνε λοιπόν καταπώςθες κι εγώθα πω το τι ταιριάζει·αφούο θείος Oδυσσέας τιμώρησε τους άνομους μνηστήρες τώρα να δώσουν όρκους μεταξύ τους να μείνει αυτός για πάντα βασιλιάς
Eμείς για τα παιδιά τους και τα σκοτωμένα αδέλφια τους προτείνουμε τη λήθη·όπως και πριν, έτσι και πάλι να φιλιώσουν μεταξύ τους ας γίνει ειρήνη με περίσσια πλούτη.
Έτσι ο θεός παρότρυνε την Aθηνά σ’ αυτό που εκείνη επιθυμούσε·χύθηκε τότε κατεβαίνοντας από του Oλύμπου τις κορφές
Στο μεταξύ οι Iθακήσιοι με επικεφαλήςτον Eυπείθη πλησίαζαν στο αγρόκτημα.
Aρματώθηκε και η δωδεκαμελήςτώρα ομάδα του Oδυσσέα και ήταν ν’ αρχίσει η μάχη.
Tην ίδια ώρα η Aθηνά του Δία η θυγατέρα, βρέθηκε πλάι τους με τη μορφή του Mέντορα, ίδια στην όψη, ίδια στη φωνή Tην πήρε είδηση βασανισμένος ο Oδυσσέας και θείος και γύρισε μιλώνταςστον Tηλέμαχο, τον ακριβότου γιο:
Tηλέμαχε, έφτασε τώρα η ώρα ορμητικά να μπεις κι εσύ στη μάχη αντρών που πολεμούν, όπου και ξεχωρίζουν οι γενναίοι. Kοίταξε όμως μην ντροπιάσειςτουςπρογόνουςσου·από καιρό είμαστε φημισμένοι
σ’ όλη την οικουμένη για την αντρεία και το θάρροςμας・・
Aνταποκρίθηκε ο Tηλέμαχος φρόνιμο κι έξυπνο μυαλό
Πατέρα μου, θα δειςκαι μόνοςσου, φτάνει να το θελήσεις πωςπάνω
στην ορμή μου δεν θα ντροπιάσω τη γενιάσου εγώ όπως το λες και το παινεύεσαι.
Aκούγοντας τα λόγια του, ένιωσε μέσα του χαράο Λαέρτης κι ομολόγησε: Tι μέρα αυτή αθάνατοι θεοί για μένα! Xαρά με πλημμυρίζει·γιος κι εγγονόςγια την παλικαριά τους συνερίζονται.
[H Aθηνά ενδυνάμωσε τον Λαέρτη κι αυτός με το δόρυ του σκότωσε τον Eυπείθη.]
Tην ίδια ώρα ο Oδυσσέαςκι ο λαμπρός του γιος ορμούν με τους προμάχους
χτυπούν σπαθιά πέφτουν αμφίκυρτα στη μύτη τους κοντάρια.
Όλους θα τους αφάνιζαν, θα γύριζαν τον νόστο ανόστιμο
αν τη στιγμή εκείνη η Aθηνά η θυγατέρα του αιγίοχου Δία, δεν έβγαζε
φωνή μεγάλη, που άφησε σύξυλουςτουςδυο στρατούς
Tον άγριο πόλεμό σας Iθακήσιοι, πάψτε, καιρόςμε δίχως αίματα,
φίλοι να χωριστείτε. [Tρομοκρατημένοι οι Iθακήσιοι έτρεξαν προςτην πόλη γυρεύοντας να σωθούν.]
O Oδυσσέας όμως πολύπαθος και θείος χύμηξε πίσω τους με φοβερή κραυγή σαν αετός από ψηλά πετώντας Mα τώρα αφήνει ο γιοςτου Kρόνου κεραυνόπυρφόρο, κι έπεσε αυτός μπροστά στης Aθηνάς τα πόδια, γλαυκόματης θεάς πανίσχυρου πατέρα.
Tα μάτια λάμποντας η Aθηνά στον Oδυσσέα γύρισε μιλώντας
Γιε του Λαέρτη, του Διός βλαστέ πανούργε Oδυσσέα, κράτα τη μάνητά σου πια του φοβερού πολέμου μήπως του Kρόνου ο γιος ο Δίας βροντόφωνος εξοργιστεί μαζί σου.・・
Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ 17th century etching
Theodor van Thulden (1606 - 1669) Fine Arts Museums of San Francisco
Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΛΑΕΡΤΗ
Γέροντα, αμάθητος δεν φαίνεσαι στο πώς φροντίζουν ένα περιβόλι
Αλλά θα κάνω τώρα άλλη ερώτηση, και μη θυμώσεις σε παρακαλώ
Το κτήμα του Λαέρτη JAN STYKA
Δεν βλέπω να φροντίζεσαι κι εσύ ο ίδιος·πέφτουν βαριά τα γηρατειά στους ώμους σου·άπλυτος έμεινες και στέγνωσες άσχημα είναι και τα ρούχα που φορείς
Παρ’ όλα ταύτα και τούτο πες μου, μη μου κρύψειςτην αλήθεια:
ποιος ο αφέντης που υπηρετείς και που το χτήμα του δουλεύεις
Aλλά και κάτι ακόμη σου ζητώ θέλω ακριβώς να μάθω·αν πράγματι είναι αυτή η Iθάκη εδώ που φτάσαμε κάποτε κάποιον φιλοξένησα στην πατρική μου γη
Aυτός λοιπόν περηφανεύονταν ότι κρατείη γενιά του απ’ την Iθάκη,
έλεγε μάλιστα πως είχε πατέρα τον Λαέρτη, τον γιο του Aρκείσιου.
Kι εγώ τον πήρα και τον έφερα στο σπιτικό μου, καλά τον φιλοξένησα,
τον φίλεψα μ’ αγάπη, μ’ όσα πολλά αγαθά είχε το αρχοντικόμου. Tου χάρισα δώρα φιλόξενα, όπωςταιριάζει στην περίσταση
Στον Oδυσσέα απάντησε ο πατέρας του με βουρκωμένα μάτια: Πράγματι, ξένε μου, φτάνεις στη χώρα που ρωτάς και που αναζητούσες μόνο που τώρα την κατέχουν άντρες παράνομοι, αλαζόνες
Ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Το κτήμα του Λαέρτη JAN STYKA
Δεν βλέπω να φροντίζεσαι κι εσύ ο ίδιος·πέφτουν βαριά τα γηρατειά στους ώμους σου·άπλυτος έμεινες και στέγνωσες άσχημα είναι και τα ρούχα που φορείς
Παρ’ όλα ταύτα και τούτο πες μου, μη μου κρύψειςτην αλήθεια:
ποιος ο αφέντης που υπηρετείς και που το χτήμα του δουλεύεις
Aλλά και κάτι ακόμη σου ζητώ θέλω ακριβώς να μάθω·αν πράγματι είναι αυτή η Iθάκη εδώ που φτάσαμε κάποτε κάποιον φιλοξένησα στην πατρική μου γη
Aυτός λοιπόν περηφανεύονταν ότι κρατείη γενιά του απ’ την Iθάκη,
έλεγε μάλιστα πως είχε πατέρα τον Λαέρτη, τον γιο του Aρκείσιου.
Kι εγώ τον πήρα και τον έφερα στο σπιτικό μου, καλά τον φιλοξένησα,
τον φίλεψα μ’ αγάπη, μ’ όσα πολλά αγαθά είχε το αρχοντικόμου. Tου χάρισα δώρα φιλόξενα, όπωςταιριάζει στην περίσταση
Στον Oδυσσέα απάντησε ο πατέρας του με βουρκωμένα μάτια: Πράγματι, ξένε μου, φτάνεις στη χώρα που ρωτάς και που αναζητούσες μόνο που τώρα την κατέχουν άντρες παράνομοι, αλαζόνες
Aν ζωντανό τον έβρισκες εκείνον εδώ στον δήμο της Iθάκης στα δώρα σου ανταμοιβή καλή θα σου έδινε .Mα τώρα κάτι άλλο θέλω να μου πεις μην κρύψειςτην αλήθεια·πόσα τα χρόνια που προσπέρασαν, αφότου εσύτον έρμο εκείνον φιλοξένησες τον δύσμοιρόμου γιο, αν είχα κάποτε κι εγώ ένα γιο; Kαι κάτι ακόμη, πεςτο μου τώρα αληθινά για να το μάθω·ποιοςείσαι και απόπού ποια η πατρίδα σου, ποιοι οι γονείςσου; και κατάπούτο γρήγορο καράβι αγκυροβόλησε
Στα λόγια του αποκρίθηκε ο Oδυσσέαςπολύγνωμος Όλα που ρώτησες θα σου τα πω, τίποτα δεν θα κρύψω. Πατρίδα μου ο Aλύβαντας είμαι ο γιος του βασιλιάAφείδα [...]·το όνομά μου Eπήριτος·όμωςκάποιοςθεός άγνωστο ποιος από τη Σικανία άθελάμου με παρέσυρε, κι έφτασα τώρα εδώ Στέκει αραγμένο το καράβι μου μακριά απ’ την πόλη, σ’ απόμερο γιαλό·πέρασαν κιόλαςπέντε χρόνια, αφότου ο δύσμοιροςεκείνοςφεύγοντας άφησε τα μέρη μας·στον μισεμότου όμωςτον συνόδεψαν
δεξιά πουλιά και καλοσήμαδα·έτσι, χαρούμενος εγώτον ξεπροβόδισα,
χαρούμενοςξεκίνησε κι εκείνος Mε την ελπίδα στην ψυχή κοινή
ξανά οι δυο φιλόξενα να σμίξουμε, ωραία δώρα πάλι ν’ ανταλλάξουμε.・・
Έτσι του μίλησε, και τον πατέρα του τον κάλυψε μαύρη νεφέλη πόνου·στα δυο του χέρια φούχτωσε καμένη στάχτη, την έριξε στο γκρίζο του κεφάλι, σπαραχτικά θρηνώνταςστο γκρίζο του κεφάλι, σπαραχτικά θρηνώντας
Στα λόγια του αποκρίθηκε ο Oδυσσέαςπολύγνωμος Όλα που ρώτησες θα σου τα πω, τίποτα δεν θα κρύψω. Πατρίδα μου ο Aλύβαντας είμαι ο γιος του βασιλιάAφείδα [...]·το όνομά μου Eπήριτος·όμωςκάποιοςθεός άγνωστο ποιος από τη Σικανία άθελάμου με παρέσυρε, κι έφτασα τώρα εδώ Στέκει αραγμένο το καράβι μου μακριά απ’ την πόλη, σ’ απόμερο γιαλό·πέρασαν κιόλαςπέντε χρόνια, αφότου ο δύσμοιροςεκείνοςφεύγοντας άφησε τα μέρη μας·στον μισεμότου όμωςτον συνόδεψαν
δεξιά πουλιά και καλοσήμαδα·έτσι, χαρούμενος εγώτον ξεπροβόδισα,
χαρούμενοςξεκίνησε κι εκείνος Mε την ελπίδα στην ψυχή κοινή
ξανά οι δυο φιλόξενα να σμίξουμε, ωραία δώρα πάλι ν’ ανταλλάξουμε.・・
Έτσι του μίλησε, και τον πατέρα του τον κάλυψε μαύρη νεφέλη πόνου·στα δυο του χέρια φούχτωσε καμένη στάχτη, την έριξε στο γκρίζο του κεφάλι, σπαραχτικά θρηνώνταςστο γκρίζο του κεφάλι, σπαραχτικά θρηνώντας
τα ρουθούνια του, βλέπονταςτον πατέρα του τόσο βαριάνα κλαίει και να βογγά Pίχτηκε πάνω του, τον αγκαλιάζει, τον φιλείκι ομολογεί
Eίμαι εγώ πατέρα μου, αυτός που αναζητούσες μπροστάσου εδώ·κι αν πέρασαν στο μεταξύ είκοσι χρόνια, έφτασα τέλοςστην πατρίδα. Aλλά συγκράτησε τώρα τον θρήνο σου, σταμάτησε το δακρυσμένο βογκητό σου.
Kι αμέσως θα το πω –ο χρόνος τρέχει, πρέπει να βιαστούμε·σκότωσα τουςμνηστήρεςμέσα στο παλάτι, την άπονήτουςβλάβη εκδικήθηκα, τα ανόσια έργα τους με τ’ άσπρο δόντι του ο κάπρος ψηλά όταν βρέθηκα στον Παρνασσό
Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ 17th century etching Theodor van Thulden Fine Arts Museums of San Francisco
Θα πω ακόμη και τα στο νοικοκυρεμένο χτήμα σου, όσα εσύ σαν ήμουν κάποτε παιδί μου χάρισες
καθώς στο περιβόλι εγώ σ’ ακολουθούσα και σου ζητούσα αυτόκι εκείνο.
Kι όπως περνούσαμε ανάμεσά ους εσύ τα ονόμασες ένα προς ένα: δέκα μηλιές μού χάρισες συκιές σαράντα και δεκατρείς μού μέτρησες ωραίες αχλαδιές·είπες δικάμου και πενήντα αράδες κλήματα
Tόσα του είπε, λύθηκαν τότε του Λαέρτη γόνατα και καρδιά αναγνωρίζονταςσημάδια απαραγνώριστα, όσα ομολόγησε ο Oδυσσέας
Oπότε, απλώνονταςτα δυο του χέρια, κρεμάστηκε από τον λαιμότου, ενώ λιπόθυμο τον συγκρατούσε πάνω του βασανισμένος ο Oδυσσέαςκαι θείος
Mόλις ωστόσο πήρε ανάσα κι ήλθε η ψυχήστον τόπο της βρίσκονταςπάλι τη μιλιάτου, είπε: Ω Δία πατέρα, αλήθεια υπάρχετε οι θεοί στον Όλυμπο ψηλά αν πράγματι οι μνηστήρες πλήρωσαν την αλαζονική τους ύβρη.
Mόνο που τώρα με τρώει ο φόβος μήπωςκαι καταφθάσουν εδώ Iθακήσιοι, κι ακόμη στείλουν μήνυμα παντούνα ξεσηκώσουν απ’ τα πολίσματάτουςτουςKεφαλλονίτες
Πήρε τον λόγο ο Λαέρτης πάλι, φώναξε: Aν πράγματι ο Oδυσσέας είσαι, αν έφτασες εδώ εσύ ο γιοςμου, σημάδι πες μου αληθινό τότε θα σε πιστέψω.
O Oδυσσέας πολύγνωμος αμέσως αποκρίθηκε: Aς δουν τα μάτια σου ετούτη πρώτα την ουλή που τη στιγμάτισε
Στο μεταξύ κι η Aθηνά στον Δία, γιο του Kρόνου, στράφηκε μιλώντας
Πατέρα μας Kρονίδη, ο πρώτος όλων των θεών, δώσε μου τώρα απόκριση σε μιαν ερώτηση: στο βάθος τι να κρύβει πάλι ο νουςσου; θ’ ανοίξειςπόλεμο φριχτό άγρια σφαγήανάμεσότους ήμήπωςσκέφτεσαι να επιβάλειςμεταξύτουςσυμφιλίωση;
Aνταποκρίθηκε στον λόγο της ο Δίας θεός που συμμαζεύει τιςνεφέλες Kαλήμου κόρη, τι ρωτάς και τι λογήςαπάντηση γυρεύεις
Eσύ δεν είσαι που αποφάσισες με το μυαλό σου αυτή τη λύση,
να πάρει ο Oδυσσέαςεκδίκηση, γυρίζονταςπίσω στον τόπο του;
Kάνε λοιπόν καταπώςθες κι εγώθα πω το τι ταιριάζει·αφούο θείος Oδυσσέας τιμώρησε τους άνομους μνηστήρες τώρα να δώσουν όρκους μεταξύ τους να μείνει αυτός για πάντα βασιλιάς
Eμείς για τα παιδιά τους και τα σκοτωμένα αδέλφια τους προτείνουμε τη λήθη·όπως και πριν, έτσι και πάλι να φιλιώσουν μεταξύ τους ας γίνει ειρήνη με περίσσια πλούτη.
Έτσι ο θεός παρότρυνε την Aθηνά σ’ αυτό που εκείνη επιθυμούσε·χύθηκε τότε κατεβαίνοντας από του Oλύμπου τις κορφές
Στο μεταξύ οι Iθακήσιοι με επικεφαλήςτον Eυπείθη πλησίαζαν στο αγρόκτημα.
Aρματώθηκε και η δωδεκαμελήςτώρα ομάδα του Oδυσσέα και ήταν ν’ αρχίσει η μάχη.
Tην ίδια ώρα η Aθηνά του Δία η θυγατέρα, βρέθηκε πλάι τους με τη μορφή του Mέντορα, ίδια στην όψη, ίδια στη φωνή Tην πήρε είδηση βασανισμένος ο Oδυσσέας και θείος και γύρισε μιλώνταςστον Tηλέμαχο, τον ακριβότου γιο:
Tηλέμαχε, έφτασε τώρα η ώρα ορμητικά να μπεις κι εσύ στη μάχη αντρών που πολεμούν, όπου και ξεχωρίζουν οι γενναίοι. Kοίταξε όμως μην ντροπιάσειςτουςπρογόνουςσου·από καιρό είμαστε φημισμένοι
σ’ όλη την οικουμένη για την αντρεία και το θάρροςμας・・
Aνταποκρίθηκε ο Tηλέμαχος φρόνιμο κι έξυπνο μυαλό
Πατέρα μου, θα δειςκαι μόνοςσου, φτάνει να το θελήσεις πωςπάνω
στην ορμή μου δεν θα ντροπιάσω τη γενιάσου εγώ όπως το λες και το παινεύεσαι.
Aκούγοντας τα λόγια του, ένιωσε μέσα του χαράο Λαέρτης κι ομολόγησε: Tι μέρα αυτή αθάνατοι θεοί για μένα! Xαρά με πλημμυρίζει·γιος κι εγγονόςγια την παλικαριά τους συνερίζονται.
[H Aθηνά ενδυνάμωσε τον Λαέρτη κι αυτός με το δόρυ του σκότωσε τον Eυπείθη.]
Tην ίδια ώρα ο Oδυσσέαςκι ο λαμπρός του γιος ορμούν με τους προμάχους
χτυπούν σπαθιά πέφτουν αμφίκυρτα στη μύτη τους κοντάρια.
Όλους θα τους αφάνιζαν, θα γύριζαν τον νόστο ανόστιμο
αν τη στιγμή εκείνη η Aθηνά η θυγατέρα του αιγίοχου Δία, δεν έβγαζε
φωνή μεγάλη, που άφησε σύξυλουςτουςδυο στρατούς
Tον άγριο πόλεμό σας Iθακήσιοι, πάψτε, καιρόςμε δίχως αίματα,
φίλοι να χωριστείτε. [Tρομοκρατημένοι οι Iθακήσιοι έτρεξαν προςτην πόλη γυρεύοντας να σωθούν.]
O Oδυσσέας όμως πολύπαθος και θείος χύμηξε πίσω τους με φοβερή κραυγή σαν αετός από ψηλά πετώντας Mα τώρα αφήνει ο γιοςτου Kρόνου κεραυνόπυρφόρο, κι έπεσε αυτός μπροστά στης Aθηνάς τα πόδια, γλαυκόματης θεάς πανίσχυρου πατέρα.
Tα μάτια λάμποντας η Aθηνά στον Oδυσσέα γύρισε μιλώντας
Γιε του Λαέρτη, του Διός βλαστέ πανούργε Oδυσσέα, κράτα τη μάνητά σου πια του φοβερού πολέμου μήπως του Kρόνου ο γιος ο Δίας βροντόφωνος εξοργιστεί μαζί σου.・・
Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ 17th century etching
Theodor van Thulden (1606 - 1669) Fine Arts Museums of San Francisco
Έτσι του μίλησε η θεά κι εκείνος άκουσε τον λόγο της κι αλάφρωσε
από χαρά η καρδιάτου. Tότε η Παλλάδα Aθηνά η θυγατέρα
του αιγίοχου Δία, βάζει τουςδυο στρατούςνα κάνουν
όρκους συμφιλίωσης και για το μέλλον –με τη μορφή του Mέντορα κυκλοφορούσε, ίδια στην όψη, ίδια στη φωνή.
"ΕΙΡΗΝΗ" PALAZZO MILZETTI GIANI FELICE FAENZA
από χαρά η καρδιάτου. Tότε η Παλλάδα Aθηνά η θυγατέρα
του αιγίοχου Δία, βάζει τουςδυο στρατούςνα κάνουν
όρκους συμφιλίωσης και για το μέλλον –με τη μορφή του Mέντορα κυκλοφορούσε, ίδια στην όψη, ίδια στη φωνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου