Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΤΡΙΠΟΔΟΣ

Ο ΟΡΕΙΧΑΛΚΙΝΟΣ ΤΡΙΠΟΔΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ- Αντιγραφο (Μνημείο Νίκης των Ελλήνων εναντίον των Περσών στην μάχη των Πλαταιών, και βρισκόταν στην Ιερά Οδό των Δελφών. Η βάση, ο "τρικάρηνος όφις" βρίσκεται στην Κων/πολη.


Ουδέν το προδιαγεγραμμένο. Τα πάντα εν τω γίγνεσθαι με την δυνατότητα της διπλής κατευθύνσεως, ΑΝΟΔΙΚΗΣ/ΚΑΘΟΔΙΚΗΣ,ΔΕΞΙΑΣ/ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΘΕΤΙΚΗΣ/ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ. Ανάλογα του εξελικτικού επιπέδου του όντος, το οποίο υπέβαλλε την ικεσία στον θεό, θα πραγματοποιηθεί δια της ελεύθερης βούλησης του και η επιλογή των αποφάσεων του. Το συγκινησιακό επίπεδο του ικέτου, ο οποίος παραλαμβάνει τον χρησμό, έχει μετατρέψει τον Ιερό Τρίποδα σε Μέγιστο των Αρχετύπων της ψυχής, εφόσον ο ίδιος ο θεός του εξασφαλίζει την ελεύθερη επιλογή δια τις αποφάσεις του βίου του. ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΖΕΙ.Γι΄αυτό και ο θεός είναι αμφίσημος στις προβλέψεις του.
«… ο άναξ ο οποίος είναι ο κύριος του μαντείου των Δελφών, ούτε λέγει ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει… « ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ
Σαν αρχέτυπο, ο ιερός Τρίποδας μετουσιώνεται, όταν εκπροσωπεί τον χρόνο. ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ , ΜΕΛΛΟΝ. Η συνολική θέαση της αιωνιότητας, προνόμιο του θεού Απόλλωνα, θεού του Νοητού Φωτός, επιτρέπει δια της καθολικής γνώσης εις τον αεί χρόνο την πρόβλεψη δια της αμφισημίας.

Σαν σύμβολο, Ο Τρίποδας, αλλάζοντας επίπεδο από ένα απλό σκεύος σε ιερό Τρίποδα, αλληγορείται δια του σχήματος του ισόπλευρου τριγώνου, που έχει τις τρείς πλευρές και τις γωνίες ίσες. Η ισότης συμβολίζει την ίση σημασία που πρέπει να δίνουμε στα τρία σώματα/φορείς του ανθρώπινου όντος. Το Ενστικτώδες/Επιθυμητικό, το Συναισθηματικών/θυμοειδές, και το Νοητικόν/Λογιστικόν, σύμφωνα με την Πλατωνική ορολογία στον «Φαίδρο».

Παράλληλα ο τρίποδας ανάγει στις τρείς θείες ιδιότητες, ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ, ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ, και ΤΗΝ ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ.

Ο Τρίποδας, δια της Μαντικής, αποσαφηνίζει ότι η πρόβλεψη προηγείται του αιτίου (Τόξο) και της θεραπείας (Λύρα), αφού ο ικέτης του Απόλλωνα γνωρίζει την χρήση των δύο αυτών συμβόλων του θεού. Με την συνειδητοποίηση του συνολικού χρόνου δια του μαντικού τρίποδα δεν θα ασθενήσει ποτέ στο μέλλον, αφού αναγνωρίζει εκ των προτέρων το αίτιον, το οποίον οδηγεί στο ορατό σύμπτωμα της ασθένειας. Οι κακές βλαβερές εν-τυπ-ώσεις εκδηλώνονται εξερχόμενες σαν εκ-τυπ-ώσεις πρώτον στην ψυχή και στην συνέχεια στο σώμα.

Η κάθαρση θα επανδρώσει εκ των έσω την ψυχή με σθένος και ανδρεία ώστε να αντισταθεί σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, να συγκρατήσει την αυτοτέλεια της να παραμείνει στην ενσυνείδητο επιλογή των δικαίων αποφάσεων της.
Από τα Μνημεία και τους Ναούς του Απόλλωνα εκπέμπονται τα Φαεινά Σήματα που έχουν την δυνατότητα να θεραπεύσουν τον θνητό από τα τέρατα της ψυχής του, φωτίζοντας της τα πιο απόκρυφα σημεία της.

 

ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΤΟΞΟ ΚΑΙ ΛΥΡΑ

"Το όνομα του τόξου είναι βίος και βίος σημαίνει ζωή "

Απόλλων του Μπελβεντέρε.(ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ)

(Ρωμαικό αντίγραφο ενός χάλκινου πρωτοτύπου του 4ου αιώνα π.Χ.Μουσείο Βατικανού

ΤΟΞΟ

Σαν αντικείμενο στο υλικό πεδίο το τόξο όταν βάλλει δια των βελών του επιτυχώς τον στόχο τραυματίζει ή σκοτώνει. Ως σύμβολο, το ημερήσιο τόξο της διαδρομής του Ήλιου στον ουρανό, βάλλον δια των βελών του/ακτίνων του φωτίζει την Γή. Έτσι η νοητή εικόνα του τόξου μεταλλάσσεται σε Ιδέα και το τόξο από φονικό όπλο γίνεται το Φώς του Ζωοδότη Ήλιου, το σύμβολο του.
Σαν αρχέτυπο, το τόξο μετουσιώνεται, όταν ο υπερφορτισμένος από συν-κινήσεις νους το χρησιμοποιεί σαν όπλο εξόντωσης της άγνοιας/δοκησισοφίας.

Τα βέλη του εκατηβελέτου Απόλλωνα αποκαθαίρουν για πάντα την ψυχή από την αταξία, δυσαρμονία, αρρυθμία, ασχήμια, της άνευ σχήματος όψης των πραγμάτων και των όντων και την αδικία, η οποία έτοιμη πια θα ανασύρει από την λήθη (Λητώ) τις Απολλώνιες Αποτυπώσεις.

ΛΥΡΑ

Σαν αντικείμενο είναι το επτάχορδο μουσικό όργανο που συνοδεύει τα έπη και τις ωδές.
Σαν σύμβολο, με τις επτά χορδές της αγγίζει το συναίσθημα και συγκινεί, συν-κινεί τους επτά ομοίους αιθερικούς χιτώνες του ανθρώπου. Παλμοδονεί στις ίδιες συχνότητες τον άνθρωπο με την μελωδία, την αρμονία και τον ρυθμό. Έχουμε λοιπόν την σύνδεση της αοράτου Μουσικής με τον ορατό άνθρωπο.
Σαν αρχέτυπο, οι μελωδίες της Λύρας, σχηματίζουν αόρατους κύκλους στον αέρα δια των επτά τόνων και με αυτά μεταδίδονται κυκλικώς. Πρώτος ο Πυθαγόρας τους ανακάλυψε με το μονόχορδο. Μεταλλασσόμενοι νοητικώς οι κύκλοι της Λύρας στο αιθερικό διάστημα, εντός του οποίου όλα κινούνται κυκλικά, συν-κινούνται , και ο Απόλλων συντονίζει τις επτά τροχιές των πλανητών με τους επτά χιτώνες των αφυπνισθέντων θνητών. Η Λύρα κινείται και στο ορατό δια των χορδών της και στο αόρατο δια του ήχου, και ο Απόλλων συντονίζει.
Τόξον και Λύρα και η χορδή συμμετέχει και στα δύο, χαρακτηρίζουσα δύο αντιθετικές έννοιες. Την έννοια του τόξου/πολέμου , με την έννοια της λύρας/αρμονίας/ζωή. Μία η χορδή του τόξου, στο νοητικό φορέα, επτά οι χορδές της λύρας, στο συναισθηματικό φορέα, εναρμονίζουν δια της φαντασίας τον ψυχονοητικό ορίζοντα του ανθρώπου.
Στον Χ- ωροχρόνο ,οι 7 χορδές της λύρας έχουν αποκρύψει την ροή της ωδής, ενώ η μία χορδή του τόξου έχει φονεύσει την ορδή των σκέψεων.
Χ Ο Ρ Δ Η= Χ+ ΡΟΗ+ ΩΔΗ Χ Ο Ρ Δ Η= Χ+ ΟΡΔΗ

Από το μεν τόξο το βέλος και  από την δε λύρα το εύστοχο άσμα, έχουν στόχο την επιβολή της τάξεως και την επικράτηση της αρμονίας.

"εἴη μοι κίθαρίς τε φίλη καὶ καμπύλα τόξα,
χρήσω δ᾿ ἀνθρώποισι Διὸς νημερτέα βουλήν. " ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΑ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ

ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ είναι το ισχυρότερο Απολλώνιο όπλο, αλλά και φάρμακο για την ψυχή, το οποίο ο ήρωας οφείλει να κατακτήσει.

O ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΥΘΩΝΑ Gustave Moreau, c.1885

Απόλλων , δια του φωτισμού της διάνοιας , είναι ο κατ΄εξοχήν θεός, ο κατέχων το σκήπτρο του συμβολισμού. Σε αυτόν ανήκει το λεξιλόγιο, το προκύπτον από τα πιο ισχυρά σύμβολα, το ΤΟΞΟ ΚΑΙ ΤΑ ΒΕΛΗ ΤΟΥ.

Η τοξευτική τέχνη αποτελείται από τέσσερις σύνθετους συλλογισμούς , τέσσερις ιδιότητες του Θεού Απόλλωνα και αναφέρονται από τον Σωκράτη στον διάλογο «ΚΡΑΤΥΛΟΣ» του Πλάτωνα, και είναι Η ΤΟΞΕΥΤΙΚΗ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ, Η ΜΑΝΤΙΚΗ , Η ΙΑΤΡΙΚΗ.
Η πεμπτουσία της Απολλώνειας λατρείας που αποτελείται απο τρεις θεϊκές ιδιότητές του τη Μουσική, τη Μαντική και την Αυτοκριτική στοχεύει τον “εσωτερικό άνθρωπο” και οδηγούν και οι τρείς τους (μέσω “συν-κίνησης”) στην Έμπνευση και την Έκσταση και την κάθαρση για να επιτευχθεί η Υπέρβαση
Ο Σωκράτης αναλύει τις Απολλώνιες ιδιότητες που συνοδεύουν την ψυχή του ικέτη με την κάθαρση, την εναρμόνιση, την πρόληψη και την υγεία.
ΚΑΘΑΡΣΗ—— ΔΙΑ ΤΗΣ ΤΟΞΕΥΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ——-ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΠΡΟΓΝΩΣΗ——- ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΚΗΣ.
Η Ιατρική, η τέταρτη ιδιότητα του θεού απαιτεί την άσκηση και των τριών πρώτων ενσυνείδητων ενεργειών και που συμβολίζονται αντίστοιχα με το ΤΟΞΟ, ΛΥΡΑ και τον ΤΡΙΠΟΔΑ. Το αποτέλεσμα είναι η Υγεία, φυσική συνέπεια αυτών των τριών. Αθέατος και άνευ συμβόλου η Υγεία δεσπόζει υπέροχος, και παρούσα.

Η κάθαρση θα επανδρώσει εκ των έσω την ψυχή με σθένος και ανδρεία ώστε να αντισταθεί σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, να συγκρατήσει την αυτοτέλεια της να παραμείνει στην ενσυνείδητο επιλογή των δικαίων αποφάσεων της.

 

Κλύτε Βοιωτοί

  

Ακούστε ρωμαλέοι  Βοιωτοί γιοι και κόρες του Ποσειδώνα και της Άρνης
των Ελλήνων τον  Ποιητή! 
Σε αστραφτερές  κορυφές του Ολύμπου  μαζί με τις Μούσες του  Ελικώνα  σας καλεί!
Ἔσπετε νῦν μοι Μοῦσαι Ὀλύμπια δώματ’ ἔχουσαι·484

 Β Ιλιάδος

Βοιωτῶν μὲν Πηνέλεως καὶ Λήϊτος ἦρχον
Ἀρκεσίλαός τε Προθοήνωρ τε Κλονίος τε,
οἵ θ’ Ὑρίην ἐνέμοντο καὶ Αὐλίδα πετρήεσσαν
Σχοῖνόν τε Σκῶλόν τε πολύκνημόν τ’ Ἐτεωνόν,
Θέσπειαν Γραῖάν τε καὶ εὐρύχορον Μυκαλησσόν,
οἵ τ’ ἀμφ’ Ἅρμ’ ἐνέμοντο καὶ Εἰλέσιον καὶ Ἐρυθράς,
οἵ τ’ Ἐλεῶν’ εἶχον ἠδ’ Ὕλην καὶ Πετεῶνα, 500
Ὠκαλέην Μεδεῶνά τ’ ἐϋκτίμενον πτολίεθρον,
Κώπας Εὔτρησίν τε πολυτρήρωνά τε Θίσβην,
οἵ τε Κορώνειαν καὶ ποιήενθ’ Ἁλίαρτον,
οἵ τε Πλάταιαν ἔχον ἠδ’ οἳ Γλισᾶντ’ ἐνέμοντο,
οἵ θ’ Ὑποθήβας εἶχον ἐϋκτίμενον πτολίεθρον,
Ὀγχηστόν θ’ ἱερὸν Ποσιδήϊον ἀγλαὸν ἄλσος,
οἵ τε πολυστάφυλον Ἄρνην ἔχον, οἵ τε Μίδειαν
Νῖσάν τε ζαθέην Ἀνθηδόνα τ’ ἐσχατόωσαν·
τῶν μὲν πεντήκοντα νέες κίον, ἐν δὲ ἑκάστῃ
κοῦροι Βοιωτῶν ἑκατὸν καὶ εἴκοσι βαῖνον. 510


Βοιωτοί

 Τα Αστέρια των Ελλήνων  λάμπουν διαχρονικά στον ουρανό και στην γη

- Δύναμη: 50 καράβια με πλήρωμα 120 άνδρες έκαστο
- Αρχηγοί : Πηνέλαος, Λήτος, Αρκεσίλαος, Προθηνόρας και Κλόνιος
- Κυβερνούσαν : περιοχή που περιλαμβάνει την Ύρια και την Αυλίδα, τον Σχοίνο, τον Σκώλο, τον Ετεονό, τη Θέσπια, τη Γραία, τη Μυκάλησσο, το Άρμα, το Ειλέσιον, τις Ερυθρές, τον Ελεώνα, την Ύλη, τον Πετέωνα, την Ωκαλέη, την πόλη του Μηδέωνα, την Εύτρηση, τις Κώπες, τη Θίσβη, την Κορώνεια, την Αλίαρτο, την Πλάταια, τον Γλίσαντα, την πόλη των Υποθηβών, τον Όγχηστο, το άλσος του Ποσειδώνα, την Άρνη, τη Μήδεια, την Νίσα και την Ανθιδόνα.

Ν. Νηών παρουσίασις

Κατάλογος Νεών: Ατενίζοντας την  άρπαγη Τροία

Οι Νέες Ένοπλες Δυνάμεις του Ελληνικού Απελευθερωτικού Νου

Αντισταθείτε  ένδοξοι  Βοιωτοί! 

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΣ by Marcantonio Franceschini  Liechtenstein Palace Vienna

ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΙ ΑΡΤΕΜΙΣ ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΤΕΚΝΑ

Ανακτες τόσο του θείου φωτός, ο Απόλλων, όσον και του αμιγούς, αλλά αμυδρά και εξ αντανακλάσεως προερχόμενου η Αρτεμις.

ΖΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΠΑΝΤΩΝ, Η ΠΑΝΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΚΕΡΑΥΝΙΟΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΔΙΑ-ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ-ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΤΟΥ ΜΗ ΔΥΟΝΤΟΣ ΦΩΤΟΣ

Συνευρισκόμενος ο ΝΟΥΣ/ΖΕΥΣ μετα του σκότους /ΛΗΤΟΥΣ=ΤΟ ΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ (ΚΡΑΤΥΛΟΣ), ΤΟ Φως ΕΚ-ΔΗΛΟ-ΥΤΑΙ στο νοητόν Σύμπα στην Νήσο ΔΗΛΟ, με την γέννηση των Διδύμων
Από το σκότος στο ημίφως και προοδευτικά στο φώς.
ΜΗΤΕΡΑ ΛΗΤΩ (Ληθώ/Λήθη/Σκότος)
Μητέρα σκότος/λήθη/ΛΗΤΩ είναι η ρίζα των αναβαθμίσεων της όρασης. Έλλειψη μνήμης, η λήθη, είναι η έλλειψη Φωτός εις τον Νούν, ο οποίος δεν έχει πρόσβαση στον νοητόν κόσμο. Βρίσκεται στο σκοτάδι της ανυπαρξίας και της άγνοιας, διότι η «η θέα του Αγαθού βρίσκεται στο τέλος των αισθητών και φαίνεται με μεγάλη δυσκολία». Δεν είναι συνεπώς προσιτή σε όλους δια να ενεργοποιήσει τα αποθέματα των αναμνήσεων, τα οποία γεννούν την ΝΟΗΣΗ και την ΑΛΗΘΕΙΑ (ΠΛΑΤΩΝ). Σύμφωνα με τον ίδιον, η φυσική, αισθητή πραγματικότητα, ουδέποτε θα πραγματώσει την Αλήθεια, με την σημασία της αποκαλυπτικότητας, ούτε θα οδηγήσει την ψυχή στην κατανόηση του Οντος της φύσης του Αγαθού.
ΛΗΤΩ, η αιτία του Μέλλοντος για να γεννηθεί το ΦΩΣ, πρέπει να συζευχθεί με την πρώτη αιτία, του ΝΟΥ/ΔΙΟΣ, για να επέλθει η σταδιακά προσλαμβανόμενη πρώτη Φωτιση/Γνώση, δια των οπτικών παραστάσεων του Σύμπαντος-Κόσμου, Φυσικού και Νοητού, Ορατού και Αοράτου, Πυκνού και Λεπτοφυούς.

Αρχική εν δυνάμει πηγή φωτός είναι το σκοτάδι, και το αμυδρό φώς της Σελήνης προελαύνει εις το Φώς, όπως και στην διάνοια, η γνώση από την άγνοια και αμάθεια προσλαμβάνεται σταδιακά  και απαιτεί το Λείον του ήθους, την ΛΗΘΩ για να φωτιστεί η ψυχή.
ΣΚΟΤΟΣ αλληγορικά σημαίνει άγνοια, αμάθεια, δοκησισοφία και δογματισμό
ΦΩΣ σημαίνει γνώση, νοημοσύνη, κατανόηση διαλεκτική σκέψη μετά ορθού Λόγου
Την έκτη και εβδόμη Θαργηλιώνος (20 και 21 Μαίου) γιορτάζονται τα γενέθλια της Αρτεμης και του Απόλλωνα αντίστοιχα. Η Αρτεμις γεννήθηκε μία μέρα πριν από τον αδελφό της και μάλιστα βοήθησε στην γέννηση του.
Η γέννησή της συμπίπτει στην 29^ην μοίρα του Ταύρου η οποία σηματοδοτείται από το πιο λαμπρό αστέρι του τον Αλντεμπαράν . Ο Λαμπαδίας που απεικονίζει το μάτι του Διός/Ταύρου.  Ο Αστερισμός παριστά τον ταύρο την μορφή που πήρε ο Ζεύς όταν άρπαξε την Ευρώπη.
Φαεσφορίη η θεά Αρτεμις είναι αυτή που φέρνει το μυστικό φώς στην ψυχή των ελλόγων όντων και συνέχεται επίσης και με την Μεγάλη Αρκτον, την οποία έχει υπό την εποπτεία της.
Όταν στην διάνοια ανατέλλει ο Αστερισμός των Διδύμων, επέρχεται η Θεία Ενότητα στον εν-θεον άνθρωπο. Ο  αστερισμός αυτός περιέχει δύο λαμπρούς αστέρες τους Διόσκουρους τους άλλους δίδυμους του Διός, αφού η Αφροδίτη τον μεταμόρφωσε σε Κύκνο, με την Λήδα.
ΑΡΤΕΜΙΣ και ΑΠΟΛΛΩΝ , οι Δίδυμοι του Φωτός, εκπέμπουν ΣΗΜΑΤΑ ΦΩΤΟΣ, στην ίδια πάντα συχνότητα, προς όλες τις συνειδήσεις. Το φως του Α-ΠΟΛ-ΛΩΝΑ καθιστά ευκρινείς τις μακρινές δυσδιάκριτες αποτυπώσεις/ιδιότητες των ονομάτων των Θεών, για να επικοινωνούν μαζί τους και να μην λησμονηθούν ποτέ ξανά.
Ο Νούς λοιπόν φωτίζεται με το νοητόν Φώς των , και η φύση των σημάτων τους είναι διττή. Καθαρότης Ψυχής (Αρτεμις) και Νοητική Κάθαρσις (Απόλλων).

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

ΧΟΡΟΣ
"Πολλαὶ μορφαὶ τῶν δαιμονίων,πολλὰ δ᾽ ἀέλπτως κραίνουσι θεοί
καὶ τὰ δοκηθέντ᾽ οὐκ ἐτελέσθη, τῶν δ᾽ ἀδοκήτων πόρον ηὗρε θεός.
τοιόνδ᾽ ἀπέβη τόδε πρᾶγμα."
(Μορφές πολλές παίρνει το θεϊκό ,άγνωστο τέλος δίνουν στα πράγματα οι θεοί
Εκείνα που είναι να γίνουν δεν έγιναν ποτέ . Κι αυτά που γίνονται, δεν ήταν για να γίνουν) ΒΑΚΧΕΣ ΕΥΡΙΠΙΔΗ

ΒΑΚΧΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ Alma-Tadema Lawrence 1880

 Διόνυσος ,  πατέρας του ο  Ζευς συμβολίζοντας το πρωταρχικό Κοσμικό Πυρ, το οποίο ενώνει, ζευγνύει και συγκροτεί τα πάντα, δίνοντας μορφή στον Κόσμο ,και μητέρα του  η Σεμέλη, θυγατέρα του Κάδμου. Έτσι  ο Διόνυσος φέρει μέσα του το θεϊκό στοιχείο του Ζηνός  και την  ανθρώπινη υπόσταση από την πλευρά της μητέρας

Γι΄αυτό και  δε βρίσκεται στο κλασσικό Ολύμπιο Δωδεκάθεο, δεν είναι Ολύμπιος θεός διότι η «φύση» του είναι  θεϊκή και ανθρώπινη,  δηλ. ίδιας ουσίας μεν αλλά διαφορετικού επιπέδου. Ρυθμίζει και καθοδηγεί τη φυσική εξέλιξη της ψυχής έως ότου αυτή τελειωθεί και εισέλθει στον Όλυμπο (το ανώτατο συνειδησιακό επίπεδο). Ο  «Νούς του Διός» που θα οδηγήσει  τον άνθρωπο  στο ίδιο επίπεδο συνειδητότητας με τους ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ.
Μετουσιώνει την ύλη και εκφράζει, ως αιώνια έφηβος,  την  ζωτική δύναμη και την κίνηση, στον Κύκλο της Ζωής, σαν μία  εκπληκτική  περιπέτεια, σαν μία γιορτή  σαν  ένα  ΜΑΓΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΗΣ. .Οδηγεί τον άνθρωπο μέσα από την έκσταση να ανακαλύψει τον εαυτό του πίσω από τις «ΜΑΣΚΕΣ» .
Η Έκσταση και οι Μεταμορφώσεις που αποτελούν τις σημαντικές όψεις του Διονυσιασμού, είναι μια τελετουργική συμπεριφορά για την επίτευξη αλλαγής της κατάστασης συνείδησης. Γιατί  η έκσταση, εκτός από την άμεση προσωπική επικοινωνία με τη θεότητα, είναι ταυτόχρονα  συλλογική και κοινωνική πάνω στην μεγάλη σκηνή θεάτρου του Κόσμου , ενός μεγάλου δραματικού θιάσου.
Το μυστηριακό Διονυσιακό σύμβολο  του ΟΙΝΟΥ , είναι η εικόνα της «μέθεξης», μία έννοια που ανεπτύχθηκε από τον Πλάτωνα στον «Παρμενίδη» Η άμπελος με την σύνθλιψη και την ζύμωση γίνεται σταδιακά ομοιογενής και μετουσιώνεται με την συνδρομή του Χρόνου.Και είναι το δεύτερο στοιχείο , το οποίο ενεργοποιείται στην ΘΟΛΟ της Επιδαύρου ,έχοντας μία μυσταγωγική αξία, που είναι η εικόνα της «Μέθης» .Οχι βέβαια της κραιπάλης αλλά της μέθης που προέρχεται από την Μέθεξη. Αυτή την ψυχική ευφορία, που νοιώθει το ον για να έρθει σε επικοινωνία μετά του θείου για την αφύπνιση ανώτερων συνειδησιακών πεδίων. Αυτό ακριβώς επικαλείται ο ζωγράφος Παυσίας, μέγας γνώστης των αλληγοριών και της δύναμης των εικονοπλασιών, που δρούν  στην ψυχή του ανθρώπου,  και προκαλούν ΣΥΝ-ΚΙΝΗΣΗ. Πρόκειται για μία ζωγραφική παράσταση στο εσωτερικό της Θόλου της Επιδαύρου , που παριστά τον Έρωτα να έχει παρατημένα τα βέλη και το τόξο και να έχει πάρει και να κρατεί την λύρα. Δίπλα είναι επίσης ζωγραφισμένη η Μέθη ενώ να πίνει από γυάλινη κούπα. Η κούπα φαίνεται σαν αληθινή γυάλινη και μπορεί κανείς να ιδεί διά μέσου αυτής το πρόσωπο  της γυναίκας».  Διαχρονικά σύμβολα στην Ελληνική ψυχή είναι επίσης το ΔΕΠΑΣ=ΚΥΠΕΛΛΟ ,  όπου οι θνητοί βάζουν κρασί και οι θεοί νέκταρ.
Ονομάζεται πυριγενής, λόγω της πυρκαγιάς που άναψε όταν η μητέρα του Σεμέλη ήθελε να δεί από κοντά τον Δία και κάηκε από τα αστροπελέκια ,και εξαιτίας της συνέχισης της κύησής του στον μηρό του πατέρα του μηρορραφής, διμήτωρ και δισσότοκος. Επίσης Βάκχος, όπως και Βάκχιος, Βακχείος, Βακχεύς, τα οποία σημαίνουν τον θεό σε κατάσταση ενθουσιαστικής μανίας που καλλιεργεί η λατρεία του και δηλώνει το ρήμα βακχεύειν που δεν σημαίνει “γλεντώ”, αλλά “αποκτώ μιά ιδιαίτερη θρησκευτική εμπειρία” —την εμπειρία της κοινωνίας με το Θεό, που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε βάκχο ή βάκχη .  Δενδρίτης ή Ένδενδρος, η Δύναμη που ενυπάρχει στο δέντρο· είναι Άνθιος, ο φορέας της άνθησης, Κάρπιος, ο φορέας των καρπών, Φλεύς ή Φλέως, η πλησμονή της ζωής. Ο Διόνυσος είναι επίσης Διθύραμβος, δηλαδή διγενής, γεννημένος πρώτα από τη φωτιά και κατόπιν από το νερό.  Λιμναίος γιατί περιοχή του είναι, όπως λέει ο Πλούταρχος, ολόκληρη η υγρά φύσις—όχι μόνο η ρευστή φωτιά του σταφυλιού, αλλά και ο χυμός που ανεβαίνει στο νέο δέντρο, το αίμα που χτυπάει στις φλέβες του νεαρού ζώου, όλα τα μυστηριώδη και ανεξέλεγκτα ρεύματα, η πλημμυρίδα και η άμπωτη μέσα στη ζωή της φύσης.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο στο «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»  μοιράζεται  το Δελφικό έτος με το θεό Απόλλωνα . Εννέα μήνες του έτους οι Δελφοί ήτανε αφιερωμένοι στον Απόλλωνα,και οι τρείς του Χειμώνα ανήκαν στον  Διόνυσο συμβολίζει την παραμονή της ψυχής στη γη με όλες τις αντιξοότητες. Ο Απόλλων κρατεί το ανατολικό αέτωμα του ναού, με τις Μούσες του, ο δε Διόνυσος με τις Θυιάδες το δυτικό.
Όταν ο αδελφός του,  Απόλλων επιστρέφει στη χώρα των Υπερβορείων είναι ο καιρός του Διόνυσου να ξυπνήσει.. Το μαντείο παύει να χρησμοδοτεί για τρεις μήνες και ο παιάνας του Φοίβου αντικαθίσταται απ’ τον διθύραμβο τού  Διόνυσου.
Τον  Δελφικό μήνα Δαδοφόριο (Νοέμβριος-Δεκέμβριος),οι Θυιάδες θα   ενωθούν  με έναν  θίασο ακόμη γυναικών από την Αθήνα, σε πομπή μέσα στη νύχτα κρατώντας λαμπάδες  και θύρσους, ξύλινες ράβδους με κώνο στην κορυφή στεμμένες με κισσούς ή φύλλα αμπέλου, όλα Διονυσιακά σύμβολα και   θ’ ανέβουν στον Παρνασσό να ξυπνήσουν τον Διόνυσο-Λικνίτη, αυτόν που κοιμάται μέσα στο Λίκνο. Είναι η η ψυχή της ανθρωπότητας που παραμένει στο Λίκνο της, αφυπνίζεται  και προσεγγίζει τον μυστηριακό νεογέννητο Διόνυσο Λικνίτη , τείνει να ενωθεί  με την ΚΟΣΜΙΚΗ ΨΥΧΗ, της οποίας

αποτελεί μέρος  για  να επιστρέψει σ’ αυτήν,  μετά την ένωση του ανθρώπου με τον «Εαυτό» του.

Η Μυθοιστορία λέει ότι παιδί τον διαμέλισαν και κατασπάραξαν οι Τιτάνες ενώ έπαιζε με τα παιγνίδια του και τους πεσσούς  και ενώ κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέπτη Το μόνο που παραμένει άθικτο είναι η καρδιά του την οποία την παίρνει η θεά Αθηνά και με  τη βοήθεια του θεού Διός ο θεός Διόνυσος ξαναγεννιέται.

Οι Τιτάνες που  συμβολίζουν τα ανθρώπινα ορμέμφυτα και πάθη  και  δεν αφήνουν την ψυχή να τελειωθεί  δεν μπορούν όμως να τον καταστρέψουν και να νικήσουν το Νου, το Λόγο  ούτε τον Διόνυσο-ψυχή .
 Σύμφωνα με τους Ορφικούς η Εαρινή ισημερία συμβόλιζε τον θάνατο του Διόνυσου του Ζαγρέως, της τιτανικής φύσης του ανθρώπου  και την εκ νέου γέννησή του, την πνευματική του αναγέννηση , από την φύση του Ολυμπίου Διός ως Διόνυσος ο Ανθιος, ο οποίος μεταμορφώνεται σε Διόνυσο Ελευθερέα, ο Διόνυσος ο Λυσεύς, ο ελευθερωτής των ανθρώπινων ψυχών από τα δεσμά της ύλης.
Ο άνθρωπος για να απαλλαγεί από τα πάθη του, και την πλάνη του νού του που τον οδηγούν σε εσφαλμένες πράξεις και αδιέξοδα,  οι ψευδείς δοξασίες με τις οποίες έχει γαλουχηθεί μέσα στο κοινωνικό του περιβάλλον που ζεί και γεννιέται και προέρχονται κυρίως από θρησκευτικές και πολιτικές σκοπιμότητες. Ζεί καθηλωμένος μη έχοντας δυνατότητα να απαλλαγεί εύκολα από όλα αυτά, γιαυτό και η αποβολή όλων αυτών είναι μία οδυνηρή εμπειρία γι΄αυτόν, για να μπορέσει   να οδεύσει προς την κατάκτηση της σοφίας που είναι ο δρόμος της εξελεκτικής του πορείας προς το ΦΩΣ.
Έτσι ο Διόνυσος, είναι κάτοχος και φύλακας των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου, το θείο πνεύμα σ’ εξέλιξη μέσα στο σύμπαν    και  η καρδιά του οποίου    πρέπει να αναζητηθεί με σκοπό  την αναγέννηση του ανθρώπινου πνεύματος και την εξάγνιση της ψυχής.
Ο Ηράκλειτος  μας αποκαλύπτει  για το ΠΑΙΔΙ-ΔΙΟΝΥΣΟ « Αιών παίς εστι παίζων πεσσεύων παιδός η βασιλείη» «Ο αιών είναι παιδί που παίζει τοποθετώντας εδώ και εκεί τους πεσσούς. Η βασιλεία είναι του παιδιού.».
Ο κόσμος θα είναι αιώνια νέος, όπως είναι και ο γυιός του Διός και της Σεμέλης, ο μεταξύ της Αθανασίας και της θνητότητας, ο οποίος έχει αναλάβει την φροντίδα των ψυχών των ελλόγων και νοήμονων όντων.
Στον Αγρόν του Διόνυσου Ζαγρέος ,έρχονται και επανέρχονται οι ψυχές των θνητών, άλλοτε πάσχουσες και άλλοτε ποιούσες, μέχρι να αποκτήσουν ταυτότητα και αυτοσυνειδησία, πάντα όμως εν κινήσει, γι΄αυτό και το παιχνίδι των πεσσών. Παίζοντας ο Διόνυσος μέσα στον ΧΡΟΝΟ και τον ΧΩΡΟ , ορίζει την νομοθετική εξουσία του ΟΛΟΥ, γιατί υπάρχει μία αφανής ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ, που επαναφέρει την ΤΑΞΗ και την οποία ο Διόνυσος επικαλείται να εφαρμόσει.

Η  Διονυσιακή τέχνη μετατρέπεται σε ένα τεράστιο θέατρο , όπου ο άνθρωπος καλείται να παίξει μεγάλους και μικρούς ρόλους,  χωρίς να ταυτίζεται ποτέ, μέχρι που μέσα σε έναν κόσμο της φαινομενικότητας και της παροδικότητας  να ανακαλύψει την πραγματική πηγή της ζωής και το αληθινό πρόσωπο του κόσμου που μας περιβάλει. Η Διονυσιακή Τέχνη συνδέεται  όμως και με την οδύνη που ο άνθρωπος αισθάνεται όταν βρίσκεται σε διάσταση με την ύπαρξη του και  νοιώθει «ΞΕΝΟΣ» με το κόσμο που τον περιβάλλει. Και είναι αυτός  ο πόνος που θέλει να μετουσιώσει και να μεταμορφώσει  μέσα από την Διονυσιακή έξαρση.
Είναι αυτή η λαχτάρα  και η προσδοκία της ψυχής του  για να κατανοήσει , και  να ενωθεί  με την αιωνιότητα!

 

ΤΟ ΑΝΤΡΟ ΤΩΝ ΝΥΜΦΩΝ

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΩΝ ΝΥΜΦΩΝ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ

Η σπηλιά των Νυμφών (άνδρο των νυμφών Ναϊάδων) ή Μαρμαροσπηλιά βρίσκεται σε υψόμετρο 190 μ. πάνω από τον όρμο Δεξά, ένα χιλιόμετρο από το Βαθύ (στη θέση αυτή άφησαν οι Φαίακες κοιμισμένο τον Οδυσσέα). Σύμφωνα με τον Όμηρο ο Οδυσσέας μετέφερε εδώ τα δώρα που του χάρισε ο βασιλιάς Αλκίνοος κατά την αποχώρησή του από το βασίλειο των Φαιάκων. Έχει δύο εισόδους. Μέσω μίας σκάλας και με κάθοδο στα δέκα μέτρα προσεγγίζεται το σπήλαιο που είναι γεμάτο με σταλακτίτες. Κατά τις ανασκαφές του 1805 ήρθαν στο φως πολλά αγγεία και πήλινα αγαλματίδια. Στο μέσον της σπηλιάς υπάρχει μία μαρμάρινη βάση, όπου πρέπει να υπήρχε το άγαλμα κάποιου λατρευόμενου θεού.

"αυτάρ επί κρατός λιμένος τανύφυλλος ελαίη, αγχόθι δ' αυτής άντρον επήρατον ηεροειδές, ιρόν νυμφάων αι νηιάδες καλέονται

"Λοιπόν στην άκρη του λιμανιού μακρόφυλλη ελιά (είναι), κοντά δε σε αυτήν άντρο (σπήλαιο) ωραίο σκοτεινό, ιερό (των) Νυμφών που Ναϊάδες καλούνται

 

δύω δε τε οι θύραι εισίν, αι μεν προς βορέαο καταβαταί ανθρώποισιν, αι δ' αυ προς νότου εισί θεώτεραι · ουδέ τι κείνη άνδρες ε(ι)σέρχονται, αλλ' αθανάτων οδός εστιν."

[Δύο δε, και οι θύρες (του σπηλαίου) είναι, απο τις οποίες η μία είναι προς Βορρά και είναι κατάβαση ανθρώπων, ενώ η άλλη είναι προς τον Νότο η Θεία · απο εκείνη δεν εισέρχονται άνδρες (άνθρωποι) αλλά των Αθανάτων δρόμος είναι" ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΡΑΨ.ν 96-112

Η λέξη ΘΥΡΑ είναι αυτή που χρησιμοποιεί ο Ομηρος στην ΡΑΨ.ν ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, στην αλληγορίαν του ΑΝΤΡΟΥ ΤΩΝ ΝΥΜΦΩΝ.

« Βρίσκονται και δύο θύρες, που η μια τους βλέπει στο Βοριά και την περνούν οι άνθρωποι, ενώ η άλλη η θεικιά κοιτάει κατά τον Νότο.Απ΄αυτήν όμως δεν μπαίνουν οι θνητοί, παρά είναι των αθανάτων το διάβα.»

Ο Ελληνικός Λόγος συμφωνεί απόλυτα με την άποψη του Ομήρου, σχετικά με τις δύο Θύρες, γιατί οι δύο λέξεις ΒΟΡΕΑΣ ΚΑΙ ΝΟΤΟΣ , αναπτυσσόμενες εκπλήσσουν με την εσωτερική τους ερμηνεία καθώς ωθούν τις ψυχές στην ανέναον κίνησή τους.

Η Θύρα που βλέπει στον Βοριά την κατεβαινουν οι άνθρωποι, είναι η Θύρα των επανενσαρκώσεων. Η αύρα =ψυχή χρησιμοποιεί εναλλάξ την νέαν με την παλαιά θύραν και αλλάζει πεδίον ύπαρξης.

Η Βόρειος θύρα είναι το Θερινόν Ηλιοστάσιο, όπου ο Ηλιος διέρχεται από το ζώδιο του καρκίνου, ενώ η Νότια είναι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο όπου ο Ηλιος διέρχεται απο το ζω΄διο του Αιγόκερου.

Πορφύριος στο"Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρου"  «Τον δε νότον θεοίς νέμοντες ισταμένης της μεσημβρίας εν τοις ναοίς των θεών ταπαραπετάσματα έλκουσι, το Ομηρικόν δε τούτο φυλάσσοντες παράγγελμα, ως κατά την εις νότον έγκλισιν του θεού ου θέμις ανθρώπους εισιέναι εις τα ιερά, αλλ’ αθανάτων οδός εστιν. ιστασιν ουν το σύμβολον της μεσημβρίας και του νότου επί τη θύρα μεσημβριάζοντος του θεού. ουκούν ουδ’ επί των άλλων θυρών εφ’ οποίας ουν ώρας εξόν λαλείν ως ιεράς ούσης θύρας, και δια τούθ’οι Πυθαγόρειοι και οι παρ’ Αιγυπτίοις σοφοί μη λαλείν απηγόρευον διερχομένους ή θύρας ή πύλας, σεβομένους υπό σιωπής θεόν αρχήν των όλων έχοντα.»

«Επειδή όμως ο νότος έχει αποδοθεί στους θεούς, κατά την μεσημβρία τραβάνε στους ναούς τις κουρτίνες μπροστά από τα αγάλματα των θεών, τηρώντας την ομηρική εντολή, ότι όταν ο ήλιος πηγαίνει κατά τον νότο δεν επιτρέπεται να μπαίνουν άνθρωποι στους ναούς, αλλά αυτό είναι των αθανάτων πέρασμα.

Τοποθετούν λοιπόν το σύμβολο της μεσημβρίας και του νότου στις πύλες των ναών, όταν ο θεός Ηλιος βρίσκεται στο μεσουράνημα του.

Αλλά και στις άλλες πύλες δεν επιτρεπόταν να μιλάνε καθόλου σε οποιαδήποτε ώρα, επειδή οι πύλες θεωρούνταν ιερές.

ΘΥΡΑ=Θ+ΑΥΡ(Α)  είναι ο ξυνός λόγος ο συνδέων την κάθοδον στο  υλικό σώμα (Θάνατον) της ψυχής με το Θείον. Το σύμφωνο Θ περιέχει και τον σταυρό, των 4 στοιχείων της Υλης, περιοριζόμενος από τον κύκλο που εκπροσωπεί το απρόσωπον Θείον.

Ο αριθμός ΕΝ-ΝΕΑ συμπίπτει με το σύμφωνο Θ-ΗΤΑ του αρχαίου Αλφαβήτου, που χαρακτηρίζει τρείς μεγάλες έννοιες, που σχηματίζουν την ουσία της καθ΄ολοκληρίαν αγωνίας του  ανθρώπινου όντος. Θ-ΕΙΟΝ, Θ-ΥΡΑ, Θ-ΑΝΑΤΟΣ (ενσαρκώσεις). Μεταξύ του Θ=9 και Ι=10 εντοπίζεται η πρώτη Π- ύλη,  και το 9 είναι η Θύρα που διαχωρίζει το Θείον από την ενσαρκωμένην ψυχήν, ακινητοποιημένη στα στενά χωρο-χρονικά πλαίσια.

Ο Ομηρος και στα δύο του Επη αναφέρει το διάστημα το απαιτούμενο να διαλυθεί ο αιθερικός φορές που περιβάλλει το σώμα. ΙΛΙΑΔΟΣ ΡΑΨ.Ω 602-613 τα τέκνα της Νιόβης που έμειναν άταφα για εννέα μέρες. Όταν ο Πρίαμος ζητά από τον Αχιλλέα εκεχειρία εννέα ημερών για να κλάψουν τον Εκτορα  ΡΑΨ.Ω ΣΤΙΧ 659-667 και ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΡΑΨ.ω   58-73 όταν οι εννέα Μούσες μοιρολογούν επί εννέα μέρες τον θάνατον του Αχιλλέα.

Η εσωτερική ερμηνεία των αριθμών ΕΝΝΕΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑ, σχετίζεται με την χρονική περίοδο που ολοκληρώνεται ο κύκλος από την έναρξη μέχρι την επιστροφή στο σημείο αυτό. Ο Ομηρος αλλά και  ο Ησίοδος στα κείμενά τους σημειοδοτούν τα μεγάλα γεγονότα με τους αριθμούς αυτούς. Η  πολιορκία της Τροίας, που κράτησε 9 χρόνια, τελειώνει με την άλωση της κατά το δέκατο έτος και το ίδιο γίνεται με τον Οδυσσέα που επιστρέφει στην Ιθάκη το δέκατο έτος.

Στην θεογονία του ο Ησίοδος  αναφέρει ότι τα ύδατα της Στυγός τα εννέα δέκατα ρέουν στον Ωκεανό και ένα δέκατο , μεγάλη συμφορά για τους θεούς κυλά από τον βράχο.

Η μάχη των Τιτάνων και Ολυμπίων διήρκησε δέκα έτη και εννέα συζύγους έχει ο Ζεύς (εκτός από την Σεμέλη που ήταν θνητή).

«Εννέα μερόνυχτα χαλκωματένιο αμόνι πέφτοντας απ΄τον ουρανό φθάνει στη γή τις δέκα. Και εννέα πάλι μερόνυχτα χαλκωματένιο αμόνι κάνει απ΄την γή, τη δέκατη στον Τάρταρο να φθάσει»

Όλα αφορούν κύκλους που ολοκληρώνονται πάντα μεταξύ των αριθμών εννέα και δέκα, προκειμένου να επέλθει αλλαγή πεδίου συνειδητότητας ή κάποια κοσμογονική αλλαγή.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

       

Ο μύθος του Σπηλαίου έρχεται αρωγός της ψυχικής διεργασίας, η οποία σταθεροποιεί την μνήμη και επιτρέπει την αντικειμενική θεώρηση των πράξεων του απελευθερώθέντος τέως δεσμώτου και νυν διαλογιζόμενου ατόμου. Πριν από αυτό είμαστε όλοι δεσμώτες της παντοδύναμου γενεσιουργού  λήθης, ενώ εκτός του σπηλαίου πλησιάζουμε την φύση των τεσσάρων στοιχείων ή τεσσάρων ριζωμάτων του Πυθαγορείου Ορκου των ΧΡΥΣΩΝ ΕΠΩΝ.

Οι άνθρωποι ζούν ανάμεσα σε σκιές και οχυρώνονται μέσα σε ένα υποκειμενικό κόσμο, που είναι η σπηλαιά τους, κοιτώντας και προσκολλώντας σε αντίγραφα. Λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να αποδράσουν και ακόμη πιο λίγοι αυτοί που θα φθάσουν μέχρι το τέλος, στην ευρύτητα του πνεύματος που υπάρχει έξω από την σπηλαιά.

Ο δεσμώτης του Σπηλαίου που μόνο το ¨εξαίφνης¨ μπορεί να τον ταρακουνήσει και να αρχίσει να διερωτάται για την εσωτερική του απραξία, απαξία, αταξία και αδράνεια εντός του σπηλαίου/κοινωνία.

Μέσα στο σπήλαιο, η ψυχή/δεσμώτης δεν καταβάλλει καμμία προσπάθεια για να κατανοήσει και να αντιληφθεί τι συμβαίνει, λόγω οκνηρίας, άγνοιας και αδιαφορίας και φυσικά δοκησισοφίας, γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι γνωρίζει τα πάντα.

Το εσωτερικό κενό της δεν το αντιλαμβάνεται γιατί το έχει υπερπληρώσει με ασήμαντους και άνευ ουσίας σπασμωδικές κινητοποιήσεις, που ενεργοποιούν με την σειρά τους την μόνιμη ανικανοποίητη βουλιμία της για υλικά αγαθά. Διά της ευτελούς εκτόνωσης αγοράς  και συσσώρευσης άχρηστων αντικειμένων η ψυχή βυθίζεται στην ματαιότητά της ύπαρξης της.

 Ο νούς δε, μέσα σε έναν άτακτο συνειρμικό περιεχόμενο σκέψεων, απειθάρχητος μετατοπίζεται συνδέοντας άνευ ουσιώδους σχέσεως συλλογισμούς και παραστάσεις που δεν έχουν καμμία ομοιότητα και καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα συγκροτήσης λογικών συλλογισμών. Μην έχοντας επίγνωση των κινήτρων της, παρασύρεται από κακές παρορμήσεις και ανεξέλεγκτες συναισθηματικές ροπές και δεν γνωρίζει ότι αυτά καθορίζουν τις πράξεις της αλλά και την μελλοντική της παραμονή επ΄αόριστον στο σπήλαιο. Εφόσον οι  οι σκέψεις, οι επιλογές τα κίνητρα πολλές φορές είναι ασυμβίβαστα μεταξύ των , οι πράξεις της δεν έχουν καμμία πνευματική αξία γιατί είναι τυχαίες άνευ γνώσεως . Η παντελή έλλειψη σταθερού προσωπικού προσανατολισμού την οδηγεί σε επιπόλαιες  αλλαγές κατευθύνσεων και διαφορετικών εσωτερικών και εξωτερικών γνώσεων και να πιστεύει επιπλέον ότι γίνεται και σοφή. Και τέλος η έλλειψη ενδιαφέροντος, η απογοήτευση, η δυσθυμία, ο εκνευρισμός το άγχος, η απάθεια και η κατάθλιψη αρχίζουν και κατακυριεύουν το είναι της. Ολες οι ψευδαισθήσεις που συνδέουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον κάνοντας την παρέλασή τους διαμέσου των ψευδών και παραπλανητικών εικόνων , αποκοιμίζουν την πραγματικότητα της μηδαμινότητά της.
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΠΗΛΑΙΟ

Το Σπήλαιο λοιπόν δεν είναι ένα μουσειακό απολίθωμα, είναι ένα ολοζώντανο μόσχευμα ψυχής , από όπου εξέρχεται «εξαίφνης» ακάθεκτος. Η ιστορία του Σπηλαίου επαναλαμβάνεται πάντα και σήμερα ειδικά με το τραγικό και τιτανικό προσωπείο που είναι εντελώς αθέατο για την ανθρωπότητα. Το τιτανικό προσωπείον είναι η εξαπάτηση του μικρού Διόνυσου, οι οποίοι αφού είχαν αλείψει τα πρόσωπά τους με γύψο, απέκρυψαν από αυτόν τις πραγματικές τους προθέσεις.Ετσι κατάφεραν να τον παρασύρουν και να τον διαμελίσουν σε επτά τεμάχια για να τον κατασπαράξουν.Πολλαπλά τα μυητικά επίπεδα ερμηνείας αυτού του διαμελισμού.Εν πρώτοις είναι οφθαλμοφανές ο πρώτος και ο εγγύτερος που αγγίζει τα μύχια της ψυχής μας. Οι Τιτάνες ανέκαθεν ανευρίσκουν τελικά τρόπους μεταμόρφωσης των πραγματικών δόλιων προθέσεων τους, ώστε να παρασύρουν τους νέους και ενθουσιώδεις Διονυσιακές ψυχές, προς εξαπάτηση και κατασπαραγμό των.

Στα σχέδια των σύγχρονων εξουσιαστών-τιτάνων σίγουρα δεν είναι η ευδαιμονία όλων των ανθρώπων αλλά η κατανάλωση της ενέργειάς των με την μορφή της εργασίας-δουλείας . Αυτό μεταφράζεται σε ισχύ και χρήμα για αυτούς και υποδούλωση και η καθυποταγή των δεσμωτών. Κοινωνίες δούλων λοιπόν,καθυποτάσσουσαι τον χρόνο, τις δυνάμεις και την ενέργεια των εις τις προσταγές των Τιτάνων/δημίων.
ΔΙΑ-ΜΕΛΙΣΜΟΣ είναι η ΔΙΑ-ΣΚΕΔ-ΑΣΗ , την οποία προσφέρει αφειδώς η εξουσιαστική κοινωνία για αποχαύνωση των νέων (ποδόσφαιρο, μπουζούκια σε καταγώγια όπου υποτίθεται ότι τραγουδάνε και χορεύουν. Το ρήμα σκεδάννυμι ρίζα του διασκεδάζω σημαίνει διασκορπίζω. Οι καινούργιοι θαυματοποιοί έχοντας ελαστική συνείδηση και με δέλεαρ μία φαινομενική εξουσία και οικονομικά οφέλη,δούλοι και αυτοί, ωστόσο, αφού υπηρετούν το εξουσιαστικό κοινωνικό γίγνεσθαι φορούν το γύψινο προσωπείο.
Εκπαιδευμένοι με τα νέα μηνύματα των καιρών έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για να αλυσοδέσουν ξανά τον άνθρωπο, ο οποίος παραμένει ουσιαστικά απομονωμένος από τον εαυτό του αλλά και από τους συνανθρώπους του. Ξένος ανάμεσα σε ξένους που το μόνο κοινό που έχουν είναι οι ίδιες εικόνες, ομοιώματα, δοξασίες και ψεύδη που «βλέπουν» μαζί. Έτσι , εντέχνως και εκ του πονηρού βλέπουμε και ακούμε συζητήσεις, σοβαροφανών και δήθεν αναζητητών τυλιγμένες με όμορφα λόγια και βαρύγδουπα. Συζητήσεις που προσφέρονται αφειδώς με πολλούς τρόπους, στην τηλεόραση, στα καφενεία στα εστιατόρια, θέατρα, που αυτοαναλίσκονται χωρίς όμως κανένα υπόβαθρο, χωρίς ουσία, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και χωρίς πραγματική λαχτάρα της ψυχής για κατανόηση και αυτοβελτίωση.
Ο σημερινός άνθρωπος ,απαίδευτος, αλαζονικός και πανυπέρφρων, έχοντας θεοποιήσει την «ξεχωριστή» του υποκειμενική γνώμη, χωρίς να την επεξεργαστεί , χωρίς την μακροχρόνια προσωπική αναζήτηση χωρίς την διαδικασία κάθαρσης, και την προσωπική εφαρμογή στις επιλογές του, και προπαντός χωρίς κανένα σεβασμό για τα μυστήρια του απόκρυφου διακόσμου την περιφέρει παντού σαν μοναδική αλήθεια.
Στην εποχή της ταχύτητας, ο σημερινός άνθρωπος, θύμα του συρμού, προσπαθεί με ταχύρυθμα σεμινάρια να «μυηθεί» από μαστροπούς της γνώσης, οι οποίοι παρουσιάζουν μυστικές διδασκαλίες αναμειγνυόμενες μεταξύ τους. Αυτή η πολτοποίηση , τις αποδυναμώνουν και καταργούν τα ουσιώδη χαρακτηριστικά, τα οποία τις διαφοροποιούν. Αυτή η άνευ διακρίσεως πληροφόρηση καθίσταται παραπληροφόρηση και σαν Λερναία Ύδρα απλώνει τα οκτώ κεφάλια της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ,διαμελίζοντας την λογική. Η κεντρική δε εξουσία, η ενάτη κεφαλή, παραμένει αθέατος, καθοδηγούσα αθόρυβα ,τα υπόλοιπα κεφάλια/θαυματοποιούς, προσαρμόζουσα αναλόγως των καιρών και των συγκυριών τις μεθόδους της. Κανένας δεν διαφεύγει των πλοκαμιών της. Μόνο κάποιος Ηρακλής που διαφαίνεται εις τον ορίζοντα.
Οι δεσμώτες του Σπηλαίου που μόνο το ¨εξαίφνης¨ μπορεί να τον ταρακουνήσει και να αρχίσει να διερωτάται για την εσωτερική του απραξία,απαξία, αταξία και αδράνεια εντός του σπηλαίου/κοινωνία.
Μόλις αφυπνισθεί όμως η ψυχή αρχίζει και βλέπει την πραγματικότητα και θέλει να πάρει πειθαρχίας με έλεγχο των κινήτρων της. Το περιβάλλον της δε είναι ο καθρέπτης του εαυτού της.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

Ο διαλογιζόμενος πρέπει να διαβάσει μετά προσοχής τον μύθο του Πλάτωνα στην Πολιτεία του. Ο συνδυασμός κειμένου και εικόνας  θα παραμείνει ανεξίτηλος εις την μνήμη και θα του επιτρέψει να αναγνωρίσει σε ποια φάση  βρίσκεται και θα προχωρήσει με την πρόοδο  στην άσκηση του νυχτερινού και πρωινού  Ε.Δ.

Ο μύθος θέτει τον διαλογιζόμενο ενώπιο της οθόνης/βάθος του σπηλαίου στον τοίχο του οποίου «βλέπει» μόνο ότι κάποιοι αόρατοι καθοδηγηταί/θαυματοποιοί υποβάλλουν στο υποσυνείδητο του ανενόχλητοι και αναίσχυντα .Με την τακτική πρακτική του διαλογισμού τα σκιώδη εξωτερικά αντικείμενα/ γεγονότα, που προβάλλοντα στο βάθος του σπηλαίου, καθίστανται σταδιακά διακριτά και συνειδητά. Με την συχνή παρατήρηση των γεγονότων της ζωής, η διαδικασία μεταφέρεται στην εσωτερική αιτία εξαιτίας της οποίας προήλθαν τα εξωτερικά αποτελέσματα.
Ολη αυτή η εσωτερική διεργασία θα φανερώσει διαδοχικά τις πέντε περιόδους της εξελικτικής/ανελικτικής κίνησης  μεταβάλλοντας σταδιακά  την συνείδηση του.
   Η πρώτη περίοδος είναι μέσα στο Σπήλαιο/κοινωνία. Δεμένος στον αυχένα και στα πόδια ο άνθρωπος, ακινητοποιήμενος σωματικά αλλά και νοητικά βλέπουν τις σκιές και τα απεικάσματα/είδωλα πάνω στον βράχο. Η παιδεία είναι άχαρος, ασυντόνιστος, αδιάφορος και άνευ έμπνευσης και έτσι ο δεσμώτης παραμένει στο σκότος της διπλής άγνοιας.Ποτέ δεν βλέπει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, απρόσωποι, αδιάφοροι, αμέτοχοι στην χαρά ή στην λύπη μεταξύ τους, χωρίς επικοινωνία,όλα αυτά  μαζί με την ομοιομορφία και την μονοδιάστατη θέαση του ψέματος, σκοτώνουν την φιλία, την ευφυία, τις ενσυνείδητες επιλογές, την ευστροφία. Όμως ο Πλάτωνας μας υπενθυμίζει κάτι, ότι ο δεσμώτης δεν είναι καταδικασμένος σε αυτήν την αδήριτη ανάγκη της τραγικής του ακινησίας γιατί έχει ελεύθερα τα χέρια του και μπορεί να λύσει τα δεσμά του.
Ο δογματισμός συμβολίζουν την ακινησία του νού που παραμένει κενός και στείρος χωρίς να αποκτά την πραγματική γνώση του κόσμου. Τα  πόδια του επίσης ακινητοποιημένα και έτσι συμπληρώνεται η εικόνα της νοητικής ακινησίας με την σωματική. Τα χέρια όμως που είναι ελεύθερα γιατί δεν χρησιμοποιούνται. Για τον απλό λόγο ότι οι δεσμώτες παρατείνουν εθελουσίως την φυλάκισή τους, γιατί είναι ικανοποιημένοι  με τα δεσμά τους και «βολεμένοι».  Το ψεύδος είναι ο ύπνος της ψυχής τα δε όνειρα και οι φαντασιώσεις είναι εικασίες με τις οποίες αρέσκεται ο δεσμώτης να συναναστρέφεται.
    Η δεύτερη είναι η περιπλάνηση. Το βίαιο λύσιμο των δεσμών και η επίπονος ανοδική πορεία από το βάθος του σπηλαίου προς την μοναδική έξοδο/διέξοδο. Εδώ έχουμε όλες τις αποτυχημένες απόπειρες αυτογνωσίας. Είναι η αναγκαία περιπλάνηση και αναζήτηση απαντήσεων σε όλα τα υπαρξιακά προβλήματα και ερωτήματα του ανθρώπου.
   Η Τρίτη είναι η ανεύρεση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ. Είναι η μετάβαση μετ΄εμποδιών διαμέσου των υδάτων της λίμνης, η εντρύφηση και μεθοδική ενασχόληση με τον διαλογισμό με το προκύπτον δίλημμα «ΤΙ ΠΡΑΚΤΕΟΝ».
Εδώ έχουμε εναλλαγή του φωτός και του σκότους, γιατί στην αρχή και μέσα στο εκτυφλωτικό φώς της ημέρας ο πρώην δεσμώτης δεν κατανοεί και δεν «βλέπει» ξεκάθαρα. Όμως με την συστηματική πειθαρχημένη Πυθαγόρεια διαδικασία του διαλογισμού αποκτά σταδιακά  την αντίληψη της αντικειμενικής παραγματικότητας. Το συναίσθημα και η λογική ενώ στην αρχή βρίσκονται σε μία διαμάχη, λόγω των αμφιβολιών, αμφιταλατεύσεων, μεταξύ της απάθειας, αμάθειας και νωθρότητας, αρχίζουν και εναρμονίζονται.Είναι μία μακρά περίοδος αναπροσαρμογής και ανακαταξεων , της οποίας η χρονική διάρκεια εξαρτάται από την τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Αποκτά σιγά σιγά την ελευθερία βούλησης, σταθερότητα αποφάσεων με επίγνωση των συνεπειών των πράξεων του, αυτοέλεγχο, χωρίς ταλαντεύσεις.
   Η τέταρτη αναφέρεται στην εφαρμογή του νέου κώδικα αξιών και της Αρετής , στην πράξη. Αυτό οδηγεί άλλοτε εις την αποτυχία ,λόγω του αδύναμου χαρακτήρος του διαλογιζόμενου ,ο οποίος επιστρέφει πίσω στην σπηλαιά , σαν θαυματοποιός . Σε αυτό το σημείο το άτομο αν προτιμήσει την κακία , την ύλη και τις ηδονές θα επιστρέψει για να εκμεταλλευθεί και να υποτάξει  τους συναθρώπους του με το να τους προβάλλει τα «θαύματά» του, για ιδίον όφελος δηλ. αλήθειες μόνο κατά το ήμισυ που είναι χειρότερο του ψεύδους.  Με προσωπείον γλυκύτατο, ευπροσήγορο, προστατευτικό, καταδεκτικό υποτίθεται ότι προσφέρει την βοήθεια και την γνώση (το πυρ και τα είδωλα) που οι ομοίοι του τροφοδοτούν και κινούν έντεχνα και αδρότατα αμοιβόμενοι ποικιλοτρόπως. Όταν τα συμφέροντά του υπονομευθούν τότε θα δείξει και το σκλήρό του προσωπείον και θα φανεί όλη η κακοήθεια και ασυνειδησία και η υποκρισία  που κρύβει ή
  Συνεχίζει τον δύσκολο δρόμο του προς την πραγματική εσωτερική γνώση της Αλήθειας και του Αγαθού, φθάνοντας στην κορυφή του όρους των στοχασμών, στο ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Είναι σχεδόν αόρατος από του συνανθρώπους του, δεν μετέχει σε κοινωνικές συγκεντρώσεις και πολλές άσκοπες συζητήσεις, ενώ παρατηρεί τα πάντα. Είναι ήρεμος και αυτάρκης, ενώ κρατεί την στάση του «παρατηρητή» σως προς την γνώση και τα γεγονότα. Γι΄αυτό και διέρχεται απαρατήρητος από τους άλλους.
Η Πέμπτη περίοδος η ανιδιοτελής επιστροφή στο σπήλαιο για να βρεθεί με τους συνανθρώπους του και να μεταδώσει την γνώση του σε όσους επιθυμούν να τον ακούσουν. Ο διαλογιζόμενος επιστρέφει ακτινοβόλος και αναμυγνύεται με το πλήθος και αναλαμβάνει εθελουσίως να δείξει μόνο σε αυτούς που επιθυμούν διακαώς να δούν. Δεν καταβάλλει καμμία προσπάθεια να προσελκύσει κανέναν και δεν θέλει να κερδίσει απολύτως τίποτε από κανέναν ούτε έχει στόχο τον προσηλυτισμό. Σκοπός του είναι η αφύπνιση του περιβάλλοντός του και το λύσιμο των δεσμών γι΄αυτούς που το αναζητούν, αλλά με πραότητα και μετριοπάθεια, άνευ εγωισμού και υπεροψίας.

Ο Ελληνικός διαλογισμός στόχο του έχει πρώτα την αντιμετώπιση της καθημερινής πραγματικότητας εντός της κοινωνίας με την δημιουργία εξισορροπημένων ανθρώπων και αργότερα επιλαμβάνεται της ψυχής δια την ανάτασή της στα Υπερουράνια ενδιαιτήματα .

Ο κυκλικός  δρόμος του είναι διαδικασία ζωής, ανάλογος με εκείνη του απελευθερωθέντος δεσμώτου. Η αλλαγή των πέντε περιόδων είναι μια μακροχρόνιος διαδικασία , αν είναι πραγματική και ο διαλογιζόμενος δεν παρασύρεται από φαντασιώσει και «οιήσεις» για «χιμαιρικά» επιτεύγματα. Πάντα άγρυπνος παρακολουθεί την πρόοδο του ή την παλινδρόμισή του και ξέρει ανα πάσα στιγμή σε ποιο σημείο βρίσκεται.

Μετά την μυθική διάσπαση του Διόνυσου επέρχεται η φιλοσοφική ενότητα του Απόλλωνα «το δ΄ έν Απόλλωνα…»

ΙΘΑΚΗΝΔΕ

τὸν δ' αὖ Τηλέμαχος πεπνυμένος ἀντίον ηὔδα·
"καὶ λίην κείνῳ γε, διοτρεφές, ὡς ἀγορεύεις,
πάντα τάδ' ἐλθόντες καταλέξομεν. αἲ γὰρ ἐγὼν ὣς
νοστήσας Ἰθάκηνδε κιχὼν Ὀδυσῆ' ἐνὶ οἴκῳ 157
εἴποιμ', ὡς παρὰ σεῖο τυχὼν φιλότητος ἁπάσης
ἔρχομαι, αὐτὰρ ἄγω κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλά."

Ό. μικρον Οδυσσείας

Τηλεμάχου πρὸς Εὔμαιον ἄφιξις.

Η Αθηνά παρουσιάζεται στον Τηλέμαχο που είναι ακόμη στην Σπάρτη, τον παρακινεί να επιστρέψει στην Ιθάκη και τον συμβουλεύει πώς ν’ αποφύγει την ενέδρα των μνηστήρων. Ο Τηλέμαχος φεύγει με πλούσια δώρα του Μενέλαου και της Ελένης και, πριν μπει στην πόλη της Πύλου, επιβιβάζεται στο πλοίο του και ξεκινά. Μαζί του παίρνει και τον μάντη Θεοκλύμενο, φυγάδα από το Άργος για φόνο που έκανε εκεί. Στην Ιθάκη ο ζητιάνος-Οδυσσέας προσποιείται ότι θέλει να ξεκινήσει αμέσως για το παλάτι αλλά ο Εύμαιος τον συμβουλεύει να περιμένει τον Τηλέμαχο. Μιλά ύστερα για την άθλια ζωή του πατέρα του Οδυσσέα Λαέρτη, για τον θάνατο της μητέρας του από μαρασμό και διηγείται και την δική του θλιβερή ιστορία. Τέλος, φτάνει ο Τηλέμαχος.

 ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον,
ἡ δ' ἄρ' ἔπειτ' Ἰθάκηνδε κατήγετο νηῦς ἐϋεργής, 322
ἣ φέρε Τηλέμαχον Πυλόθεν καὶ πάντας ἑταίρους.
οἱ δ' ὅτε δὴ λιμένος πολυβενθέος ἐντὸς ἵκοντο,
νῆα μὲν οἵ γε μέλαιναν ἐπ' ἠπείροιο ἔρυσσαν,
τεύχεα δέ σφ' ἀπένεικαν ὑπέρθυμοι θεράποντες,
αὐτίκα δ' ἐς Κλυτίοιο φέρον περικαλλέα δῶρα.
αὐτὰρ κήρυκα πρόεσαν δόμον εἰς Ὀδυσῆος,

Π.ι Οδυσσείας 

Τηλεμάχου ἀναγνωρισμὸς Ὀδυσσέως.

Ο Εύμαιος φεύγει για ν’ αναγγείλει στην Πηνελόπη την επιστροφή του Τηλέμαχου και η Αθηνά ξαναδίνει στον Οδυσσέα την παραγματική του μορφή. Ο Τηλέμαχος αναγνωρίζει τον πατέρα του, και καταστρώνουν οι δυο τους σχέδια για την εξόντωση των μνηστήρων. Αυτοί από την μεριά τους ετοιμάζουν δικά τους σχέδια για τον θάνατο του Τηλέμαχου που ξέφυγε από την ενέδρα τους. Η Πηνελόπη τα μαθαίνει και τους κατηγορεί κι αυτοί την καθησυχάζουν με απατηλές υποσχέσεις.